Saturday, February 27, 2010

Οι 7 πύλες της Κολάσεως


Δεν ξέρω τι γίνεται αυτόν τον καιρό.  Πλανητικά τουλάχιστον.  Κάποια συναστρία παράλληλα με κάποιον ανάδρομο πλανήτη.  Δεν εξηγείται διαφορετικά.  Οι μισοί ανθρώποι που γνωρίζω ζευγαρώνουν και οι μισοί χωρίζουν.  Δεν υπάρχει ντεμί κατάσταση.  Και καλά αν ζευγαρώνεις. Όλα ωραία όλα καλά.  Αν είσαι στο άλλο στρατόπεδο.  Αν χωρίζεις?  Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα φίλε μου…
Πριν από έναν χρόνο, τότε που δεν με ενδιέφερε τίποτα ήταν ωραία.  Κι έκανα την μεγάλη δήλωση.  «Αχ, να υπήρχε ένας έρωτας στην ζωή μου, ακόμη κι αν δεν κρατούσε.  Να νιώσω ζωντανή βρε παιδί μου, να καταλάβω ό,τι αισθάνομαι ακόμη, ότι δεν έχει νεκρώσει το σύστημα εσωτερικά…» Βρε μάυρη ώρα και στιγμή που έκανα αυτή την δήλωση! Ένας μπάσταρδος άνοιξε το κουτάκι και τώρα χαιρέτα μου τον πλάτανο!!!! Πήρα την κάτω βόλτα κι αυτό το σκατόπαιδο με τα pumpers και το μαλακισμένο βέλος μου έχει αλλάξει τα φώτα.  Ή του ύψους ή του βάθους. Ή θα είσαι αναίσθητος, ή θα ερωτεύεσαι ό,τι περνάει από το διάβα σου.  Κι επειδή όσο και να θέλω να πιστεύω στα happy endings εμένα δεν έχει έρθει το δικό μου, ανοίξανε οι 7 πύλες της Κολάσεως… Κοινώς:
1.     Γίνεσαι το πιο κυκλοθυμικό άτομο του κόσμου.  Την μία πετάς στα σύννεφα, την άλλη βρίζεις Θεούς και Δαίμονες.  Και συνήθως την πληρώνουν όλοι οι άσχετοι.  Σαν να έχεις περίοδο 365 μέρες τον χρόνο.  Τσατάλια τα νεύρα σου.  Ποιος συνταγογραφεί Prozak?
2.     Αφού επίσημα η ερωτική απογοήτευση δεν συμπεριλαμβάνεται στις νοητικές παθήσεις, λες να τρελάνεις όλους τους άλλους.  Τους φίλους σου.  Μιλάς, μιλάς, μιλάς και ουσιαστικά δεν λες τίποτα.  Αναφέρεις λεπτομέρειες από το αντικείμενο του πόθου σου που είναι παντελώς άχρηστες.  Όταν δεις τον κολλητό σου να μοιάζει με τον Rain Man τότε αρχίζεις να ψυλιάζεσαι ότι πρέπει να σταματήσεις.  Αλλά δεν σταματάς.  Γι αυτό είναι οι φίλοι όμως.  Ο φίλος δεν είναι αυτός που που θα σε σταματήσει από το να πιεις μία μπουκάλα ουίσκι.  Φίλος είναι αυτός που θα πιει άλλη μία μαζί σου, θα πέσει ξερός στο πάτωμα και θα σου δώσει έμπνευση για να συντάξεις το απόλυτο sms της απόλυτης ξεφτίλας. 
3.     Καταστρέφεις το στομάχι σου.  Την μία τρως σαν το ζώο και την άλλη θυμάσαι ότι είσαι σε δίαιτα τα τελευταία 30 χρόνια και δεν τρως τίποτα.  Την μία πίνεις, την άλλη μέρα λες ότι δεν θα ξαναπιεις, αλλά το hangover περνάει μόνο με αλκοολ, οπότε ξαναπίνεις.  Κι από εκεί που ήσουν στους Ανώνυμους Αγάμητους, πας στους Ανώνυμους Αλκοολικούς.  Ακόμη κι εκεί βέβαια παρακαλάς μήπως βρεις τον έρωτα.  Και ξανακυλάς.  Φαύλος κύκλος.
4.     Χάνεις κάθε προσωπικό γούστο και προσωπικότητα.  Εσύ που έτρεχες στα Rock Wave Festival, τώρα βρίσκεις μαγικούς τους στίχους της Αννούλας «Δώδεκα, και ούτε ένα τηλεφώνημα» ή του Γονίδη που πάντα σιχαινόσουν «Όλα σ’ αγαπάνε, όπως σ’ αγαπώ» κι από εκεί που ήσουν μια Rock & Roll Queen είσαι απλά μία ξεπεσμένη σκυλού με διπολική διαταραχή.
5.     Χρεοκωπείς.  Ψωνίζεις.  Τα πάντα όμως.  Από τις 12 ποντες γόβες που σου κλείσανε το μάτι στο Asos μέχρι καναβούρι στο super market.  Ακόμη κι αν δεν έχεις καναρίνι.  Όσο ψωνίζω υπάρχω και ξεπερνάω τον πόνο μου.  Και μετά σε κλείνουν φυλακή για χρέη.  Και ακόμη ελπίζεις ότι στην φυλακή μπορεί να γνωρίσεις τον έρωτα όπως η Στεφανία στον παλιό καλό κινηματογράφο.
6.     Γίνεσαι τσούλα πρώτης κατηγορίας.  Λες, που θα πάει, ο έρωτας με έρωτα περνάει.  Και βγαίνεις ραντεβού με όλους τους αποτυχημένους της γειτονιάς.  Και λες, δεν πάει και το παλιάμπελο, ας κάνω και σεξ, τώρα που είναι εδώ, γιατί πότε θα το ξαναβρώ.  Αλλά πάντα το σεξ είναι χάλια.  Και κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο την άλλη μέρα.  Γιατί καλυτερα αγάμητη, παρά κακογαμημένη.
7.   Κλαις.  Αλλά κλαις για τα πάντα.  Περισσότερο κι από την Rachel στα Φιλαράκια.  Για όλα και παντού.  Κλαις στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο γυμναστήριο, στην τουαλέτα, στην δουλειά.  Και μετά δεν θυμάσαι γιατί έκλαιγες πριν.  Κι επειδή νομίζεις ότι εκτός από όλα τα κακά που σου συμβαίνουν, σου έρχεται και το αλτσχάιμερ, κλαις και γι αυτό. 
Και πάλι αφού καταφέρνεις και ξεπερνάς όλα τα παραπάνω, πάλι κάνεις ηλίθιες δηλώσεις του τύπου «Αχ, ο έρωτας είναι το πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο»! Και πάλι κάνεις όνειρα, και πάλι περιμένεις το Happy Ending αλλά δεν έρχεται.  Δεν λέω για πολλούς ανθρώπους υπάρχει, αλλά για πολλούς άλλους που δεν συμβιβάζονται μπορεί να μην υπάρξει ποτέ.  Και τελικά ποιο είναι το Happy Ending?  Ποια είναι η Ιθάκη για τον καθένα μας? Ένας γάμος, μία σχέση, μια οικογένεια, μια αξιοζήλευτη καριέρα?  Όλα μαζί?  Δεν ξέρω δεν έχω καταλάβει ακόμη… Πώς ορίζεται η ευτυχία? Από τους ανθρώπους ή από τις στιγμές?
Εγώ πάντως επειδή ως γνωστόν είμαι μια αδιόρθωτη ζαργάνα, κι ακόμη, μέσα από την παράνοια, τον πόνο, την τρέλα και την παρακμή βγάζω πάντα κάτι καλό, δεν παύω να ελπίζω.  Που θα πάει, θα έρθει και το δικό μου Happy Ending και πάλι εδώ θα είμαι για να αναιρώ αυτά που μόλις είπα.  Γιατί Φανταστική Ζαργάνα χωρίς ζουρλομανδία, γίνεται? Δεν γίνεται…

