Friday, August 27, 2010

Ο φίλος μου ... η Ζαργάνα!

Παρασκεύη βράδυ σήμερα. Τι εβδομάδα κι αυτή; Πόσα μπορούν ν’ αλλάξουν μέσα σε μία εβδομάδα; ΟΛΑ! Παλιές αγαπημένες συνήθειες που επέστρεψαν, φίλοι που ήρθαν από το εξωτερικό, σχέσεις που αναθεωρήθηκαν, νέοι έρωτες που μας χτύπησαν την πόρτα και η διάθεση και όρεξη για τα νέα και τα καλύτερα επέστρεψε θεαματικά! Ναι, ήταν κεραυνοβόλο και ήρθε για να μείνει! Κι ενώ όλοι στην δουλειά είναι σε ΒP (Business Plan) mood, εγώ ως γνωστόν εκτός τόπου και χρόνου είμαι σε PP (Personal Planning) διάθεση και κάνω τα πλάνα μου για την νέα ανανεωμένη Ζαργάνα!
Επέστρεψε κι ο κόσμος κι αυτή η εβδομάδα ήταν γεμάτη από συναντήσεις με φίλους και διακοπο-ιστορίες. Κι ενώ τα θηλυκά της παρέας είχαν να πουν μόνο για όμορφες παραλίες και φανταστικά ηλιοβασιλέματα, οι άντρες της ζωής μου, μου ξεφούρνιζαν πονηρές ιστορίες που περιλαμβάνανε κι ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά! Και δεν έχω πρόβλημα που όλοι οι άντρες φίλοι μου με υπολογίζουν και μου λένε τα σωψυχά τους κι όχι μόνο, αλλά δεν ήταν αυτό το αγόρι αυτός ο έρωτας που μου πήρε τα μυαλά, θα αισθανόμουν σαν την Τζένη Καρέζη στην δεσποινίς Διευθυντής. Σαν να ξεφυτρώνει ένα μούσι κάτω από το σαγόνι μου…
Ναι αυτό συμβαίνει συνέχεια. Δεν ξέρω γιατί όλοι οι άντρες θέλουν να είναι φίλοι μου. Δεν πάει να βάλω 12 πόντους τακούνι, ζαρτιέρες, ψεύτικες βλεφαρίδες και να κρατάω προκλητικά ένα μπουκάλι σαμπάνιας σαν την πρώτη διξάσασα Τζούλια, για κάποιο λόγο που ακόμη δεν έχω καταλάβει, οι άντρες θέλουν να μου μιλάνε για τις πρώην τους, τις επόμενες, το καρμπυρατέρ του αυτοκινήτου τους και για το τι θα κάνει ο Ολυμπιακός την επόμενη αγωνιστική. Και σε γενικές γραμμές δεν μ’ ενοχλεί αλλά μερικές φορές αισθάνομαι σαν τον Τσουκαλά στο κανάλι του Πειραιά και θέλω να φωνάξω «HEY BOOBS on board!!! Όχι πια φίλοι, ΜΟΝΟ ΣΕΞ»!
Ο Ν. μου έλεγε πως έχει μπλέξει με ένα πιπίνι και του έχει ρουφήξει όλο του το είναι. Ο Α. μου ζήταγε προχτές να του βρω μία γυναίκα που τα κάνει όλα. Ο Χ. με φωνάζει φιλεναδίτσα. Ο Κ. μου έλεγε κάτι ιστορίες που μέχρι κι εγώ κόντεψα να κοκκινίσω! Ο Ν. μετά αναλυτική περιγραφή των προβλημάτων του αυτοκινήτου του, άρχισε να μου λέει για το Μουντο-μπάσκετ και για τα οικονομικά προβλήματα που έχει η ΑΕΚ. Με τον Α. αναλύσαμε όλο το προσκήνιο και το παρασκήνιο του χώρου της Ελληνικής Τσοντοβιομηχανίας. Εντάξει αυτό το θέμα το κατέχω, αλλά κι αυτό μόνο και μόνο για καθαρά κοινωνικούς και politically correct λόγους!
