Wednesday, March 31, 2010

Ο εφιάλτης στον δρόμο ... των πρώτων ραντεβού


Πρέπει να το παραδεχτώ.  Τα σιχαίνομαι τα πρώτα ραντεβού.  Μακάρι να μπορούσαν τα πρώτα ραντεβού να είναι σαν το speed dating.  Δύο λεπτά κι έξω απο την πόρτα.  Αποφασίζω αν μου αρέσεις ή όχι και μετά δρόμο.  Και να πηγαίναμε κατευθείαν στο δεύτερο ραντεβού που είναι πιο ανθρώπινο.  Αλλά όοοοοοοχι.  Εκεί να περάσεις όλη αυτή την διαδικασία, να χάσεις 2 ώρες τουλάχιστον απο την ζωή σου για να μπορέσεις είτε να πας σε δεύτερο ραντεβού, ή ν’ αποφασίσεις ότι τελικά έπρεπε να κάτσεις σπίτι να δεις τον Λάκη τον Γλυκούλη.
Το πρώτο ραντεβού είναι σαν ένα κουτί σοκολατάκια.  Ξεκινάς με λαχτάρα όταν ανοίγεις το κουτί ελπίζοντας πως το σοκολατάκι είναι απο τα καλά κι όχι απο αυτά με την τρισάθλια γέμιση κι αναγκαστείς να το φτύσεις.  Αν το σοκολατάκι είναι καλό προχωράς και σε δεύτερο, αλλά αν σου κάτσει κανένα απο αυτά τα γλιώδη, τότε λες πως δεν θα ξαναφάς σοκολατάκι! Τουλάχιστον όχι άμεσα... Να ξεπεράσεις πρώτα το σοκ.
Όλα ξεκινάνε απο την προετοιμασία.  Ξεκινάει με ένα απλό ερώτημα, και συνεχίζεται με μία μικρή κρίση πανικού, πάντα εννοείται εξαρτόμενη του ραντεβού.   Τι να βάλω;  Κάτι όχι πολύ τολμηρό, μην σε περάσει και για τσούλα, όχι κάτι πολύ καλό, όχι όμως και κάτι πολύ casual.  Να βάλω τακούνια, και που θα με τρέχει τώρα; Κι αν δεν είναι και το πρώτο μπόι, λες να κομπλάρει που θα του ρίχνω με το 12ποντο;  Αλλά δεν μπορώ να πέσω και κάτω απο τους 8 πόντους τακούνι, θα φαίνεται ο κώλος μου μεγάλος.  Αδιαπραγμάτευτο τελικά.  Ξυρίζεις πόδια και μπικίνι; Εξαρτάται απο το πόσο κυρία θες να είσαι.  Καλύτερο τρόπος για να αποφύγεις το σεξ απο την πρώτη βραδιά (ενώ θες σαν τρελή, αλλά όσο να’ ναι κρατάς χαρακτήρα!) απο τα πόδια του Βαμβακούλα και την βράκα της γιαγιάς δεν υπάρχει.  Πάντα έπιανε και πάντα θα πιάνει.  Σε καταστάσεις εκτάκτης ανάγκης σταματάς στο περίπτερο παίρνεις ένα ξυραφάκι bic κι ετοιμάζεσαι για την σφαγή του αιώνα.  Το ρισκάρεις όμως, δεν το ρισκάρεις!
Και φτάνεις στο ραντεβού, που εννοείται πως πρέπει να είναι σε ενδιάμεσο και ουδέτερο έδαφος, ώστε σε περίπτωση που δεν προχωράει καλά να υπάρχει εύκολη πρόσβαση προς την ελευθερία.  Και περιμένεις.  Αν αργήσει σε ζώνουν τα φίδια.  Καλά αρχίσαμε! Αν αρχίσαμε να αργούμε απο τώρα, σκέψου αργότερα.  Μετά σου μπαίνει η ιδέα στο μυαλό ότι μπορεί να λάκισε και να μην έρθει και καθόλου.  Έχω κρατήσει κάτι γνωριμίες απο παλιά, πόσο στοιχίζει άραγε να του σπάσουν τα πόδια; Πόδι ή χέρι; Πώς θα πάρει το μήνυμα καλύτερα; Μετά έρχεται καθυστερημένος, εσένα σου περνάνε τα νεύρα αυτόματα, και σκέφτεσαι τι σκύλα που είσαι καταβάθος. 
Αν είσαι απο τις «τυχερές» και βγεις γι απλά έναν καφέ ή ένα ποτό, τότε προκύπτει το ερώτημα, να κάτσεις δίπλα ή απέναντι; Να τον κοιτάζεις στα μάτια ή να τον μυρίζεις; Κι αν δεν σου αρέσει αυτό που θα μυρίσεις, πώς αλλάζεις μετά θέση;  Αν κάτσεις δίπλα και πάει σχετικά καλά το ραντεβού, θα υπάρξει και φιλί και γενικά προθερμαντική φάση, το θες αυτό, ή θα την πατήσεις; Τελικά κάθεσαι απέναντι και το παίζεις κυρία, αλλά όλο το βράδυ θες να κάτσεις δίπλα, να το χουφτώσεις λίγο το γκομενάκι.  Αντε να σε χουφτώσει κι αυτός.
Και η υποκρισία αρχίζει.  Αν ήσουν ο Πινόκιο σίγουρα η μύτη σου θα έφτανε στο Σούνιο.  Δεν είναι ότι ψεύδεσαι ακριβώς, απλά εμφανίζεις την αλήθεια με έναν διαφορετικό τρόπο.  «Ναι είμαι κι εγώ κατά του γάμου» λες.  Εννοείς «Ναι, είμαι κι εγώ κατά του γάμου.  Του Σάκη Ρουβά με την Ζυγούλη.  Όχι τον δικό μου.  Τρελός είσαι;  Κι εγώ πότε θα γίνω μάνα;».  Κάπως έτσι ξεκινάει το θέατρο παραλόγου.  Στο τέλος ξεχνάς τι έχεις πει κι ελπίζεις να τον ζαλίσεις τόσο πολύ με όλα τα άλλα χαρισματά σου, που δεν θα θυμάται τίποτα απο τις ψευδείς δηλώσεις σου.  Αυτό ισχύει αν θες και δεύτερο ραντεβού, αν δεν θες λες τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα κι απλά με έναν μαγικό τρόπο ο υποψήφιος εξαφανίζεται.  Τον ψάχνει η Νικολούλη, αλλά εσένα δεν σε ενδιαφέρει. 
Οι καλύτερες ερωτήσεις όμως έρχονται.  «Γιατί δεν έχεις παντρευτεί ακόμη;» «Γιατί κλάνει το γατί! Γιατί μου κάνουν τέτοιες ερωτήσεις και μόλις απαντάω λακίζουν οι γαμπροί!» Γιατί πάντα στο πρώτο ραντεβού γίνονται ερωτήσεις και συζητήσεις που δεν θες να κάνεις, αλλά τελικά δεν μπορείς ποτέ να αποφύγεις; Μυστήριο.  Δεν με νοιάζει καλέ μου γιατί χώρισες απο την πρώην σου.  Δεν θέλω να ξέρω.  Επίσης δεν θέλω να σε βοηθήσω να αναλύσεις γιατί χώρισες μαζί της.  Δεν θέλω να αναλύσω την πρώην σχέση σου, ούτε γιατί είμαι μόνη μου.  Δεν υπάρχει λόγος.  Ό,τι έγινε έγινε και τελείωσε.  Τι σε κόφτει εσένα; Και τι με κόφτει εμένα;  Αν είσαι βλαμένος θα φανεί στο χειροκρότημα.  Επίσης αν είσαι ωραίος, όσο βλαμένος και να είσαι ό,τι και να ακούσω δεν θα με πτοήσει.  Απλά μετά θα κοπανάω το κεφαλι μου στον τοίχο.  Σιγα πρώτη φορά θα είναι;
Όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού τότε αρχίζει το γλέντι.  Μμμμμ.... Θα με φιλήσει ή όχι;  Αν δεν θες να σε φιλήσει εννοείται πως το έχεις κάνει ξεκάθαρο με την συμπεριφορά σου απο πριν.  Διαφορετικά βγάζεις τα κλειδιά σου, τα κουδουνίζεις, τα γυρίζεις.  Καθυστερείς.  Κάνεις ότι ψάχνεις την τσάντα σου.  Κοιτάς το κενό.  Δεν καταλαβαίνει τίποτα.  Μα γιατί δεν καταλαβαίνουν το σινιάλο; Καλά κανείς άντρας δεν έχει δει το Hitch;  Αν είσαι τυχερή καταλαβαίνει.  Κι αν καταλάβει (και σ’ αρεσει και το φιλί, γιατί παίζει κι αυτό το σενάριο του φιλιού για κλάμματα) τότε επιστρέφεις στο σπίτι σου ευχαριστημένη. Κι ανακουφισμένη που έφυγες χωρίς εμφανή σωματικά ή ψυχολογικά τραύματα κι απο αυτό το ραντεβού.
Τα σιχαίνομαι τα πρώτα ραντεβού.  Μακάρι να μπορούσαμε να πάμε κατευθείαν στο δεύτερο.  Ούτε καν στο δεύτερο.  Στο 4ο ή στο 5ο.  Εκεί που αισθάνεσαι και πιο άνετα  που δεν σκέφτεσαι τόσο πολύ τι θα πεις πριν και εννοείται πως θα κάνεις και σεξ.  Γιατί καλά τα ραντεβού δεν λέω, αλλά χωρίς σεξ, είναι σαν να παίρνεις αμάξι χωρίς test drive.  Γιατί καλή η εμφάνιση, αλλά η οδηγική συμπεριφορά είναι που κάνει την διαφορά... Κι αν είσαι τυχερός, τότε ετοιμάσου για το τρελό road trip, διαφορετικά καλύτερα να πας με τα πόδια...