Tuesday, February 23, 2010

Όχι πια σεξ... μόνο "φίλοι"

Αρχικά να δηλώσω τον αμέριστο θαυμασμό μου και την υποστηριξή μου στην Ναταλία Γερμανού για τους εξής λόγους:
  • Είναι η μεγαλύτερη μεγαλο-πιπινο-συλλέκτρια της εποχής μας. Κι όχι μόνο συλλέγει τα καλύτερα κομμάτια της αγοράς, αλλά ξέρει και διαλέγει την ιδανική ηλικία, που, και σε ανανεώνει (το σωστό πιπίνι είναι καλύτερο κι απο μπότοξ!), αλλά και που έχει ξεπεράσει το στάδιο της απέραντης βλακείας (βλέπε 22 – 26)!
  • Τα είχε με τον Θάνο τον Καλλίρη (τον οποίο είναι γνωστό ότι λατρεύω!) όταν όλες εμείς σκίζαμε τα ρούχα μας για πάρτη του και ήταν αυτή που όλες οι άλλες ζηλέυανε! Κάτι σαν την Κάτια Ζυγούλη της εποχής μας.
  • Είναι «φίλη» πια με όλους τους μεγάλους ερωτές της, τους κρατάει στην ζωή της και μάλιστα το κάνει αυτό σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών & γυναικών. Εκτός κι αν ο άλλος είναι gay. Που και πάλι δεν παίζει. Εμεις οι γυναίκες είμαστε περίεργα τρένα. Ερωτεύομαστε, straight, gay, bi ό,τι να’ ναι... Γενικά η φιλία είναι μεγάλη κουβέντα, οπότε μπορεί να μην υπάρχει και γενικά, πόσο μάλιστα μεταξύ αντρών & γυναικών. Για να γίνεις φίλος με το αντίθετο φίλο πρέπει να μην σου κάνει κούκου. Καθόλου όμως. Ούτε λίγο. Γιατί αν σου κάνει, μετά αλλάζεις κατηγορία.
Η νέα φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών είναι αυτό που λέμε “friends with benefits”. Που να σου πω την αλήθεια, δεν είναι κακό... Συνδιάζει τον φίλο με τον fuck buddy, χώρια ότι σε βγάζει μέσα απο μία δύσκολη στιγμή βρε αδελφέ (είναι κάτι νύχτες μοναξιάς που δεν τελειώνουν και τα νεύρα σου σκοινιά!), και κάνεις ο,τι κάνεις και μετά πίνεις και καφέ και βγάζεις τα σωψυχά σου. Αλλά βασική προϋπόθεση είναι να μπορείς να διαχωρίσεις το σεξ απο τον έρωτα. Να μην ερωτευτείς τον φίλο σου. Γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση, σου αρέσει ο άλλος να κάνεις παρέα, να μιλάς, αλλά δεν σου βγάζει κάτι ερωτικό, είναι «φίλος» σου. Βέβαια στις δύσκολες ώρες μπορεί να σε «διεύκολύνει» και να περάσεις και μια χαρά, αλλά μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν προκύψει κάποια φορά χωρίς να έχει προγραμματιστεί, απλά το περνάς στο ντούκου.
Για τους άντρες δεν είναι πολύ δύσκολο. Οι γυναίκες δυσκολεύομαστε πιο πολυ. Είμαστε πιο συναισθηματικές (ναι τρομάρα μας!) και συνήθως ξεπερνάμε τα όρια. Γενικά έχουμε ένα πρόβλημα με τα όρια. Απο το ύψος της φούστας μας, μέχρι τις προσωπικές μας σχέσεις. Καμία αίσθηση των ορίων. Γι αυτο παρκάρουμε και με 22 μανούβρες.
΄Οταν λοιπόν τελειώνει μια σχέση μπορείς να κρατήσεις φιλικές σχέσεις? Ανάλογα την σχέση θα μου πεις. Αν κράτησε όσο και η προϊστορική περίοδος, μάλλον όχι. Αλλά μπορεί και ναι. Μπορεί να βαρέθηκες τόσο πολύ τον άλλο, που μόνο σαν φίλο μπορείς να τον δεις. Αλλά και πάλι θες να το δεις? Τόσο καιρό τον έβλεπες. Νισάφι! Κι αν σε κεράτωσε, μετά τον θες φίλο? Αυτό εξαρτάται... Αν τον κεράτωσες κι εσύ, για κάποιο περίεργο λογο είσαι υπεράνω άνθρωπος και τα συγχωρείς όλα... Και γίνεστε φίλοι (με ή χωρίς benefits).
Εγώ πάντως κρατάω πολύ καλές επαφές με τους πρώην συντρόφους μου. Τουλάχιστον αυτούς που έχουν μείνει στην Ελλαδα και δεν αποφασίσανε να μετοικήσουν στο Τζιμπουντί μόλις με γνωρίσανε καλύτερα. Κάποιοι έχουν παντρευτεί οπότε χαθήκαμε έτσι κι αλλιώς. Αυτούς που κοπανάνε το κεφάλι τους στον τοίχο γιατί με χάσανε και γυρνάνε σαν τις άδικες κατάρες τώρα, εννοείται πως τους κρατάω στην ζωή μου, γιατί πρώτον η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο (γι αυτό είναι οι φίλοι άλλωστε!) και δεύτερον μου θυμίζουν πως σε αυτή την ζωή έχω κάνει καποιους ανθρώπους πολύ ευτυχισμένους (ακόμη κι αν γίνανε ευτυχισμένοι όταν επιτέλους με ξεφορτωθήκανε!)! Γενικά έχω μία τάση, να κρατάω τα θετικά των ανθρώπων... Μάλλον να το διορθώσω. Των αντρών. Με τις γυναίκες είμαι σκυλί μαύρο, δεν συγχωρώ τίποτα. Είνα θέμα επιβίωσης βλέπεις.
Και γενικά είναι ωραίο, να έχεις κοινές όμορφες στιγμές και μετά απο μία σχέση. Όταν συμβαίνει κάτι περίεργο ή κάτι ωραίο που σου θυμίζει κάποιον απο την ζωή σου, να έχεις την άνεση να τον πάρεις να το μοιραστείς. Είναι πράγματα πολλές φορές που συνδέουν τους ανθρώπους πολύ, ακόμη και μετά απο έναν χωρισμό.
Βέβαια μην πάμε και στο άλλο άκρο και καταντήσουμε σαν την Βίσση και τον Καρβέλα. Μια ωραία βρωμερή οικογένεια. Μπιχ! Είπαμε, φίλοι φίλοι, αλλά δεν θα κάτσω να γινω και κολλητή με την βρωμερή γυναίκα σου! Γιατί υπεράνω υπεράνω, αλλά γυναίκες είμαστε! Είπαμε, το έχουμε το προβληματάκι μας με τα όρια! Και όσο κούκου και να μην μας κάνει ο πρώην, αν σου γυρίσει το μάτι με την νυν θα την κάνεις την μαλακία σου!
Γυναίκες παιδί μου, γιατί νομίζεις ότι η παράνοια είναι γένος θηλυκού?

Saturday, February 20, 2010

Η ζωή μας μια... τσόντα!



