Tuesday, June 29, 2010

Απ' την Μύκονο με αγάπη Φανταστική Ζαργάνα

Το ξέρω πως άργησα για το δεύτερο μέρος, αλλά είναι η πανσέληνος που μ’ εχει στείλει σε άλλο σύμπαν και ο Θεός της τεμπελιάς με έχει δαιμονίσει κανονικά...
Λοιπόν που ήμασταν; Α, ναι στο ταξίδι μου στην Μύκονο. Ναι, η αλήθεια, ότι δεν ήταν και το ταξίδι του αιώνα. Στην Μύκονο πήγα, δεν πήγα στο Vegas. Όλη η Ελλάδα έχει περάσει απο εκεί, με την καλή και με την κακή έννοια. Αλλά σε σχέση με όλα τα βαρετά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό πιστεψέ με η Μύκονος ήταν Vegas.

Στο νησί λοιπόν συνάντησα δύο πολύ αγαπημένους φίλους. Δύο μεγάλα σούργελα. Κι ένα εγώ τρία. Μεγάλα νούμερα. Η τέταρτη της παρέας ήταν η πιο σοβαρή για να κρατάει τις ισορροπίες και σε περίπτωση που χρειαστεί να πληρώσει την εγγύηση για να μας βγάλει ή απο την φυλακή ή απο το Δαφνί. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ούτε το ένα ούτε το άλλο, γιατί δεν παρεκτραπήκαμε καθόλου. Δυστυχώς. 
  
Το μέρος στο οποίο μείναμε ήταν μαγευτικό. Βοτσαλάκι το λέγανε (www.votsalaki.gr). Με θέα στο απέραντο γαλάζιο, σε σημείο που δεν το βαράει ο αέρας, με μία πισίνα στο ίδιο επίπεδο με τον ορίζοντα.
Με φανταστικό design, πολύ καλό service και ο γιος της ιδιοκτήτριας και αρχιτέκτονας του κτίσματος ΚΟΥΚΛΟΣ! Γαμπρός με προίκα σκέφτηκα και χάρηκα. Έχω κι εγώ κάτι κτήματα στο Μοροέργο, αυτά είναι! Θα μου τα χτίσει τσάμπα και θα μείνουν και στην οικογένεια. Βέβαια, το αγόρι, στα 2 πρώτα λεπτά συνομιλίας που είχαμε, ανέφερε το γεγονός ότι έχει κοπέλα, λες και τον ρωτήσαμε, ή ακόμη χειρότερα λες και μας ενδιέφερε. Που μας ενδιέφερε, αλλά δεν θέλαμε να το δείξουμε. Τις 3 επόμενες φορές που συναντηθήκαμε κατά την διάρκεια των διακοπών μας, μας ανέφερε 3 φορές την κοπέλα του η οποία στο μυαλό μου είναι μία σαύρα με νοημοσύνη κότας. Αν πάτε ποτέ κατά εκεί, να ζητήσετε τον Κωνσταντίνο. Θα με θυμηθείτε. Μόνο αν πάτε, θυμηθείτε να πάρετε καμιά ωτοασπίδα μαζί, εκτός κι αν είστε τρελά party animals, γιατί όλα τα beach bar της γειτονιάς βαράνε 24 ώρες το 24ωρο ανελέητη house κι όχι μόνο. Οι διπλανοί μας το ευχαριστήθηκαν πολύ, εγώ πάλι γκρίνιαζα. Οι διπλανοί μας βέβαια κάνανε και σεξ 24 ώρες το 24ωρο απ’ ότι κατάλαβα και τους έδινε ρυθμό. Εγώ πάλι όχι. Ωραίος και ο διπλανός γείτονας. Η γειτόνισσα μέτρια πως το σαυρέ. Τι άλλο θα ήταν; Τα συμπεράσματα λοιπόν είναι 2. Πρώτον. Το βοτσαλάκι προσελκύει ότι κυκλοφορεί σε straight αρσενικό στην Μύκονο και μάλιστα ωραίο. Δεύτερον. Όλες οι γυναίκες που υπάρχουν σ’ αυτή την γη και δεν συμπαθώ είναι σαύρες. Τυχαίο; Δεν νομίζω...
Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ απο το νησί και μου λείπει είναι οι παραλίες και οι θάλασσες. Δεν είδα πολλές αλλά όσες είδα ήταν φανταστικές. Υποθέτω πως αν έρχεσαι απο οπουδήποτε αλλού εκτός απο την Αθήνα οι ξαπλώστρες και οι τιμές στην παραλία μπορεί να σου φανούν ακριβές, αλλά εμείς εδώ έχουμε συνηθίσει. Κι εγώ στην αρχή μόλις πλήρωσα 5,5 ευρώ την ξαπλώστρα έπαθα ένα μίνι εγκεφαλικό αλλά μετά σκέφτηκα μια ζωή την έχουμε, δεν θα κάτσω να σκάσω. Μετά την τρίτη μπύρα άρχισα να υπολογίζω σε πόσες μπύρες θα μου ζητήσουν το αριστερό μου νεφρό. Και πάλι. Έλα μωρέεεε.... Γι αυτό έχουμε 2 νεφρά. Για να δίνουμε το ένα όπου χρειαστεί ανάγκη. Γιατί έτσι μας αρέσει. 
Λόγω ΔΝΤ γενικά επικρατούσε ένα κλίμα οικονομίας. Στην «Παράγκα» όταν ήμασταν και ήταν όλα τα ταβερνάκια με τα θαλασσινά πίσω απο τις ξαπλώστρες μας, έγινα για λίγο Oliver Twist. Περνούσα απο τα τραπέζια και κοιτούσα τα αχνιστά μύδια και τις γυαλιστερές και έπαιρνα το ύφος εγκαταλελλειμένου κουταβιού, αλλά κανείς δεν μου έδινε σημασία. Σε κανά δυο μεσόκοπους είπα να κάνω τα γλυκά μάτια, αλλά με πρόλαβε μια σαύρα. Πολύ σουξέ τ’ αχνιστά μύδια. Μετά με πήρε χαμπάρι η παρέα μου και ήρθε και με μάζεψε. Ο ήλιος, η θάλασσα και η πείνα που σου προκαλούν σε κάνουν να κάνεις πράγματα που δεν το περίμενες ποτέ. Άντε και τα μπυρόνια που έχεις καταναλώσει πριν.
Η βραδυνή ζωή της Μυκόνου είναι πολύ θορυβώδης για τα δικά μου γούστα. Παρ’ όλο που πήγα καθημερινές δεν άντεξα τον πολύ χαμό. Χάζεμα και περπάτημα στα Ματογιάννια για να δεις τι φοριέται, τι κυκλοφορεί και με τις θα συνεχίσεις το βράδυ σου. Μία βόλτα απ’ το Caprice κλασικά για να μπερδευτείς με τον κόσμο και να κάνεις καμιά νέα γνωριμία, ποτάκι στο Scarpa και κοκτέιλ και χoρό στο Jackie O’. Το τελευταίο το λάτρεψα. Straight friendly μαγαζί με drug queen show και διάθεση λίγο απο Studio 54. Τρομερά cocktails με μία μπάρα όμως που απο διάθεση και συμπεριφορά σε απογοητεύει. Είναι όμως όλος ο άλλος κόσμος που σε φτιάχνει και δεν τους χρειάζεσαι. Ιδανικός τόπος για γνωριμίες και πάνελ κουτσουμπολιού! Ό,τι ακριβώς ζητάω δηλαδή! Πολύς κόσμος μετά πήγαινε στο Cavo Paradiso. Εμείς δεν χρειάστηκε να πάμε, έτσι κι αλλιώς βλέπαμε κι ακούγαμε απο το μπαλκόνι μας. Στο τσακ ήμουν να πάρω την αστυνομία ή να τηλεφωνήσω και να πω ότι έχει το μαγαζι έχει βόμβα αλλά μετά σκέφτηκα πως έχω τα χρυσά χρόνια άνω των 60 για να κάνω τέτοιες κατινιές οπότε ας κάνω τόπο στην οργή. Θ’ αναπληρώσω τον ύπνο μου στην Αθήνα, όσο παράλογο κι αν ακούγεται...
Δεν θέλω να το παραδεχτώ αλλά μου λείπει το νησί. Και δεν έκανα όλα όσα ήθελα. Δεν μέθυσα, δεν τσακώθηκα, δεν ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Θα ξαναπάω όμως. Έχω unfinished business εκεί και κόσμο που με περιμένει. Γιατί μπορεί μπορεί να μην έκανα φασαρία, αλλά σίγουρα έκανα εντύπωση!
Τώρα κανονίζω ταξίδι με νέες παρέες για νέους προορισμούς. Για που και με ποιους δεν ξέρω ακόμα. Είπαμε, έτσι για αλλαγή να αφήσω την καταναγκαστική ανάγκη οργανωτικότητας στην άκρη. Το πολύ όμως μέχρι Σεπτέμβριο. Άντε Οκτώβριο. Γιατί Νοέμβριο φεύγουμε για Παρίσι, θα μας βάλουν απουσία, μην ξεχνιόμαστε!