Εντάξει δεν παραπονιέμαι. Μ’ αρέσει που έχω τόσους άντρες φίλους. Με ανανεώνει, με κάνει να μαθαίνω πράγματα που δεν θα τα μάθαινα μέσα από ένα μάτσο γυναίκες, κάνω ερωτήσεις σαν πεντάχρονο συνεχώς, μπορώ μαζί τους να συζητήσω για κόμικς και σούπερ ήρωες, μπορώ να τους πάρω άφοβα τηλέφωνο και να με συνοδεύσουν σ’ έναν γάμο για να πάψουν να με πρήζουν όλοι οι γύρω για το πότε θα τακτοποιηθώ, μπορώ να τους χρησιμοποιήσω στα δολοπλόκα σχεδιά μου αν χρειαστεί κι εννοείται το πιο βασικό να με κάνουν να γελάω μέχρι δακρύων. Και που και που μπορεί να μου δώσουν και καμία σοβαρή συμβουλή για να μην τα κάνω θάλασσα στο επόμενο ραντεβού με τον επόμενο μέλλοντα πρώην μου!!!!!!!
Επιμένω πως φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών δεν υπάρχει, κι αν υπάρξει θα είναι γιατί δεν υπάρχει ούτε σταγονίτσα σεξουαλικής έντασης μεταξύ των ενδιαφερομένων. Η αλήθεια είναι όμως πως αν ισχύει κάτι τέτοιο θα πρέπει να το κοιτάξω. Τελικά τι πρέπει για να είσαι θελκτική και ποθητή στο άλλο φύλο και να μην σε βλέπει σαν τον κολλητό του τον Μιστόκλα; Να ξυνίζεις τα μούτρα σου, να μην έχεις χιούμορ, τα ενδιαφεροντά σου να περιορίζονται σε μόδα, κους κους και μαγερική, να μην του βγάζεις παρατσούκλια; Πριν από έναν χρόνο αν με ρώταγες θα μπορούσα να σου πω ότι ξέρω 5 πράγματα για τους άντρες, τώρα απλά νίπτω τας χείρας μου. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι είναι πολύ απλά πλάσματα κι ότι σίγουρα η λύση στις απορίες μου θα είναι τόσο απλή που θα με κάνει να σκίσω τα διπλωματά μου!
Και μην με βλέπεις τόσο άνετη με το θέμα. Είναι που το νέο αντικείμενο του πόθου μου δεν ομιλεί την ελληνικήν οπότε ελπίζω στο γεγονός ότι όλο αυτό «Τσουκαλάς – Μιστόκλας» θέμα θα χαθεί στην μετάφραση και θα δει ότι πίσω από τις γνώσεις μου γύρω από την πορνογραφία, τα κόμικς, το μπάσκετ και τα’ αμάξια πάνω απ’ όλα “Ι’m also just a girl, standing in front a boy, asking him to love her…” (Τάδε έφη: Julia Roberts στο Noting Hill)


Monday, August 23, 2010

Το καλοκαίρι φεύγει... η μουρμούρα μένει!

Πες με όπως θες. Πες με στριμμένη, πες με σκύλα, αλλά... ΕΛΑ ΝΑ ΜΑΖΕΥΟΜΑΣΤΕ σιγά σιγά! Έλα να επιστρέφουν και οι τελευταίοι απο τις διακοπές, άντε γιατί πολύ χαλαρώσαμε...
Εγώ πάντα λατρευα τον Αύγουστο στην Αθήνα, αλλά φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καταθλιπτικά. Πέρασα κι ένα διάστημα απο την φωλιά του κούκου μετά την απομάκρυνση του Π. απο την ζωή μου, αφού μία γελούσα, μία έκλαιγα, μία έβριζα, μετά το μετάνιωνα και όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα. Πέρασε όμως. Έτσι λέω δηλαδή... Βασικά πρέπει να μου πέρασε, γιατί σήμερα το πρωί που ερχόμουν είδα έναν τύπο στο διπλανό αμάξι και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν “Come to mamma, νέε φανταστικέ μου γκόμενε!». Και το μυαλό μου πήγε σε πονηρά και ακατανόμαστα μονοπάτια. Ο τύπος βέβαια πρέπει να είδε το βλέμμα της αγελάδος που είχα καθώς τον φανταζόμουν σε μία κατάσταση μεταξύ απο το «Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» και το «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές», έβαλε πρώτη και δεν νομίζω να τον ξαναδώ ποτέ... Μην σου πω ότι κάνει και τα χαρτιά του για την έξοδο του απο την χώρα. Κρίμα, γιατί θα μπορούσα να το κάνω πολύ ευτυχισμένο το παλικάρι...
