Friday, April 30, 2010

Η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι...


Δεν ξέρω τι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό.  Μην είναι ο ανάδρομος Ερμής, μην είναι που είναι περίοδος αναπαραγωγής και οι ζουζουνίτσες πάνε με τους ζουζουνίτσους, οι μαϊμουδίτσες με τους μαϊμουδίτσους, οι λιονταρίνες με τους λιονταρίνους κοκ, μην είναι η υπερθέαση στα chick films που βλέπω τώρα τελευταία, το θέμα είναι ότι αισθάνομαι ότι περιμένω κάτι κι αυτό δεν έρχεται ποτέ. Πώς όταν περιμένεις στο πρώτο ραντεβού και σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι;  Εκεί που αναρωτιέσαι μήπως λάκισε και δεν έρθει;  Ένα τέτοιο πράγμα.  Και όλο αυτό αντανακλάται στα όνειρα που βλέπω τα βράδια.  Εκεί που έβλεπα ότι ο φανταστικός μου γκόμενος εξαερώνεται, τώρα έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο.  Μία θα μπαίνει το χέρι του King Kong και θα μου τον αρπάζει, μία θα έρχεται ο Dean Wichester μαζί με δύο αγγέλους και θα αρπάζουν εμένα, το θέμα είναι ότι είτε στην ζωή είτε στα όνειρά μου, τελικά μένω στην αναμονή με τα μυαλά στα κάγκελα.  Και αφού ξυπνήσω τις ώρες τις μεγάλης βαρεμάρας επιρρεασμένη απο τα ονειρά μου κι απ’ όλων των λογιών τις ταινίες που έχω δει κατα καιρούς, σκέφτομαι πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή μας, πώς θα ήταν αν δεν είχαμε τον Μέρφυ να μας επισκιάζει και πώς θα ήταν αν καμιά φορά το κινηματογραφικό happy end ήταν αληθινό.
Είμαι γκαντέμω γυρίζω απ’ τον Βερόπουλο
Σαββάτο πρωί.  Μάλλον μεσημέρι.  Απίστευτο hangover απ’ τα ποτά της προηγούμενης ημέρας.  Φωνή Βασίλη Καρρά.  Όψη Sweeny Todd στις άσχημες μέρες του όμως. Μαλλί ψαλιδοχέρη και λιγα σου λέω. Και νομίζεις ότι βρωμάς λίγο, αλλά είσαι σίγουρη πως αν μπεις στην μπανιέρα θα σε βρουν όπως τον Jim Morrison, νεκρό.  Χρειάζεσαι καφέ και ντεπόν, πολλά ντεπόν.  Ψάχνεις, δεν βρίσκεις. Φτου ρε πούστη! Πώς θ’ ανοίξει το μάτι χωρίς καφέ;  Βάζεις την ελλεεινή και τρισάλθια φόρμα, βάζεις ένα γυαλί ηλίου να καλύψει το μεγάλο χάλι και φεύγεις για το σουπερ μάρκετ.  Μέσα στο σούπερ μάρκετ σε κοιτάζουν σαν το ούφο, αφού με συννεφιά και τεχνητό φώς εσύ επιμένεις να κυκλοφορείς με το γυαλί. Παίρνεις τον καφέ και 3 κονσέρβες για την γάτα σου, γιατί κάτι πρέπει να φάει το ζωντανό.  Δεν ζούνε όλοι με αλκοολ σαν εσένα.  Και όταν φτάνεις στο ταμείο, αποφασίζεις να βγάλεις το γυαλί.  Να χαρεί όλος ο κόσμος την κατάντια σου.  Και συνειδητοποιείς ότι εκεί δίπλα σου, στέκεται αυτός.  Ο άντρας της ζωής σου.  Αυτός που περίμενες πάντα να έρθει και δεν ερχότανε.  Αυτός που περίγραφες όταν έλεγες για τον άντρα των ονείρων σου.  Ναι είναι εκεί και σε κοιτάζει.  Αλλά δεν είναι το βλέμμα που περίμενες.  Κοιτάζει εσένα και μετά πέφτει το βλέμμα του στις κονσέρβες της γάτας και σκέφτεται «λογικό είναι με τέτοια χάλια, με γάτες θα ζεις... κακομοίρα!».  Βάζεις την ουρά στα σκέλια, κι εύχεσαι να είχες μπει για εκείνο το μπάνιο, κι ας σε βρίσκανε σαν τον Jim Morrison...
Στον φανταστικό μου κόσμο βέβαια τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.  Μετά από το ξενύχτι, ξυπνάς μοιάζοντας στην Eva Longoria, στο πιο ψηλό της.  Το δέρμα σου λάμπει, το μαλλί είναι αφθαρτο κομμωτηρίου και αποπνέεις μια φρεσκάδα μία λαμψη! Όλα αυτά βέβαια οφείλονται στο γεγονός ότι πίνεις πολύ νερό και κοιμάσαι πολύ (εγώ λέω ότι διαβάζω, μην κοροϊδεύετε).  Βάζεις την Juicy Couture φόρμα σου, τα Cristian Dior γυαλιά σου και πας στο σούπερ μάρκετ.  Και ψωνίζεις τα ίδια, αλλά η αντίδραση είναι διαφορετική.  «Έχετε γάτα? Λατρεύω τις γάτες» σου λέει, και μιλάτε για μισή ώρα έξω απο το σούπερ μάρκετ, σου ζητάει το τηλεφωνό σου, βγαίνετε, κάνετε το καλύτερο σεξ ever και ζείτε εσείς καλά κι αυτοί καλύτερα.  Κι όλα αυτά οφείλονται εννοείται στο νερό και στον πολύ ύπνο τα οποία σε βοηθάνε να διατηρείσαι...
Η εκδίκηση των πρώην
Έχεις κάνει  πολλές μαλακίες στην ζωή σου.  Μία απο αυτές ήταν ότι χώρισες τον/την πρώην σου γιατί αυτή η σχέση, σ’ έπνιγε.  Έτσι του/της είπες τουλάχιστον.  Η αλήθεια είναι ότι νόμιζες ότι μπορούσες να βρεις καλύτερο/η, αλλά... «για κούνα το κεφάλι σου», εννοείται πως το μόνο καλύτερο που βρήκες ήταν καλύτερες δικαιολογίες για να εξαφανιστεί καποιος απο την ζωή σου.  Εννοείται πως δεν ρίχνεις τα μούτρα σου για να παραδεχτείς πόσο βλαμένος/η είσαι και συνεχίζεις μόνος/η σαν το πεπόνι.  Και αποφασίζεις να δεχτείς την πρόταση των φίλων σου να σου κανονίσουν ένα τυφλό ραντεβού.  Και βγαίνεις.  Κι εννοείται πως το άτομο που έρχεται στο τυφλό ραντεβού είναι για τα παρατράγουδα.  Κι όχι μία απλή συμμετοχή, μιλάμε για ένταξη στο μόνιμο καστ.  Αλλά επειδή είσαι καλός άνθρωπος, δεν φεύγεις αμέσως, λες να το υποστείς και λες που θα πάει, το σύμπαν θα σου ανταποδώσει την καλοσύνη σου.  Και το ραντεβού σου όλο και ανοίγεται και όλο αρχίζει να σου χώνεται.  Κι εκεί που νομίζεις ότι χειρότερα δεν γίνεται, εμφανίζεται ο/η  πρώην σου.  Και όχι μόνος/η  του αλλά με έναν/μία θεό/θεά δίπλα του, που τον/την κοιτάζει μες τα μάτια. Και θες ν’ ανοίξει η γη να σε καταπιεί, γιατί το ζώον ο/η συνοδός σου αυτοσυστήνεται κιόλας και προτείνει στο ζευγαράκι της Αγ. Παρασκεύης να κάτσει μαζί σας.  Και αυτοί καθονται, κι εσύ όλο το βράδυ, ζητάς απο το σύμπαν βοήθεια, άλλά μόνο ο Μέρφυ σου απαντάει.  Μετά απο αυτό, δεν βγαίνεις ραντεβού για τα επόμενα 30 χρόνια και βρίσκεις τον έρωτα στα μάτια ενός γέρου/γριάς που τα έχει χάσει τελείως.

Στον εναλλακτικό κόσμο, χωρίζεις τον/την πρώην σου για να βρεις καλύτερο και ναι τον/την βρίσκεις.  Πολύ απλό.  Και για να γίνει πιο ωραίο ακόμη, όταν θα βγείτε πρώτο ραντεβού, πέφτεις πάνω στον/στην πρώην που έχει βγει με το παρατράγουδο της άλλης πραγματικότητας.  Σκληρό το ξέρω. Αλλά χαίρεσαι τόσο πολύ!  Και αφού δική σου είναι η φαντασίωση, μπορείς να το τραβήξεις όσο θες. Πολλά μπορούν να συμβούν, αλλά δεν θες να προκαλέσεις το σύμπαν, γιατί καραδωκεί...