Για την ιστορία,  η λέξη «τσόντα» σημαίνει προσθήκη.  Παλιότερα όταν οι ταινίες ερωτικού περιεχομένου ήταν παράνομες, οι πολυμήχανοι έλληνες για να μπορέσουν να προωθήσουν τα προϊόντα τους, προσέθεταν μέσα σε κανονικές ταινίες αποσπάσματα από το παράνομο υλικό, και μετά παίζανε τις ταινίες αυτές σε κανονικούς κινηματογράφους, οι οποίοι βέβαια αναφέρονταν σε συγκεκριμένο κοινό.
Έτσι λοιπόν όποιος ήθελε να πάει να δει πορνό (πολύ πριν τα βίντεο!!!), πήγαινε σε συγκεκριμένο σινεμά για να δει τον «αγαπητικό της βοσκοπούλας» και κατά την πλοκής της ταινίας κοβόταν η ροή και παίζανε αποσπάσματα από το «τι μου κάνεις μάνα μου».  Έτσι λοιπόν επειδή η νέα ταινία ήταν πρόσθετη μέσα στην παλιά, ονομάστηκε πλέον τσόντα!
Πολλά χρόνια μετά, και μετά την χρυσή εποχή της τσόντας, την εποχή του δάσκαλου Γκουσγκούνη και της Τίνα Σπάθη, και αφού η βιομηχανία του σεξ είναι πλέον η μεγαλύτερη του κόσμου, η οποία παρεπιμπτόντως δεν την χτυπάει και καμία κρίση, ο ελληνικός ερωτικός κινηματογράφος επιστρέψει δριμύτερος με τις παραγωγές της Sirina.  Η Ελλάδα πλέον μπαίνει στην αγορά και μάλιστα με τα μπούνια!!!
Πόσο ταμπού θέμα παραμένει λοιπόν η τσόντα στην Ελλάδα? 
Οι γυναίκες όσο και να μην το παραδέχονται, βλέπουν τσόντες.  Βέβαια όχι για τους ίδιους λόγους που βλέπουν οι άντρες, αλλά ναι, κάθονται μπροστά στον υπολογιστή τους, ξεπατικώνουν κόλπα, αντιγράφουν συμπεριφορές και στο τσακίρ κέφι κάνουν και δικά τους home made videos.  Έχουν στηθεί ολόκληρες καριέρες πάνω σε αυτά τα βίντεο (βλέπε Paris & Pamela), δεν έγινε όλο αυτό κατά λάθος! Και ναι, δεν θα δώσουν ιδιαίτερη σημασία στην πλοκή και στην ουσία του πράγματος, αλλά θα κάτσουν να δουν με λεπτομέρεια, ποια έχει κυταρίτιδα, ποια έχει κάνει σιλικόνη και που και ποια προσποιείται καλύτερα!
Εντάξει, στον φανταστικό και ιδανικό κόσμο των αντρών όλες θα είμασταν κάπως έτσι.  Ψηλές, αδύνατες, με βυζί που φτάνει στους ώμους (χωρίς σιλικόνη όμως!), ψηλοκάβαλες, άτριχες, με όρεξη για σεξ όλες τις ώρες τις ημέρας, με μία φίλη επίσης ψιλοκάβαλη με την οποία δεν θα είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα να μοιραστούμε τον άντρα μας κι εννοείται πως δεν θα είχαμε καμία απαίτηση να μας βγάλουν πριν έξω ή να μας πάρουν τηλέφωνο την επόμενη ημέρα…
Δυστυχώς όμως για εμάς τις γυναίκες του πραγματικού κόσμου, υπάρχουν αυτές οι γυναίκες έξω.  Δεν τις καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά, γιατί αυτές που νομίζεις ότι είναι, είναι τελικά φούσκες, αλλά κυκλοφορούν αναμεσά μας, έτοιμες για όλα!  Και σύμφωνα με τα λεγόμενα των αντρών όλοι έχουν γνωρίσει κάποια τέτοια… Τώρα ποιον να πιστέψεις όμως, τον λύκο ή το πρόβατο?  Και αν υπάρχουν, γιατί εμείς δεν έχουμε γνωρίσει καμία?  Μόνο οι άντρες τις γνωρίζουν? Και τι κάνουν όταν δεν κάνουν σεξ με τα φύλλα και τα δέντρα? Υπάρχει κάποιο μέρος που τις συντηρούν, κάποια μυστική κοινότητα που είναι μόνο για τους εκλεκτούς σαν τις γυναίκες του Stepford?  Και όταν μεγαλώσουν τι κάνουν, στρατολογούν την νέα γενιά?  Υπάρχει κάτι σαν την «Η μεγάλη της τσούλας σχολής»; 
Γι αυτό δεν ξέρω τι να σκεφτώ… Τι χρειάζεται πια για να βάλει η Ελληνίδα του 2010 ένα αρσενικό στην ζωή  της? Να το παίξει Jenna Jameson ή Bree Hodges?  Και πόσο εύκολος είναι ο συνδιασμός και των δύο?  Υπάρχει, ή είναι και αυτό αστικός μύθος?
Πάντως δεν ξέρω τι συμβαίνει στον φανταστικό και ιδανικό κόσμο των αντρών, εγώ πάντως αν άκουγα «Βάστα τοίχο, γιατί θα σπρώξω» (βλ. Γκουσγκούνης) σίγουρα θα έτρεχα τόσο γρήγορα που ούτε το road runner δεν θα με έφτανε! Φσσσσσσσς, μπιπ μπιπ!!!!!!

Friday, February 19, 2010

Ο άντρας της ζωής μου ... (είμαι εγώ;;;)

Εντάξει δεν μπορώ να πω κι εγώ το έχω πει για τουλάχιστον μία φορά στην ζωή μου σε στιγμές απόλυτης απελπισίας... "ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ?". 
Όλοι το ξέρουμε όμως πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει... Άντρες γυναίκες.  Εγώ για παράδειγμα περικλείομαι απο φανταστικούς άντρες οι οποίοι για τον ένα ή τον άλλο λογο δεν έχουν την ταμπέλα του boyfriend, αγαπητικού ή όπως θέλεις πές το.  Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γκρινιάζουμε λοιπόν... Κι επειδή άκουσα τα παραπονάκια μου, είπα να σας τους συστήσω. 

Ο μπαμπάς μου.  Σε αντίθεση με πάρα πολλές γυναίκες δεν είναι ο νούμερο άντρας της ζωής μου, αλλά απο σεβασμό είπα να τον βάλω πρώτο.  Τον λατρεύω, κάθε μέρα βλέπω ότι του μοίαζω όλο και περισσότερο (εύχομαι μόνο αυτή η σκιά στα χείλη μου να μην εξελιχτεί σε μουστάκι και γίνουμε τάλε κουάλε στο τέλος!) εννοείται όμως πως ό,τι και να γίνει πάντα θα θέλω να κάνω κάτι για να του πάω κόντρα για  να βλέπω να βγαίνουν καπνοί απο τα ρουθούνια του! Κοινώς πέρασα δύσκολη εφηβεία... κι αυτό έχει υπολείματα μέχρι τώρα.

 Ο αδελφός μου.  Επίσης τον λατρεύω.  Θεωρώ ότι είναι το δείγμα το τέλειου άντρα, αλλά θέλω πάρα πολύ να τον φέρω δυο σβούρες και να τον αρχίσω στα χαστούκια.  Δεν ταιριάζουμε πουθενά, είμαστε η μέρα με την νύχτα, αλλά τον παραδέχομαι σε ό,τι κι αν κάνει τουλάχιστον! Ακόμη κι αν θέλω να τον πλακώσω.  Αδελφική σφαλιάρα όμως, με πολύ αγάπη.
Ο Γ.  Ο γκέι κολλητός.  Είναι μακριά αυτό τον καιρό, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει ν' αγαπιόμαστε απο μακριά.  Αν μέχρι τα 40 δεν έχω παντρευτεί, θα μετοικήσω στο Λονδίνο να γίνω το τρίτο πρόσωπο στην ζωή του και η τρελή θεία για το κοριτσάκι του.  Και θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. 