Επιστρέφει ο κόσμος απο διακοπές που λες. Καλά κάνουν για ν’ αρχίσουν να μπαίνουν τα πράγματα στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Βέβαια μαζί με την άφιξη των μυρίων αρχίζουν και όλα αυτά που στην αρχή φαίνονται συμπαθητικά αλλά μετά την 5η φορά που τα συζητάς αρχίζουν και επιδρούν πάνω σου σαν κουμπάκι κινδύνου. Το πατάς και εκτοξεύεσαι!
Και σαν κλασική γκρινιάρα που της την δίνουν όλα, παραθέτω αυτά που μου την δίνουν περισσότερο, στα οποία όμως λόγω καλής διαγωγής δεν απαντάω όπως θα έπρεπε...
Με το που σε βλέπουν, κλασική ερώτηση: «Καλέ γιατί δεν μαύρισες εσύ; Δεν πήγες διακοπές;» Ναι καλή μου πήγα διακοπές αλλά τι να κάνουμε δεν έχουμε όλοι γονίδια, απο το Ζεφύρι για να γκαγκανιάζουμε με την πρώτη αχτίδα φωτός. Κι εκτός αυτού την πλήρωνα που την πλήρωνα την ομπρέλα, θα την άφηνα αχρησιμοποίητη; Και βάζουν το χέρι τους δίπλα στο δικό σου και προσπαθούν να σε κατατάξουν στην αντίστοιχη απόχρωση του Βασίλη Παϊτέρη. Το καλύτερο είναι που προσπαθούν να διατηρήσουν το μαύρισμα με νύχια και με δόντια μετά τις διακοπές με μεθόδους τύπου «δεν τρίβομαι καθόλου στο μπάνιο ή πλακώνομαι στις μπρονζέ πούδρες». Είπαμε το μαύρισμα ομορφαίνει, αλλά αν δεν το’ χεις, ασ’το. Πήγαινε βάλε extention.
Επιστρέφουν μετά απο 3 εβδομάδες διακοπών και αρχίζουν «αχ, να ήταν κι άλλο, δεν το ευχαριστήθηκα». Πρώτον, αν ήταν παραπάνω δεν θα το λέγανε διακοπές, αλλά καθημερινές. Αυτό που γκρινιάζουν όλοι ότι οι διακοπές δεν τους φτάνουν ποτέ και ότι θα μπορούσαν να ξύνονται απλά 365 ημερες τον χρόνο, με τρελαίνει. Μετά επιβεβαιώνω απλά το γεγονός ότι εμείς οι έλληνες είμαστε τεμπελόσκυλα απο κούνια.
Ρωτάς. «Που πήγες διακοπές;». Απάντηση που σε στέλνει αδιάβαστο. «Ααα, δεν πήγα διακοπές. Στο εξοχικό / χωριό ήμουν 3 εβδομάδες. Φέτος αποφασίσαμε να μην κάνουμε τίποτα». Γιατί εννοείται πως αν δεν πληρώνεις 200 ευρώ την ημέρα για ένα άθλιο δωμάτιο και 50 ευρώ για άθλιο φαγητό και όλα τα σχετικά δεν είναι διακοπές. Αν πλένεις το πιάτο που τρως και μαγειρεύεις μόνο σου το φαγητό σου δεν είναι διακοπές. Ακόμη κι αν για 3 εβδομάδες ξυπνάς στις 12 το μεσημέρι, γενικά κάθεσαι όλη την ημέρα και ρουφάς οξυγόνο. Διακοπές είναι μόνο αν πληρώνεις. Έχει ήδη αρχίσει να σου γυρίζει το μάτι γι αυτό την κάνεις διακριτικά λέγοντας ότι το μεξικάνικο που έφαγες χτες σε πείραξε χτες και καλό είναι να σ’ αποφύγουν για το υπόλοιπο της ημέρας. Ο νωόν νοείτω...