Friday, March 26, 2010

Μία βραδιά ... in the gay side of life!

Και πάλι αδειούχα. Τις δύο τελευταίες αδειές μου τις πέρασα στην Αθήνα. Ναι είναι καταθληπτικό να περνάς τις διακοπές σου στην πόλη θα μπορούσαν να μου πουν, αλλά μην είναι τα παπούτσια πολλά, μην είναι που έχουν ζευγαρώσει όλοι, μην είναι που η οικονομική κρίση (ποια κρίση?), μην είναι η προσωπική μου κρίση και δεν ξεκουβαλάω, θα σε γελάσω τι έγινε και δεν έκανα τίποτα. Γενικά όμως εμένα με αγχώνει η ιδέα «έχεις άδεια, πρέπει να φύγεις και να περάσεις καλά» οπότε άφησα τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους και περιμένοντας την έκπληξη. Η έκπληξη δεν ήρθε ποτέ αλλά δεν μπορώ να πω τα πέρασα φανταστικά σαν τουρίστας στην ιδια μου την πόλη. Και η αδειά μου αυτή την φορά ξεκίνησε με μία βόλτα στην gay πλευρά της πόλης. Και την πιο χαρούμενη.
Ο κύκλος μου αποτελείται από πολλούς gay. Άντρες & γυναίκες. Τους λατρεύω. Τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και ξέρουν τι θέλουν. Ζουν για το τώρα, κι εκτιμάνε πράγματα που εμείς τα θεωρούμε δεδομένα. Μεγαλώνοντας με τον Γ. έμαθα να μην με ενδιαφέρει τι κάνουν στο κρεβάτι τους και να εκτιμάνε αυτά που πρέπει να εκτιμήσουν. Και η αλήθεια είναι ότι δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ. Οι straight από την άλλη, άπειρες…
Ξεκίνησαμε με μεζεδάκια σε γνωστό μαγαζί στο Μεταξουργείο. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Παρέα με νέες straight και gay φίλες. Έχω ξαναβρεθεί εκεί αλλα ο κόσμος τώρα είναι πιο ζεστός τώρα. Μπορεί να είναι που είναι χειμώνας και είναι είμαστε πιο κοντά. Δεν μου αρέσει που τα περισσότερα gay κορίτσια μοιάζουν με τον Βαμβακούλα αλλά περί ορέξεως ουδής λόγος! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν γίνεσαι λεσβία χάνεις και κάθε άισθηση του class, αλλά τι να πω? Δεν ισχύει πάντα, αλλά δυστυχώς ισχύει. Η παρέα γελάει, φλερτάρει, γνωρίζει και κάνει δηλώσεις. «Γεια σου κοπελιά. Με λένε Χριστίνα, να κεράσω ένα ποτάκι?» Χώνονται οι φίλες μου και άλλες φλερτάρουν εμάς. Μετά το δεύτερο ποτό και το πρώτο φλερτ από άλλα κορίτσια πάντα ακούγεται η δήλωση «Να πάνε να πνιγούν οι άντρες, το αποφάσισα θα το γυρίσω!». Ποτέ δεν ισχύει, αλλά έχεις την εντύπωση ότι μπορεί το σύμπαν ν’ ακούσει την απειλή σου και την επόμενη φορά που θα βγεις έξω όλο και κάποιος θα έρθει να σου μιλήσει. Και οι απειλές απλά φτάνουν στο σύμπαν, χωρίς να τις ακούει κανείς. Ολες οι γυναίκες είναι λιγο gay γι αυτό κι ανταποκρίνονται πάντα στο φλερτ των άλλων γυναικών. Εκτιμούνε το ενδιαφέρον που τους δείχνουν. Ηλίθιες ανασφάλειες. Στο τέλος δίνουν λάθος μηνύματα, αλλά γυναίκες είμαστε, ξέρουμε όλες gay ή straight ότι δεν στέκουμε στα καλά μας.
Λαμβάνω μήνυμα από τον Σ. Είμαστε στο Sodade, ξεκουβάλα κι έλα! Παίρνω τις straight της παρέας, αφήνουμε τις gay να συνεχίσουν το παιχνίδι τους και την κάνουμε για Γκάζι. Αυτή η νύχτα είναι αφιερωμένη στην άλλη πλευρά!
«Μάζεψε στα σάλια σου. Δεν καταλαβαίνεις ότι εδώ μόνο βλέπουμε, δεν αγγίζουμε!». Είμαστε σαν διαβητικοί σε ζαχαροπλαστείο. Ο κόσμος απλά πανέμορφος. Πόσο μου αρέσει αυτό το μαγαζί. Ο κόσμος είναι τόσο άνετος, χορεύει, φλερτάρει, φιλιέται δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο παρά το τώρα. Μας συνεπαίρνει η ατμόσφαιρά κι ακολουθούν τρελές χορευτικές φιγούρες. Γνωρίζω έναν δικηγόρο, έναν διακοσμητή σε μεγάλα μαγαζιά του κέντρου - που γίνεται και ο καλυτερός μου φίλος, όταν μαθαίνω ότι συνεργάζεται με την μπουτίκ του Manolo – φοιτητές, επιχειρηματίες και κάθε καρυδιάς καρύδι! Και σε κάθε γνωριμία συχτηρίζω που δεν είναι έτσι και στα straight μαγαζιά! Τα κορίτσια έχουν ψιλοσοκαριστεί αλλά μπαίνουν στο κλίμα. Η βραδιά κλείνει κατά τις 4 όταν πια δεν με κρατάνε τα πόδια μου στα 12ποντα και τα μάτια μου έχουν αρχίσει να κλείνουν. Εξουθενωμένη, σχεδόν μεθυσμένη και τόσο μα τόσο ευτυχισμένη. Το κινητό μου είναι πλέον εμπλουτισμένο με 6 νέα τηλέφωνα, αγοριών και κοριτσιών. Δεν πειράζει που δεν είναι γκομενικά τα τηλέφωνα, μου αρκεί που είναι νέα. Νισάφι πια με τα παλιά! Νέες γνωριμίες, νέα πρόσωπα!
Στον δρόμο προς το σπίτι, το μυαλό μου σταματάει για μια στιγμή στον Π. Βρίζω λίγο αλλά μετά χαμογελάω. Πάντα το κάνω αυτό μαζί του. Αλλά κυρίως χαμογελάω. Μετά αισθάνομαι κι εγώ gay. Αλλά με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Είμαι χαρούμενη. Το χρειαζόμουν αυτό. A night to remember. Και κάνω σχέδια για νέους προορισμούς, νέες συγκινήσεις, νέα πάθη, νέους έρωτες. Πώς γίνεται τόσοι άγνωστοι χωρίς κανένα προφανή λόγο να σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο καλά με τον εαυτό σου? Μήπως τα βρίσκω κι εγώ με τον εαυτό μου σιγά σιγά? Λές?
Το κεφάλι μου γυρίζει. Πάω να κλείσω τα μάτια μου και συνέχεια βλέπω πανέμορφα κορμιά να χορεύουν γύρω μου. Άραγε οι gay γίνονται straight? Χαστουκίζω νοερά τον εαυτό μου γιατί δεν έχω το κουράγιο να το κάνω κανονικά. Κρατάω την gay πλευρά της διαθεσής μου κι ετοιμάζομαι να ονειρευτώ τον φανταστικό μου γκόμενο. Και που θα πάει το σύμπαν θα συνωμοτίσει και θα έρθει. Σαν να το μυριζόμαι. Ναι, ζητάει επιτέλους οδηγίες και κατευθύνεται… Κι αν αργήσει λιγάκι, δεν πειράζει. Θετική σκέψη να υπάρχει. Κι αν αρχίζει και στερεύει κι αυτή, ο νέος μου καλυτερός μου φίλος να είναι καλά και τα Manolo Blanhik. Γιατί μην ξεχνάμε, καλό το Sodade, καλές οι ξέφρενες βραδιές αλλά … Shoes are girls Best Friend!!!!!

Tuesday, March 23, 2010

Λα μπέλα Ρώμα!