Friday, June 25, 2010

Η Ζαργάνα στην Μύκονο Vol 1 (ναι έχει και συνέχεια...)

Μία εβδομάδα πριν αν μ’ έβλεπες, ετοίμαζα Κωστοπουλεϊκές λίστες τύπου «10 πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ και θα κάνω στην Μύκονο». Δύο ημέρες πριν ήμουν στην Παράγκα της Μυκόνου, με το «Sex on the Beach» στο χέρι, αγκαλιά με τον Γιώργο, να φλερτάρω με τον Χρήστο και να ξερογλύφομαι για τον γεροδεμένο οδηγό του σκάφους που είχε τα watersports στα 10 μέτρα απο την ξαπλώστρα μου.
Πόσα μπορούν να γίνουν μέσα σε μια εβδομάδα; Πολλά πάρα πολλά...
Μία εβδομάδα πριν που λες απλά μετρούσα μέρες και ώρες. Μέρες για την συναυλία των Aerosmith και λιγες ώρες μετά για το 4ημερο στην Μύκονο. Ούτε καν κατάλαβα πως περάσανε.
Για την συναυλία τι να πω; Ο Steve Tyler επιβεβαιώνει πως το Sex, Drugs & Rock n’ Roll, απλά σε κρατάει για πάντα νέο. Ό,τι και να λένε οι άλλοι. 62 χρονών και έβαζε κάτω όλα τα νέα τσουτσέκια που βάζουν ένα στενό παντελόνι και νομίζουν ότι ροκάρουν. Δεν πάν’ να λένε πως είναι άσχημος; Δεν παν’ να λεν πως είναι γέρος; Εγώ παρατάω την καριέρα της “First Impression Manager” και γίνομαι groupie του σ’ ένα λεπτό. Κι ας του αλλάζω την πάπια όταν χρειαστεί! Στο κάτω κάτω, πόσοι άντρες σου προκαλούν μίνι οργασμούς μόνο με μία κραυγή; Δύο. Ο Hugh Jackman στους X-Men και ο Steve στο Love in a elevator. Οπότε όποιον δεις απο τους δύο τον αρπάζεις, τον κλείνεις σ’ ένα υπόγειο και γίνεσαι η νέα Misery. Ο Hugh που ήρθε πέρυσι την γλίτωσε, o Steve ήταν ο επόμενος στόχος μου. Ένα ένα έψαξα τα κότερα στην Μύκονο. Σκέφτηκα, «στην Ελλάδα ήρθε, που θα πάει, θα περάσει μία βόλτα απο το νησί. Μόλις τον δω, θα διαλύσω κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, θ’ αρχίσω να ουρλιάζω και πού θα πάει, ζουμπουρλούδικο κορίτσι είμαι, θα με δει και θα με πάρει κι εμένα στο κότερο». Και μετά τον Σάκη και τον Ψινάκη θα γράψω νέα ιστορία... Τελικά όσο και να φώναξα, όσο και να έψαξα ο Steve πουθενά. Ο Πέτρος ο πελεκάνος απάντησε μόνο με μία κραυγή απελπισίας σαν να έλεγε «αν είναι να σκάσεις, γίνομαι εγώ ο Steve Tyler”. Και τότε αναρωτήθηκα. Ποιος είναι πιο γνωστός τελικά, ο Πέτρος ο Πελεκάνος ή ο Steve Tyler? Χμμμ, μήπως να βγάλω φωτογραφία με τον Πέτρο;