Αυτό που αν πεις ότι δεν πέρασες καλά στις διακοπές ή ότι πέρασες απλά συμπαθητικά, πέφτουν όλοι να σε φάνε, δεν το κατάλαβα ποτέ. Λες και όλοι περνάνε τέλεια στις διακοπές. Εγώ έχω περάσει τέλεια μόνο μία φορά σε διακοπές, την πρώτη φορά στο Παρίσι που και πάλι ήταν τελείως διαφορετικό είδος διακοπών, αφού ήταν χειμώνας και είδα μία άλλη πόλη, μια άλλη κουλτούρα και τον Πασκάλ βεβαίως βεβαίως. Μετά τα 25 έχω την εντύπωση ότι δεν περνάς ποτέ τέλεια στις διακοπές. Συμπαθητικά και καλά ναι. Τέλεια όχι. Είναι που την τελειότητα την ορίζουν άλλα πράγματα πια. Βέβαια αν πεις σε κάποιον ότι δεν πέρασες τέλεια στις διακοπές σου, σε κοιτάζει σαν να δήλωσες ότι τετραγώνισες τον κύκλο, παρ’ όλο που μπορεί να περνάει ακριβώς το ίδιο με σένα. Αλλά είναι που είναι καλοκαίρι και ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΕΛΕΙΑ, ΓΙΟΥ ΧΟΥ! Ρε ουστ καταραμένα στρουμφάκια...
Αυτοί που μου την δίνουν περισσότερο βέβαια είναι αυτοί που επιμένουν να φεύγουν και τον Σεπτέμβριο. Και μου την δίνουν όχι γιατί έχουν την χαρά συνέχεια κολλημένη στην μούρη τους, αλλά γιατί τους ζηλεύω και τους φθονώ οικτρά. Όχι γιατί πάνε διακοπές, αλλά γιατί έχουν λεφτά για να πάνε διακοπές. Εγώ μετά τις διακοπές κάνω διαπραγματεύσεις για την εξαγορά διάφορων ζωτικών οργάνων μου για να καλύψω τα βασικά και λειτουργικά μου έξοδα. Και όταν λέω βασικά και λειτουργικά έξοδα, εννοώ ASOS & Dorothy Perkins φθινόπωρο χειμώνας 2010-2011. Αλλά είναι πολύ πεσμένη η αγορά οργάνων, οπότε θ’ αρκεστώ στην οικονομία και στο τζόκερ. Που θα πάει, θα μου κάτσει!
Εγώ ανυπομονώ να έρθει το φθινόπωρο αρχικά. Βασικά θέλω να έρθει ο χειμώνας, αλλά ξέρω πως θα με φάει η λογοκρισία αν αρχίσω να λέω καλό χειμώνα απο τώρα. Βασικά το φθινόπωρο είναι λίγο αδιάφορο και γενικά δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα γι αυτό προτιμώ τον χειμώνα. Και ώρες ώρες αναπολώ τα χρόνια που ήμουν μικρή και καθόμουν τον Σεπτέμβρη με τις ώρες και μύριζα τα νέα μου τετράδια και μολυβια για την νέα σχολική χρονιά. Και τώρα ακόμη αν βρεθώ κοντά σε σχολικά, ρίχνω κανά δυο μυτιές για να αισθανθώ και πάλι παιδί.
