Monday, March 8, 2010

Suffragette a la Greque!


8 Μαρτίου σήμερα.   Διαβάζω και ακούω παντού Χρόνια Πολλά.  Χρόνια Πολλά για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.   Για την ιστορία στις 8 Μαρτίου του 1857 το γυναικείο εργατικό κίνημα στην Νέα Υόρκη κατέβηκε στους δρόμους ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και λιγότερες ώρες.  Η διαδήλωση διαλύθηκε βίαια απο την αστυνομία της πόλης.  Από τότε η μέρα αυτή αφιερώθηκε στους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα.   Το 1910 καθιερώθηκε κατά την διάρκεια της Δευτέρας Διεθνούς Διάσκεψης Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, μετά απο πρόταση της γερμανίδας Clara Zetkin.
Και ναι, εμείς τα βρήκαμε έτοιμα και δεν δίνουμε σημασία.  Δεν κάψαμε τα σουτιέν μας στο Σύνταγμα – εντάξει μεταξύ μας, εγώ θα το έκανα ευχαρίστως, αν και με το δικό μου μέγεθος σουτιέν, μπορεί να είχαμε ατυχήματα με τον έλεγχο της φωτιάς μετά χι χι χι  - δεν κατεβήκαμε στους δρόμους να ζητήσουμε ίσα δικαιώματα, δεν ζήσαμε τον θεσμό της προίκας, δεν νιώσαμε πως είναι να σε παζαρεύουνε 10 λίρες πάνω 10 λίρες κάτω για την «κοινωνική σου αποκατάσταση».  Μάθαμε να δουλεύουμε απο μικρές, μάθαμε να είμαστε ανεξάρτητες, μάθαμε να είμαστε ίσες απέναντι στους άντρες... Μάθαμε όμως ή απλά κάνουμε πώς μάθαμε?
Το έχω ξαναπεί ότι πλάσμα σαν την γυναίκα δεν υπάρχει.  Απλά δεν υπάρχει.  Όταν μας έπλασε ο Θεός, δεν ξέρω αν είχε έμπνευση, σίγουρα όμως μια σύγχυση την είχε.  Και κάπου διάβασα, ότι ο Θέος έπλασε τον άντρα πρώτο, γιατί όπως και να το κάνουμε, πριν απο το αριστούργημα πάντα πρέπει να φτιάξεις ένα πρόχειρο προσχέδιο.  Υποθέτω πως τα νέα μοντέλα ίσως είναι καλύτερα, αλλα τα τρέχοντα, μέσα στα οποία βρίσκομαι κι εγώ, είναι σαν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα.  Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουμε για τίποτα και πάλι κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, να γκρινιάζουμε.  Γκρινιάζουμε που πρέπει να είμαστε, μητέρες, εργαζόμενες, ερωμένες και νοικοκυρές, αλλά αν οι καταστάσεις τα φέρουν έτσι ώστε να έχουμε τα 2 απο τα 4 χαρακτηριστικά, γκρινιάζουμε ότι μας κόβουν τα φτερά.  Γκρινιάζουμε για τους άντρες που είναι πια κότες, αλλά εμείς δεν είμαστε αυτές που σαν τον πιο αδίστακτο  Δήμιο, τσαααααακκκκκκκκ, τους ευνουχίσαμε τελείως?  Ζητάμε ίσα εργασιακά δικαιώματα, αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βγαίνουμε στην σύνταξη νωρίτερα, να φεύγουμε νωρίτερα, να έχουμε περισσότερες ημέρες άδεια και να μην μας στεναχωρούν γιατί είμαστε πάνω απ’ όλα ευαίσθητα πλάσματα και στεναχωριόμαστε.  Θέλουμε τον άντρα με την παλιά έννοια της λέξης, αλλά παράλληλα θέλουμε να ξέρει να βάζει μπουγάδα και να σιδερώνει.  Θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητες και να έχουμε το δικό μας πορτοφόλι, αλλά θέλουμε τα έξοδα του σπιτιού να βγαίνουν απο το δικό του πορτοφόλι.  Το δικό μας χρειάζεται για πιο σοβαρά πράγματα, όπως ένδυση, κομμωτήρια, νύχια κτλ.  Και πάλι αφού έχουμε καταφέρει να θεωρούμε δεδομένα πράγματα που αλλού φαίνονται απλά φανταστικά, απλά δεν τα εκτιμούμε.
Κι αν σκεφτούμε για μια στιγμή πως σε άλλους πολιτισμούς, όχι πολύ μακριά απο εδώ, γυναίκες πετροβολούνται μέχρι θανάτου, ακρωτηριάζονται στα γεννητικά τους όργανα, πωλούνται και διακινούνται σαν σακιά στις αγορές ανθρώπινης σάρκας, χρησιμοποιούνται σαν εκολλαυτήρια ώστε να γεννάνε τα παιδιά κάποιων προνομιούχων, χρησιμοποιιούνται σαν σάκοι του μποξ με τις ευλογίες του κράτους,  ίσως για μια στιγμή σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και επιτέλους εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε.  Την ελεύθερη βουλησή μας...
Εντάξει, δεν λέω, εγώ δεν είμαι καλύτερη, κι εγώ την σημερινή ημέρα σαν ημέρα αποταμίευσης & επένδυσης την βλέπω.  Αυτό σημαίνει ότι μαζεύω τα λεφτάκια μου με σκοπό να τα βάλω στο λαμέ στρινγκάκι ενός λαδωμένου χορευτή, την ώρα που μου κάνει ένα τρομερό lap dance.  Κι αν είχε και εσοχή για πιστωτική κάρτα θα ξετίναζα και την κάρτα μου!  Και την ώρα εκείνη μπορεί να σκέφτομαι όλη την κοινωνική ανάλυση για το γυναικείο κίνημα, αλλά σίγουρα θα τιμάω όλες τις σουφραζέτες στο Παρίσι που κάψανε τα σουτιέν τους και μπορώ να έχω το γκομενάκι να μου τρίβεται...

No comments:

Post a Comment