Το ταξίδι αυτό στην Μύκονο ήρθε σαν δώρο απο τον ουρανό σε μία περίοδο που όλα ήταν στασιμα και βαρετά. Απο τότε που το κανόνισα λοιπόν όλα άρχισαν να πηγαίνουν ανέλπιστα καλά. Παρ’ όλο που η Μύκονος δεν είναι απο τους αγαπημένους μου προορισμούς, όταν κανόνισα να πάω πρώτον υπολόγιζα όταν θα πάω να πετύχω και τον Π. εκεί και δεύτερον όλοι λένε πως η Μύκονος είναι υπέροχη τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο. Κι έχουν δίκιο. Ευτυχώς με αποζημίωσε πλήρως, αν και κάπως προκατελημένη...
Στην Μύκονο λοιπόν συνάντησα όλα αυτά που φοβόμουν κι όλα αυτά που έλπιζα. Ελπιζα σε καταγάλανα νερά, σε όμορφες παραλίες με όμορφο κόσμο, σε εξωτικά κοκτέιλ, σε χαλαρωτικές στιγμές και σε νέες γνωριμίες. Όλα γίνανε.
Ο κόσμος της Μυκόνου ήταν απο τους πιο όμορφους που έχω δει ποτέ. Κι όταν λέω κόσμος, εννοώ τους άντρες. - Για τις γυναίκες δεν με απασχολεί, έτσι κι αλλιώς όπου και να πας σαύρες έχει αυτή την εποχή. Οι γεμάτες και οι χοντρές έχουν πέσει σε νάρκη ή πάνε στην Θάσο διακοπές. Εγώ πάλι ζουμπουρλού, δεν μασάω πια με αυτά. Ζαργάνα βλέπεις. – Απο άντρες λοιπόν είχε τα πάντα. Οι πιο όμορφοι άντρες ήταν gay. Εννοείται πως θα ήταν gay. Οι περισσότεροι gay αν όχι όλοι είναι όμορφοι. Δεν είναι όμως όλοι οι όμορφοι gay. Κι αυτό αποδεικνύει πως αν θέλει κάποιος άντρας μπορεί να γίνει πολύ όμορφος. Όλοι μπορούν. Η τρίχα πουλόβερ είναι πια passe, και δεν προσδιορίζει την τεστοστερόνη κάποιου ούτε τις επιδόσεις του στο κρεβάτι. Οπότε νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να σουλουπωθείτε λίγο. Το να έχετε λίγο στυλ δεν είναι κακό. Το να γυρίζετε σαν τα γουρούνια πάλι είναι.
Εκτός απο τους πανέμορφους γκεί λοιπόν είχε πολλούς ανδρο-πλάτανους, ξέρεις αυτούς τους δυσκίνητους τρίγωνους, ευγενική χορηγία των τοπικών γυμναστηρίων κι όχι μόνο, οι οποίοι μετά το σολάριουμ γκαγκανιάζουν απο τον ήλιο και παίρνουν αυτό το «σαπιο-δερματί» χρώμα και συνήθως φοράνε ή κοντό σορτάκι για να φαίνεται η αποτρίχωση με κερί που έχουν κάνει σε όλο το πόδι παρακαλώ, ή λουλουδάτη μακριά βερμούδα γιατί κάποιος είπε ότι τους ψηλώνει. Αυτοί που είδα εγώ είχαν καταπληκτικά πρόσωπα. Μόλις όμως κάνανε να σηκωθούνε απο τις ξαπλώστρες που είχαν λουφάξει θύμιζαν λίγο απο τον Σιντ τον βραδύποδα στο Ice Age. Κρίμα τα παλικάρια, κρίμα. Δίπλα τους εννοείται δέσποζε πάντα μία σαύρα – γλάστρα. Ή ένας άλλο ανδρο-πλάτανος. Ποτέ μόνοι, πάντα με παρέα. Υποθέτω πως ο έξτρα χρειάζεται γιατί αν πέσει, μετά δεν μπορεί να σηκωθεί.
Γενικά οι φάτσες που έβλεπες στο νησί σου έμεναν ανεξίτηλες. Πρώτος και καλύτερος ο animateur – ιδιοκτήτης του Tropicana στο Paradise που είναι ίδιος ο Τσουκαλάς, ξέρεις, αυτό ο τριχωτός με το μαλλί Θέμη Αδαμαντίδη δεκαετίας 80 που βρίζει και φωνάζει συνέχεια για τον Ολυμπιακό. Φώναζε, έκραζε, και χόρευε με ένα αυτοσχέδιο στεφανι με τεράστια λουλούδια στο κεφάλι το οποίο ήταν στερεωμένο πάνω σ’ ένα μαύριο κασκόλ και στο τελείωμα είχε δεμένο ένα cd. Ναι ένα cd, σαν αυτά που βάζουν στα μπαλκόνια για να μην πλησιάζουν τα πουλια. Πώς και γιατί θα σε γελάσω. Υποθέτω ότι υπήρχε κάποιο concept πίσω απ’ όλα αυτά, το οποίο εγώ δεν γνωρίζω. Κι εκεί που σταμάταγες να χαζεύεις τον Τσουκαλά, έβγαινε ο dj Sascha, ο οποίος ήταν ένας καραφλός με ένα στρινγκ εσώρουχο το οποίο μπροστά κατέληγε σε μία προβοσκίδα και τριβόταν με μία χορεύτρια πάνω σε ένα πάσο. Δεν ξέρω γιατί τον θεωρείται dj αφού το μόνο που έκανε ήταν να λέει ήταν “everybody dance now” και “Mykonos”, ενώ τίναζε την προβοσκίδα του στον κόσμο. Ο dj Sascha λοιπόν για τις επομενες 3 ώρες δεν σταμάτησε να μιλάει και να τινάζει την προβοσκίδα του. Υποθέτω πως το περιεχόμενο της θα είχε γίνει σφεντόνα στο τέλος της ημέρας. Αλήθεια του κολλάνε βαρέα και ανθυγιεινά αυτού;
Πάω να φύγω, πέρασε η ώρα. Μην φύγεις, έχει κι άλλο! I’ll be back for more…

Sunday, June 13, 2010

Μπανάκι Μανάκι!!!