Και ήρθε και η φάση ανανέωσης και αλλαγής. Μαλλιά, γυμναστήρια, σπα, πλαστικές, κολλαγόνα, ρούχα, feng shui και ό,τι μπορώ ν’ αλλάξω. Πετάω τα παλιά κι ετοιμάζομαι για τα νέα. Αλλαγή λοιπόν και συνάμμα ανανέωση. Μπορεί να μην είμαστε πια παιδιά, να μην ξεκινάει νέα σχολική χρονιά για εμάς, αλλά έχω ένα προαίσθημα, πως ένα ραβασάκι με παραλλήπτρια εμένα είναι εκεί έξω. Έρχεται και τότε όλα θ’ αλλάξουν πάλι. Και πάλι εδώ θα είμαστε και πάλι θ’ αναρωτιόμαστε, και πάλι θα γκρινιάζουμε και πάλι θα ερωτευόμαστε και πάλι θα ζούμε. Άντε και καλή αρχή να έχουμε! ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!!!

Tuesday, August 17, 2010

Ένα πιάτο που τρώγεται κρύο...

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορώ να καταλάβω. Γνωστοί και φίλοι χωρίζουν κάτω απο διευκρύνιστες συνθήκες, παλιοί wannabe γκόμενοι εμφανίζονται απο το πουθενά, άνθρωποι εξαφανίζονται απο προσώπου γης, άλλοι λοβοτομούνται εθελοντικά και δεν τους αναγνωρίζεις πια κι εγώ αντιδράω υπερβολικά σε ό,τι κι αν συμβεί. Drama Queen με τουλάχιστον 4 υποψηφιότητες για Οσκαρ ερμηνείας. Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω τι.
Κι επειδή ο Αύγουστος είναι ο μήνας που βρίσκεσαι με όλους τους παλιούς σου φίλους και γνωστούς, γιατί πολυ απλά μόνο εμείς έχουμε ξεμείνει στην πόλη, τις τελευταίες ημέρες στο όνομα της έρευνας και της περιέργειας έχω ακούσει κάθε λογής ιστορία. Εγώ παρ’ όλο που είμαι γνωστή πολυλογού και γκρινιάρα, αποφεύγω να μιλάω για τα δικά μου, πρώτον γιατί δεν έχουν ουσιαστικά καμία βάση και δεύτερον επειδή τα νεύρα μου δεν είναι καλά και όπως είπα παραπάνω αντιδράω λιγάκι υπεροβολικά, σε λίγο θα έρθουν να με μαζέψουν οι άντρες με τα άσπρα. Παρ’ όλο όμως που είναι καλοκαίρι ακόμη και τα πράγματα θα έπρεπε να ήταν γλυκά, ειδυλλιακά γεμάτα γλυκές αναμνήσεις, για κάποιο λόγο υπάρχει πολύς θυμός, πολύ ανασφάλεια και πολύ μίσος εκεί έξω. Μία λέξη ακούω συνέχεια. Εκδίκηση.
Γενικά εγώ πιστεύω πως για να ξεπεράσεις κάτι ή κάποιον αυτό που πρέπει να κάνεις είναι αυτό που αισθάνεσαι. Δεν υπάρχουν τρόποι και συμβουλές. Κάνε ό,τι αισθάνεσαι. Θέλεις να ξεκατοινιαστείς; Θέλεις να πέσεις στα πατώματα; Θέλεις να βρίσεις; Θέλεις να μην μιλάς σε κανέναν; Θέλεις να αντιδράσεις απότομα; Θέλεις να γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις έτσι απλά; Θέλεις να παρακαλέσεις; Θέλεις εκδίκηση; Κάνε ό,τι θες και ό,τι σου προκύψει την συγκεκριμένη περίπτωση. Αρκεί να έχει αποτέλεσμα. Εγώ για να ξεπεράσω κάποιον έχω κάνει τα πάντα. Έχω παρακαλέσει, έχω ξεκατοινιαστεί, έχω κλάψει με λιγμούς, έχω ξεφτυλιστεί, έχω δολοπλοκήσει και ΝΑΙ, έχω εκδικηθεί. Ό,τι και να λένε αυτοί που το παίζουν υπεράνω, η εκδίκηση είναι απο τα πιο ηδονικά συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις. Είναι όταν το διαολάκι πάνω απο τον δεξί σου ώμο, αρχίζει στις γρήγορες το αγγελάκι πάνω απο τον αριστερό σου ώμο, κι εσύ σηκώνεις το δεξί φρύδι και χαμογελάς πονηρά. Στην τελική με την εκδίκηση, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει ποτέ, αλλά είναι αυτό το ηδονικό αίσθημα δικαίωσης που αισθάνεσαι στο τέλος που υπερκαλύπτει όλα τ’ άλλα.