Δώδεκα και ούτε ένα τηλεφώνημα
Γνωρίζεις κάποιον.  Και σου αρέσει πολύ.  Πάρα πολύ όμως.  Βγαίνετε πρώτη φορά και όλα είναι τέλεια.  Και σου αρέσει μετά πιο πολύ απ’ όσο περίμενες.  Και περιμένεις για το δεύτερο τηλέφωνο.  Και έχεις κάνει το κινητό σου τηλέφωνο βηματοδότη.  Δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ.  Και κοιτάς κάθε τόσο λιγάκι, καλείς να δεις αν λειτουργεί, βάζεις άλλους να σε καλέσουν, στέλνεις μηνύματα στον εαυτό σου να δεις μήπως τα έχει παίξει το δίκτυο, αλλά τίποτα.  Όλα λειτουργούν ρολόι.  Μόνο το ραντεβού σου δεν λέει να εμφανιστεί.  Περνάει μία μέρα, περνάνε δύο μέρες.  Έχεις λάβει στο ενδιάμεσο άπειρα άσχετα SMS, σ’ έχουν πάρει τηλέφωνο οι πιο ακατάλληλοι άνθρωποι αλλά το ραντεβού σου ούτε φωνή ούτε ακρόαση.  Και τα νεύρα σου τεντώνουν και κλείνεις ραντεβού στον ψυχαναλυτή, γιατί αυτή την φορά δεν θα την γλιτώσεις μόνο με αλκοολ και σοκολάτες.  Και οδηγείς και τον σκέφτεσαι.  Και χτυπάει το τηλέφωνο εκείνη την στιγμή. Και είναι αυτός. Υπό κανονικές συνθήκες εσύ δεν μιλάς όταν οδηγείς (αυτό κι αν είναι επιστημονική φαντασία), αλλά τώρα είναι ειδική περίπτωση.  Και απαντάς και όλα είναι τέλεια.  Και συνεχίζεις να μιλάς.  Κι εκεί πιο κάτω, σε σταματάει το μπατσόνι γιατί μιλάς στο κινητό.  Και είσαι τόσο απορροφημένη απο το τηλεφώνημα, που δεν κλείνεις καν το τηλέφωνο, όταν σου μιλάει ο τροχαίος.  Κι επειδή δεν είσαι διατεθημένος να χάσεις αυτόν τον γκόμενο απο την ζωή σου βρίζεις τον μπάτσο, του δίνεις και μία σφαλιάρα και συνεχίζεις την κουβέντα.  Στο τέλος σου κλείνουν το τηλέφωνο με το ζόρι, σε πάνε αυτόφωρο για επίθεση σε αστυνομικό, τρως μία κλήση 300 ευρώ, σε τρέχουν στα δικαστήρια και ο γκόμενος εννοείται ότι εξαφανίζεται και δεν τηλεφωνεί ποτέ ξανά.  Αλλά και να τηλεφωνούσε αποκλείεται να σ’ εβρισκε γιατί σου είχαν κατασχέσει το τηλέφωνο, αφού το χρησιμοποίησες σαν φονικό όπλο απέναντι στον τροχαίο. 
Εννοείται πως στην δική μου φανταστική πραγματικότητα, ακόμη κι αν αργούσε ο γκόμενος να πάρει τηλέφωνο, που δεν θ’ αργούσε εννοείται και θα έληγε εκεί, το μπατσόνι που θα με σταματούσε θα ήταν κάτι μεταξύ Van Diesel και Hugh Jackman.  Και θα περίμενε υπομονετικά να κλείσω το τηλέφωνο (και το δεύτερο ραντεβού εννοείται), για να μου ζητήσει το τηλεφωνό μου.  Και δεν εννοώ την συσκεύη, εννοώ το νούμερο.  Και στο τέλος θα κατέλληγα με δύο πανέμορφους και πανέξυπνους γκόμενους που θα με ήθελαν και οι δύο.  Αυτά είναι...
Αχ, πολλά είναι διαφορετικά στον φανταστικό μου κόσμο.  Θα υπήρχαν νεράιδες, το βράδυ θα γινόμουν σούπερ ηρωϊδα που θα έσωζε την ανθρωπότητα, θα κέρδιζα το τζόκερ κάθε φορά που θα  έπαιζα, θα μπορούσαμενα αφαιρέσουμε όλες τις θερμίδες απο τα πιο γευστικά πράγματα, οι άντρες και οι γυναίκες άνω των 30 θα καταφέρναμε να συναντηθούμε κάπου στην μέση αντί να μαλώνουμε σαν τα κοκόρια, οι γυναίκες θα οδηγούσαν καλύτερα, οι έλληνες επίσης θα μαθαίναμε να οδηγούμε επιτέλους, οι πολιτικοί μας θα έμπαιναν φυλακή, ο Π. θα με ήθελε σαν τρελός, θα καταφέρναμε να γλιτώσουμε το περιβάλλον από την καταστροφή, και δεν θα πέθαινε ποτέ ο Άντονι στην Κάντι Κάντι.  Και όλα αυτά, μέσα στους επόμενους μήνες.  Γιατί εννοείται πως δεν μπορώ να περιμένω.  Στο κάτω κάτω, έχω και μια ανθρωπότητα να σώσω...

Wednesday, April 28, 2010

Μην πετροβολάτε τον άπιστο Θωμά!

Λιγο μετά το Πάσχα και οι άπιστοι Θωμάδες έχουν βγει παγανιά. Όλο για τρίτα πρόσωπα και κερατωμένες ακούω τώρα τελευταία. Η χαρά του κουτσομπολιού. Καλά δεν μπορούμε να κάνουμε ένα newsletter για τους κερατάδες και τις κερατωμένες της εβδομάδας; Θα γλιτώνουμε χρόνο, χρήμα και πολύ σάλιο. Βέβαια θα χάσουμε αυτά τα ατελείωτα και μακροσκελή debate που γίνονται μεταξύ αντρών και γυναικών με θέμα την απιστία. Εγώ σε αυτή την περίπτωση είμαι στο στρατόπεδο των αντρών. Αν και κερατωμένη στο παρελθόν, είμαι στο δικό τους στρατόπεδο.


Αρχικά να ξεκινήσω με την δήλωση ότι πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιστός άνθρωπος. Φοβιτσιάρης ναι. Τεμπέλης ναι. Πιστός όμως όχι. Κι αν υπάρχει, είναι γιατί απλά έτυχε, όχι απο επιλογή. Κι αυτό ισχύει και για άντρες και για γυναίκες. Οι γυναίκες που υποτίθεται ότι είναι πιο πιστές απο τους άντρες, γιατί είναι πιο συναισθηματικές και υποτίθεται ότι για να απιστήσουν πρέπει να αισθανθούν κάτι, πιστεύω ότι δεν είναι πιστές επειδή έτσι θεωρούν σωστό απλά φοβούνται να ρισκάρουν αυτό που έχουν. Λένε ότι ο μεγαλυτερος άπιστος είναι αυτός που το σκέφτεται συνέχεια κι όχι αυτός που το κάνει.
Για τους άντρες ξέρω ότι όλοι μα όλοι είναι άπιστοι. Μα όλοι όμως. Κι αυτοί που δεν έχουν απιστίσει, δεν το έχουν κάνει, όχι γιατί έχουν ενδιασμούς αλλά γιατί απλά δεν τους έτυχε. Δεν υπάρχει περίπτωση να τύχει σε άντρα και να πει όχι. Ειδικά αν είναι σε μόνιμη και μακροχρόνια σχέση. Αν είναι νωρίς σε μια σχέση και είναι μες τα μέλια, υπάρχει περίπτωση να την γλιτώσεις την κεραία στο κεφάλι, διαφορετικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Το καλύτερο που έχουμε είναι να το θεωρήσουμε δεδομένο και να ευχηθούμε να μην το καταλάβουμε. Αυτό βέβαια είναι λιγάκι δύσκολο, πρώτον γιατί οι άντρες, είναι τελείως πανίβλακες σε αυτά και δεν μπορούν να κρυφτούν και δεύτερον γιατί όσο και να το κοροϊδεύουν, το ένστικτο της γυναίκας δεν πέφτει ΠΟΤΕ έξω!