Είχαμε αναχωρήσεις χτες.  Ο Π. την έκανε για τα ξένα για mini break.  Στο ίδιο μέρος που πήγε και ο Χ. Όταν με παράτησε.  Δεν μπορώ να καταλάβω, υπάρχει κανένα μοτίβο που λέει ότι μόλις παρατήσουν την Ζαργάνα, πάμε διακοπές στα βουνά? Τι σχέδιο εξόντωσης είναι αυτό?  Δεν πειράζει, ας είναι καλά τ’ αγόρια μου... Ελπίζω μόνο να πιάσουν τα βουντού.  Τόσα λεφτά έδωσα.
Το αποφάσισα.  Θα φύγω.  Πρέπει να κανονίσω ένα ταξίδι.  Κάτι ν’ ασχολούμαι μέχρι να γίνει.  Παρίσι? Το ξέρω ότι κάποιοι πιστεύουν πως δεν θ’ άκουγαν ποτέ στην ζωή τους αυτό που θα ξεστομίσω, αλλά κι όμως... Μπαααα, δεν ψήνομαι.  Ρώμη?
Roma, bella Roma! Όλοι εκεί πάνε τώρα τελευταία.  Κάτι θα ξέρουν.  Λένε ότι είναι μαγικά... Πολλά τ’ αξιοθέατα.  Κολοσσαίο, Πάνθεον, Βατικανό, Fontana Di Trevi, Piazza Navona, Spanish Steps, Bocca De la Verita…
Λέω να πάω στα γενεθλιά μου.  Να κλείσω τα ένδοξα 32 στην Αιώνια Πόλη.  Και μου είπε ο αστρολόγος μου ότι απο τα γενεθλιά μου και μετά θα είναι η χρονιά μου.  Επίσης μου είπε ότι θα γνωρίσω έναν μεγάλο έρωτα σε ταξίδι κι ότι  θα φοράει και στολή.  Οπότε, τα συνδιάζω όλα.  Για καλό και για κακό, θα κάνω κι ένα ντου στο πιλοτήριο στο αεροπλάνο για να καλύψω όλα τα ενδεχόμενα των ένστολων.  Συν Αθηνά και χείρα κίνει λέει η παροιμία.  Ααααα, μην με βλέπεις, έτσι καλλιεργημένη και σοβαρή, εγώ πιστεύω σε αυτά.  Δεν άκουσα, γέλασε κανείς? Ααααα.....
Βόλτες στην πόλη, ιταλικό φαγητό, ψώνια και οι ιταλοί! Τι άλλο να ζητήσω?  Περιμένω πώς και πώς!  
Ναι η αλήθεια είναι ότι το "ψώνια και Ιταλοί" είναι το ισχυρό κινητρό μου για το ταξίδι αυτό.  Γιατί ωραία τ' αξιοθέατα αλλά πώς να το κάνουμε, αν βρεις τον κούκλο Fabriccio  εκεί, ψιλοχέστηκες για το Βατικανό.  Θα προτιμήσεις μάλλον να δεις άλλο ταβάνι.  Κι ας μην είναι η Capella Sistina.  Kι αν οι φήμες είναι αληθινές, τότε θ' ανατριχιάσεις πιο πολυ με το ανώνυμο ταβάνι. Τι να κάνω που με κακομαθε ο Pascal στο Παρίσι, κι έχω γίνει International?
Κι άρχισα να ψάχνω... Εισιτήρια, μια χαρά.  Ευτυχώς που είναι δίπλα η Ιταλία και δεν χάνουμε όλη την ημέρα.  Αλλά τα ξενοδοχεία βρε αδελφάκι μου... Πω πω φωτιά και λάβρα! Είμαστε τελικά «Ούνα φάτσα, Ούνα ράτσα».  Κλέφτες και απατεώνες! Καλά τι νομίζουν Ιταλοί & Έλληνες? Ό,τι έχουμε πετρελαιοπηγή στην πίσω αυλή?  Δεν μπορώ να πουλήσω και το κορμί μου για να πληρώσω το ξενοδοχείο.  Ήρθε η Τζούλια κι έριξε τις τιμές.  Τι να πιάσουμε κι εμείς τώρα? Άντε πάλι οικονομία.  Κόψαμε το ένα, κόψαμε το άλλο, τι άλλο θα κόψουμε πια? Όχι, γλυκέ μου, ξέρω τι σκέφτεσαι, το σεξ δεν κόβεται.  Απο το σεξ κάνεις αποχή.  Έτσι λένε όλοι (εμείς?) οι «απάρτου και αγαμήτου γωνία»...  Να, ένα χρυσό χάπι! 40 καρατίων.
Και μέχρι τότε τι κάνουμε?  Περιμένουμε.  Σχεδιάζουμε και μετράμε ανάποδα. Έρχεται και το Πάσχα, και τσουπ, τον φάγαμε τον γάϊδαρο.  Και μετά του Αγ. Πνεύματος στην Νάξο και μετά διακοπές όπου μας βγάλει.  Βρε γρήγορα που περνάει ο καιρός... Ένα τσουπ μακριά είναι όλα!  Μήπως να κατεβάσω καλοκαιρινά ή βιάζομαι? Αχ, με έπιασε η Άνοιξη και δεν κρατιέμαι! Και ο Π. στα χιόνια... Πώς το είπε αυτό ο βουντούς? Ου μπα ουμ ου μπα ουμ....



Sunday, March 21, 2010

Sex and the City ... και τα μυαλά στα κάγκελα!

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι με χαρακτηρίζουν 2 πράγματα. Η αγάπη μου για τα 183 ζευγάρια παπούτσια μου (αλλά και για όλα τα παπούτσια του κόσμου) και η τρέλα μου για το sex and the city. Θα μπορούσα να πω με σιγουριά πως για την Ελλάδα τουλάχιστον είμαι η πιο φανατική φαν της σειράς και ίσως και η πιο παλιά. Γενικά λατρεύω τις σειρές και την τηλεόραση (δεν είμαι της λογοτεχνίας πώς να το κάνουμε; Κανείς δεν είναι τέλειος), αλλά όταν πρωτοάκουσα γι αυτή την σειρά το 1998, ήξερα πώς ένας μεγάλος έρωτας είχε γεννηθεί.
Και δεν είναι τόσο τα ρούχα και όλο το παραμύθι που με έκανε να λατρέψω αυτή την σειρά, αλλά οι δόσεις αλήθειας που είχε και ό,τι έθιξε πράγματα που κανείς άλλος δεν είχε θίξει μέχρι τότε. Και ναι, όλα μέσα από την ζωή είναι βγαλμένα. Μερικά από αυτά είναι:
Ναι, φίλοι και φίλες και οι γυναίκες κλάνουν. Ναι η αγαπημένη μου Carrie, έκλασε σχεδόν στα μούτρα του Big. Και κουτούλαγε στις πόρτες και κουτρουβαλούσε από την ντροπή της. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Και η Miranda όταν ήταν έγκυος, έκλανε συνέχεια. Τι να κάνουμε? Άνθρωποι είμαστε. Κλάνουμε κι εμείς. Όχι σαν τους άντρες, που το κάνουν σαν να θέλουν να φωνάξουν να το πουν, αλλά συμβαίνει. Όταν συμβαίνει, προτιμάμε να το κρατάμε για τον εαυτό μας, αλλά είναι εκεί έξω. Συμβαίνει. Είναι σαν τους αστικούς μύθους. Όλοι έχουμε ακούσει γι αυτό, όλο και σε κάποιον δικό μας έχει συμβεί, αλλά σε εμάς ποτέ. Υποτίθεται. Ψέμααααααααααα!!!!!
Η απενεχοποίηση του δονητή. Ναι, πράγματι οι δονητές υπάρχουν και ναι κάνουν τρελές πωλήσεις. Μπορει στην Ελλάδα να είμαστε λίγο πίσω σε αυτό – γιατί όσο να’ ναι αν μένεις με τους δικούς σου μέχρι τα 60 σου δεν μπορείς να κρύβεις τα σεξουαλικά σου παιχνίδια μαζί με τα πανωσέντονα και τα πετσετάκια που σου κρατάει η μαμά σου για προίκα – αλλά συμβαίνει. Μπήκε στην ζωή μας και μάθαμε για το rabbit. Το rabbit που μετά τα διαμάντια μπορεί να γίνει ο καλυτερός φίλος της γυναίκας. Και μπορεί όπως λέει και η Charlotte, ένας δονητής να μην σε βγάζει έξω για φαγητό, μπορει να μην σου κρατάει το χέρι όταν είσαι άρρωστη, μπορεί να μην μπορείς να τον γνωρίσεις στους δικούς σου, αλλά αν μη τι άλλο είναι ο μόνος που βρίσκεται εκεί… στις δύσκολες στιγμές!
Επιτέλους θίχτηκε το θέμα της δυσκολίας του στοματικού σεξ. Η Θεά Samantha χαρακτηριστικά είχε πει εκ μέρους όλων των γυναικών: “You men have no idea what we're dealing with down there. Teeth placement and jaw stress and suction and gag reflex and all the while bobbing up and down, moaning and trying to breathe through our noses. Easy? Honey, they don't call it a job for nothing!” I rest my case….
Επιτέλους, αναφέρθηκε το γεγονός ότι, ναι υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες που δεν τους αρέσουν τα παιδιά. Ναι, δεν μας αρέσει να πηγαίνουμε για καφέ ή φαγητό και να έχουμε παιδάκια να τρέχουν γύρω γύρω. Ναι δεν μας αρέσει να συζητάμε για πάνες και μωρουδιακά. Ναι δεν τρελαινόμαστε όταν πηγαίνουμε σε βαφτίσια. Και ναι, όταν γεννάει η καλυτερή μας φίλη, εμείς μπορεί να φοράμε μια Raquel Wells περούκα και να παρακολουθούμε τον άπιστο γκομενό μας…
Αγαπητέ φίλε άντρα, την επόμενη φορά που θα ρωτήσεις την καλή σου «αγάπη μου με πόσους άντρες τελικά έχεις πάει», να ξέρεις ότι το νούμερο που κυμαίνεται από 7 έως 10 είναι μεγάλο ψέμα. Τόσο ψέμα που είναι σαν να του λες, ότι υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου κάτω από το Καραϊσκάκη. Δεν παίζει αυτό. Οι φίλες μας στην σειρά, μέσα σε 5 χρόνια είχαν πάρει σχεδόν τα φύλλα και τα δέντρα. Ακόμα και η Charlotte, η ντροπαλή της παρέας. Και στο ενδιάμεσο παντρευτήκανε κιόλας. Γι αυτό μην κάνεις ποτέ αυτή την ερώτηση. Η αλήθεια δεν είναι κάτι που θες ν’ ακούσεις. Απλά οραματίσου και ονειρέψου πως όλα αυτά τα kinky που σου κάνει στο κρεβάτι, είναι έμφυτο ταλέντο, ή τα έμαθε με υπνοθεραπεία. Νομίζω ότι αυτό είναι η καλύτερη λύση…
Δεν λέω, αυτή η σειρά σε πολλά πράγματα είχε μεγαλύτερη δόση φαντασίας και ψέμματος κι από το σενάριο του Lost. Αυτή η φιλία για παράδειγμα των 4 γυναικών, είναι επιστημονική φαντασία. Δεν υπάρχει εκεί έξω. Όχι έτσι όπως παρουσιάζεται. Οι γυναίκες δυστυχώς δεν είμαστε φτιαγμένες και γεννημένες ν’ αγαπάμε τόσο πολύ άλλες γυναίκες. Μόνο αν είμαστε λεσβίες. Επισης, δεν γίνεται να τρως πρωί, μεσημέρι και βράδυ έξω και να διατηρείς αυτά τα κιλά. Εκτός κι αν ξερνούσανε όταν πηγαίνανε σπίτι. Παίζει κι αυτό βέβαια. Αν σπάσουν τα νερά της έγκύου φίλη σου πάνω στα ολοκαίνουρια Christian Louboutin, το πιο πιθανό είναι να την σκότωνες πριν προλάβει να γεννήσει. Για το οικονομικό δεν κάνω λόγο, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και τέλος και καλύτερο, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ ο δικός σου Mr. Big, να τα παρατήσει όλα και να έρθει να σε βρει στο Παρίσι για να σου πει “You’re the One”. Αυτό κι αν είναι επιστημονική φαντασία. Ακόμη κι αν είσαι η Θεά Αφροδίτη και του έχεις κάνει μάγια, αυτό το σενάριο δεν παίζει. Γι αυτό μην περιμένεις.
Κάποτε ένας φίλος μου, όταν του είχα πει ότι καθόμουν ώρες ατελείωτες μπροστά στην τηλεόραση κι έβλεπα sex and the city, μου είπε χαρακτηριστικά. «Στο Μοναστηράκι έχει ένα μαγαζί που έχει τα πάντα. Πήγαινε εκεί, αγόρασε μια ζωή γιατί θα σου χρειαστεί σύντομα. Μεταχειρισμένη μεν, αλλά την χρειάζεσαι. Τρέχα!». Και τι έγινε που μου αρέσει να κάθομαι με τις ώρες και να χαζεύω όλα αυτά που μου συμβαίνουν, δεν μου συμβαίνουν κι όλα αυτά που θα ήθελα να μου συμβούν? Και τι έγινε, που χρειάζομαι έναν υποβολέα στα ονειρά μου? Και ναι, υπήρξαν φορές που αυτή η σειρά με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα για μένα. Και ναι οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί. Όλες μας όμως κρύβουμε, μία Carrie, μία Charlotte, μία Miranda κι εννοείται μία Samantha μέσα μας. Τον Big μπορεί να μην τον βρούμε, αλλά όπως λέει και η φίλη μου η Carrie: “Maybe some women aren't meant to be tamed. Maybe they need to run free until they find someone just as wild to run with…”