ΔΩΣΤΕ ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ! Έτσι δεν έλεγε παλιά το σύνθημα;  13 Ιουνίου σήμερα και τις τελευταίες ημέρες καταλάβαμε λιγάκι καλοκαίρι.  Η θερμοκρασία ανέβηκε για τα καλά – γιατί όπως και να το κάνουμε αν δεν χτυπήσει 35 ο υδράργυρος δεν είναι καλοκαίρι για εμάς – άρχισε το καλοκαιρινό τουρνουά ταβλιού από τους φοιτητές στο διπλανό μπαλκόνι, άνθισαν οι γαρδένιες μου και το βράδυ το άρωμα του γιασεμιού πλυμηρίζει το σαλόνι μου.   Αυτό όμως που καθορίζει κάθε χρόνο την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού είναι η μυρωδιά από το Coppertone που έχει μείνει στο δέρμα μου μετά από τα πρώτα μπάνια. 
Χτες ήταν η πρώτη επίσημη έξοδος από το σπίτι και η επίσημη είσοδος στις παραλίες της Αττικής.  Τα καλά έρχονται την άλλη εβδομάδα, με 4 ημέρες (και νύχτες βεβαίως βεβαίως) στην Μύκονο και πρέπεί να στρώσουμε μαύρισμα.  Το μαύρισμα ομορφαίνει, λεπταίνει και είναι το make up της φύσης, εννοείται πως θα κάτσουμε σαν τα κοτόπουλα στην σούβλα να ξεροψηθούμε στις παραλίες!
Την λατρεύω την θάλασσα.  Αν μπορούσα θα πήγαινα κάθε μέρα.  Αλλά ως γνωστόν πρώτον, αν βλέπω κάτι συνέχεια βαριέμαι αμέσως, δεύτερον είμαι λιγάκι τεμπέλα και τρίτον, είναι πολλά τα λεφτά Άρη μου!  Προ Δ.Ν.Τ. όπως και μετά, δυστυχώς τον ήλιο και την θάλασσα τα πληρώνουμε χρυσά. Είναι και πολλά τα παπούτσια που περιμένουν  να τ’ ανακαλύψω κι έτσι το πνεύμα της οικονομίας, πράγμα σπάνιο, μου χτύπησε την πόρτα.  Γι αυτό κι από πέρυσι, ανακάλυψα την παραλία της Αναβύσσου, χωρίς ξαπλώστρες με φανταστική θάλασσα κι αποφάσισα να κάνω αυτή την παραλία το καλοκαιρινό μου στέκι.  Η ζαργάνα είδος προς εξαφάνιση, θα την βρείτε σ’ αυτή την παραλία να γκρινιάζει και να σχολιάζει τον κόσμο.  Μία η καρέττα καρέττα στις παραλίες της Ζακύνθου και μία η Ζαργάνα Ζαργάνα στις αμμουδιές της Αναβύσσου (αυτό το πράγμα που μιλάω για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο, πρέπει να το κοιτάξω, αλήθεια!).