 Το τσουτσέκι.  Εδώ δεν έχει αρχικό.  Το τσουτσέκι τα λεει και τα κάνει όλα.  Μου φτιάχνει την ημέρα στο γραφείο και πολλές φορές και αφού φύγω απο εκεί γελάω με τις βλακείες του.  Ξυπνάει τον βλάκα μέσα μου.  Μου κάνει μπιου μπιου και γελάω μέχρι δακρύων.  Είναι φάση το αγόρι πως να το κάνουμε? Γι αυτό τον λατρεύω τόσο πολύ.  Τσουτσέκι + Βλαμούρι = Χαιρέτα μου τον Πλάτανο.  Αυτό τα λέει όλα.

 Ο Χ.  Ο πρώην.  Έχω γίνει σαν την Ναταλια Γερμανού.  Κάθε έρωτα παλιό τον μετατρέπω σε μεγάλη φιλία.  Με πέθανε ο συγκεκριμένος, αλλά χαλάλι του.  Με ξύπνησε.  Τώρα απολαμβάνω όσα με τρελαίνανε τότε.  Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει.  Σίγουρα μέχρι να καβατζώσω τα t-shirt του που έχω βάλει στο μάτι.

Ο P.  Όπου P = Paskal.  Ένας είναι.  Δεν χρειάζεται συστάσεις.  Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.  Black, French & Gorgeous.  Αυτό τα λέει όλα.  Ο άντρας της ζωής μου.  Πολύ απλά.  Έρχεται ομορφαίνει την ζωή μου και μετά πάει να ομορφύνει το Παρίσι.

Ο Α.  Ο γλυκός μου ο Α.  Ο φίλος μου που μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες και ξέρω πως όταν όλοι οι άλλοι λακίσουν αυτός θα είναι εκεί.  Ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να φτάσουμε εκεί.  Ταιριάζουμε και αγαπιόμαστε τόοοοοσοοοοο πολύ! Τον θαυμάζω και τον λατρεύω!! Α. Σμουτς!

 Ο Π.  Έρωτας απο την πρώτη ματιά.  Απίστευτος τύπος, με όλο το πακέτο.  Δυστυχώς όμως αντί για το "Notebook"  μας προέκυψε το "Casablanca".  Μένει εδώ γιατί είναι το alter ego μου, και γιατί μου υπενθυμίζει πως υπάρχουν ακόμη άντρες εκεί έξω.  Και γιατί όταν του μιλάω, ακόμη κι όταν είνα χάλια, χαμογελάω. 

Ο Σ.  Αυτός με ανέχεται τις τελευταίες 2 εβδομαδες.  Καταπληκτικός.  Θα μπορούσε να είναι ο πατέρας των παιδιών μου.  Για την μάνα τους δεν ξέρω τι να σου πω... Βρίσκεται στα όρια της παράνοιας και δεν ξέρει τι θέλει.

Και τέλος τα τρελά αγόρια στην δουλειά μου.  Σ., Δ., Σ., Χ., Γ. και άλλοι.  Κάθε ένας μεγάλη ιστορία.  Να έχουμε να λέμε.  Έχω μεγάλα σχέδια γι αυτούς.  Παπάδες θα κάνουμε!

Αυτά είναι τ' αγόρια μου.  Όλες λιγο πολύ τους έχουμε στην ζωή μας, απλά δεν τους εκτιμάμε όσο χρειάζεται. 
Αγόρια μου (ξέρουν αυτοί σε ποιους αναφέρομαι...) μην σας ξανακούσω να γκρινιάζετε ότι δεν σας αναφέρω! Κι το υπόσχομαι! Δεν θα ξαναπώ "ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ;;;"


 

Wednesday, February 17, 2010

1000 + 1 αποτυχημένα ραντεβού... (part 2)