Thursday, March 18, 2010

Ομοφιά μου όλα.... Ομορφιά μου τίποτα...


Αχ, δύσκολη μέρα η σημερινή.  Νεύρα νέυρα νεύρα.  Μα πώς γίνεται να περνάς ένα τόσο όμορφο βράδυ και το πρωί να σηκώνεσαι μες τα νεύρα;   Και προσπαθώ να καταλάβω τι μου φταίει.  Μην είναι που δεν έκλεισα το 8ωρο του ύπνου μου (κι εγώ είμαι σαν τα μωρά, αν δεν φάω καλά και δεν κοιμηθώ καλά, μπορώ να γκρινιάζω όλη την ημέρα), μην είναι  που μπαίνει η Άνοιξη και είμαι σε περίοδο ζουζουνισματος, μην είναι που ο Π. με έχει χεσμένη, μην είναι που οι ορμόνες μου πάλι οργιάζουν , μην είναι που ο φανταστικός μου γκόμενος στο ονειρό μου εξαερώθηκε πάλι, μην είναι που είδα παππά μόλις βγήκα απο το σπίτι;  Και με γυρίζει και άσχημο κρύωμα.  Αυτό μου έλειπε τώρα.  Είναι που για αλλαγή έχω σχέδια για το ΣΚ και ο Μέρφι είπε να μου χτυπήσει την πόρτα.... Κάτι μας είπες τώρα... Και μετά με ρωτάνε γιατί έχω νεύρα...
Δεν λέω το χτεσινό παρτυ του Cosmo ήταν φανταστικό.  Τόσος όμορφος μαζεμένος σε ένα μαγαζί κι εγώ σαν την διαβητική μέσα σε ζαχαροπλαστείο.  Οριακά με συγκρατούσε η παρέα μου  για να μην αυτοσυστήνομαι σε όλο τον κόσμο σαν «μέλλουσα βραβευμένη συγγραφέας & σεναριογράφος».  Αν πήγαινα στο ίδιο πάρτυ δύο χρόνια πριν θα έψαχνα μόνο για μοντέλα και διάσημους.  Χτες έψαχνα για δημοσιογράφους και αρχισυντάκτες.  Networking  σου λένε.  Και να ήθελα να βρω τίποτα άλλο, μόνο μοντέλα, modelizers και gay υπήρχαν.  Γνώρισα 2 πανέμορφα αγόρια να τα πιεις στα ποτήρι.  Και μάλιστα μπορούσες να μιλήσεις και μαζί τους.  Και περνούσαμε τόσο ωραία.  Τους λάτρεψα και με λάτρεψαν.  Γκέι εννοείται.  Αλλά έτσι είναι αυτά τα πάρτι.  Περνάς φανταστικά αλλά μονο βλέπεις.  Δεν αγγίζεις και δεν έχεις απαιτήσεις.   Όπως λέει και ο φίλος μου ο Α. πρέπει να βγω στην επαρχία για να βρω straight.  Και τότε θα μουγκανίζω σαν την αγελάδα όλη την ημέρα.   
Και για πρώτη φορά μετά απο χρόνια δεν αισθάνθηκα μια κατάθλιψη όταν μπήκα στο πάρτι και αντίκρυσα όλες τις μοντέλες.  Βλέπεις το φαινόμενο Τζούλια έχει δώσει άλλο νόημα στον όρο μοντέλο.  Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τις είχα σε υπόληψη απλά τώρα είχα  έναν λόγο παραπάνω να μετατρέψεις όλη την ζήλια σου σε οίκτο.  Αν εξαιρέσεις την Linda Evangelista που θεωρώ απλά Θεά όλες τις άλλες θέλω να τις δέσω σε ένα τραπέζι και να τις μπουκώνω φαγητό μέχρι να γίνουν 100 κιλά.  Η εκδίκηση της χοντρής.  Το ιδιο θα ήθελα να κάνω και στις γυμναστρίες και στις κομμώτριες, αλλά αυτό είναι ένα θέμα πάνω στο οποίο δεν έχουμε επεκταθεί με τον τρελογιατρό μου, οπότε δεν κάνει να το συζητάω.
Ο Oscar Wilde είχε πει πως η ομορφιά είναι ανώτερη απο την ιδιοφυία, γιατί πολύ απλά δεν χρειάζεται καν να την αποδείξεις.  Και γι αυτό οι πολύ όμορφοι άνθρωποι δεν κουράζονται και πολύ σε αυτή την ζωή.  Σε όλους τους τομείς.  Και γι αυτό τους μισούμε.  Εκεί,  όσο κι ανώτεροι κι αν το παίζουμε, δεν κοιτάζουμε πέρα απο την εξωτερική εμφάνιση.  Είσαι όμορφος;  Εννοείται πως έχεις χιλιάδες άλλα κουσούρια.  Οπότε απορρίπτεσαι! Θεωρητικά πάντα.  Γιατί πρακτικά, μόλις σου γνέψει ο όμορφος, αναστενάζεις 5 μέρες. 
Κάποτε γνώρισα έναν τόσο όμορφο άντρα, που κοβόταν η ανάσα όταν τον κοιτούσα.  Έμοιαζε με σταρ του Hollywood της δεκαετίας του 60.  Ήταν ο όμορφος άντρας με όλη την σημασία της ένοιας.  Κι αναστέναζα κάθε φορά που τον κοιτούσα.  Αλλά ήταν τόοοοοσο βλαμένος, μα τόοοοοοοοοσο βλαμένος!   Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσπαθήσει για τίποτα όσο αφορά τις γυναίκες κι αυτό κατέληγε σε μία απέραντη  βλακεία και καφρίλα. Και την πρώτη μέρα έκανα πως δεν άκουγα τι έλεγε, γιατί μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που έβλεπα.  Αλλά μετά δεν γινόταν να μην ακούω.  Κι εκεί άρχισε το δράμα.    Και στο σεξ, μία απο τα ίδια.  Χάλια μαύρα.  Και τι να κάνεις μετά?  Φεύγεις.  Και για το μόνο που μετανιώνεις είναι που δεν έχεις μία φωτογραφία μαζι του για να την βλέπεις τις δύσκολες μέρες και να λες στον εαυτό σου, «εδώ είχα αυτό το πλάσμα, τι να μας πει και το Χόμπιτ?»  Αλλά δεν έχεις, και συνεχίζεις να τρώγεσαι με τα ρούχα σου.  Και συχτιρίζεις που δεν έκλεινες τ’ αυτιά σου όταν έπρεπε, και πήγες κι ερωτεύτηκες τον τελευταίο άθλιο γιατί σου έλεγε όμορφες βλακείες. 
Τελικά όμορφοι, άσχημοι, straight ή gay όλοι το ίδιο πράγμα ψάχνουμε.  Την απόλυτη ομορφιά .   Κι αυτή μπορεί να ξεκινήσει απο τα μάτια, απο τ’ αυτιά απ’το μυαλό ή κι απο πιο χαμηλά.  Κι αυτό μας κάνει όλους ματαιόδοξους.  Όσο και να μην το παραδεχόμαστε.  Είναι θέμα οπτικής γωνίας.  Κι αν καταφέρεις να βρεις αυτήν την ομορφιά που σου διεγείρει πάνω απο δύο σημεία τοτε... Its just fabulous (που λέει και η φίλη μου η Carrie…)

Tuesday, March 16, 2010

Στα γυμναστήρια αδελφές μου ... στα γυμναστήρια!!!