Δεν θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά στην δολοπλοκία και την ραδιουργία μπορώ να σου κάνω παππάδες. Κρύβω έναν μικρό Μακιαβέλι μέσα μου και ένεκα που έχω δει πολλές ταινίες κι έχω διαβάσει πολλά βιβλία μπορώ να σου φτιάξω το τέλειο σχέδιο εκδίκησης. Εγώ προσωπικά μία φορά έχω εφαρμόσει όλο μου το ταλέντο σ’ έναν άνθρωπο και θυμάμαι ότι την στιγμή του θριάμβου μου παραλίγο να έρθω σε οργασμό! Γενικά πιστεύω ότι η εκδίκηση πρέπει να είναι αργή, μεθοδευμένη και διακριτική. Και προσοχή! Ποτέ μα ποτέ η εκδίκηση δεν πρέπει να έχει σκοπό απλά να πληγώσει κάποιον. Αυτό είναι απλά κακία και το πιο πιθανόν είνα να γυρίσω πίσω σε σένα. Η εκδίκηση πρέπει να είναι δίκαια και να φέρει τον άλλο στο ίδιο σημείο που ήσουν εσύ ώστε να νιώσει όπως ακριβώς ένιωσες εσύ. Διαφορετικά γίνεσαι σαν τα μούτρα του.
Το να πας με τον καλυτερό του φίλο δεν είναι εκδίκηση, εκτός κι αν έχει πάει με την δική σου. Που και πάλι κάτι τέτοιο φέρει έλλειψη φαντασίας και είναι αναμενόμενο. Κι εκτός αυτού ο καλυτερός του φίλος μπορεί να είναι μεγάλος μάπας, οπότε δεν θες να μπλέξεις. Αν τώρα ο καλυτερός του φίλος είναι κούκλος και σε παρατήσει, πάς έτσι κι αλλιώς μαζί του, γιατί τ’ απωθημένα μας δεν πρέπει να τ’ αφήνουμε να εκκρεμούν! Εκδίκηση είναι να φέρεις τα πράγματα έτσι ώστε η νέα του κοπέλα με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος να πάει με τον καλυτερό του φίλο ή ακόμη χειρότερα αν είσαι πιο open minded να πάει με σένα. Και να τον παρατήσει μετά.
Δεν θα μαρτυρήσω το δικό μου σατανικό σχέδιο γιατί δεν είμαι και τόσο περήφανη γι αυτό. Η αλήθεια είναι ότι αν μου ζητούσες να τα κάνω όλα απο την αρχή πολύ πιθανόν να μην το έκανα ξανά, γιατί αν εξαιρέσεις αυτόν τον μικρό οργασμό που νιώθεις στο τέλος, μετά δεν υπάρχει τίποτα. Κενό. Στο μεταξύ έχει χάσει πολύ χρόνο κι ενέργεια στ’ όνομα της εκδίκησης και μετά χρειάζεσαι πολύ χρόνο για να έρθεις στα ίσια σου. Υπάρχουν βέβαια και φορές που στην διαδρομή προς την τέλεια εκδίκηση, συνειδητοποιείς ότι δεν αξίζει τον κόπο κι απλά τα παρατάς. Και καλά κάνεις.
Η καλύτερη εκδίκηση είναι να γίνεις στο τέλος της ιστορίας εσύ ευτυχισμένος άνθρωπος κι εκείνος ή εκείνη να κάθεται προσπαθώντας ακόμη να βρει αυτό το κάτι που θέλει. Και να μην το βρίσκει ποτέ. Και δεν το λέω γιατί αυτό είναι το πιο αξιοπρεπές, αλλά γιατί πονάει πιο πολύ απ’ όλα. Έτσι κι αλλιώς η αξιοπρέπεια είναι πάντα υπερεκτιμημένη όταν αφορά τον έρωτα. Στον πόλεμο και στον έρωτα ΟΛΑ επιτρέπονται.