Δεν μπορώ να καταλάβω.  Τι έγινε;  Εκεί που πήρα φόρα και τα έχωνα σε όλα τα αποτυχημένα ραντεβού κόλησα.  Ααααα, δεν θα τα πάμε καλά! Εγώ ή βασίλισσα βλαμένη και φημίζομαι για τον κυνικό μου τρόπο, δεν μπορεί να κόλλησα σε ένα τέτοιο θέμα που μου φωνάζει και με προκαλέι!!!! Πάει ... χάλασα κι εγώ...
Έλα να ξυπνάμε!!! Άντε!
Λοιπόν που ήμουν;  Στα αποτυχημένα ραντεβού.  Α, ναι! 
Αλλά να μην λέμε μόνο για τα γουρούνια, ας πούμε και για τις εμάς τις βλαμένες.
Το ένα μας βρωμάει το άλλο μας μυρίζει.
Κι αρχίζουμε απο την αρχή.  Απο την μία περιμένουμε απο τον άλλο να βρει που θα πάμε στο πρώτο ραντεβού αλλά βέβαια όπως έλεγα και χτες, απορρίπτουμε καφέ, μπαρ, πάρκα, κοινωνικές εκδηλώσεις, ταβέρνες, χαμετυπία, κλαμπ και όλα τα άλλα εκτός απο τα fancy εστιατόρια.  Γιατί όπως και να το κάνουμε είμαστε κιουρίες και δεν πάμε όπου κι όπου.  Και δεν κατάλαβα, στις ταινίες πώς γίνεται το ραντεβού να περιλαμβάνει φαγητό, σινεμά, ποτό? Εδώ τι έγινε στο πηγάδι κατουρήσαμε? Γιατί κανείς δεν μας έχει πάει για πικ νικ στο πρώτο ραντεβού? Υποθέτω πως το πολύ sex and the city και τα chick films μας έχουν μπιμπικιάσει το μυαλό, αλλά τι να πώ? Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...
Η casual συζήτηση
Ααααααχχχχχχχχ!!!! Ααααααααχχχχχχχ!!! Αυτό έχω να πω μόνο! Τι εφιάλτης κι αυτός? Βγαίνεις.  Όλα ωραία κι όλα καλά.  Και συζητάς χαλαρά και προσπαθείς να το παίξεις άνετη, αλλά λυσσάς να μάθεις.  "Γιατί είσαι 35 και μόνος? Καλά, φαντάζομαι τι κουσούρι θα κουβαλάς κι εσύ... Και γιατί χώρισες? Ή σε χώρισαν? Αν σε χώρισαν..  πάλι  με τ' αποφάγια μείναμε... " Και η παράνοια συνεχίζεται... Γιατί θες να σου πει για την πρώην, αλλά δεν ξέρεις αν θέλεις ν' ακούσεις.  Προσπαθείς να είσαι άνετη και συγκαταβατική αλλά όχι τόσο ώστε να σου ζητήσει και την συμβουλή σου.  Έχει συμβεί κι αυτό.  Πάλι καλά που υπάρχω κι εγώ κι ενώνω να χωρισμένα ζευγάρια.  Είμαι κι εγώ όμως... παιδί για υιοθέτηση.
Το κινητό τηλέφωνο
Τα κινητά τηλέφωνα πρέπει να μένουν σε τσέπες, τσάντες ή αυτοκίνητα.  Ειδικά αν χτυπάνε συνέχεια.  
Όταν χτυπάει το δικό του τηλέφωνο, το πιο πιθανό είναι να στήσουμε αφτί να δούμε ποιος είναι, κι ενώ μιλάει να κάνουμε τουλάχιστον 48 σενάρια επιστημονικής φαντασίας στο κεφάλι μας, απο το να του τηλεφωνεί η Mega Fox μέχρι ο κολλητός του που είναι ψιλο καψουράκος μαζί του και δεν μπορεί να τον αφήσει μόνο λεπτό.  Ακόμη όμως κι αφτί να μην στήσουμε (λίγο δύσκολο βέβαια) όταν χτυπάει το τηλέφωνο δεν είναι ό,τι καλύτερο να τον ακούμε να μιλάει στον κολλητό του αποκαλώντας τον "μαλάκι, αρχίδι" και άλλα τέτοια ωραία...
Εμείς οι γυναίκες κάνουμε το άλλο.  Βάζουμε συνήθως μια κολλητή να μας καλέσει την ώρα του ραντεβού για να φανεί ότι έχουμε πέραση.  Και συνήθως κάνουμε πως είναι κάποιος άλλος.  Αλλά ρε γαμώτο δεν πετυχαίνει ποτέ! Είτε γιατί χέστηκε ο άλλος είτε γιατί κάνουμε σαν τα χαζά και ούτε εμείς δεν το πιστεύουμε στο τέλος.
Το κινητό λοιπόν πρέπει να μένει εκτός του ραντεβού.  Στην μόνη περίπτωση που πρέπει να έχεις το κινητό κοντά, είναι για να καλέσεις  διακριτικά το συνεργείο απεγκλωβισμού και .... "ντρινννννν!!!! Ναι??? Τι????? Δεν το πιστεύω??? Έρχομαι αμέσως!!!"
"Συγνώμη, αλλά πρέπει να φύγω, κάτι σοβαρό έτυχε"... Και την κάνεις διακριτικά κι εννοείται χωρίς επιστροφή... 
Το φαγητό
Αν παρ' ελπίδα που λες τύχει και ο καλός μας συνοδός αποφασίσει να μας πάει για φαγητό, εννοείται πως απορρίπτονται τα εξής:  Σουβλατζίδικα, Burger houses κι εστιατόρια σούσι.  Το σουβλάκι θεωρείται φαγητό μόνο στο σπίτι και μετά απο πολλά ραντεβού (οπότε πάμε σε άλλη κατηγορία εκεί, παρέα με τα dvd).  Επίσης πρέπει να είσαι βλαμένος να πας γυναίκα σε σουβλατζίδικο πρώτο ραντεβού.  Οπότε απορρίπτεσαι εκεί επιιτόπου.  Εξαιρείται μόνο και μία περίπτωση.  Αν είσαι ο άντρας των ονείρων μου με πας βόλτα στην παραλία και μετά απο πολύυυυυυυ περπάτημα, βρούμε μια καντίνα και άντε εκεί τρώω κι ένα βρώμικο! Εκεί είναι ρομαντικό όσο να' ναι... Αλλά επειδή αυτό το σενάριο δεν παίζει, σουβλασερί και όλα τα υπόλοιπα της συνομοταξίας απορρίπτονται και αισθητικούς και στοματικούς λόγους (μα να φας σουβλάκι χωρίς τζατζίκι δεν λέει!).  Τα burger house απορρίπτονται γιατί όταν τρως γίνεσαι σαν γουρούνι κι εκτός αυτού εμείς πάντα θα κάνουμε δίαιτα και θα τρώμε σαλατούλα μόνο (μετά το ραντεβού εννοείται πως πάμε για σουβλάκια, burgers και όλα τα συναφή...)! Τα εστιατόρια σούσι απορρίπτονται γιατί είμαι τόσο γκαντέμω όσο το Μητσάκι στα Υπέροχα πλάσματα και που θα πάει θα την κάνω την μαλακία μου... Οπότε προσέχω για να έχω τα μισά...
Η ώρα του αποχωρισμού
Αν (λέμε τώρα) μετά απο όλα αυτά και άλλα πολλά το ραντεβού πάει καλά κι έρθει η ώρα του αποχωρισμού τότε συμβουλεύω τα εξής:
Το "τα λέμε" & "θα σου τηλεφωνήσω" σημαίνει "δεν καθόμουν σπίτι να δω Λαζόπουλο καλύτερα?" οπότε μην περιμένεις ποτέ να σε πάρει τηλέφωνο (ισχύει το ιδιο και για τα δύο φύλα βεβαίως βεβαίως...)
Αν έρθει η ώρα του φιλιού τότε απορρίπτονται δια ροπάλου τα φιλιά του βατράχου (απο το γνωστό ανέκδοτο "Νώεεεεεεεεεεεεεεε τι θα φάμε σήμερααααααααα????", τα εμβόλιμα φιλιά (κοίτα με την γλώσσα μου μπορώ να σου ανανεώσω και το σφράγισμα!), τα πεταχτά φιλιά (δεν καθόσουν ρε κοπελιά  σπίτι να δεις τον Λαζόπουλο, αφού βαριέσαι?) και βεβαίως βεβαίως τα προκαταρκτικά φιλιά... Τουλάχιστον αν σκοπεύετε να λήξετε την νύχτα εκεί... Διαφορετικά ποιος τρέχει για κρύο ντους με τέτοιο κρύο???

Τελικά το τέλειο ραντεβού δεν υπάρχει.  Εγώ πριν απο 3 μήνες έζησα ένα πολύ σουρεάλ και πανέμορφο ραντεβού (Χρήστο μου, σμουτς!!!!) , το οποίο θα το έχω για παράδειγμα προς μίμηση,  δυστυχώς όμως που παρ' όλο που υπήρξαν κι άλλα πανέμορφα πολλά ραντεβού με τον ίδιο άνθρωπο η πορεία διακόπηκε άδοξα. Ένας κούκος όμως δεν φέρνει την άνοιξη γι αυτό δεν πρέπει να επαναπαύομαστε... Υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι άντρες & γυναίκες που μπορούν να καταστρέψουν ένα ραντεβού (έτσι για να έχουμε να γκρινιάζουμε κιόλας) αλλά και λίγοι που ό,τι και να κάνουν δεν θα σταματάς να φωνάζεις: "Κατεστρεψέ με, κατεστρεψέ με!!! Και όπως έχω ξαναπεί... που θα πάει,  θα ζητήσει οδηγίες και θα έρθει και σε μένα! Και τότε, ποιος με πιάνει!!!!!







Tuesday, February 16, 2010

1000 + 1 αποτυχημένα ραντεβού... (part 1)