Σ’ αυτή την εξορμησή μου πήγα μαζί με την κυρία Κοκοβίκου.  Εγώ της έχω δώσει χαριτολογώντας αυτό το παρατσούκλι για ευνόητους λόγους.  Η κυρία Κοκοβίκου είναι ένα μεταλαγμένο είδος, που μοιάζει με σαύρα, αλλά δεν είναι, ούτε κατά διάνοια.  Έχει το πιο ωραίο κορμί που έχω δει στην ζωή μου, χωρίς να έχει χρειαστεί να γυμναστεί ή να κάνει δίαιτα στην ζωή της.  Όλες οι γυναίκες μόλις την πρωτοδούν την μισούν γι αυτό.  Μόλις την γνωρίσουν, την λατρεύουν για χιλιάδες άλλους λόγους.  Η κυρία Κοκοβίκου λοιπόν είναι το alter ego μου γι αυτό όταν βρίσκω ευκαιρία, την αρπάζω από τον Αντωνάκη της και την παίρνω μαζί μου.  Χτες, να’ ναι καλά το μουντιάλ που φέρνει τις γυναίκες πιο κοντά, την φόρτωσα στ’ αμάξι και βουρ για βουτιές!
Στο πνεύμα της οικονομίας λοιπόν φόρτωσα το αμάξι με πετσέτες, ψάθες, καπέλα, βιβλία, mp3 player,  εσωθερμικά βαλιτσάκια γεμάτα με αναψυκτικά και τοστάκια και ξεκινήσαμε.  Αλήθεια αν και όταν κάνω παιδιά θα χρειάζομαι φορτηγό μεταφορών για να πάμε για ένα μπάνιο;  Να προσθέσω στα προσόντα του μέλλοντα πατέρα των παιδιών μου: «Να έχει πισίνα, ή εξοχικό στην θάλασσα». 
Η διαθεσή μου στα πολύ πάνω της, όμως επειδή έχω μία τάση στην γκρίνια ως γνωστόν, βρήκαμε το πιο άνετο σημείο της παραλίας για να αράξουμε τα κορμία μας.  Από τότε που ξεκίνησα το σπορ του blogging η αλήθεια είναι ότι ψάχνω το κατάλληλο παρατηρητηρίο για να βρίσκω υλικό, αλλά είπα γι αυτή την φορά να είμαι φρόνιμη.  Όχι σχόλια, όχι κακίες σε θάλασσες και ακτές!
Πόσο κράτησε;  14 λεπτά ακριβώς.  Εμ, δεν μπορώ να μην μιλήσω, με προκαλούνε! Πάρε για παράδειγμα το ζευγάρι δίπλα μας.  Μεγαλοπιπίνι γύρω στα 25 πλησιάζει κοντά μας, φορτωμένο σαν το γαϊδούρι, με ξαπλώστρες, ομπρέλες, σακίδια, ρακέτες και ούτε καν θυμάμαι τι άλλο.  Μόνος.  Έχει υδρώσει, φυσάει και ξεφυσάει.  Πρώτο, σχόλιο.  Γιατί δεν βλέπει ποδόσφαιρο;  Γκέι;  Αρχίζει και ξεδιπλώνει την πραμάτια του, βρίζει και λίγο.  Μία ξαπλώστρα, μία ψάθα δίπλα και μια ομπρέλα στην μέση.  Πετσέτες, καφεδάκια και στερεώνει τις ρακέτες σε τρίγωνο.  2 λεπτά μετά, καταφθάνει σαύρα πρώτης κατηγορίας, κρατώντας ένα καθρεπτάκι και βάζοντας lip gloss.  «Εδώ έστησες, δεν τις είδες τις κοτρώνες στην θάλασσα;  Δηλαδή θα πρέπει να κάνω ολόκληρη βόλτα για να βουτήξω;».  Βλέπει που δεν έχει άλλα κουράγια το αγόρι της και υποχωρεί.  Τα 15 επόμενα λεπτά δεν ανταλλάζουν ούτε κουβέντα.  Εμείς πάλι ρολάρουμε κανονικά! Όχι σοβαρά τώρα.  Είπαμε, ναι να μας φροντίζουν οι άντρες, αλλά πόσο βλάκας μπορεί να είναι ο τύπος;  Πόσα κρυφά ταλέντα μπορεί να έχει αυτή η σαύρα για να την υπηρετεί έτσι;  Καλό σεξ;  Λεφτά;  Λοβοτομή;  Τηλεπάθεια; Παντόφλα;  Μας έφαγε η ισότητα και το cosmopolitan που λέει και το αδελφάκι μου!
2 βουτιές μετά,  σαν να συννέφιασε.  Όχι δεν συννέφιασε, ιδέα μας, αφού δεν έχει σύννεφα.  Απλά ξεφυτρώσανε 5 πλατάνια δίπλα μας!  Κι όταν λέμε πλατάνια, μιλάμε για τους τρίγωνους τύπους, απόφοιτους του γυμναστηριου της γειτονιάς σας, που τα πολλά αναβολικά και οι ουσίες έχουν κάψει εγκεφαλικά κύτταρα.  Με χαλάουα από την κορυφή ως τα νύχια, αν εξαιρέσεις τα φρύδια.  Μεταξύ μας όμως, μερικοί την χρειαζόντουσαν κι εκεί.  Βραδυποδες πρώτης κατηγορίας.  Εμ βέβαια, για να μπορέσεις να κουνήσεις όλο αυτόν τον όγκο, τον θέλεις τον χρόνο σου.  Μπαίνουν στην θάλασσα και όσο να’ ναι σηκώνεται το κύμα τουλάχιστον ένα μέτρο.  Σεφερλικό χιούμορ και κουβέντες γύρω από το γυμναστήριο.  Ποιος έχει τα μεγαλύτερα μούσκουλα, τι παίρνει και πού τα βρίσκει.  Όσο ζεις μαθαίνεις τελικά.  Κι όλο αλοιφόντουσαν με αντιλιακά και λάδια.  Μου έκανε λίγο από γκέι τσόντα η όλη εικόνα, αλλά οι γκέι είναι πιο όμορφοι.  Και πιο έξυπνοι.  Αποδεδειγμένο.
Κι εκεί που έλεγα, τι ωραία που περνάμε σε μια παραλία χωρίς παιδάκια να ουρλιάζουν, να η οικογένεια Χωραφά δίπλα μας. 5 παιδάκια κι ένα μωρό.  Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν κι αν αποκτήσω δικα μου παιδιά, αλλά τα τελευταία 32 χρόνια δεν είναι το καλυτερό μου.  Ουρλιάζουν, κλαίνε, κατουράνε όπου βρούνε, τρέχουν, πετάνε άμμο και κάνουν τα νεύρα μου σκοινιά.  Και ναι η μαμά της οικογένειας, αφού αλλάζει πάνα μπροστά μας το νεογνό της οικογένειας, αποφασίζει ότι είναι το κατάλληλο μέρος για να το θηλάσει.  Μητρικό γάλα με ένα αλμυρό touch!   Τα πιτσιρίκια, μετενσάρκωση του διαβόλου, δεν σταματάνε στιγμή να τρέχουν, να φωνάζουν και άλλα να κλαίνε και η μαμά και ο μπαμπάς απλά χαμογελάνε. Ζωή να’ χουν τρομάρα τους! Απλά αν μείνω κι άλλο εδώ, δεν ξέρω αν θα συμβεί αυτό.  Μερικές φορές σκέφτομαι πως αν ο Ηρώδης είχε Fan Page στο Facebook μην σου πω πως θα ήμουν και administrator!
Μ’ εκείνα και με τ’ άλλα, πήγε 7 η ώρα.  Δεν μπορώ να καταλάβω πως η θάλασσα σου παίρνει όλη την ενέργεια αφού όλη την ώρα είσαι ξαπλα.  Φωτοσυνθέσαμε και σήμερα και είπαμε να πάρουμε τα πόδια μας κι επιστροφή στις γειτονιές μας.  Με γλάρωσαν και οι μπύρες, κολλάω από το αλάτι και τ’ αντιηλιακά, τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάγκελο και τσούζωωωωωωω!!! Πάλι την πατήσαμε με τον ήλιο! Γκρινιάζω αλλά μ’ αρέσει!  Ψάχνει και ο Αντωνάκης την κυρία Κοκοβίκου του, έχασε και η Εθνική και θα μας την βγάλει ξυνή την βουτιά!
Έτσι είναι τα πρώτα μπάνια.  Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και όλα τα σούργελα! Μετά απλά χαλαρώνεις και τα βλέπεις όλα με άλλη ματιά.  Και φτάνουν οι διακοπές και ελπίζεις να τα’ αφήσεις όλα αυτά πίσω σου! Και αν είσαι τυχερός, τότε οι σαύρες, τα πλατάνια, ακόμη και τα παιδάκια από την κόλαση μοιάζουν απλά μαγικά! Γιατί έτσι είναι το Summer in Greece, μπορεί να γκρινιάζουμε, αλλά like here no where!!!! !!

Monday, June 7, 2010

Δεν βλέπω τίποτα... Δεν ακούω τίποτα!

Γκρινιάζω άρα υπάρχω. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως αν οι γυναίκες (κι εγώ πρώτη και καλύτερη βεβαίως βεβαίως!) διοχετεύαμε όλη την ενέργεια και τον χρόνο που γκρινιάζουμε καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας σε κάτι άλλο, θα είχαμε καταφέρει πρώτον να κυβερνάμε κι επίσημα τον κόσμο και δεύτερον να κατοικήσουμε σε ξένους πλανήτες, ώστε να έχουμε περισσότερες επιλογές για τις καλοκαιρινές μας διακοπές κι όχι μόνο. Αυτή την στιγμή θα ήμασταν οι βασίλισσες του ηλιακού μας συστήματος, αν και πάλι η αλήθεια είναι πως πιστεύω πως και σ’ αυτή την περίπτωση θα βρίσκαμε κάτι για να γκρινιάξουμε... Και μην ακούς κανέναν. Η γκρίνια δεν έχει καμία διακριτική γοητεία. Όποιος το είπε αυτό, ήθελε ή να σε πηδήξει ή να σε κάνει να σκάσεις.

Εγώ είμαι η πρώτη και η καλύτερη. Γκρινιάζω πολύ. Κι εγώ λέω στον εαυτό μου ότι η γκρίνια είναι κομμάτι της γοητείας μου, αλλά ξέρω πως δεν πείθω κανέναν. Βέβαια όσο γκρινιάζω, τόσο είμαι αλλεργική στην γκρίνια. Και δυστυχώς δεν έχω διπλωματικούς τρόπους, οπότε αντιδρώ ή με φωνές, ή με βρισιές, ή με σφαλιάρες ή παίρνω τα κουβαδάκια μου και πάω σε άλλη παραλία, για πάντα και χωρίς επιστροφή!