Οι γυναίκες απο την άλλη πλευρά, απλά σκέφτονται τον πρώην, σκέφτονται τον επόμενο, τον περιπτερά και πολλούς άλλους. Θεωρούν κατ’ εξοχήν εγκεφαλικά. Επίσης αν απιστήσουν και σωματικά, έχουν την κακή συνήθεια να το εξομολογούνται στον συντροφό τους! Μαλακία πρώτη. Αν υπάρχει μία περίπτωση, μία γυναίκα να συγχωρέσει μία απιστία, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάνει το ίδιο κι ένας άντρας! Από την άλλη βέβαια, αν αποφασίσει να το κρατήσει κρυφό, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει ο άντρας τίποτα, γιατί πολύ απλά σε αυτά είμαστε γάτες με πέταλα. Ακόμη και η πιο χαζοβιόλα γυναίκα, σε τέτοιες περιπτώσεις μετατρέπεται σε σαϊνι. Είναι στο DNA μας. Είμαστε ικανές να μας πιάσετε στο κρεβάτι με ολόκληρο τον Δεύτερο Λόχο απο την Θήβα, και εκτός απο το γεγονός ότι δεν θα παραδεχτούμε τίποτα, θα σας κρατάμε και μούτρα για πολύ καιρό, γιατί απλά «μας παρεξηγήσατε»! Και στο τέλος, να σας πείσουμε ότι όλα αυτά είναι απλά μια «μεγάλη και απίστευτη παρεξήγηση»... Αυτά βέβαια είναι ασκήσεις για δυνατούς λύτες, αλλά όσο ζεις μαθαίνεις...
Όσες γυναικές θεωρητικά είναι πιστές (σωματικά πάντα), είναι γιατί φοβούνται μη χαλάσουν την σχέση που έχουν. Η γυναίκα προχωράει με το συναίσθημα και ο άντρας με το μυαλό. Όχι αυτό που έχουν στο πάνω κεφάλι βέβαια, αυτό το ανύπαρκτο που υπάρχει στο κάτω κεφάλι. Η γυναίκα θα φοβηθεί, θα το αναλύσει, θα έχει τύψεις, μπορεί και να το παραδεχτεί. Ο άντρας απλά θα περάσει καλά για μισή, μία ή και παραπάνω ώρες και απλά θα προχωρήσει. Ο άντρας δεν σημαίνει ότι σε αγαπάει λιγότερο αν σε απατήσει. Απλά το κάνει. Αν είναι και σχέση της μισής βραδιάς, είναι σαν να τραβάει μαλακία. Απλά στην άκρη του εργαλείου του κάθεται μια γκόμενα πάνω. Είναι απλά μία ώρα απο τον χρόνο του. Δεν έχει αλλάξει τίποτα άλλο. Γι αυτό και δεν έχει τύψεις και προχωράει σαν να μην τρέχει τίποτα. Συμφωνώ κι εγώ σε αυτό. Το γεγονός ότι απίστησα για μια ώρα δεν σημαίνει ότι σε αγαπάω λιγότερο. Είναι σαν την δίαιτα. Τρώς το γλυκό, και μετά το ξεχνάς, κάνεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Και καμιά φορά πρέπει να το φας, διαφορετικά θα σε πιάσει καμιά μανία στέρησης και θα φας όλο το ψυγείο. Το ίδιο ακριβώς είναι. Κι εννοείται πως δεν λες τίποτα στον διαιτολόγο σου. Τα πάντα τα ρίχνεις στην κατακράτηση υγρών.
Εγώ πάντα ήμουν ελαστική στο θέμα της πίστης. Έχω βρεθεί και στις δύο πλευρές και ξέρω ότι είναι πολύ εύκολο ν’ απιστήσεις. Θα μπορούσα να πω, πως αν λάβεις υπόψην και τον νόμο του Μέρφυ, πράγμα που σημαίνει πως όταν έχεις σχέση σου την πέφτουν τα ωραία γκομενάκια, ενώ πριν υπήρχε απόλυτη λυψανδρεία, το να μην απιστήσεις είναι το δύσκολο. Στην άλλη πλευρά, το ξέρω ότι με έχουν κερατώσει. Το έμαθα αφού είχα χωρίσει βέβαια. Εννοείται πως πήγα στο τρίτο πρόσωπο που ήταν και «φίλη» μου και της τα «είπα» δυο χεράκια, και κατέληξε το κορίτσι στο νοσοκομείο, αλλά αυτή είναι η δική μου αντιμετώπιση. Στον πρώην δεν έκανα τίποτα, γιατί απλά το περίμενα ότι θα γινόταν κάποια στιγμή. Δεν ξέρω αν το μάθαινα όταν ήμασταν ακόμη μαζί πως θ’ αντιδρούσα. Μπορεί να έμενα μαζί του μπορεί και όχι. Η «φίλη» μου σίγουρα θα πήγαινε και πάλι στο νοσοκομείο, γιατί εγώ είμαι καφρίνα σε αυτά, αν παίζεις με τα παιχνίδια μου, τότε αντιδρώ με ωμή βία. Δεν δίνω καθόλου τόπη στην οργή. Ακόμη και τώρα που το crosse μου δεν είναι δυνατό, έχω πλέον τις κατάλληλες «γνωριμίες» για να στείλω τα μηνυματά μου. Η αντίζηλος πάντα πληρώνει. Κι αφού πληρώσει, χάνει. Τέλος.
Το ξέρω ότι θα πέσουν όλες οι γυναίκες να με πετροβολήσουν τώρα! Αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι απιστούν. Ακόμη κι αυτοί που δεν το πιστεύεις. Κι εσύ ακόμη μπορεί ν’ απιστήσεις και να μην το ξέρεις ακόμη.
Η απιστία είναι εκεί έξω και βρίσκεται παντού. Η καλύτερη τακτική αντιμετώπισης είναι η πλήρης και απόλυτη άγνοια. Και που και που και λίγη δράση. Ό,τι και να σημαίνει αυτό. Είτε σημαίνει, λίγη αμαρτία παραπάνω, είτε σημαίνει λίγο ξύλο παραπάνω όταν σε τρώει το κούτελο σου κι έρθεις αντιμέτωπος με τον αντιζηλό σου. Όπως και να έχει, πρέπει να βρεθείς και στα δύο στρατόπεδα για να καταλάβεις τι γίνεται. Και τότε, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί το διαολάκι πάνω απο το κεφάλι σου, να σου φανεί ιδιαίτερα ελκυστικό. Κι επειδή εγώ είμαι σίγουρα διαολάκι, προτείνω... Μην το φοβάσαι, βουρ! Και προσοχή! Ό,τι και να συμβεί, τι λέμε στις δύσκολες καταστάσεις; «ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ!». Καλή επιτυχία!!!