Κάποτε ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο.  Και μάλιστα ξεκίνησε πολύ καλά.  Αλλά ως γνωστόν εγώ γενικά δυσκολεύομαι να ολοκληρώσω ό,τι ξεκινάω οπότε τελείωσε κι αυτό το project στο 3ο κεφάλαιο.  Υλικό υπήρχε, ηταν πιο πολύ αυτοβιογραφικό, αλλά είχα έναν ενδόμηχο φόβο πως αν κάτι τέτοιο κυκλοφορούσε πιο έξω δεν θα υπήρχε πια επόμενο ραντεβού... 
Είναι πολλά τ'α αποτυχημένα ραντεβού Άρη μου.  Όχι  μόνο τα δικά μου αλλά και των γνωστών μου.  Ιστορίες για αγρίους.  Μετά απο τόσα χρόνια στο κουρμπέτι κάτι έχω μάθει κι εγώ, γι αυτό λέω κι εγώ να περάσω την σοφία μου, στους νεώτερους, στους αθωότερους ή τους τυχερότερους.
Πριν ξεκινήσω όμως θέλω να δηλώσω τα παρακάτω 2:
1.  Όλοι οι άντρες ανω των 30 είναι γουρούνια.  Όλοι όμως.  Λίγο, μέτρια, πολύ, πιο πολυ, αμέτρητα.  Απλά, ψάχνεις να βρεις το λιγότερο γουρούνι.  Κι αν είσαι τυχερή θα σου κάνει λιγότερο όινγκ.
2.  Όλες οι γυναίκες είναι βλαμένες.  Όλες όμως.  Και σε αυτή την περίπτωση δεν έχει διαφαθμίσεις προς τα κάτω, μόνο προς τα πάνω.  Δηλαδή δεν υπάρχει λίγο βλαμένη γυναίκα.  Ξεκινάς με την βλαμένη και ανεβαίνεις.  Οι πολύ τυχεροί άντρες συνήθως καταλήγουν με την βασίλισσα βλαμένη.
Όταν λοιπόν ένα γουρούνι και μια βλαμένη βγούνε ραντεβού μπορούν να συμβούν τόσααααα πολλά.... 
Εγώ λοιπόν η βασίλισσα βλαμένη και όλες οι βλαμένες της γενιάς μας έχω να δηλώσω τα εξής πράγματα που συμβαίνουν στην κόλαση των ραντεβού και μου γυρίζει το μάτι.
Το μέρος.
Δεν ξέρω τι έκανες ότι ήσουν 16 χρονών.  Αλλά μετά την ενηλικίωση και δε μετά τα 25 όταν λέμε πρώτο ραντεβού δεν εννοούμε την καφετέρια της γειτονιάς σου.  Πρώτον δεν πίνουμε πια καφέδες μετά τις 8 το βράδυ, γιατί τα νεύρα μας δεν είναι καλά.  Δεύτερον ξεκουβάλα λιγο και ξύπνα! Με γυναίκα βγαίνεις, όχι με τον κολλητό σου.  Ποιος σοβαρός άνθρωπος άνω των 30 πάει σε καφετέρια μετά τις 8 το βράδυ και μάλιστα ραντεβού?  Ακόμη κι αν παραγγείλεις ποτό για να πεις ότι μεγάλωσες... Βρε ουστ!
Εγώ γενικά προτιμώ το μέρος του πρώτου ραντεβού να είναι κάπου κεντρικά, σε μία ενδιάμεση απόσταση κι απο τους δύο και πάω πάντα με το αμάξι μου! Αν το ραντεβού πάει χάλια τουλάχιστον να μπορώ να τρέξω στο αυτοκινητάκι μου και να εξαφανιστώ!
Το ιδανικό ραντεβού σίγουρα θα ήταν κάπου που θα μπορούσαμε να περπατήσουμε.  Θησείο, παραλία, πάρκο (το Central Park ίσως?), άντε καμιά βόλτα στην Ζέα να δεις πως κουνιούνται οι βάρκες.  Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έχω την εντύπωση ότι ο περίπατος κάνει τον άντρα πιο σέξυ.  Αλλά εγώ είμαι η βασίλισσα βλαμένη δεν πιάνομαι.
Η μέρα.
Ξέρω ότι παγκόσμια το Σαββάτο έχει καθιερωθεί σαν date night.  Ναι, αν είσαι 8! Διαφορετικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να θες να σαμποτάρεις ένα πρώτο ραντεβού με κίνηση, πολυκοσμία, πιπίνια παντού (αυτό μάλλον σαμποτάρει τις βλαμένες όχι τα γουρούνια), ουρές και άλλα πολλά που γίνονται πάντα Σαββάτο.  Και ναι έχεις όλη την ημέρα να προετοιμαστείς ψυχολογικά και σωματικά, αλλά αυτό πιστεψέ με δεν είναι πάντα καλό... Ενώ αν βγεις Πέμπτη ή Παρασκεύη τουλάχιστον πας σχετικά μετά την δουλειά κι εκτός αυτού αν το ραντεβού σου είναι τραγικό, τουλάχιστον δεν σου χαλάει όλο το Σαββατοκύριακο! Έχεις ένα ΣΚ μπροστά σου να αποζημιωθείς για την συγκεκριμένη εμπειρία.  Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν βγαίνεις ποτέ Δευτέρα! θες να σου πάει όλη η εβδομάδα έτσι????
Τα Σαββάτα είναι για dvd και αγκαλίτσες, γι αυτό τα κρατάμε για αργότερα...

Πάω να δουλέψω και λιγο γιατί θα με απολύσουν σε λίγο... Τo be continued...







Sunday, February 14, 2010

Happy fool's day!!!!

Ή να πω, Happy Valentine's Day?
Δεν ξέρω τελικά αν η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου έχει μεγάλη διαφορά με την Πρωταπριλιά. Όλοι λένε ψέμματα.  Στο τέλος της ημέρας όμως κανείς δεν λέει "Ψέμματα! Καλή Πρωταπριλιά!!!!"
Υπάρχουν αυτοί οι κύριοι που είναι σε μια σχέση ή είναι ερωτευμένοι και βαριούνται αφόρητα.  Αγοράζουν λουλούδια και σοκολατάκια για να σταματήσει η καλή τους να τους γκρινιάζει.  Λένε κι ένα Χρόνια Πολλά κι έξω απο την πόρτα.  Η αλήθεια είναι όμως ότι θα προτιμούσαν να κάτσουν στον καναπέ με το χέρι μέσα στο παντελόνι σαν τον λατρεμένο Al Bandy για να δουν τον αγώνα στην τηλεόραση ή ακόμη και τους αγώνες επαγγελματικού πατινάζ απο το να τρέχουν στα εστιατόρια με την καλή της, που και θα το πληρώσουν χρυσό και θα έχουν να κάνουν με άλλα 30 ζευγαράκια γύρω γύρω που "γιορτάζουν τον έρωτά τους".
Στο ίδιο παράδειγμα υπάρχουν αυτές οι κυρίες που βρίσκονται στην παραπάνω κατάσταση και περιμένουν πως και πως να ξεκουβαλήσουν οι καλοί τους να τους φέρουν κανένα λουλουδικό και κανένα σοκολατάκι (κι αν τους τάξουν κι έξτραδάκι το βράδυ ίσως και κανένα δαχτυλίδι η κανένα ωραίο ζευγάρι εσώρουχα) και υποκρίνονται πως δεν βλέπουν πως ο καλός του θα προτιμούσε να είναι στον καναπέ να βλέπει τον αγώνα με το χέρι μέσα στο παντελόνι του! Αλλά δεν θα του κάνει το χατίρι! "Όλη την χρονιά τα ίδια κάνεις γαϊδούρι, σήμερα θα γίνει αυτό που θέλω εγώ!"
Κοινώς και οι δύο υποκρίνονται αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο.  Κράτηση για ρομαντικό δείπνο που θα τελειώσει γρήγορα και μετά σπίτι για 8λεπτο σεξ.  Και μετά ύπνος ή αγώνας στον καναπέ με το χέρι μέσα στο παντελόνι...
Λίγα χρόνια πριν το ίδιο ζευγάρι που γιορτάζει για πρώτη φορά την γιορτή των ερωτευμένων, πάλι ψεύδεται αλλά καθαρά για άλλους λόγους! Ο κύριος απο την μία θέλει να την γιορτάσει (δεν τρελαίνεται κιόλας βέβαια) γιατί το μενού μπορεί να περιλαμβάνει σεξ, σεξ και πάλι σεξ, γι αυτό αγοράζει κι ένα πιο σπέσιαλ και ιδιαίτερο δώρο αλλά απο την άλλη φοβάται ότι μπορεί περάσει μηνύματα για δέσμευση και αποκλειστικότητα γι αυτό και όλος ο ενθουσιασμός του κρατάει μέχρι να μουγκρίσει την τελευταία φορά στο κρεβάτι της 14ης Φεβρουαρίου!   Η καλή του απο την άλλη, περιμένει ν' ακούσει λόγια αγάπης και αιώνιας πίστης, αλλά το παίζει άνετη για να μην καταλάβει ο άλλος πως ήδη έχει σκεφτεί το νυφικό της, το γαμήλιο ταξίδι τα πρώτα βαφτίσια του παιδιού της ακόμη και πως θ' αποχωριστεί τον γιο της όταν τον καλέσει η μαμά πατρίδα να την υπηρετήσει! "Αχ, μωρό μου, μου πήρες δώρο, δεν ήταν ανάγκη, αφού ξέρεις ότι δεν πιστεύω σε αυτή την γιορτή, εμείς γιορτάζουμε όλο τον χρόνο ή τουλάχιστον όσο καιρό  θα είμαστε μαζί ...." Και πάλι στο τέλος της ημέρας, σεξ σεξ σεξ και ψέμα ψέμα ψέμα!
Οι καλύτεροι της παρέας όμως είμαστε όλοι εμείς! Εμείς που ακούμε για την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου και αμέσως βγάζουμε επιφωνήματα του τύπου "μπιχ, ωχ, μπλιαχ" και λέμε συνήθως εκφράσεις του τύπου "έλα μωρέ σιγά αυτή η μέρα είναι για να πλουτίζουν τα ανθοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία"!  Στατιστικά και σχεδόν σίγουρα δεν έχουμε γιορτάσει ποτέ αυτή την γιορτή όχι γιατί δεν την παραδεχόμαστε αλλά γιατί πάντα αυτή την ημέρα είμαστε μόνοι και τρελοί απο την ζήλια μας που όλοι οι άλλοι θα κάνουν σεξ το βράδυ είτε για 8 λεπτά είτε για 8 ώρες, που θ' ακούσουν λόγια αγάπης είτε είναι αληθινά είτε απλά συμβατικά, θα πάρουν αρκούδια και σοκολατάκια και θα είναι μέσα στο πνεύμα της ημέρας! Μας έφαγε η χειραφέτηση και το cosmopolitan που λέει και το αδελφάκι μου και γίναμε υποκριτές πρώτης κατηγορίας! 
Γι' αυτό για ν' αλλάξω κι εγώ κάτι σ' αυτόν τον κόσμο θα βγω να το φωνάξω να το πω πώς είμαι τρελή ΜΑ ΘΕΛΩ ΑΡΚΟΥΔΙΑ,  ΘΕΛΩ ΣΟΚΟΛΑΤΑΚΙΑ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ! Κι αν είσαι κάπου εκεί έξω, ξέχνα ότι είσαι ξεροκέφαλος και για μια φορά ζήτα οδηγίες! Και ίσως βρεις επιτέλους τον δρόμο κι έρθεις στην ζωή μου! Κι εγώ δεν θα πάψω να λέω ψέμματα ... απλά θα λέω για τους σωστούς λόγους....