Τώρα που μπήκε το καλοκαίρι και οι σαύρες (βλ. Το προηγούμενο Post «το καλοκαίρι έρχεται... τα μυαλά μου φεύγουν») έχουν βγει απο τις τρύπες τους, το μόνιμο νιαούρισμα που ακούω στ’ αφτιά μου είναι ότι οι άντρες κοιτάζουν μόνο κώλους και βυζιά και ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι η εξωτερική εμφάνιση και τα λοιπά και τα λοιπά. Και ότι για να βρεις άντρα την σήμερον ημέρα, πρέπει να είσαι ψιλή, αδύνατη, με στητό κώλο, μεγάλα βυζιά, έξυπνη, επιτυχημένη, ανεξάρτητη, νοικοκυρά, ερωμένη, μάνα και πολλά πολλά άλλα. Εγώ βασικά διαφωνώ. Αν είσαι ψηλή, αδύνατη, με στητό κώλο και μεγάλα βυζιά βρίσκεις αμέσως γκόμενο. Αν είσαι και χαζή ακόμη πιο εύκολα. Τι να κάνουμε, οι άντρες είναι τα πιο απλά πλάσματα στον κόσμο και δεν πρόκειται ν’ αναλύσουν την τρίχα και να την κάνουν τριχιά. Αν τους κάνεις κούκου καλώς. Αν όχι, δεν πρόκειται να το αναλύσουν. Δεν πρόκειται να κοιτάξουν ούτε την επιτυχία σου, ούτε το μυαλό σου, ούτε τα λεφτά σου (εκτός κι αν έχεις πολλαααααα λεφτάααααα, όπου σε αυτή την περίπτωση δεν έχει να κάνει με το φύλο...). Απλά θα ψάξουν να βρουν μία άλλη που να τους κάνει κούκου. Ακόμη κι αν προχωρήσουν μαζί σου, όταν σταματήσει να τους κάνει κούκου μαζί σου, θα βρουν άλλη να τους κάνει. Ή θα φύγουν. Το πρώτο είναι πιο συνηθισμένο, γιατί η αλλαγές δεν είναι και το πιο αγαπημένο των αντρών, οπότε θα κοιτάξουν να συνδιάσουν και τα δύο. Όταν πια τους πιάσεις να ψεύδονται θα κάνουν θεαματική έξοδο.

Τώρα τι τους κάνει κούκου; Αυτό που βλέπουν τα μάτια τους. Μπορεί να τους βοηθήσει και λίγο η ακοή τους αλλά κατεξοχήν αποφασίζουν τα μάτια τους και ο Στρατηγός εκεί κάτω. Πιο πολύ ο Στρατηγός, γι αυτό και τα μάτια τους συνήθως σταματάνε στα βυζιά σου. Κι αν τα βυζιά σου είναι στητά, τότε δεν πας να λες και ν’ αναλύεις και το σύνταγμα της χώρας, απλά δεν σ’ ακούει... Όλα τ’ άλλα προσόντα για τα οποία παλέυεις, όπως το χιούμορ, την μόρφωση, ή την νοικοκυρωσίνη και τα λοιπά και τα λοιπά θ’ αρχίσει να τα εκτιμάει αφού δει τις επιδόσεις σου στο κρεβάτι. Αν τα καταφέρεις εκεί, τότε εκεί σε θέλω μάναμ’!!!! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και για τους δυνατούς λύτες! Εκεί θα σου χρειαστούν όλα τα παραπάνω, συν μια δόση πουτανιάς και καπατσοσίνης... Εξάλλου γυναίκα θα πει τσαχπινιά, πουτανιά και ξυράφι μυαλό!!! Το έχει πει και ο Αριστοφάνης!

Το τι κάνει κούκου στον καθένα βέβαια δεν θα το κρίνω εγώ... Περι ορέξεως ουδής λόγος!

Έτσι που λες. Οι άντρες είναι τα πιο απλά πλάσματα σε αυτόν το κόσμο και ζητάνε επίσης πολύ απλά πράγματα. Σεξ, φαί και μπάλα (ή οποιοδήποτε άλλαο πανήλίθιο αντρικό χόμπυ). Αν τους παρέχεις και τα 3 μπορείς να τους έχεις ευτυχισμένους για δικούς σου για πολύ καιρό. Εμείς οι γυναίκες πάλι είμαστε.... Πυρ γυνή και θάλασσα.

Οι άντρες αγαπάνε με τα μάτια και οι γυναίκες με τ’ αφτιά λένε. Αλήθεια κατά 50%. Εκτός κι αν μέσα απο άλλη οπτική γωνία δούμε ότι μία γυναίκα ερωτεύεται τον ήχο μιας Porsche ή το γκλιν γκλον που κάνουν τα γυαλιστερά χρυσά νομίσματα ή το πως ακούγεται το ονομά της όταν την αποκαλούν «Κυρία Προέδρου» για παράδειγμα. Ναι ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι γυναίκες αγαπάνε με τ’ αφτιά. Και με τα χέρια.

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι αν μας πεις δύο ρομαντικές βλακείες, τονώσεις λιγάκι την μονίμως πεσμένη αυτοπεποιθησή μας, κάνεις και κανά δυο κολπάκια απο αυτά που γράφουν τα γυναικεία περιοδικά, τότε μας έχεις κάνει δικές σου. Εκεί αγαπάμε με τ’ αφτιά. Όταν όμως δεν συμβαίνει αυτό, όταν γνωρίσουμε κάποιον θα τον περάσουμε μέσα απο 40 κύματα μες στο μυαλό μας. Πώς είναι; Χμμμ, το βλέπω θα καραφλιάσει σε λίγα χρόνια. Όλο το λίπος στην κοιλιά το παίρνει. Αυτό μου έλειπε να μείνω χήρα στα 40 μου. Θερίζουν τα εμφράγματα. Χμμμ, μόνο τόσα βγάζει; Καλά έχω τα δικά μου λεφτά, και είμαι ανεξάρτητη, αλλά τι εγώ θα βγάζω όλα τα έξοδα; Κανένα δωράκι δεν θα μου παίρνει; Τι;;; Είναι απο χωριό; Ρε ουστ βλάχε! ... Και άλλα πολλά πολλά τέτοια! Αφού έχουμε απαριθμήσει όλα του τα κουσούρια, στο τέλος σου κάνει ένα κοπλιμέντο και τα ξεχνάς όλα!