Saturday, April 24, 2010

Τριαντάρες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Τετάρτη βράδυ μπύρες με τα κορίτσια. Θέμα συζήτησης: άντρες (τι άλλο;;).  Παρασκεύη βράδυ επίσκεψη στο κομμωτήριο. Θέμα συζήτησης: άντρες (τι άλλο;;). Σαββάτο μεσημέρι.  Brunch με τα κορίτσια από την παλιά μου δουλειά. Θέμα συζήτησης:  άντρες (τι άλλο;;). Τρεις διαφορετικές παρέες, 10 διαφορετικές γυναίκες, η ίδια αγωνία.  Τελικά θα παντρευτώ ποτέ; Εγώ πότε θα γίνω μάνα;
- Δεν μπορώ άλλο (έλεγε σήμερα το μεσημέρι η Ξ.).  Όλοι προχωράνε, φτιάχνουν τις ζωές τους.  Βαρέθηκα να βγαίνω στα μπαρ και να περιμένω να γνωρίσω τον επόμενο που θα με παρατήσει, να μου κάνουν προξενιά οι φίλοι μου και να μου λένε στους γάμους «Άντε και στα δικά σου κοριτσάκι μου» όλες οι γιαγιάδες και οι παπούδες! Θα θέλανε αν τους δω σε καμιά κηδεία να τους πω το ίδιο; ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Είμαι 35 χρονών, θέλω να γνωρίσω κάποιον, να συζήσω, να κάνω οικογένεια, να έχω κάποιον να πλακώνομαι βρε αδελφέ! Θέλω να σταματήσει η μητέρα μου και όλο μου το σόι να με πρήζει να κάνω οικογένεια, λες και είναι δική μου επιλογή! Λες και δεν βλέπουν τι γίνεται εξω! Αν δεν βρω κάποιον μέσα στον επόμενο χρόνο, θα φύγω στην Αυστραλία όπως κάνανε το 60.  Μπορεί εκεί που είναι σε άλλο ημισφαίριο να έχουν αντίθετα μυαλά!
Εγώ δεν είμαι σε αυτή την κατηγορία (τουλάχιστον όχι ακόμη).  Δεν κοιτάζω τόσο μακρία.  Εγώ δυσκολεύομαι να κοιμηθώ με άλλον άνθρωπο στο διπλό μου κρεβάτι, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να υποστώ όλο αυτό που λέγεται γάμος και όλο το κοινωνικό πανηγύρι που έρχεται πακέτο με τον γάμο.  Baby steps.  Το δικό μου το μυαλό φτάνει μέχρι την επέτειο του πρώτου χρόνου μίας απλής σχέσης, άντε και μέχρι την σκέψη της συγκατοίκησης.  Μετά το χάος!  Υποτίθεται ότι είμαι και αντιδραστικό πνεύμα και δεν μπορώ να συμβιβαστώ με όλα τα κλισέ του γάμου.  Εξάλλου, όπως λέω πάντα «Όταν εμείς οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια, ο Μεγάλος εκει πάνω λύνεται στα γέλια!».  Και στο μόνο πράγμα που δεν κάνω σχέδια (γιατί σε όλα τα άλλα είμαι υστερική με τον προγραμματισμό), είναι η προσωπική μου ζωή.  Οπότε προσπαθώ να είμαι πιο χαλαρή…
Αλήθεια γιατί δεν υπάρχουν ομάδες υποστήριξης ή workshops για γυναίκες άνω των 30 που θέλουν να παντρευτούν;  Θα μπορούσανε να ξεκινάνε με μάθημα οικοκυρικών, να συνεχίζουν με μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγισης και να ολοκληρώνονται με μαθήματα διαχείρισης του θυμού και καταπολέμησης του στρες! Επίσης θα είχε έξτρα sessions για διατροφή (ώστε να μην γινόμαστε σαν τις βούζες μόλις παντρεύομαστε), δυνατότητα να θέσεις τον εαυτό σου σε πειράματα για νέα χάπια που δίνουν ενέργεια και διάυγεια (αφού πρέπει πάνω απ’ όλα  να είσαι μάνα, νοικοκυρά, εργαζόμενη, πόρνη, φίλη, ξαδέλφη και άλλα πολλά) και έξτρα μαθήματα ώστε αν κάνεις γιο, να μην του μαθαίνεις πως «καμιά δεν σ’ αγαπάει όπως η μανούλα» και άλλα τέτοια όμορφα…
Πάντως μία γυναίκα άνω των 30 η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που γνωρίζει κάποιον είναι σαν να προσπαθεί να διαλέξει ρούχα για το πρώτο της ραντεβού.  Χμμμμ, τι προσωπικότητα να διαλέξω;;;;  Αν, δηλώσεις ότι θέλεις να παντρευτείς (ακόμη κι αν αυτό είναι σε 10 χρόνια), βοηθάς στο κλίμα μετανάστευσης των Ελλήνων προς το εξωτερικό, αφού ο τύπος πάει να βρει την τύχη του στα ξένα, αν δηλώσεις δε,  ότι δεν θες να παντρευτείς, αμέσως τοποθετείσαι στο γκρουπ της Τζούλιας και της παρέας της, αν πάλι δεν τοποθετηθείς πάνω στο θέμα καθόλου, χαρακτηρίζεσαι σαν την μέση γυναίκα που δεν ξέρει τι θέλει.  Για μένα η καλύτερη τακτική είναι να το παίξεις τρελή.  Έτσι κι αλλιώς αργά η γρήγορα για τρελή θα σε περάσει, οπότε όσο να’ ναι,  κερδίζεις χρόνο.  Στο ενδιάμεσο παρακολουθείς μαθήματα ανθυποβολής, υπνωτισμού και των νέων μεθόδων λοβοτομής κι εύχεσαι να μην λακίσει μέχρι να καταφέρεις τον φέρεις εκεί που θες εσύ.  

Και μετά αφού τον έχεις φέρει εκεί που θες εσύ, αρχίζεις την γκρίνια, τους τρελούς ελέγχους, τις κρίσεις ζηλοτυπίας, έρχεται επιτέλους και η δεύτερη προσωπικότητά σου στην επιφάνεια, μετά χωρίζεις και μετά φωνάζεις και οδύρεσαι «ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ ΑΝΤΡΕΣ;;;;»  Άβυσσος…
Ακόμη κι εγώ τελικά δεν ξέρω σε ποιο στρατόπεδο είμαι.  Είμαι γυναίκα και μπορώ να καταλάβω την ανάγκη μιας γυναίκας για την δημιουργία μιας σχέσης, για το άγχος της μητρότητας και της οικογένειας.  Από την άλλη βλέπω από τον εαυτό μου και τις γυναίκες γύρω μου και βλέπω ότι για να μπορέσεις να βγάλεις πέρα μαζί μας, πρέπει να έχεις τουλάχιστον τις γνώσεις του Φρόιντ πάνω στην ψυχολογία όπως επίσης  ατσάλινα νεύρα και γαϊδουρινή υπομονή.  Και δυστυχώς όλους τους άντρες που έχουν πρόβλημα με την δέσμευση, εμείς του φέραμε εκεί.  Εμείς τους γκρινιάξαμε, εμείς τους καταπιέσαμε, εμείς τους τάξαμε άλλα στην αρχή και τελικά αλλα τους δώσαμε.  Και μετά βγήκανε οι ίδιοι άντρες στην αγορά και απόφασίσανε πως προτιμάνε το γρήγορο φαγητό παρά το δείπνο των 5 πιάτων που τους προτείνουμε εμείς.  Ακόμη κι αν  το πρώτο δεν κάνει καλό στον εαυτό τους.  Και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε.  Γιατί μπορεί το σπιτικό φαγητό να είναι καλύτερο και πιο υγιείνο, αλλά όλοι μα όλοι μετά από μία κρεπάλη, προτιμαμε ένα βρώμικο και όχι τα καλομαγειρεμένα και θρεπτικά σπιτικά φασολάκια.  Και όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ, μία σχέση μπορεί να καταλήξει όπως το  χειρότερο μεθύσι της ζωής σου.  Μετά απλά θες να ξεχάσεις και να μην ξαναπιείς τόσο πολύ.  Άντε κανένα σφηνάκι κι έξω απ’ την πόρτα… 

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλες τις φίλες μου...

Monday, April 19, 2010

ΣΕΞ (Συμβάντα Ερωτικού Ξενερώματος) in a man’s world…

Ααααα, δεν μπορώ να πω οι άντρες φίλοι και αναγνωστες μου σκοτώθηκαν να με εξυπηρετήσουν και να με βοηθήσουν να ολοκληρώσω κι αυτό το post! Απο την ώρα που δημιοσιεύτηκε το προηγούμενο και ζήτησα να μου στείλουν τις ιστορίες τους ώστε να πω και την δική τους εκδοχή για τα Συμβάντα Ερωτικού Ξενερώματος, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Τίποτα...
Έστυψα κι εγώ το μυαλό μου προσπαθώντας να θυμηθώ τις καλύτερες ιστορίες που μου έχουν διηγηθεί κι όπου είχα κενά έπαιρνα τηλέφωνο. Και όταν ανέφερα το γεγονός ότι θέλω να χρησιμοποιήσω την ιστορία για το μπλογκ μου ανώνυμα εννοείται, όλων λυνόντουσαν οι γλώσσες και μπίρι μπίρι μπίρι δεν λέγανε να σταματήσουν. Τελικά τα 15 λεπτά της διασημότητας που αναλογούν σε όλους εξαντλήθηκαν για τους φίλους μου και συνεντευξιαζομενούς μου. Απ’ όλη την εμπειρία αυτή έχω να σημειώσω δύο πράγματα. Πρώτον ότι οι φίλοι μου είναι μεγάλα ψώνια και δεύτερον ότι τελικά όσο αφορά το σεξ δεν έχει σημασία το φύλο, αλλά «αν το’ χεις ή όχι». Και οι παρακάτω περιπτώσεις σίγουρα δεν το έχουν...
Όταν η Κατίνα Παξινού συναντά την Μιμή Ντενίση
Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα των αντρών φίλων μου, καταλαβαίνουν πότε και πώς μία γυναίκα προσποιείται στο σεξ. Επίσης ισχυρίζονται ότι το γεγονός ότι θέλουν και τους ενδιαφέρει να ικανοποιήσουν την γυναίκα κατά την διάρκεια του σεξ, δεν είναι αστικός μύθος. Ότι εκτός απο την πάρτη τους σκέφτονται και το άλλο άτομο (ή δύο ή τρία ανάλογα) που είναι στο κρεβάτι (ψυγείο, πάτωμα, αυτοκίνητο κτλ) μαζί τους. Όταν λοιπόν εμείς οι γυναίκες για τον Α ή Β λόγο αρχίζουμε το ρεσιτάλ ερμηνείας, ίσως θα πρέπει να γίνουμε λίγο πιο προσεκτικές. Τα επιφωνήματα «με πεθαίνεις», «τι μου κάνεις μάνα μου», «έλα παιχταρά μου» και άλλα τέτοια, θεωρούνται κλασικό μονόπρακτο απο την σχολή της Μιμή Ντενίση και απορρίπτονται δια ροπάλου. Επίσης υαχές και κραυγές άνω των 5 ντεσιμπέλ θεωρούνται υποψήφια όχι για όσκαρ αλλά για το χρυσό βατόμουρο. Σύμφωνα πάντα με τους άντρες φίλους μου, μπορούν να διακρίνουν και να εντοπίσουν τις ερμηνευτικές δυνατατότητες τις εκάστοτε γαμήσιμης συντρόφου και στην περίπτωση αυτή, ξενερώνουν τόσο που δεν τους ενδιαφέρει πια να την ικανοποιήσουν και πάνε πάνω κάτω μέχρι να τελείωσουν. Εμ, πέστα Χρυσόστομε! Έτσι λύνεται λοιπόν το μυστήριο του παρτάκια εραστή. Προσποιείσαι εσύ; Κι εγώ χέστηκα! Θα κουνιέμαι πάνω κάτω και τέρμα. Αν κουνιέσαι πάνω κάτω ρε φίλε πως θέλεις να μην προποιηθώ; Φαύλος κύκλος... Τελικά ο παρτάκιας φέρνει την προσποίηση, ή προσποίηση τον παρτάκια; 