Saturday, February 13, 2010

Sexy καραγκιοζάκια and the city....

Ειλικρινά αν δω άλλη μία sexy καμαριέρα, αστυνομικίνα, πειρατίνα, μαγείρισσα, ναύτη θα της ρίξω έναν κεσέ γιαούρτι, μαζί με το πήλινο!!!!! Απόκριες έχουμε πια όχι την χαρά του ξέκωλου!!
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω... Περίμενες όλο τον χρόνο για να τα πετάξεις έξω? Γιατί όλο τον χρόνο τι κάνεις? Και πότε θα καταλάβεις ότι το pin up με το trashy δεν είναι το ίδιο??? Αθάνατη ελληνίδα, πουθενά δεν έχεις μέτρο.  Το μόνο μέτρο που ξέρεις είναι αυτό της φούστας σου... Και πάλι μιλάμε για εκατοστά ούτε καν μέτρα...
Κι εντάξει, υπάρχουμε κι εμείς που έχουμε χιούμορ (γελάς???? Θα στον κόψω εγώ τον γέλωτα...).  Που περιμένουμε τις απόκριες να γίνουμε πιο καραγκιοζάκια απ΄ ότι είμαστε κάθε μέρα! Η ακόμη καλύτερα περιμένουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τον καραγκιόζη που κρύβουμε μέσα μας και ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να βγει έξω, αλλά η ρημάδα η κοινωνία δεν μπορεί να μας καταλάβει! 
Ευτυχώς για όλους αυτούς που δεν ξέρουν τι κρύβουν μέσα τους η έμπνευση για το τι θα ντυθούνε τις απόκριες υπάρχει εκεί έξω όλο τον χρόνο! Η ξανθιά μεγαλοκυρία με το ψεύτικο στήθος και τα extensions στο γυμναστήριο που νομίζει ότι θα γίνει η Samantha στην θέση της Samantha, ο λυκειάρχης στο λύκειο της γειτονιάς με το κομοδινί μαλλί που φέρνει την τούφα σαν την γέφυρα του Ρίου απο το ένα αφτί στο άλλο για να καλύψει το φαράγγι της Σαμαριάς που του άφησε η μάνα φύση στο κεφάλι, το βλαμένο της γειτονιάς που νομίζει ότι αφήνοντας μία φράντζα και βάφοντας τα μάτια του μαύρα θα γίνει emotional, και βεβαίως βεβαίως η αθάνατη θείτσα ελληνίδα που μόλις βάζει την κουλούρα παίρνει δώρο τα ρόλει Νο 2, την ρόμπα, το μασαζοκαλσόν της Τζίνα Βαρώνη, την μεζ και τ' ανατομικά παπούτσια του φαρμακείου!!! Και ο κατάλογος ατελείωτος, θέματα για να εμπνευστείς παντού!
Τελικά όμως, το θέμα είναι ένα.  Ό,τι τις απόκριες τελικά δεν μεταμφιεζόμαστε, απλά αποκαλύπτουμε αυτά που κρύβουμε μέσα μας! Γι αυτό κι εγώ θα ντυθώ Dagger απο τα φανταστικά κόμικ της Marvel, και ο νωόν νοείτο...

Friday, February 12, 2010

Τα λεφτά, τα λεφτά ποιος τ' ανακάλυψε...