Αχ, επιτέλους έβγαλε λίγο ήλιο! Μυρίζομαι την Άνοιξη, την βλέπω, την αισθάνομαι. Για πρώτη χρονιά με κούρασε ο χειμώνας. Και σιγά τον χειμώνα, ούτε λιγο χιονάκι δεν έριξε. Τουλάχιστον 2 πόντους για να πούμε ότι αποκλειστήκαμε βρε αδελφέ, να μην πάμε για δουλειά. Γιατι μην ξεχνιόμαστε, εδώ είναι Ελλάδα, με 2 πόντους χιόνι, ζητάμε έκτακτη βοήθεια απο το εξωτερικό για να μας απεγκλωβίσει απο το χιόνι κι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πώς δεν πάμε για δουλειά! Εδώ δεν πάμε τις καλές ημέρες θα μου πεις... θα πάμε όταν χιονίζει?
Μπήκε η Άνοιξη πράγμα που σημαίνει, χρυσές δουλειές για τα γυμναστήρια! Χτες, Δευτέρα, όπως και κάθε Δευτέρα χαμός! Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται τις Δευτέρες στα γυμναστήρια. Εκτός αυτού τις Δευτέρες βλέπεις κόσμο που δεν ξαναβλέπεις παρά μόνο την επόμενη Δευτέρα. Υποθέτω ότι εκτός απο την μεγάλη απόφαση της δίαιτας κάθε Δεύτερα, ξεκινάει και το γυμναστήριο. Και κάθε Τρίτη καταρρέουν και τα δύο.
Αχ, ωραίες εποχές! Τότε που ξεκινούσαμε την δίαιτα Δευτέρα και την τελειώναμε Τρίτη. Τώρα απλά δεν την ξεκινάμε ποτέ. Το έχουμε φιλοσοφίσει κι έχουμε αποδεχτεί το γεγονός, ότι στις κατηφόρες απλά θα ρολάρουμε σαν την μπάλα, ότι στο σεξ ο παρτενέρ μας θα έχει πάντα καλά κρατήματα, ότι θα πηγαίνουμε για μπάνιο μόνο σε οικογενειακές παραλίες και ότι θα προτιμάμε τις πιο σκούρες φυλές όπου προτιμάνε γενικά τις ζουμπουρλούδες!!!
Παρ'όλα αυτά, συνεχίζουμε το γυμναστήριο όμως γιατί: 1) Είναι γκομενο-φωλιά. Γραφικό, αλλά ισχύει τόσο πολύ. Εκτός αυτού αν γνωρίσεις κάποιον στο γυμναστήριο που είσαι σαν την κατσιβέλα, μόνο σε καλύτερη κατάσταση μπορεί να σε δει μετά. Ενώ αν τον γνωρίσεις έξω, θα πρέπει να διατηρήσεις την αρχική εικόνα, μέχρι τουλάχιστον να στραβωθεί και να αρχίζει να κοιτάζει πίσω απο το μακιγιάζ και να προσέχει αυτά που του λες. 2) Είναι η χαρά του αργόσχολου παρατηρητή. Μπορείς να χαζεύεις απο τους δικέφαλους του κούκλου απέναντι, μέχρι την άθλια αυξητική στήθους της μεγαλοκυρίας με το πορτοκαλοκεραμιδοκόκκινο σολάριουμ. Η αλήθεια είναι ότι χαζεύεις πιο συχνά τους κοιλιακούς, τους τρικέφαλους και τους γλουτους (δεν λέμε κώλο, γιατί χρησιμοποιούμε μόνο επιστημονικο- γυμναστηριακούς όρους) του κούκλου απέναντι για να έχεις και υλικό για τις φαντασιώσεις σου. Την κυρία την χρησιμοποιείς για να περάσεις την ώρα σου. Σαν τα παιχνίδια «γλυκοπατάτες» που παίζαμε μικροί. Προσπαθείς να φανταστείς πόσους συνδιασμούς απο αφτιά, μύτες, μάτια και άλλα μέλη μπορεί να έχει αλλάξει για να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Και γελάς διακριτικά. Κι εύχεσαι να μην καταλήξεις ποτέ έτσι. Κρατάς όμως και μια πισινή, γιατί ως γνωστόν, ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι. 3) Μετά τον σάκο του μποξ που δύσκολα μπορείς να βρεις, είναι ο καλύτερος τρόπος εκτόνωσης. Νεύρα, θυμό, ζήλια, σεξουαλική ένταση, όλα εκτονώνονται εκεί! Υπάρχουν δε συγκεκριμένες ασκήσεις που σε εκτονώνουν σαν να κάνεις σεξ. Και σε συνδιασμό με τους κοιλιακούς του κούκλου απέναντι, μετά θες να φας και να κάνεις τσιγάρο! Κι εγώ αναρωτιόμουν, γιατί κόλλησα φέτος έτσι ξαφνικά με το γυμναστήριο... Ένα ένα λύνονται τα ερωτήματα... 4) Έχουμε την φαντασίωση να κάνουμε σεξ στο γυμναστήριο. Κάποιος σοφός φίλος μου είπε κάποτε ότι οι γκέι έχουν τόσο ωραία κορμιά, γιατί πολύ απλά κάνουν σεξ στο γυμναστήριο. Κι έχει απόλυτο δίκιο! Ρώτησα κι έμαθα. Τελικά αν είσαι ελεύθερη γυναίκα άνω των 30 για να κάνεις σεξ σε αυτή την πόλη χρειάζονται τρία πράγματα. Πρώτον να κάνεις εγχείριση αλλαγής φύλου, να γίνεις gay και να γραφτείς σε ένα γυμναστήριο. Απλά τα πράγματα.
Το παραδέχομαι. Κι εγώ κορόϊδευα όσους πηγαίνανε στα γυμναστήρια και χτυπιόντουσαν με τις ώρες. Κι ακόμη το κάνω. Ιδιαίτερα αυτούς που μοιάζουν με πλατάνια και μπορείς να τους βάλεις στο κέντρο του χωριού για να παίρνουν μια ανάσα οι ταξιδιώτες. Απλά τώρα έμαθα να στέκομαι δίπλα τους και να μην με ενοχλούν. Και να μην τους κάνω δύσκολες ερωτήσεις, γιατί όσο να’ ναι οι πολλοί μυες έχουν λιγάκι δυσκολέψει την εγκεφαλική λειτουργία τους. (Κι επειδή τους κοροϊδεύω είμαι σίγουρη πως στο τέλος με έναν τέτοιο θα καταλήξω, αλλά αυτό είναι γεγονός αναπόφευκτο). Και η φυσική κατάσταση είναι απλά ένα benefit της όλης διαδικασίας. Το θέμα είναι ότι εκτός απ’ όλα τα άλλα, το γυμναστήριο έχει φτάσει στο σημείο να είναι το κοινωνικό event της ημέρας. Λεφτά να βγούμε δεν έχουμε, όρεξη να γυρίσουμε απο εδώ κι απο εκεί πάλι δεν έχουμε, γκόμενο να κάνουμε όλα τα υπόλοιπα δεν έχουμε. Κι αφού ακόμη δεν είναι καιρός για ψάρεμα, σκέφτομαι... Γαμείς που δεν γαμείς δεν πας για κανένα τρικέφαλο???

Friday, March 12, 2010

Γράμμα προς τον φανταστικό μου γκόμενο...

Σε όλες τις αμερικανιές που μου αρέσει να παρακολουθώ στο DVD (και για να μην ξεχνιόμαστε «Λευτεριά στα παιδιά του Gamato.info!!!») , τα παιδάκια εκεί γύρω στα 8, έχουν απο έναν φανταστικό φίλο.  Στα δικά μου όνειρα πάλι, υπάρχει ένας φανταστικός γκόμενος, ο οποίος μόλις πάω να τον αγκαλιάσω,  «πουφ» εξαερώνεται και γίνεται καπνός.  Γι αυτό κι εγώ συνδιάζω τα δύο παραπάνω και λέω να φτιάξω έναν φανταστικό γκόμενο για την δική μου πραγματικότητα.   Κι επειδή στον φανταστικό μου κόσμο, ακόμη παραμένω ρομαντική είπα να του γράψω ένα γράμμα...