Το μικρόφωνο της Αλίκης
Όλοι μα όλοι οι φίλοι μου είχαν να μου πουν μία ιστορία κι επίσης να μου δώσουν οδηγίες και επεξηγήσεις για το τι ορίζει και τι σημαίνει να κάνεις το τέλειο ... πως να το πω τώρα να μην μας φάει και η λογοκρισία... το τέλειο στοματικό σέξ (τσιμπούκι δηλαδή, αλλά τέλος πάντων). Αναφέρθηκανε στο γεγονός ότι το το εργαλείο τους δεν είναι μικρόφωνο ωστε να τραγουδάνε μπροστά σε αυτό, επίσης δεν είναι βόας δεν είναι κροταλίας (θα θέλανε βασικά αλλά που τέτοια τύχη!) για να τους φάει, δεν είναι χειρουργικό σωληνάκι ώστε να του κάνουν αναρόφηση και τέλος είναι ο καλυτερός μας φίλος, που αν του φερθούμε σωστά τότε μας περιμένει η καλύτερη έκπληξη (εεεεεεεεεε?????)! Επίσης απαγορεύεται δια ροπάλου να το βαφτίζουμε (αυτό είναι μοναδικό προνόμιο του ιδιοκτήτη) και να το χρησιμοποιούμε σαν μπεγλέρι τις ώρες της μεγάλης βαρεμάρας (επίσης αυτό είναι προνόμιο μόνο του ιδιοκτήτη). Η συμβουλή που μου δώσανε όλοι είναι: «Να βλέπετε τσόντες, πολλές τσόντες μήπως μάθετε και τίποτα απο τους επαγγελματίες!!!!» . Προτεινόμενη ταινία: Το βαθύ λαρύγγι. Αντε στην υγειά μας!
Τα παιδιά του Πειραιά
Κι όχι μόνο. Θα θέλα να’ χα κι ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά που έλεγε και η Μελίνα. Η Ελλάδα κι όχι μόνο είναι πια ένα μεγάλο κρεβάτι. Ο ένας άνθρωπος συνδέεται με τον άλλο με 6 διαφορετικούς τρόπους εκ των οποίων ο ένας σίγουρα είναι καποιος σεξουαλικός σύντροφος. Το να κάνεις τρίο ή να μπεις σε μια πιο πολυπληθή παρέα πλέον δεν είναι τόσο ασυνήθιστο και όχι τόσο ταμπού. Κι εγώ στην αρχή είχα τις επιφυλάξεις μου για το πόσο αυτό είναι αλήθεια, αλλά τελικά φαίνεται πώς όλοι έχουνε κάνει τουλάχιστον ένα τρίο. (Όργιο θεωρείται όταν χάσεις το μέτρημα, οπότε θεωρώ πως αυτή η περίπτωση είναι πιο σπάνια). Έχω ακούσει πολλές ιστορίες, στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση οι άντρες φίλοι μου ήταν πολύ φιδωλοί. Ίσως γιατί το τρίο αποτελούνταν απο 2 αγόρια και 1 κοπέλα και ίσως καποιος ήθελε να κρύψει κάτι. Πάντως σε όλες τις περιπτώσεις άκουσα την ίδια ιστορία. Για μία κοπέλα που ορκιζόταν «ότι δεν το έχει ξανακάνει και ότι είναι η πρώτη της φορά», αλλά οι επιδόσεις της σε σχέση με την ευχαρίστηση 2 ερωτικών συντρόφων παράλληλα, μαρτυρούσαν πως ο κος Χταπόδης δεν χειριζόταν τα πλοκάμια του με τόση χάρη και τόση πρακτικότητα. Η ιστορία της μαθήτριας που γίνεται πόρνη σε ένα βράδυ δεν πιάνει στην συγκεκριμένη περίπτωση και μάλιστα δρα σαν ξενερωτικός παράγοντας! Αφού το έχεις κορίτσι μου, μην το κρατάς μέσα σου!!!! Έτσι κι αλλιώς κανείς απο τους δύο δεν θα σου τηλεφωνήσει, τι σε νοιάζει;; Αν το χεις, δηλωσέ το. Ό,τι έχει κανείς, καλό είναι ;)
Όταν η Megan Fox γίνεται Transformer
Αυτή είναι κλασική περίπτωση. Κι έχουν δίκιο 100%. Αν μας γνωρίσει κάποιος βράδυ ειδικά, το 70% απο αυτό που θα δει, είναι αν όχι ψέυτικο, τουλάχιστον οφθαλμαπάτη. Ένας τύπος γνωρίζει μία ψηλή μελαχρινή, κούκλα. Όταν φτάνει η ώρα να κάνουν σεξ, υπάρχει μία πολύ μεγάλη περίπτωση να συμβούν τα παρακάτω. Ξεκινάει το σεξ και μέχρι να τελειώσει, ο τύπος συνειδητοποιεί ότι βλέπει μία άλλη γυναίκα. Έχει φύγει η τρέσσα εξτένσιον απο τα μαλλιά, έχει φύγει το Push-up bra που μεγαλώνει το βυζί 2 νούμερα, έχουν φύγει τα 10ποντα, επίσης το μασαζοκαλσόν της Τζίνα Βαρώνη που το φοράς και πετας και αφαιρεί και 5 κιλά, ίσως οι ψέυτικες βλεφαρίδες και το μακιγιάζ. Στο τέλος της βραδιάς καταλήγει με μια κοντή, χοντρή, χωρίς βυζί, χωρίς μαλλιά και με ένα μάτι κάτι ενδιάμεσο μεταξύ του Alex από το Κουρδιστό Πορτοκάλι και της Ρούλας Βροχοπούλου. Αν το σεξ είναι καλό, τότε η κατάσταση ψιλοσώζεται διαφορετικά... βάζεις πίσω το μασαζοκαλσόν και περπατάς και πετάς προς την έξοδο!
Τελικά δεν ξέρω τι να πω. Άντρες γυναίκες, όλοι έχουμε κουλές ιστορίες να διηγηθούμε. Το θέμα είναι είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα, να το ευχαριστηθείς, να το απλοποιήσεις, να το απενεχοποιήσεις (ειδικά για τις γυναίκες), να το εμπλουτίσεις, να το διαφοροποιήσεις μα πάνω απ’ όλα να το κάνεις γιατί έτσι γουστάρεις! Γιατί ας λένε ό,τι θέλουν, το σεξ ήταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη απόλαυση σε αυτη την ζωή. Και είναι απο τις λίγες απολαύσεις που τις περισσότερες φορές είναι δωρεάν. Γι αυτό βουρ!

