Thursday, March 18, 2010

Ομοφιά μου όλα.... Ομορφιά μου τίποτα...


Αχ, δύσκολη μέρα η σημερινή.  Νεύρα νέυρα νεύρα.  Μα πώς γίνεται να περνάς ένα τόσο όμορφο βράδυ και το πρωί να σηκώνεσαι μες τα νεύρα;   Και προσπαθώ να καταλάβω τι μου φταίει.  Μην είναι που δεν έκλεισα το 8ωρο του ύπνου μου (κι εγώ είμαι σαν τα μωρά, αν δεν φάω καλά και δεν κοιμηθώ καλά, μπορώ να γκρινιάζω όλη την ημέρα), μην είναι  που μπαίνει η Άνοιξη και είμαι σε περίοδο ζουζουνισματος, μην είναι που ο Π. με έχει χεσμένη, μην είναι που οι ορμόνες μου πάλι οργιάζουν , μην είναι που ο φανταστικός μου γκόμενος στο ονειρό μου εξαερώθηκε πάλι, μην είναι που είδα παππά μόλις βγήκα απο το σπίτι;  Και με γυρίζει και άσχημο κρύωμα.  Αυτό μου έλειπε τώρα.  Είναι που για αλλαγή έχω σχέδια για το ΣΚ και ο Μέρφι είπε να μου χτυπήσει την πόρτα.... Κάτι μας είπες τώρα... Και μετά με ρωτάνε γιατί έχω νεύρα...
Δεν λέω το χτεσινό παρτυ του Cosmo ήταν φανταστικό.  Τόσος όμορφος μαζεμένος σε ένα μαγαζί κι εγώ σαν την διαβητική μέσα σε ζαχαροπλαστείο.  Οριακά με συγκρατούσε η παρέα μου  για να μην αυτοσυστήνομαι σε όλο τον κόσμο σαν «μέλλουσα βραβευμένη συγγραφέας & σεναριογράφος».  Αν πήγαινα στο ίδιο πάρτυ δύο χρόνια πριν θα έψαχνα μόνο για μοντέλα και διάσημους.  Χτες έψαχνα για δημοσιογράφους και αρχισυντάκτες.  Networking  σου λένε.  Και να ήθελα να βρω τίποτα άλλο, μόνο μοντέλα, modelizers και gay υπήρχαν.  Γνώρισα 2 πανέμορφα αγόρια να τα πιεις στα ποτήρι.  Και μάλιστα μπορούσες να μιλήσεις και μαζί τους.  Και περνούσαμε τόσο ωραία.  Τους λάτρεψα και με λάτρεψαν.  Γκέι εννοείται.  Αλλά έτσι είναι αυτά τα πάρτι.  Περνάς φανταστικά αλλά μονο βλέπεις.  Δεν αγγίζεις και δεν έχεις απαιτήσεις.   Όπως λέει και ο φίλος μου ο Α. πρέπει να βγω στην επαρχία για να βρω straight.  Και τότε θα μουγκανίζω σαν την αγελάδα όλη την ημέρα.   
Και για πρώτη φορά μετά απο χρόνια δεν αισθάνθηκα μια κατάθλιψη όταν μπήκα στο πάρτι και αντίκρυσα όλες τις μοντέλες.  Βλέπεις το φαινόμενο Τζούλια έχει δώσει άλλο νόημα στον όρο μοντέλο.  Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τις είχα σε υπόληψη απλά τώρα είχα  έναν λόγο παραπάνω να μετατρέψεις όλη την ζήλια σου σε οίκτο.  Αν εξαιρέσεις την Linda Evangelista που θεωρώ απλά Θεά όλες τις άλλες θέλω να τις δέσω σε ένα τραπέζι και να τις μπουκώνω φαγητό μέχρι να γίνουν 100 κιλά.  Η εκδίκηση της χοντρής.  Το ιδιο θα ήθελα να κάνω και στις γυμναστρίες και στις κομμώτριες, αλλά αυτό είναι ένα θέμα πάνω στο οποίο δεν έχουμε επεκταθεί με τον τρελογιατρό μου, οπότε δεν κάνει να το συζητάω.
Ο Oscar Wilde είχε πει πως η ομορφιά είναι ανώτερη απο την ιδιοφυία, γιατί πολύ απλά δεν χρειάζεται καν να την αποδείξεις.  Και γι αυτό οι πολύ όμορφοι άνθρωποι δεν κουράζονται και πολύ σε αυτή την ζωή.  Σε όλους τους τομείς.  Και γι αυτό τους μισούμε.  Εκεί,  όσο κι ανώτεροι κι αν το παίζουμε, δεν κοιτάζουμε πέρα απο την εξωτερική εμφάνιση.  Είσαι όμορφος;  Εννοείται πως έχεις χιλιάδες άλλα κουσούρια.  Οπότε απορρίπτεσαι! Θεωρητικά πάντα.  Γιατί πρακτικά, μόλις σου γνέψει ο όμορφος, αναστενάζεις 5 μέρες. 
Κάποτε γνώρισα έναν τόσο όμορφο άντρα, που κοβόταν η ανάσα όταν τον κοιτούσα.  Έμοιαζε με σταρ του Hollywood της δεκαετίας του 60.  Ήταν ο όμορφος άντρας με όλη την σημασία της ένοιας.  Κι αναστέναζα κάθε φορά που τον κοιτούσα.  Αλλά ήταν τόοοοοσο βλαμένος, μα τόοοοοοοοοσο βλαμένος!   Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσπαθήσει για τίποτα όσο αφορά τις γυναίκες κι αυτό κατέληγε σε μία απέραντη  βλακεία και καφρίλα. Και την πρώτη μέρα έκανα πως δεν άκουγα τι έλεγε, γιατί μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που έβλεπα.  Αλλά μετά δεν γινόταν να μην ακούω.  Κι εκεί άρχισε το δράμα.    Και στο σεξ, μία απο τα ίδια.  Χάλια μαύρα.  Και τι να κάνεις μετά?  Φεύγεις.  Και για το μόνο που μετανιώνεις είναι που δεν έχεις μία φωτογραφία μαζι του για να την βλέπεις τις δύσκολες μέρες και να λες στον εαυτό σου, «εδώ είχα αυτό το πλάσμα, τι να μας πει και το Χόμπιτ?»  Αλλά δεν έχεις, και συνεχίζεις να τρώγεσαι με τα ρούχα σου.  Και συχτιρίζεις που δεν έκλεινες τ’ αυτιά σου όταν έπρεπε, και πήγες κι ερωτεύτηκες τον τελευταίο άθλιο γιατί σου έλεγε όμορφες βλακείες. 
Τελικά όμορφοι, άσχημοι, straight ή gay όλοι το ίδιο πράγμα ψάχνουμε.  Την απόλυτη ομορφιά .   Κι αυτή μπορεί να ξεκινήσει απο τα μάτια, απο τ’ αυτιά απ’το μυαλό ή κι απο πιο χαμηλά.  Κι αυτό μας κάνει όλους ματαιόδοξους.  Όσο και να μην το παραδεχόμαστε.  Είναι θέμα οπτικής γωνίας.  Κι αν καταφέρεις να βρεις αυτήν την ομορφιά που σου διεγείρει πάνω απο δύο σημεία τοτε... Its just fabulous (που λέει και η φίλη μου η Carrie…)

No comments:

Post a Comment