Αθήνα, 12 Μαρτίου 2010
Αγαπημένε μου φανταστικέ μου γκόμενε,
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα πανέμορφα λουλούδια που μου έστειλες.  Τουλίπες, οι αγαπημένες μου.  Νομίζω όμως πώς το ταξίδι στο Παρίσι είναι υπερβολή.  Όσο κι αν λατρεύω αυτόν το προορισμό, νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς ακόμη για εμάς να φύγουμε ταξίδι.  Μπορώ αν θες όμως την άλλη εβδομάδα.  Τότε θα έχουμε γνωριστεί σίγουρα καλύτερα.  Στο Athenaeum Plaza  είπες έχεις κάνει κράτηση? Πολυ φοβάμαι ότι θα μας βρουν οι paparazzi εκεί.  Τι πράγμα κι αυτό αν είσαι πάμπλουτος και πανέμορφος;  Δεν έχεις ησυχία πουθενά.  Αλλά δεν πειράζει, για σένα, θα μπορούσα να υποστώ τα πάντα...
Ακόμη τσιμπάω τον  εαυτό μου για να καταλάβω πώς ειμαι ξύπνια και  πως η γνωριμία μας παρόλο την σουρεαλιστική της υπόσταση, παραμένει αληθινή.  Ποιος θα το πίστευε πώς, ενώ γύριζα απο την βραβεύση μου για το «Απόλυτη Γυναίκα της 10ετίας», μου επιτέθηκαν οι Λύκοι  μαζί με τους Ντάλτονς  κι εσύ σαν άλλος Indiana Jones βρέθηκες απο το πουθενά για να με σώσεις απο τα αδίστακτα και σαρκοβόρα ένστικτά τους.   Ευτυχώς που δεν έπαθες τίποτα ηρωά μου.  Ούτε εσύ ούτε το Batmobile.  
Κι απο εκείνη την ημέρα είμαστε συνέχεια μαζί.  Είσαι τόσο καλός και γλυκός, με αυτό το πικάντικο χιούμορ που με τρελαίνει, και δεν έχεις πρόβλημα να κάνουμε σεξ μόνο όταν θέλω εγώ (όσο συχνά κι αν είναι αυτό), κι όταν κάνουμε έρωτα το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η δική μου ευχαρίστηση.  Και όταν τελειώνουμε, αντί να γυρίσεις πλευρό και να κοιμηθείς ή να φύγεις μες την νύχτα, απλά με αγκαλιάζεις και μας παίρνει γλυκά ο ύπνος.  Και το πρωί μου έχει ήδη έτοιμο το πρωινό και δεν χρειάζεται να σηκώνομαι νωρίτερα για να καλύψω τους μαύρους κύκλους και να τσιμπήσω τα μαγουλά μου, γιατί ξέρω ότι σου αρέσω όπως και να’ μαι.  Και δεν σ’ ενοχλούν τα παχάκια μου, ούτε οι ατελειές μου.  Κι αυτό,  το απέδειξες όταν απέριψες την Megan Fox για χάρη μου.  Δεν το πίστευα, αλλά έγινε.
Δεν ήταν όμως ανάγκη, από την 5η μέρα της γνωριμίας μας να με πας στην μητέρα σου να την γνωρίσω.  Στην μητέρα σου που ζει πολλά χιλιόμετρα μακριά και μάλιστα αφού δεν υπάρχει έυκολη πρόσβαση εκεί.  Ξέρω ότι δεν τα πάτε καλά, κι ότι δεν την θες στην ζωή σου, αλλά τώρα που με γνώρισες ένιωσες την ανάγκη να το μοιραστείς αυτό.  Και μάλιστα μαζί της.  Στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα βέβαια που είναι μουγκή και κουφή, αλλά κατά τ’ άλλα την εκτίμησα πάρα πολύ.  Τι κρίμα όμως που μένει τόσο μακριά!  Με τον καιρό ίσως καταφέρετε να ξαναφτιάξετε την σχέση σας.  Θα σε βοηθήσω κι εγώ τώρα που την γνώρισα.  Αν όμως δεν θες, δεν θα σε πιέσω.  Ξέρεις ότι δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
Αχ, φανταστικέ μου γκόμενε με κακομαθαίνεις όμως.  Ήταν ανάγκη να στείλεις λιμουζίνα να με πάρει για να με φέρει στην επαυλή σου χτες το βράδυ?  Θα μπορούσα να έρθω μόνη μου.  Όσο και να μην θέλω να χαλάσω τα νέα Cristian Louboutin που μου πήρες, θα μπορούσα να οδηγήσω για λίγα χιλιόμετρα...  Κι αισθάνθηκα τόσο άσχημα όταν πέσαμε πάνω στο αμάξι του πρώην μου στην διαδρομή με την λιμουζίνα.  Και δεν μπορούσα να τον βοηθήσω.  Με δυσκόλευε η τουαλέτα και τα τακούνια.  Δεν θα ξεχάσω αυτό το βλέμα στα μάτια του, όταν είδε το αμάξι του λιώμα και την πρώην αγαπημένη του που χώρισε χωρίς κανέναν ενδιασμό να βγαίνει απο την λιμουζίνα πιο όμορφη απο ποτέ.  Αλλά δεν ήταν ούτε η Oscar de la Renta τουαλέτα, ούτε τα διαμαντένια σκουλαρίκια που μου πήρες  που με κάνανε να ακτινοβολώ.   Ήταν που ήρθες εσύ στην ζωη μου...
Αυτά ήθελα να σου πω, αγαπημένε μου φανταστικέ μου γκόμενε.  Μου φαίνεται σαν όνειρο που σε γνώρισα.  Μακάρι να μην χρειαζόταν να φύγω για τους επόμενους 2 μήνες στον Ποσειδώνα για τα γυρίσματα της «Φανταστικής Ζαργάνας Νο 59», και να έμενα εδώ μαζί σου, αλλά πρέπει.   Ξέρω όμως ότι θα παίρνεις το ιδιωτικό σου διαστημόπλοιο και θα έρχεσαι συχνά αλλά δεν είναι το ίδιο..  Κάθε μέρα θα μου λείπεις όλο και πιο πολύ.
Σε φιλώ γλυκά
Φανταστική Ζαργάνα


Και μετά «Πουφ» εξαερώνεται! Φτου!!!!!

Thursday, March 11, 2010

The full monty εις την ελληνικήν...