Wednesday, April 14, 2010

Τα πάντα γύρω απο το ΣΕΞ (Συμβάντα Ερωτικού Ξενερώματος)


Διάβαζα τις προάλες μία ιστορία σ’ ένα τρομερό blog του τρελαμένου “George is your man” για την Λίζα.  Η Λίζα μία κοπέλα που γνώρισε κάποιον, τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, και όταν μετά απο πολλά και διάφορα έφτασε η στιγμή που περίμενε ν’ ακούσει και να νιώσει το «Λίιιιιζαααααα Μπανάνααααα», ήρθε αντιμέτωπη με τον χειρότερό εφιάλτη κάθε γυναίκας πάνω στο κρεβάτι.  Προετοιμαζόταν το κορίτσι για αστακό και τελικά της σερβίρανε γαριδάκι.  Και όχι απλά γαριδάκι, σημιακό γαριδάκι αυτό το μικρό που δεν θέλει ούτε ξεφλούδισμα.  Το τρως ολόκληρο.  Και θες 30 τέτοια για να χορτάσεις, διαφορετικά δεν καταλαβαίνεις τίποτα. 
Είναι απο αυτές τις περιπτώσεις που τις συζητάς μετά και γελάς.  Είναι καλύτερα όταν αναφέρεσαι σε αυτές σε τρίτο πρόσωπο, σαν να μην σου έχουν συμβεί ποτέ, αλλά δυστυχώς όλες και όλοι έχουμε κάτι τέτοιο να διηγηθούμε και να ξεχάσουμε βεβαίως βεβαίως.  Και δεν γίνεται να μην το συζητήσεις γιατί σε τρώει σαν σαράκι.  Σε κυνηγάει σε στοιχειώνει.  Αφού το βγάζεις απο μέσα σου, νιώθεις ότι φεύγει η γκαντεμιά απο πάνω σου και ευελπιστείς ότι θα κάτσει στο κεφάλι της ξανθιάς απέναντι.  
Η περίπτωση της Λίζας δυστυχώς έχει χτυπήσει και την δική μου πόρτα.  Αυτοί οι τύποι είναι εκεί έξω και παραμονεύουν.  Και συνήθως σε κάνουν να νομιζεις ότι έπιασες το τζακ – ποτ. Και μετά πας να πιάσεις και ... άνθρακες ο θησαυρός! Το καλύτερο είναι βέβαια ότι σχεδόν πάντα πριν την ώρα της κρίσης υπάρχουν οι καλύτερες δηλώσεις του τύπου «θα τα δεις όλα» και ‘δεν θα μπορείς να κουνηθείς’ και τέτοια.  Οι γιαγιάδες μας λέγανε, «Οπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι κορίτσι μου», ξέρανε τι λέγανε.  Ομοιοπαθούσες κι αυτές.  Και σκέφτεσαι και προσπαθείς να θυμηθείς το άρθρο του Cosmopolitan στο εγχειρίδιο της μικρής τσούλας, στο κεφάλαιο «Ο Τσέστερ και η παρέα του», και σε πιάνει πανικός.  Και βάζεις ένα μαξιλάρι κάτω απο την μέση, βάζεις κι άλλο, βάζεις και τρίτο και στο τέλος καταλήγεις με λόρδωση σαν την Πετρούλα και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι η Πριγκήπισσα με το ρεβύθι, που της είχαν βάλει 100 στρώματα και πάλι την ενοχλούσε το ρεβύθι.  Μετά θυμάσαι την Θεϊκή ατάκα της Μιράντα που έλεγε «κάποτε έβγαινα με έναν τύπο, που τον είχε τόσο μικρό σαν αυτά τα μολυβάκια με την γόμα που έχουν οι μαραγκοί στ’ αυτιά τους.  Δεν ήξερα αν θέλει να με γαμήσει ή να με σβήσει» και προσπαθείς να μην γελάσεις με τα χάλια σου.  Κι εκεί επειδή πάνω απ’ όλα είσαι καλός άνθρωπος, δίνεις ρεσιτάλ ερμηνείας που ανταποκρίνεται τουλάχιστον στις υποψηφιότητες για Όσκαρ.  Τώρα στο μόνο που έχεις να ελπίζεις, είναι να μην σου κάνει την ερώτηση που σπάει κόκαλα στο τέλος «Σου άρεσε;».  Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που έδωσα τέτοια ερμηνεία! Θυμάσαι ότι πρέπει να κατεβάσεις τα ανοιξιάτικα απο την ντουλάπα, και ντύνεσαι και φεύγεις. Φσσσσσσσσσσς!!! Μπιπ μπιπ!!!
Είναι πολλές οι περιπτώσεις Άρη μου.  Η φίλη μου η Δ. Είχε μπλέξει με έναν τύπο που απο την πρώτη φορά ήθελε να την μυήσει στα μυστικά του μαγικού κόσμου του S&M.  Κι εγώ δεν έχω πρόβλημα, περί ορέξεως ουδής λόγος (έτσι κι αλλιώς λιγο spanking δεν χάλασε ποτέ κανέναν, χι χι χι ), αλλά καλέ μου, ακόμη δεν σε ξέρω καλά καλά, πώς ν’ αρχίσω να σε δέρνω;  Κάτσε να γνωριστούμε λιγάκι καλύτερα και μετά έχει να πέσει παντόφλα που θα πάει σύννεφο! Και φαντάσου την πρώτη φορά που είναι ακόμη ερασιτεχνικά τα πράγματα κι απλά θέλει να σε δέσει, να σου κάτσει αντίστοιχα και η πρώτη περίπτωση.  Δηλαδή δεμένη με τον Τσέστερ.  Κι εκεί τι κάνεις; Εκεί ειλικρινά, λύνεσαι όπως όπως και τον αρχίζεις στα χαστούκια, ενώ παράλληλα βρίζεις την παλιοζωή που σ’ εφερε εκεί που σ’έφερε.  Αυτός πάλι την βρίσκει, εσύ ξεσπάς και οι δύο φεύγετε τουλάχιστον ξαλαφρωμένοι.  Στο τέλος, του συστήνεις την Μαντάμ Μυστήρια η οποία είναι ό,τι πρέπει στην περιπτωσή του και φεύγεις.  Σε άλλη περίπτωση, μένεις κι ανοίγονται νέοι ορίζοντες μπροστά σου.  Ορίζοντες που περιλαμβάνουν πολύ βινίλ και πολλούς κορσέδες.  Άντε στην Υγεία μας!
Όλες μας έχουμε να διηγηθούμε κάτι.  Η Κ. ήταν απο τις τυχερές που είχε την τιμή να γνωρίσει κάποιον απο την νέα κατηγορία.  Μετροσέξουαλ.  Ωραίος, σέξυ, με τρομερό κορμι και γάμπες γυαλί.  Ναι, το στέρνο μου αρέσει κι εμένα να μην είναι σαν του Μπεν του αρκούδου, αλλά η γάμπα δεν γίνεται να είναι γυαλί.  Απλά δεν γίνεται.  Και να σου βάζει χέρι, γιατί χρησιμοποιείς ξυράφι και όχι κερί.  Όποιος νομίζει ότι αυτό αρέσει στις γυναίκες, πέφτει έξω.  Επίσης να είσαι σίγουρος πως έχει πέσει σε γυναίκες συναδέλφισες, δηλαδή μεγάλες τραγωδούς με τρομερές ερμηνείες.
Κάποτε είχα βγει με την Ζ. και γνώρισα κάποιον.  Παλιά βέβαια, όχι τώρα.  Πανέμορφος και πανέξυπνος.  Στο τέλος της βραδιάς παράτησα την Ζ. και πήγαμε σπίτι του.  Ωραίο σπίτι, ωραίος γκόμενος.  Jack Pot σκέφτηκα.   Στην διαδρομή πήρα κι ένα μικρό preview και σκεφτόμουν «Μεγάλα γλέντια με περιμένουν». Ναι καλά.  Για πήγαινε να δεις αν έρχομαι.  Ξεκίνησαν τα προκαταρκτικά και εκεί με περίμενε η kidder έκπληξη.  Ο πανέμορφος και  πανέξυπνος γκόμενος φορούσε ένα φούξια δαντελωτό μπόξερ μέσα απο το παντελόνι του.  Ήταν της πρώην του λέει, που τον κεράτωσε και την εκδικείται έτσι.  Φορώντας το και κάνοντας σέξ με άλλες γυναίκες.  Δεν θυμάμαι αν διακτινίστηκα ή έτρεξα σαν τον άνεμο.  Run Forrest Run! Από τότε βλέπω τα δαντελωτά μπόξερ με άλλο μάτι...
Αχ, πόσες ιστορίες, πόσα ξενερώματα.  Για άντρες που δεν το βουλώνανε με τίποτα, για άντρες που παίζανε τ’ αγαλματάκια ακούνητα & αμίλητα, για άντρες που δεν αποχωρίζονται τις κάλτσες τους, για τους άντρες που δεν καταφέρνουν να σηκώσουν τα πανιά (και ΝΑΙ δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει και ΝΑΙ μας ενοχλεί ΠΑΝΤΑ!), για άντρες που νομίζουν ότι μόνοι τους στο κρεβάτι, για άντρες που νομίζουν ότι είναι μαραθωνοδρόμοι και σε παίρνει ο ύπνος, για άντρες που απλά θα έπρεπε να τους είχε απαγορευτεί η είσοδος στην Σεξο-χώρα και για τόσους άλλους που θα μπορούσανε να φτιάξουν δική τους πολιτεία.  Πόσα γούρια και πόσα φυλακτά μπορείς να φορέσεις για να μην πέσεις στο γκαντεμο-σεξ με τον Δρακουμέλ;  Κι αν σου κάτσει;  Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να το απολαύσεις ή βάζεις τ’ αθλητικά σου και τρέχεις;  Από την άλλη λένε, πως τα σκουπίδια μιας γυναίκας μπορεί να γίνει ο θησαυρός μιας άλλης.  Κοινώς είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας.  Μπορεί να μην είναι ο φίλος μας «μικρός» απλά να είσαι εσύ πολύ «μεγάλη».  Ρε παιδιά χάσαμε μια βέσπα μήπως την είδε κανεις;;;;;
Υ.Γ. Προς τους άντρες φίλους μου.  Επικοινωνήστε μαζί μου για τις δικές σας ιστορίες.  Τι νομίζετε ότι μόνο οι γυναίκες έχουν να λένε για ΣΕΞ (Συμβάντα Ερωτικού Ξενερώματος);  ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως το αντίστοιχο Post για τις γυναίκες... ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ!