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σκεφτώ... Αν το DNA είναι μια καλοστημένη μηχανή, προγραμματισμένη απο την φύση τότε δεν εξηγείται αλλιώς... είμαστε προγραμματισμένες εμείς οι γυναίκες όταν γεννήσουμε και μεγαλώσουν τα παιδιά μας ν' αρχίσουμε την γκρίνια για τα λεφτά! "Βάλε παιδάκι μου κάτι στην άκρη για μια δύσκολη ώρα", "πάλι πήρες παπούτσια?", "τι θα κάνουμε εμείς με μια σύνταξη, στον δρόμο θα μείνουμε", "είναι ανάγκη να πας διακοπές στο εξωτερικό, τι το έχουμε το σπίτι στην Σαλαμίνα? Θάλασα εκεί, θάλασσα κι εδώ" και άλλα τέτοια χαρούμενα! Και "τι θα γίνει αν σου κάτσει μια στραβή;" (σίγουρα υπάρχει κρυφή συνεργασία μεταξύ μαμάδων και γιατρών δεν εξηγείται αλλιώς, ν' αναφέρεται συνέχεια το ίδιο επιχείρημα) Και δωσ' του κάθε μέρα! Και να έχεις και τα κανάλια να βομβαρδίζουν τον κοσμάκη για την κρίση!
Εγώ προσωπικά δεν βλέπω καμιά τεράστια κρίση.  Τρίημερο της Καθαρής Δευτέρας και πάλι θ' αδειάσει η Αθήνα! Πόσα εξοχικά και πόσα χωριά πια υπάρχουν???? Και την καραβίδα του θα φάει ο έλληνας την Καθαρά Δευτέρα, και για σκι θα πάει (γιατί δεν επιτρέπει ο καιρός βεβαίως βεβαίως) και θα ψωνίσει για το σαρακοστιανό τραπέζι για 20 άτομα και θα αφήσει αποφάγια για 15 - γιατί μπορεί να υπάρχει κρίση, αλλά εμείς είμαστε large πώς να το κάνουμε? Μην μας πουν και γύφτους!!! 
Και ναι μετά απο αυτό πάλι θα γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε λεφτά! Και ιδιαίτερα αυτές οι γριές που παίρνουν 700 ευρώ σύνταξη, αλλά βεβαίως παίρνουν και 4 νοίκια απο κάτι σπίτια πρικώα (αλλά αυτά δεν τα λέμε στην τηλεόραση) κι αυτοί που έχουν σπίτια 800 τ.μ., σκάφη, οικοπεδα, σαλέ και άλλα πολλά γιατί τους τα τρώει η εφορία!  Και η χώρα των τρισεκατομμυριούχων να είμασταν, πάλι θα γκρινιάζαμε, γιατί δεν θα ξέραμε που θα χαλάσουμε όλα τα λεφτά μας!
Και ναι κι εμένα μου αρέσουν τα λεφτά, και δεν λέω, έχω κάνει πλούσια πολλά μαγαζιά στο εξωτερικό - γιατί καταναλλώτρια καταναλλώτρια μην μας πούνε και μαλάκες στο τέλος, εννοείται πως η ξένη αγορά on line είναι πολύυυυυυ φτηνότερη απο την ελληνική - αλλά δεν πρόκειται ν' αρρωστήσω για να τα αποκτήσω! Και δεν λέω, μπορεί κι εγώ για ένα πολύ καλό αντίτιμο να ξεπερνούσα τους ηθικούς φραγμούς και να γινόμουν η Τζούλια στην θέση της Τζούλιας, αλλά δεν θα μιζεριάσω για όλη μου την ζωή για να τα αποκτήσω! Καλά περνάμε κι έτσι! Θα μπορούσαμε και καλύτερα, αλλά αν είναι να μας τα φάνε οι γιατροί, καλύτερα μικρομεσαίος και χαρούμενος παρά πλούσιος και μίζερος!!!!
Και να σου πω και κάτι? Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω πέσει στα πατώματα κι έχω ανέβει στους ουρανούς για έναν έρωτα κι όχι για το Λόττο.  Και πάλι θα το ξανάκανα και θα το ξανακάνω! Γιατί μπορεί τα λεφτά να μην φέρνουν την ευτυχία... αλλά η ευτυχία είναι όλα τα λεφτά φίλε μου!

Thursday, February 11, 2010

Εδω το φλουρί, εκεί το φλουρί στον Χ το φλουρί!

3 Χρόνια.  3 Χρόνια η ίδια ιστορία.  3 Χρόνια κόβουμε την πίτα και 3 Χρόνια ο Χ. παίρνει το φλουρί!!!! Και κάθε χρόνο ενώ δεν θέλω να είμαι αισιόδοξη κάνω όνειρα που θα χρησιμοποιήσω το φανταστικό ταξίδι που θα κερδίσω (εννοείται στο Παρίσι, ρώτησε κανείς?)... Και κάθε χρόνο κάποιος άλλο το κερδίζει!
32 χρόνια, δεν θα έχω μπει στην κλήρωση και για 50 φλουριά - βάλε εταιρίες, πάρτυ κτλ? Ε, μια φορά μου χτύπησε την πόρτα.  Βασικά όχι ακριβώς.  Πέρυσι σε μία κρίση κατάθλιψης έφαγα μία βασιλόπιτα μόνη μου, οπότε ήταν αναμενόμενο να μου πέσει και το φλουρί! Βέβαια για καλό και για κακό δεν την σταύρωσα, ούτε έβγαλα κομμάτι για το σπίτι, τον Χριστό κτλ γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται... Όταν η τύχη δεν σου χαμογελά, δεν την προκαλείς κιόλας! Και δεν μπορώ να πω... το 2009 πήγε... πολύ σκατά!!!!! Αλλά τουλάχιστον κέρδισα το φλουρί!
Είναι και ο Π. ταξιδάκι στην Ρώμη και ζηλεύω σαν τρελή!! Εννοείται πως αν κέρδιζα το φλουρί θα έβγαζα εισιτήριο αύριο για εκεί για να του κάνω έκπληξη! Μμμμ.... Δεν έχει σημασία που μπορεί να με θεωρήσει λίγο παρανοϊκή, λίγο βλαμένη και πολύ επικίνδυνη, σημασία έχει να αυτοσχεδιάζεις!!! Και μετά όπως γίνεται και στις χαζοταινίες που μου αρέσει να βλέπω, θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί χειρότερα...  Εμ, μωρέ μέχρι να βγουν τα ασφαλιστικά μέτρα, εγώ θα έχω προλάβει να πάω να έρθω μην σου πω να στήσω και τσαντίρι... Στην Ελλάδα ζούμε, αν δεν είσαι η Τζούλια Αλεξανδράτου να σου βγαίνουν τ' ασφαλιστικά μέσα σε μία μέρα, είσαι ασφαλής! Τουλάχιστον αν είσαι o διώκτης κι όχι ο διοκώμενος! 
Άσχετο.  Αλήθεια η Τζούλια πως έβγαλε τόσα λεφτά και πήρε σπίτι 500 τμ στην Εκάλη? Μα καλά πόσο έχει φτάσει η βίζιτα στην Ελλάδα???? Κρίση σου λένε μετά...
Just in case, εγώ θα το παίξω το τζοκερ μου σήμερα.  Κι αν μου κάτσει θ' αγοράσω το σπίτι της Τζουλιας, έτσι για να έχει κι έχει μια ιδέα απο μπουρδελάκι (το κάνει πιο σέξυ), επίσης θα αγοράσω τον Σάκη τον Ρουβά μαζί με τον Gifted και μετά θα φύγω για την Αμερική να κάνω διεθνή καριέρα (σε τι πράγμα αναζητείται ακόμη...)! Γιατί,  με ή χωρίς φλουρί, αν τα έχεις αγάπη μου, η "τυχη" είναι πάντα με το μέρος σου...

To blog της Κατίνας ή όχι?

Ο φίλος μου ο Στέργιος επέμενε να ονομάσω την πρώτη μου συγγραφική διαδυκτιακή απόπειρα katina.blogspot.com.  Εκτός όμως απο το γεγονός το katina ήταν ήδη πιασμένο (γιατί Κατίνες υπάρχουν πολλές, Φανταστική Ζαργάνα όμως μόνο μία!), ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΚΑΤΙΝΑ? Και τι έγινε που έχω άποψη για όλους και για όλα? Το 90% των Ελλήνων έτσι είμαστε! Και τι έγινε που είμαι λιγάκι bitchy? Επειδή λέω φωναχτά αυτά που σκέφτομαι? Μην είσαι τόσο σίγουρος... Όσο και να λένε ότι έχει πεθάνει η λογοκρισία, το φαντασμά της θα με κυνηγάει αν ανοίξω το στόμα μου... Α πα πα πα!!!
Αυτή είμαι εγώ.  Η φανταστική Ζαργάνα ετών 31.  Η στριμμένη της γειτονιάς σας.  Αυτή που γκρινιάζει για όλους και για όλα! Μέχρι να μου χαμογελάσει κανένα γκομενάκι... Τότε τα ξεχνάω όλα...  Γυναίκες παιδί μου! Τι να πεις, ό,τι και να πεις λίγο θα είναι... Τα λόγια μας χάνουμε απλά...
Σε αυτό το blog λοιπόν θα μπαίνουν όλα αυτά που με ενοχλούν, όλα αυτά που αγαπώ, που μισώ που με κάνουν να γελάω και όλα αυτά που με κάνουν να κλαίω! Δεν έχουμε λεφτά για ψυχαναλυτές, πάλι καλά που υπάρχει και το διαδύκτιο και βγάζουμε το άχτι μας εμείς τα ψωνάκια του παρόντος του παρελθόντος και του μέλλοντος! Και δεν ξέρεις ποτέ... Κι αν μου κάτσει?