Εγώ πάλι ερωτεύομαι με τα μάτια και αγαπάω με τα αφτιά! Τα κάνω όλα και συμφέρω! Τον τελευταίο καιρό βγαίνω με τον Μ. που τον γνώρισα μέσω της δουλειά μου. Μιλούσαμε πάρα πολύ καιρό στο τηλέφωνο χωρίς να έχουμε συναντηθεί ποτέ και όταν πια μου ζήτησε να βγούμε, πριν πια συναντηθούμε, παρ’ ολο που μου άρεσε τρομερά σαν χαρακτήρας, ήμουν σίγουρη, πως αν ήταν έστω και λιγο κάτω από αυτό που είχα φανταστεί, την επόμενη φορά θα ήμουν στο τηλέφωνο πολύ τυπική και αποφασισμένη να μην ξαναψάξω τον έρωτα στον χώρο της δουλειάς! Ευτυχώς για μένα, τα μάτια μου χαρήκανε πολύ όταν βγήκαμε και τώρα χαίρονται τα πάντα μου όταν τον βλέπω. Είναι φανταστικός τύπος και μου ξυπνάει μια μικρούλα δόση ανασφάλειας, έτσι ακριβώς όπως μου αρέσει. Είμαι όμως σίγουρη πως όσο καταπληκτικός τύπος κι αν είναι, αν δεν μου άρεσε οπτικά, δεν θα του έδινα άλλη ευκαιρία, όσα κοπλιμέντα κι αν έκανε, όσα λουλούδια κι αν έστελνε. Τα έχουμε ξαναπεί. Είμαι πεζή και κοιτάζω μόνη τα sixpack, τι να κάνουμε; Εννοείται πως δεν του έχω πει τίποτα για την Ζαργάνα, άσε μην μας λακίσει...

Τελικά, όπως και να το δεις το θέμα, άντρες γυναίκες, άλλοι βλέπουνε, άλλοι ακούνε και άλλοι που απλά κουράστηκαν κάθονται και παρακολουθούνε την ζωή να περνάει γύρω τους. Ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, καλοκαιράκι είναι, ας βγούμε έξω, ας κοιτάξουμε, ας ακούσουμε, ας μιλήσουμε, ας ερωτευτούμε κι εννοείται πως ... θα χουφτώσουμε! Γιατί καλή η όραση και η ακοή, αλλά η αφή είναι αυτή που κάνει την διαφορά! Κι αν μετά το κορμί σε πιάσει και στην καρδιά σου, τότε it’s just fabulous!!!!! (που λέει και η φίλη μου η Carrie…)

Tuesday, June 1, 2010

Το καλοκαίρι έρχεται... Τα μυαλά μου φεύγουν...