Monday, April 12, 2010

Στρογγυλή Θεά και κουραφέξαλα!

Ε, λοιπόν το παραδέχομαι. Ξέρω ότι πια είναι ντεμοντέ, αλλά δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Ούτε τους κανόνες του παιχνιδιού ξέρω, ούτε τους παίχτες, ούτε τα πρωταθλήματα, ούτε τίποτα! Ξέρω μόνο όσους έχουν κάνει εξώφυλλα στον Αρμάνι με εσώρουχα, που κάθε γυναίκα που σέβεται τα 12ποντα που φοράει πρέπει να τους ξέρει (κοινώς μιλάμε για τον Cristiano Ronaldo & David Beckham), ξέρω τον Δέλλα που είναι της Μαστροκώστα, τον Ζαγοράκη που είναι της Λίλλη και τον Φύσσα γιατί είναι ωραίο φλωρο-γκομενάκι. Κατά τ’ άλλα είμαι πανάσχετη και δεν θέλω να μάθω.

Εντάξει δεν λέω, υποτίθεται ότι υποστηρίζω κι εγώ μία ελληνική ομάδα αλλά οι λόγοι είναι καθαρά γκομενικοί και βιοποριστικοί. Όταν ήμουν μικρή ερωτεύτηκα έναν Αεκτζή, με έκανε και αλαξοπιστησα απο Παναθηναϊκο (εννοείται πώς θα πήγαινα κόντρα στον μπαμπά μου!!!) σε Αεκτζού, έτρεχα μαζί του στα γήπεδα, έφαγα ξύλο όταν πήραμε το πρωτάθλημα από κάτι Ολυμπιακούς για χάρη της ΑΕΚ κι έγραψε το ονομά μου στον τοίχο απένταντι απο το σχολείο μου. Τεράστιος έρωτας με τον Γιάννη, απλός ενθουσιασμός με την ΑΕΚ.
Χρόνια μετά, τα έφερε έτσι η ζωή που χρειάστηκε να δουλέψω για έναν πρώην πρόεδρο της ΑΕΚ και ήθελα δεν ήθελα, επανήλθα στα πράγματα. Ακόμη και τότε όμως, θεωρούσα το ποδόσφαιρο το πιο βαρετό άθλημα του κόσμου, ακόμη κι αν θεωρείται ο βασιλιάς, επίσης θεωρούσα και θεωρώ όλους τους ποδοσφαιριστές βλάχους με στραβά πόδια που τρέχουν απλά πάνω κάτω. Όσο διαφορετική και να θέλω να δείχνω, σε αυτό είμαι παραδοσιακή. Ζαργάνα – Ποδόσφαιρο σημειώσατε Χ.
Ο άντρας πρέπει να βλέπει ποδόσφαιρο ομως. Άντρας που δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο πρέπει να το κοιτάξει. Δεν μπορώ να φανταστώ να έχει ντέρμπι και ο καλός μου να βλέπει οτιδήποτε άλλο. Δεν γίνεται, δεν παίζει. Είναι μερικά πράγματα που έτσι πρέπει να είναι, χωρίς να υπάρχει λογική. Επίσης δεν έχει λογική να δηλώνεις ότι θέλεις ο καλός σου να βλεπει μπάλα, αλλά παράλληλα να γκρινιάζεις όταν το κάνει, κι όταν δεν γκρινιάζεις να κάνεις ότι περνά απο το χέρι σου για να του αποσπάσεις την προσοχή. Ξέρεις, χάδια, φιλιά, φωνές κι άλλα καλά και πικάντικα. Στα δύσκολα βγάζεις τα ρούχα σου μπροστά στην τηλεόραση και περιμένεις. Το πιο πιθανόν είναι να σε διαολοστείλει, αλλά δεν το βάζεις κάτω. Αυτό σημαίνει να είσαι γυναίκα. Να μην έχεις λογική, να τα βάζεις με το θηρίο. Εννοείται πως δεν νικάς ποτέ. Μπάλα – Γυναίκα σημειώσατε 1. Στην καλυτερη περίπτωση στον άντρα τον σωστό, τον πρόστυχο, τον έξυπνο, τον γοητευτκό μετά απ’ όλα τα παραπάνω είναι να χρησιμοποιηθείς σαν τραπεζάκι για ν’ ακουμπήσει την μπύρα του... Αν κέρδίσει όμως η ομάδα του, ετοιμάσου για την μεγάλη ρεβάνς! Κι εκεί η μπάλα θα είναι στο δικό σου γήπεδο, οπότε περίμενε πολλά γκολ!
Αυτές τις ημέρες στην εταιρία τρέχαμε όλοι για την περιοδεία του κυπέλλου του FIFA στην Ελλάδα. Από δω το κύπελλο, απο κει το κύπελλο, κάναμε βόλτες και τρέχαμε σαν τους Βέγγους για το κύπελλο. Και βαρέθηκα ν’ ακούω για ποδόσφαιρο, για ποδοσφαιριστές που δεν ήξερα, για όρους που επίσης αγνοούσα πλήρως. Τι τα θέλω εγώ τα ποδοσφαιρικά; Αφού δεν το έχω! Η μόνη φορά που κάθησα να παρακολουθήσω ποδοσφαιρο ήταν στον τελικό του Euro το 2004, και πάλι γιατί είχα ακούσει ότι στα after party των αγώνων βρίσκεις τους καλύτερους γκόμενους! Μύθος βέβαια. Τους πιο βλαμένους ναι. Τους καλύτερους όχι. Ευτυχώς για μένα αυτή την χρονιά το πρόγραμμα των εκδηλώσεων περιλάμβανε αφρικανούς χορευτές από την Νότιο Αφρική, δημοσιογράφους & αρενωπούς ποδοσφαιρόφιλους και είχα κάτι να περιμένω.
Η εκδήλωση κύλησε άψογα σε όλα τα επίπεδα εκτός απο τα δικά μου. Ούτε αφρικανούς χορευτές πρόλαβα, ούτε δημοσιογράφους. Είναι που είχα να κάνω peeling, αποτρίχωση, φρύδια, μαλλιά και μία μικρή επανάλληψη στα γαλλικά μου, γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι θα έπιανα ψιλή κουβεντούλα με τον μύθο του ποδοσφαίρου Roger Miller. Και μην νομίζεις ούτε εγώ τον ήξερα, τον έμαθα τώρα με την διοργάνωση της εκδήλωσης. Κι εννοείται ότι όπου διασημότητα εγώ κολαούζος. Βέβαια τίποτα δεν έγινε, γιατί μέχρι να τελειώσω την αναστήλωση του ερειπίου που ονομάζεται Ζαργάνα, πέρασε η ώρα και έχασα όλο το γλέντι. Την ώρα που έφτασα, όλο το καλό είχε τελείωσει. Έβγαλα κι εγώ τις φωτογραφίες μου για να δείξω τα μαλλιά μου και τα φρύδια μου, αλλά και για να δηλώσω ότι ήμουν κι εγώ εκεί. Με βλέπεις? Ασχολούμαι κι εγώ με το ποδόσφαιρο! Στην λίστα με τα προτερηματά μου πρόσθεσε άλλο ένα!