Δυο μέρες.  Δύο μέρες.  Πώς μπορεί να κρατήσει ένα hangover  δυο μέρες?  Εντάξει εγώ δεν είμαι συνηθισμένη στα ξενύχτια (όχι πια τουλάχιστον) κι αν δεν κλείσω το 8ωράκι μου στον ύπνο, μπορώ να γκρινιάζω για μέρες σαν την γριά που της κρύψανε την τσάντα, αλλά δυο μέρες? Αχ, γερνάω μαμά...
Δεν μπορώ να πω όμως, η βραδιά της Δευτέρας, άξιζε τον πονοκέφαλο.  Και τον στομαχόπονο.  Και την ζαλάδα και την νύστα.  Και τα παρανοϊκά όνειρα που έβλεπα το βράδυ στον ύπνο μου (ο Mervin κι ένας σούπερ γκόμενος που εξαερώνεται νομίζω ότι δεν είναι ό,τι πιο φυσιολογικό...).  Και τις εξάψεις και τις φαντασιώσεις μετά.  Γενικά άξιζε.
Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν τις απόψεις μου περί γάμου.  Τουλάχιστον περί του πανηγυριού που ονομάζουν γάμο.  3 καλοί λόγοι υπάρχουν για να παντρευτείς.  1.  Για να πάρεις στεγαστικό δάνειο.  2.  Για την λιστα γάμου.  3.  Για το bachelor Party βεβαίως βεβαίως.  Κι επειδή τα bachelorette πάρτι στην Ελλάδα, τείνουν να γίνουν πάρτι για τσάι και συμπάθεια, όποτε βρίσκω ευκαιρία για λαδωμένα ημίγυμνα αγόρια εννοείται πώς δεν το χάνω με τίποτα.
Και η Δευτέρα, παρ’ όλο που ξεκίνησε με επαναστατική διάθεση για την θέση της γυναίκας στην νέα κοινωνία, κατέληξε σε  συμπεράσματα για το πως θα έπρεπε να κυκλοφορούσε ο τέλειος άντρας μες το σπίτι, δηλαδή ημίγυμνος, με τέλειους κοιλιακούς, αποτριχωμένο στέρνο και με τις χορευτικές δυνατότητες ενός Chippendale.  Κι όσες λένε ότι δεν τους αρέσει ένας καλογυμνασμένος ημίγυμνος χορευτής να τους χορεύει, ψεύδονται ξεδιάντροπα!!! Σε όλες αρέσει, απλά εμείς δεν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε.
To μυστικό της επιτυχίας σε τέτοιες βραδιές, είναι η παρέα να αποτελείται από τουλάχιστον 2 σεξουαλίκά στερημένες, 2 παντρεμένες, τουλάχιστον 1 gay ή bi, τουλάχιστον μία «ψευδο-ντροπαλή-πουριτανή» κι εννοείται απο μία έτοιμη για όλα, είτε είναι στερημένη, παντρεμένη, gay, bi ή πουριτανή.  Οι γυναίκες κατεξοχήν λειτουργούν σαν τις αγέλες, χρειάζεται πάντα ένας αρχηγός για να δώσει το παράδειγμα για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες.  Δεν ακολουθούν βέβαια ούτε απο σεβασμό, ούτε θαυμασμό, ακολουθούν απο καθαρή ζήλια και ανταγωνισμό, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο.  Μπουμ!!! Και θυμήσου με αν πέσεις σε αγέλη γυναικών με την παραπάνω σύνθεση, παίξε κι ένα τζόκερ την επόμενη, γιατί είσαι πολύ τυχερός φίλε μου!!!
Το ραντεβού ειχε κλειστεί στο Σύνταγμα, για να συνεχισουμε σε ένα μαγαζί κάπου στην Συγγρού.  Παραδόξως δεν το ήξερα, πάει καιρός που είχα να πάω σε bachelorette της προκοπής κι εξάλλου εγώ πλέον προτιμώ το delivery στο σπίτι, έχει πιο πολύ πλάκα.  Κοστίζει κάτι παραπάνω, αλλά το σέρβις είναι πολύ καλύτερο.  Χι χι χι .  Και μπορεί αυτό το μαγαζί να μην το ήξερα, αλλά τελικά με ήξερε αυτό. Με το που φτάσαμε στην πόρτα, είδα γνωστές φυσιογνωμιες.  2 μπράβοι – θηρια που κάποια εποχή δουλεύαμε για το ίδιο πρόσωπο (βλέπεις έχω δουλέψεις για όλο τον καλό τον κόσμο στην Αθήνα), ήταν εκεί στην πόρτα να τσεκάρουν τον κόσμο.  Και κάνανε σαν μικρά παιδιά όταν με είδανε.  Γενικά οι πολύ τρομακτικοί τύποι με αγαπάνε ιδιαίτερα δεν ξέρω για πιο λόγο.  Προφανώς κάτι τους θυμίζω.  Μία νέα Peggy Bandy γεννήθηκε εκείνη την στιγμή.  Αν πηγαίνεις σε στριπτιτζάδικο σε ξέρουν απο την πόρτα με το μικρό σου και σε βάζουν και τσάμπα, τότε κάτι συμβαίνει.  Έχεις φτάσει σε άλλο επίπεδο.  Τώρα αν αυτό είναι πάνω ή κάτω, είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας.  Το θέμα είναι όμως, ότι εμάς μας περιποιήθηκαν με το παραπάνω και μας κεράσανε κι αν χρειαστεί  να «πειθαρχήσουν» και κανέναν που μας ενόχλησε, πλέον έχουμε τις άκρες.  Τα πάντα στην ζωή είναι δημόσιες σχέσεις μωρό μου.  Όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάτι θα κάνουν που θα σε βοηθήσει.  Σίγουρα όμως. 
Μέσα στο μαγαζί χαμός.  Δευτέρα, Δευτέρα, αλλά το μαγαζί φίσκα! Εμείς ευτυχώς είμαστε πρώτο τραπέζι και απολαμβάνουμε το θέαμα απο κοντά.  Οι χορευτές είναι οι περισσότεροι απο το ανατολικό μπλοκ, αλλα κάνεις τα στραβά μάτια.  Τι μόνο οι ρωσίδες θα τα τρώνε στους άντρες μας? Ας βοηθήσουμε κι εμείς λιγο στην έξοδο του συναλλάγματος.  Εγώ βέβαια, βάζω αμέσως στο μάτι ό,τι πιο σκούρο κυκλοφορεί κι επικεντρώνομαι εκεί.  Όσο να’ναι τα σκούρα αγόρια είναι αδυναμία μου.  Χώρια ότι γεννιούνται με τον κώλο στην πλάτη, πράγμα που βοηθάει όσο να’ ναι στον χoρό.  Δίνει άλλη καμπύλη στις κινήσεις πώς να το κάνουμε?  
40 ευρώ ο χορός??????? Ρε παιδιά, τι έγινε εδώ??? 40 ευρώ????? Πώ πω φωτιά και λάβρα έχει γίνει και το σπριπτίζ.  Δεν πειράζει, σήμερα είμαι large.   2 χορούς για πάρτη μου τους δικαιούμαι σήμερα.  Μήπως και ξεπεράσω  την πίκρα που με κέρασε ο Π. Την προηγούμενη εβδομάδα.  Αχ. Ειλικρινά όμως.  Αν το αντρικό στριπτιζ και οι ζιγκολό της Ελλάδος ήταν τίποτα της προκοπής, εγώ το δηλώνω ανέσχυντα πως θα χαλούσα όλα τα λεφτά μου εκεί.  Στον βωμό της σάρκας.   Και το σκεπτικό είναι πολύ απλό.  Εγώ έχω μπλέξει με όλους τους βλαμένους του κόσμου.  Και ο κάθε βλαμένος μου έχει φάει τα νιάτα μου και την ομορφιά μου.  Κι αφού ο χρόνος είναι χρήμα, καλύτερα να δίνω κατευθείαν το χρήμα και να μου μένει και λιγο το νιάτο και τον χρόνο, που κοντεύω να γεράσω πριν την ώρα μου!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πουτάνες και πάλι πουτάνες!
Δεν μπορώ όμως να πω... Το ευχαριστήθηκα.  Και χούφτωσα, χούφτωσα σαν άλλος Λάμπρος Κωνσταντάρας.  Ό,τι μπορούσα δηλαδή.  Μετά ανέβαινε η ταρίφα, και έιπα να το αφήσω.  Έτσι κι αλλιως είχαμε συνέχεια.
Η βραδιά συνεχίστηκε στο ΣτΝ.  Λύσσαξα να πάω να δω τους Maraveyas Illegal.  Μεταξύ μαύρου, χορού, μπύρας και τεκίλας, κατάφερα κι έψησα τα κορίτσια να κλείσουμε την βραδιά σαν κυρίες, κι όχι σαν λυσσασμένες.  Τουλάχιστον αν κλείσει με λύσσα, να είναι με κάποιον που τουλάχιστον δεν ξέρεις που δουλεύει και δεν σε χρεώνει με την ώρα.  Και να μιλάει ελληνικά.  Βασικότατο. 
Η προσαρμογή ήταν λιγο δύσκολη κι απότομη, γιατί η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτήκαμε να μην γδύσουμε τους άντρες θαμώνες του μαγαζιού.  Είχαμε πάρει τον αέρα απο πριν και ποιος μας έπιανε.  Αλλά είπαμε να βγάλουμε όλη την ενέργεια μας στον χορό και στο ν’ αποθεώνουμε τον Κωστή που λατρέψαμε όλες.  Αλλά πιο πολυ εγώ.  Η αλήθεια είναι πως μετά απο πολλές μπύρες και πολλές τεκίλες είχα ξεχάσει την απογνωσή μου και για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό ήμουν καλά.  Πολύ καλά.  Και ο Κωστής εκεί πάνω βοηθούσε πολύ.  Και για μια στιγμή, είδα φως στο τέλος του τούνελ και είπα, απο εδώ και πέρα μην φοβάσαι τίποτα, όλα θα πάνε καλά.  Γιατί κάτι τέτοιες βραδιές πράγματι σε βοηθάνε να ξεπεράσεις κάποιες άλλες χειρότερες.  Και δεν φοβόμουν πια για τις χειρότερες.   Τουλάχιστον, οχι όσο ξέρω ότι θα έχω τους φίλους μου απο το στριπτιτζάδικο να με προστατεύουν.  Γιατί είπαμε, ονειροπόλα – ονειροπόλα, αλλά καλό είναι να προσέχεις.  Γιατί ως γνωστόν... when I’m good, I’m good… but when I’m bad, I’m better baby…


Monday, March 8, 2010

Το εστί "φυλοσοφείν", μέρος δεύτερον...