Αυτό είναι. Μπήκε κι επίσημα το καλοκαίρι! Αν και μέχρι πέρυσι ήμουν φανατική του χειμώνα, φέτος έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Γενικά υφίσταμαι μία μετάλλαξη φέτος και ό,τι κοροϊδευα εννοείται πως το λούζομαι και το ευχαριστιέμαι. Αλλά απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έτσι είμαι. Κάνω δηλώσεις, διαδηλώνω για τις πεποιθήσεις μου κυριολεκτικά και μεταφορικά και μέσα σε 6 μήνες είμαι άλλος άνθρωπος που πιστεύει άλλα πράγματα και μάχεται τα παλιά. Σταθερότης μηδέν. Σε όλους τους τομείς. Το μόνο σταθερό πράγμα πράγμα πάνω μου είναι η ασταθειά μου. Δυο λαλούν και τρεις χορεύουν κοινώς. Ό,τι του φανεί του ΛωλοΣτεφανή. Και άλλες τέτοιες παροιμίες κατά τις οποίες σου λένε εμμέσως πλην σαφώς, ότι την βγάζεις δεν την βγάζεις την δεκαετία, έξω απο τα κάγκελα. Μπορεί εκεί μέσα να είναι και καλύτερα, δεν ξέρεις ποτέ. Όλοι την ημέρα μαστουρωμένος χωρίς να πληρώνεις τίποτα και με τις ευλογίες του κράτους. Δεν ακούγεται κακό...
Το καλοκαίρι λοιπόν δεν μου άρεσε ιδιαίτερα μέχρι πέρυσι, γιατί πρώτον με άγχωνε. Κάτι σαν τα Χριστούγεννα ένα πράγμα. Είναι καλοκαίρι. Πρέπει να πας διακοπές. Πρέπει να περάσεις τέλεια. Πρέπει να μαυρίσεις. Πρέπει να ερωτευτείς. Απ’ όλα τα παραπάνω, μόνο διακοπές πήγαινα. Και σε αυτές δεν πέρναγα και καλά στο τέλος. Ήταν υψηλές οι απαιτήσεις Άρη μου και στο τέλος έτρωγα τα μούτρα μου. Καλά να ερωτευτώ, ούτε που πλησίασα. Το καλοκαίρι των μεγάλων μου ερώτων έτυχε να το περάσω στην Αθήνα, όπου ήταν και το καλυτερό μου. Βέβαια έχουν περάσει αιώνες απο τοτέ, οπότε δεν πιάνεται. Δεν μπορούσα να καταλάβω απο που πηγάζει όλη αυτή η αισιοδοξία και το κέφι όλων των ανθρώπων γύρω μου. Όλο το καλοκαίρι κάνεις οικονομια για να πας μία εβδομάδα διακοπές, όπου πας, εύχεσαι να περάσεις καλά, αλλά συνήθως οι προσδοκίες σου πέφτουν κατά πολύ έξω. Και στο ενδιάμεσο κάνεις σχέδια τα οποία δεν τα πραγματοποιείς. Σαββατοκύριακα, τριήμερα, κοσμικές εξόδους, μίνι εκδρομές, αλλά στο τέλος, μία ο καύσωνας, μία η αύξηση της βενζίνης, μία που πλακώνεσαι με τους κολλητές σου, στο τέλος κάθεσαι στο σπίτι και βλέπεις τις επαναλληψεις του Ρετιρέ. Και αναρωτιέσαι: Τελικά είναι στραβός ο γυαλός, ή στραβά αρμενίζουμε; (είναι η μέρα της παροιμίας σήμερα...)
Εκτός απο τα καλοκαιρινά σχέδια που δεν πραγματοποιούνταν ποτέ υπήρχε και το φαινόμενο της σαύρας. Ναι ναι, της σαύρας. Όπως το καλοκαίρι με τις ζέστες όλες οι σαύρες βγαίνουν απο τις τρύπες του, έτσι και όλα τα μικρά και τα μεγάλα Ξ. που συνήθως τους χειμερινούς μήνες δεν μπορούν να εκφραστούν, λόγω της πολυπλοκότητας και της μαζικότητας των ρούχων, με το που πιάσουν οι πρώτες ζέστες, πετάνε όλα όσα τους βαραίνουν απο πάνω τους και βγαίνουν με τα σορτσάκια τους και τα τριγωνάκια τους να μας κάνουν τα νεύρα σκοινιά. Και αν ανήκεις στην κατηγορία της μίνι μπαλότσας και άνω όπως η αφεντια μου, τότε για τους επόμενους 3 μήνες είναι σαν να έχεις περίοδο κάθε μέρα. Ζηλεύεις και φθονείς τρελά, βρίζεις και καταριέσαι, γιατι πάνω απ’ όλα είσαι γυναίκα κι εννοείται πως η ανασφάλεια σου ανεβαίνει μαζί με τον υδράργυρο, και αρχίζεις να διαδίδεις κάθε είδους φήμη και δοξασίες για την κάθε μικρή Ξ. που γλυκοκοιτάζει το αντικείμενο του πόθου σου. Ακόμη κι αυτές που δεν σε απειλούν τις βρίζεις, γιατί υπάρχουν. Εννοείται, πως αν ήσουν κι εσύ στα κιλά τους, θα κυκλοφορούσες όλη την ημέρα γυμνή, αλλά δεν μιλάμε για εμάς τώρα, αλλά για τα μικρά και τα μεγάλα Ξ. Κοινώς τις σαύρες. Στο τέλος καταλήγεις στην Αιδυψό για λουτρά μαζί με τα ΚΑΠΗ του Αιγαλέω, όπου εκεί δίπλα στις γιαγιάδες απλά δείχνεις σαν δροσοσταλιδα. Γιατί ως γνωστόν, στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος...
Μέσα στο πλαίσιο της μεταλλαξής μου, φέτος άρχισα να έχω και διαφορετική στάση απέναντι στο καλοκαίρι. Υποτίθεται βέβαια ότι μεγαλώνω, σοβαρεύω και αλλάζω προτεραιότητες. Μπααααα.... Κολοκύθια. Υποθέτω πως επιτέλους τώρα μετά απο 6 χρόνια που οι Ταυροι βγήκαμε απο τον ανάδρομο Ερμή άλλαξε η διαθεσή μας. Φέτος δεν θέλω να κάνω σχέδια. Δεν κανονίζω διακοπές. Αν και έχω μία εξαναγκαστική διαταραχή με την οργάνωση, νομίζω πως θα τα καταφέρω. Θέλω ν’ ακολουθήσω απλά την διαθεσή μου και την παρέα μου. Τι κι αν προκύψει και δεν πάω πουθενά; Σιγά τα ωα... Θα κάνω διακοπές στην Αθήνα. Εδώ άλλοι πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά για να έρθουν εδώ, κι εγώ θα παραπονιέμαι; Η Ανάβυσσος και το Σούνιο κοντά είναι, το αμαξάκι μου το έχω, κι αν ακόμη δεν έχω παρέα, παίρνω το βιβλιαράκι μου και το mp3 μου και το παίζω ελεύθερη και ωραία (και πολιορκημένη εννίοτε!).
Ακόμη και τα Ξ. για κάποιο λόγο δεν μ’ ενοχλούν τόσο φέτος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πια έχουν αλλάξει και τα γούστα μου στην επιλογή της παραλίας και της νυχτερινής ζωής, αλλά και πάλι, σαν κάτι να έχει αλλάξει. Μην είναι που φέτος είναι η χρονιά μου, μην είναι πως σκέφτομαι ότι μπορώ να κατακτήσω έναν άντρα και με το μυαλό μου, μην είναι που βρήκα μια άκρη και μπορώ να εφοδιαστώ με πολλά roofies οπότε μπορώ ανα πάσα στιγμή να ναρκώσω το αντικείμενο του πόθου μου και να περάσουμε καλά, θα σε γελάσω. Το σίγουρο είναι ότι κάτι έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Εκτός αυτού, ξέρω πως αν ζηλέψω καμία τόσο πολύ, μπορώ απλά να την φωτογραφίσω και μετά την κράξω μέσα απο το blog μου. Αξιοπρεπές όχι, ευεργετικό ΝΑΙ!
Τα Ξ. δεν μ' ενοχλούν πια και για άλλο λόγο.  Η αλήθεια είναι ότι έχω εστιάσει το βλέμα μου στα αρσενικά Ξ. με τους γραμωμένους κοιλιακούς και το ωραίο μαύρισμα. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να παραδεχτώ πως ναι, ξερογλύφομαι στην παραλία όταν περνάει το μελαχρινό αρσενικό με six pack. Εγώ το έχω πει. Ο άντρας των ονείρων μου πρέπει να είναι πανέμορφος, να έχει τουπέ, να έχει πρόβλημα με την δέσμευση, να είναι εγωιστής και γενικά να μου κάνει την ζωή δύσκολη. Ναι μου αρέσουν τα δύσκολα, και είμαι τόσο ρηχή όσο δεν παει άλλο, αλλά τι να κάνουμε; Και ο Π. κάπως έτσι είναι, με την διαφορά ότι συνδιάζει και μυαλό, χιούμορ και ότι μαζί τους είμαι απόλυτα ο εαυτός μου, αλλά που θα πάει κάποια στιγμή θα ξεστραβωθεί και θα δει. Βέβαια και να μην δει, ένα roofies δρόμος είναι μέχρι την καρδιά του. Έτσι κι αλλιώς μια δεκαετία μου μένει έξω απο τα κάγκελα, τουλάχιστον να την ευχαριστηθώ όπως της αρμόζει!
Λοιπόν, επίσημα ξεκινάει σήμερα κι αυτό το καλοκαίρι. Εγώ σας εύχομαι λοιπόν φέτος να περάσετε όλοι όπως εσείς νομίζετε καλύτερα, να ερωτευτείτε, να αγαπηθείτε, να γ@@@@@@ (με την καλή έννοια πάντα), να διασκεδάσετε, να ταξιδέψετε, να πιείτε, να μεθύσετε, να δοκιμάσετε νέες γεύσεις και νέες εμπειρίες και να κάνετε όλα αυτά που ίσως να μην έκανα ούτε κι εγώ! Και μην ξεχνάτε:
ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΟΧΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑ ΑΚΤΕΣ
Για να τις χαιρόμαστε μαζί και αυτό το καλοκαίρι!



Και να με διαβάζετε, εεεεεε?