Μεταξύ μας όμως, αν εξαιρέσεις τις δύο απροσάρμοστες κολλητές μου, στις γυναίκες δεν αρέσει το ποδόσφαιρο. Κάνουμε πως μας αρέσει. Και θα κάτσουμε να παρακολουθήσουμε μαζί σου, όχι γιατί μας έπιασε καούρα τι κάνει η Άρσεναλ, αλλά γιατί δεν θέλουμε να πας να το δεις με τους φίλους σου. Επίσης θέλουμε να σου δείξουμε ότι μας αρέσουν τα ίδια πράγματα και εν τέλη ο πιο βασικός λογος είναι ότι περιμένουμε το after match! Κατά την διάρκεια του αγώνα ζούμε έναν μικρό εφιάλτη, έναν μικρό κι αργό θάνατο απο την βαρεμάρα, αλλά η αγάπη και το καλό σεξ όλα τα υπομένουν. Γι αυτό μην πιστεύετε τίποτα. Αλλά και πάλι, αφού έτσι κι αλλιώς προς οφελός σας είναι η όλη κατάσταση, σκασίλα μας αν μας πιστεύετε! Μην ξεχνάς όμως, ότι κατά την διάρκεια του αγώνα έχουμε τον τρόπο μας να σας κάνουμε να μας υπόσχεθείτε και να μας τάξετε "παπάδες". Κι εκεί αλλάζει το σκορ. Ποδόσφαιρο – Γυναίκες σημειώσατε 2! Γιατί μωρό μου, μπορεί η μπάλα να είναι η στρογγυλή Θεά, αλλά η γυναίκα είναι Θεός & Διάβολος μαζί!!!

Friday, April 9, 2010

Έρωτας πάνω σε ... 12 πόντους!

Επιτέλους πέρασε το Πάσχα. Την βαριέμαι αυτή την γιορτή. Μόνο το φαγητό μου αρέσει απ’ όλη την ιστορία. Βαρετά βαρετά βαρετά. Απ’ όλες αυτές τις ημέρες το μόνο καλό που προέκυψε ήταν το δώρο του ζαργανο-νονού μου. Ο ζαργανο-νονός μου που λες, έμαθε για την παθολογική εξάρτηση που έχω με τα παπούτσια και ένεκα το πνεύμα των ημερών, μου πήρε δώρο ένα βιβλίο με τίτλο «Αυτά τα παπούτσια τα θέλω». Αυτό σημαίνει ο άντρας να σ’ ακούει και να σε προσέχει. Εντάξει, έκανε λίγο τον κινέζο, γιατί προτίμησε ένα βιβλίο που μιλάει για παπούτσια αντί για ένα ζευγάρι 12ποντα Christian Louboutin, αλλά τον συγχωρώ γιατί είναι ο καλύτερος ζαργανο-νόνός του κόσμου! Του χρόνου είμαι σίγουρη ότι θα με αποζημιώσει.
Τώρα καθώς ο κόσμος με μαθαίνει, αρχίζω να ακούω σχόλια για το ότι είμαι η νέα Carrie Bradshaw αλλά όσο και να είμαι φανατική θαυμάστρια του εν λόγω χαρακτήρα το μόνο που μας ενώνει είναι η αγάπη μας για τα παπούτσια. Κατά τ’ άλλα, η Carrie ζυγίσει όσο το ένα μου κωλομέρι, γράφει μια στήλη την οποία υποτίθεται ότι την διαβάζουν 10 εκατομμύρια αναγνώστες, ενώ εμένα οι καταγεγραμμένοι μου αναγνώστες είναι μόνο 72 (άντε βρε παιδιά σπρώξτε λίγο, να φτάσουμε τουλάχιστον τους 100), εκ των οποίων οι μισοί είναι κολλητοί μου ή παλιοί μου γκόμενοι, γνώρισε τον Mr. Big, της έβγαλε την πίστη αλλά μετά ήρθε το Happy End, ενώ εγώ γνώρισα τον Mr. P και μετά ήρθαν... οι μέλισσες. Οποιαδήποτε άλλη ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι αποτέλεσμα καθάρα δικών μου ενεργειών γιατί ως γνωστόν είμαι τρομερή drama queen κι εννοείται πώς ό,τι και να μου συμβεί τείνω να το μετατρέπω σε σίριαλ.
Η αγάπη μας για τα παπούτσια είναι όμως κοινή. Βέβαια τα δικά μου τα παπούτσια δεν στοιχιζούν όσο μία απο τις βίλες της Λιάνης στην Αγράμπελης, αλλά εντάξει μια γκαρσονιέρα στον Κολωνό την παίρνεις. Και δεν μπορώ να φανταστώ, γιατί έχουν φαγωθεί με τα παπούτσια μου; 183 ζευγάρια είναι. Συμπεριλαμβανομένων όλων των ειδών πατούμενων (εκτός απο βατραχοπέδιλα – που δεν τα χρειάζομαι γιατί όσο να’ ναι είμαι χέλι – και παντόλφες – εκ των οποίων βέβαια αυτές τις 8ποντες με το γουνάκι εννοείται πως την βάζω στην κατηγορία παπούτσια!), όχι μόνο παπούτσια. Αυτό σημαίνει, γόβες, μπότες, πέδιλα, σανδάλια, μποτάκια, γαλότσες, αθλητικά και φλατ (ναι έχω και τέτοια). Κι ευτυχώς για την δική μου τσέπη τα παπούτσια μου δεν στοιχίζουν πολύ. Γι ακόμα μια φορά η ποσότητα υπερταιρεί της ποιότητας, ό,τι και να λένε οι φήμες....

Κατηγόρησα εγώ κανέναν άντρα για τα λεφτά που δίνει για να πάρει ζάντες για το αμάξι του, αεροτομές και άλλα γελοία εξαρτήματα, αθλητικά είδη όπως σκι, snowboard, επαγγελματικές ρακέτες και άλλα άχρηστα αντικείμενα, ψαροντούφεκα, όπλα (εδώ μαζί τους είμαι, αλλά μιλάμε για ΟΠΛΑ, όχι για σφεντόνες!), βάρκες ή να χαλάει ένα σωρό λεφτά στο στοίχημα για να δει αν 11 βλαμένους που κλοτσάνε μια μπάλα θα κερδίζουν άλλους 11 βλαμένους? Ναι, όλοι τα ίδια λένε, αλλά όλοι σου λένε μετά «αχ μωρό μου μην βγάλεις τις γόβες, είναι καλύτερα έτσι...» Αν πάλι εσύ πεις τίποτα τύπου «μωρό μου βάλε μία αεροτομή με φτιάχνει» θα σε περάσουν για βλαμένη και θα έχουν και δίκιο.
Κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της λατρεύει τα παπούτσια. Πολύ απλά γιατί όλες οι γυναίκες έχουν τις ίδιες ευκαιρίες απέναντι στα παπούτσια. Δεν έχει σημασία αν είναι χοντρή, αδύνατη, ξανθιά, μελαχρινή ή κοκκινομάλα, μπορείς να βάλεις ό,τι παπούτσια θέλεις! Τα ψηλοτάκουνα δε, σε κάνουν να φαίνεσαι πιο αδύνατη, πιο σέξυ, ομορφαίνουν και το πιο άσχημο σύνολο και αν ξέρεις να τα περπατάς, δεν σε απογοητεύουν ποτέ!
Τα παπούτσια όπως και τα βρακιά πάντα έχουν να διηγηθούν μια ιστορία. Έναν γκόμενο, μία εμπειρία, έναν χωρισμό, έναν έρωτα, το καλύτερο σεξ της ζωής σου, μια προαγωγή, ένα δείπνο που πήγε στραβά... Γι αυτό κι εγώ χρήζω ανάλογα με την χρονιά που πέρασε, ένα τυχερό βρακί κι εννοείται ένα τυχερό ζευγάρι παπούτσια. Για φέτος δεν έχει γίνει ακόμη η στέψη, θα γίνει σαν καθυστεριμένο κόψιμο πίτας, κατά τον Μάιο. Για το 2009 όμως τον τίτλο τον είχαν πάρει ένα ζευγάρι φιδέ 11 ποντες γόβες που με βγάλανε ασπροπρόσωπη. Μαζί με το τυχερό βρακί κάναμε θραύση!
Η αποθήκεύση είναι λίγο δύσκολη, γιατί όσο να’ ναι όπως όλα τα πράγματα που αγαπάμε σε αυτή την ζωή, πρέπει να τα φροντίζουμε αλλά το ΙΚΕΑ να είναι καλά! Που θα πάει όμως, θα γίνουν και οι δικοί μου αναγνώστες 10 εκατομύρια και θα αποκτήσω κι εγώ το δικό μου παπουτσόσπιτο. Και σαν νέα Cinderella θα έρθει ο Prince Charming και θα μου βάλει το 12ποντο γυάλινο γοβάκι size 7 και θα προχωρήσουμε μαζί στο ηλιοβασίλεμα.... Γιατί ακόμη και η ιστορία δείχνει πως ακόμα και στα παραμύθια το σωστό παπούτσι κάνει την διαφορά!