Χτες, μετά την μοναχική μου περιπλάνηση στους δρόμους της Πόλης, κι αφού παρατηρούσα τον κόσμο σαν να τον έβλεπα για πρώτη φορά, έπεσα πάνω σε μία παλιά φίλη απο το σχολείο. Και χάρηκα τόοοοοσοοοο πολύυυυυυυ!!!!!! Στην αρχή όμως. Μετά αρχίσανε οι ερωτήσεις «παντρεύτηκες, έκανες παιδιά?» και οι συγκαταβατικές αντιδράσεις «αχ, έλα μωρέ κανένας δεν χάνεται» και τέτοια. Ήμουν πολύ χαλαρή απο την πρωινή μου βόλτα για να μπω στο παιχνίδι της αντιπράθεσης, γι αυτό δεν αντέδρασα επιθετικά, απλά έκανα την κλασική δήλωση «καλά εδώ όλος ο κόσμος χωρίζει, εγώ θα μπαίνω σε μαλακίστικα έξοδα? Δεν τα τρώω σε παπούτσια καλύτερα να πιάσουν και τόπο?». Η κουβέντα συνεχίστηκε πάνω στα μωρά, στους συζύγους και στα στεγαστικά. Βαρετά, βαρετά, βαρετά.
Μπαίνοντας στο μετρό για το σπίτι, συνειδητοποίησα πως αυτή είναι η πιο βαρετή φυλή απ’ όλες. Οι νεαρο-μαμάδες. Αλλά όχι όλες οι νεαρο-μαμάδες. Οι νεαρο-μαμάδες που ακολουθούν τα πρότυπα των μαμάδων τους. Που θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο σπίτι, κι αν μπορούν να μένουν μαζί τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Αυτές που θεωρούν πως απο την στιγμή που παντρευτήκανε και κάνανε παιδιά, πιάσανε τον Διάολο απ’ τ’ αρχίδια! Και όσοι δεν αντα ποκρίνονται στο στα δικά τους πιστεύω είναι απλά αποτυχημένοι. Και πάντα αυτή η φυλή αποτελείται απο γυναίκες. Οι συζητήσεις μαζί τους περιορίζονται μόνο σε μωρά, μωρά και μωρά. Και θεωρούν μόνο αυτές έχουν κάνει μωρά. Οι πρώτες, οι πρωτοπόρες. Αχ, δεν τις μπορώ καθόλου. Τις βαριέμαι πολύ. Και φαντάσου ότι κάποτε με αυτές τις γυναίκες είχες κοινά. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο διεστραμένα περίεργες είναι οι γυναίκες. Κρύβουν μέσα τον τον Δρ. Τζέκιλ τον Mr. Χάιντ και καμιά 15αρια ακόμη προσωπικότητες. Τις καλές εποχές. Τις κακές εποχές, ψάξε καράβι να φύγεις!
Σε μία μικρή αναλαμπή που είχε η παραπάνω φίλη μου, όταν δεν μίλαγε για το μωρό της και τον άντρα της, αναφέρθηκε το όνομα ενός μεγάλου μου έρωτα απο το σχολείο. Αυτός ακολούθησε την εύκολη οδό, έβαλε μπροστά την ομορφιά του και μπηκε πίσω απο μία μπάρα. Και μετά απο χρόνια, έγινε συνέταιρος σε μαγαζί και τώρα έχει κανά δυο δικά του μαγαζιά. Τα παιδιά της νύχτας λοιπόν είναι η ομορφότερη και η πιο επικίνδυνη φυλή απ’ όλες. Όλοι μας πρέπει για τουλάχιστον μια φορά στην ζωή μας να πάμε με ένα παιδί της νύχτας. Και μία και δύο και τρεις! Και με έναν, με δύο, με τρεις!!! Δεν ξέρω τι είναι, είναι η γοητεία της νύχτας, είναι που όλοι τους (απο τον τελευταίοι μπαρμαν μέχρι τον πιο φουσκωτό πορτιέρη) εκπέμπουν έναν ερωτισμό, είναι που όλοι είναι τέλειοι εραστές (βλέπεις η επανάλληψη είναι η καλύτερη μάθηση!!!), είναι τα τσάμπα ποτά, είναι που νομίζεις ότι κάτι είσαι, αφού απ’ όλο το μαγαζί προτίμησε εσένα? Τι να πω? Όπως και να’χει το συγκεκριμένο είδος (είτε άντρες είτε γυναίκες) είναι για λίγες παραστάσεις και μόνο. Μία. Άντε δύο. Κι αν κάνεις το λάθος να συνάψεις σχέση μαζί του, απλά να το έχεις στο πρόγραμμα να πάρεις κανένα φιογκάκι για τα κέρατα που θα σου περάσει. Και καλά να μην το μάθεις ποτέ. Αλλά συνήθως το μαθαίνουν πρώτα όλοι οι άλλοι και μετά εσύ. Και μετά λένε. Εμ, τα θελε ο κώλος σου. Τι θες τώρα? Τα παιδιά της νύχτας είναι σαν τα ναρκωτικά. Πρώτα πρέπει να τα έχεις κάνει μικρός. Δεύτερον σε μικρή ποσότητα. Τρίτον, όταν το κάνεις, καλύτερα να το κρατήσεις για τον εαυτό σου και τέταρτον και βασικότερον ποτέ μα ποτέ δύο βράδια συνεχόμενα. Υπάρχει κίνδυνος εθισμού. Πρέπει όμως να δοκιμάσεις. Τουλάχιστον για μια φορά. Θα με θυμηθείς.
Πάω να φύγω. Πάω να γυμνάσω το κορμί μου στο γυμναστήριο και να φανταστώ το νέο θαυματουργό γυμναστο-πιπίνι να το βουτάω στο μέλι και να το κάνω μια χαψιά. Μιαμ μιαμ. Το δώρο μου για την ημέρα της γυναίκας. Και το βράδυ βουρ στα λαδωμένα αγόρια! Σήμερα τελικά η μέρα προβλέπεται να χαρακτηρίζεται μόνο απο μυρωδιά. Απο λουκουμά τίποτα... Δεν πειράζει, τώρα έμαθα στην δίαιτα. Κλαψ. Σνιφ.

Suffragette a la Greque!


8 Μαρτίου σήμερα.   Διαβάζω και ακούω παντού Χρόνια Πολλά.  Χρόνια Πολλά για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.   Για την ιστορία στις 8 Μαρτίου του 1857 το γυναικείο εργατικό κίνημα στην Νέα Υόρκη κατέβηκε στους δρόμους ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και λιγότερες ώρες.  Η διαδήλωση διαλύθηκε βίαια απο την αστυνομία της πόλης.  Από τότε η μέρα αυτή αφιερώθηκε στους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα.   Το 1910 καθιερώθηκε κατά την διάρκεια της Δευτέρας Διεθνούς Διάσκεψης Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, μετά απο πρόταση της γερμανίδας Clara Zetkin.
Και ναι, εμείς τα βρήκαμε έτοιμα και δεν δίνουμε σημασία.  Δεν κάψαμε τα σουτιέν μας στο Σύνταγμα – εντάξει μεταξύ μας, εγώ θα το έκανα ευχαρίστως, αν και με το δικό μου μέγεθος σουτιέν, μπορεί να είχαμε ατυχήματα με τον έλεγχο της φωτιάς μετά χι χι χι  - δεν κατεβήκαμε στους δρόμους να ζητήσουμε ίσα δικαιώματα, δεν ζήσαμε τον θεσμό της προίκας, δεν νιώσαμε πως είναι να σε παζαρεύουνε 10 λίρες πάνω 10 λίρες κάτω για την «κοινωνική σου αποκατάσταση».  Μάθαμε να δουλεύουμε απο μικρές, μάθαμε να είμαστε ανεξάρτητες, μάθαμε να είμαστε ίσες απέναντι στους άντρες... Μάθαμε όμως ή απλά κάνουμε πώς μάθαμε?
Το έχω ξαναπεί ότι πλάσμα σαν την γυναίκα δεν υπάρχει.  Απλά δεν υπάρχει.  Όταν μας έπλασε ο Θεός, δεν ξέρω αν είχε έμπνευση, σίγουρα όμως μια σύγχυση την είχε.  Και κάπου διάβασα, ότι ο Θέος έπλασε τον άντρα πρώτο, γιατί όπως και να το κάνουμε, πριν απο το αριστούργημα πάντα πρέπει να φτιάξεις ένα πρόχειρο προσχέδιο.  Υποθέτω πως τα νέα μοντέλα ίσως είναι καλύτερα, αλλα τα τρέχοντα, μέσα στα οποία βρίσκομαι κι εγώ, είναι σαν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα.  Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουμε για τίποτα και πάλι κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, να γκρινιάζουμε.  Γκρινιάζουμε που πρέπει να είμαστε, μητέρες, εργαζόμενες, ερωμένες και νοικοκυρές, αλλά αν οι καταστάσεις τα φέρουν έτσι ώστε να έχουμε τα 2 απο τα 4 χαρακτηριστικά, γκρινιάζουμε ότι μας κόβουν τα φτερά.  Γκρινιάζουμε για τους άντρες που είναι πια κότες, αλλά εμείς δεν είμαστε αυτές που σαν τον πιο αδίστακτο  Δήμιο, τσαααααακκκκκκκκ, τους ευνουχίσαμε τελείως?  Ζητάμε ίσα εργασιακά δικαιώματα, αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βγαίνουμε στην σύνταξη νωρίτερα, να φεύγουμε νωρίτερα, να έχουμε περισσότερες ημέρες άδεια και να μην μας στεναχωρούν γιατί είμαστε πάνω απ’ όλα ευαίσθητα πλάσματα και στεναχωριόμαστε.  Θέλουμε τον άντρα με την παλιά έννοια της λέξης, αλλά παράλληλα θέλουμε να ξέρει να βάζει μπουγάδα και να σιδερώνει.  Θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητες και να έχουμε το δικό μας πορτοφόλι, αλλά θέλουμε τα έξοδα του σπιτιού να βγαίνουν απο το δικό του πορτοφόλι.  Το δικό μας χρειάζεται για πιο σοβαρά πράγματα, όπως ένδυση, κομμωτήρια, νύχια κτλ.  Και πάλι αφού έχουμε καταφέρει να θεωρούμε δεδομένα πράγματα που αλλού φαίνονται απλά φανταστικά, απλά δεν τα εκτιμούμε.
Κι αν σκεφτούμε για μια στιγμή πως σε άλλους πολιτισμούς, όχι πολύ μακριά απο εδώ, γυναίκες πετροβολούνται μέχρι θανάτου, ακρωτηριάζονται στα γεννητικά τους όργανα, πωλούνται και διακινούνται σαν σακιά στις αγορές ανθρώπινης σάρκας, χρησιμοποιούνται σαν εκολλαυτήρια ώστε να γεννάνε τα παιδιά κάποιων προνομιούχων, χρησιμοποιιούνται σαν σάκοι του μποξ με τις ευλογίες του κράτους,  ίσως για μια στιγμή σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και επιτέλους εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε.  Την ελεύθερη βουλησή μας...
Εντάξει, δεν λέω, εγώ δεν είμαι καλύτερη, κι εγώ την σημερινή ημέρα σαν ημέρα αποταμίευσης & επένδυσης την βλέπω.  Αυτό σημαίνει ότι μαζεύω τα λεφτάκια μου με σκοπό να τα βάλω στο λαμέ στρινγκάκι ενός λαδωμένου χορευτή, την ώρα που μου κάνει ένα τρομερό lap dance.  Κι αν είχε και εσοχή για πιστωτική κάρτα θα ξετίναζα και την κάρτα μου!  Και την ώρα εκείνη μπορεί να σκέφτομαι όλη την κοινωνική ανάλυση για το γυναικείο κίνημα, αλλά σίγουρα θα τιμάω όλες τις σουφραζέτες στο Παρίσι που κάψανε τα σουτιέν τους και μπορώ να έχω το γκομενάκι να μου τρίβεται...