Πάντως αν εκεί που ζεις το δικό σου μικρό δράμα και τον δικό σου μικρό πόλεμο, βλέπεις ότι το διαολάκι στον δεξί σου ώμο, κατευθείνεται απειλητικά στο αγγελάκι, τότε μία συμβουλή σου δίνω. Διακριτικότητα, εγκράτεια, υπομονή και φαντασία. Και για έξτρα συμβουλές, ξέρεις που θα με βρεις. Γιατί είπαμε, σε λιγο θα καταφθάσουν οι άντρες με τ’ άσπρα και θα με πάρουν, τόση σοφία τι θα γίνει; Όσο να’ ναι πρέπει ν’ αφήσω παρακαταθήκη πίσω μου...
 
Υ.Γ. Επειδή γενικά οι γύρω μου τις τελευταίες ημέρες με βλέπουν κάπως.. Μην αγχώνεστε, δεν ετοιμάζω τίποτα... Απλά ανασκουμπώνομαι! Και υπόσχομαι ότι αυτό θα είναι το τελευταίο psycho post μου! Μετά την φαρμακευτική αγωγή νομίζω ότι θα ηρεμήσω πάλι! :p :p :p

Tuesday, August 10, 2010

Αγαπημένο μου ημερολόγιο... ή μπλογκ, όπως θες πες το!

Σήμερα κλείνει μία εβδομάδα απο το τελευταίο και φαρμακερό μήνυμα που έλαβα απο τον Π. «Έτσι που τα έκανα, καλύτερα να τ’ αφήσουμε». Σκατά στην μούρη σου! Εμένα με ρώτησες αν θέλω να τ’ αφήσουμε; Σιγά μην με ρώταγες. Γιατί πότε σε ρωτάνε; Σου αμολάνε ένα «Να τ’ αφήσουμε» κι έξω απο την πόρτα!
Λοιπόν είμαι στην φάση τώρα, που θεωρώ όλους τους άντρες μεγάλες κότες και επίσης μεγάλους μαλάκες. Όλους εκτός απο τον Π. Δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο ν’ αρχίσω να βρίζω, ούτε να έχω φαντασιώσεις ότι τον στέλνω με μία υπερφυσική μπουνιά σε άλλο γαλαξία. Προς το παρόν σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι, στεναχωριέμαι, κλαίω ανά διαστήματα και σε διαφορετικά μοτίβα και version όταν πέφτω πάνω σε κάτι δικό του, μετά σκέφτομαι ότι καλά έκανε που την έκανε γιατί έχω την εντύπωση ότι φτάνω στα όρια της ψύχωσης και ότι σε λίγο θα γίνω απόφοιτος της σχολης Glenn Close από την Ολέθρια Σχέση, μετά oνειρεύομαι ότι είμαι η Carrie στο Sex and the City κι ότι έρχεται έξω απο το Plaza και μου λέει «It took me really long time to get here”, μετά πιάνω όλες τις κινηματογραφικές ηρωϊδες με happy ending από την Babe στο Dirty Dancing μέχρι την Lara Croft και στο τέλος βάζω στο Youtube Νίνο και μερακλώνω. Οι πιστωτικές μου κάρτες δεν έχουν πια οριο, τα newsletter με τις φθινοπωρινές collection και τις τεράστιες εκπτώσεις έρχονται βροχή και δυσκολεύει το πράγμα και ο πόνος γίνεται αφόρητος.
Η αλήθεια είναι πως όλη αυτή η μίρλα είναι λιγο ηδονική μερικές φορές. Η αυτολύπηση δεν είναι το καλυτερό μου, αλλά όλο αυτό το σκηνικό με τα τραγούδια, τα κλάμματα και τις φαντασιώσεις η αλήθεια είναι ότι έχει την πλάκα του. Απ’ όλη αυτή την ιστορία αυτό που ευχαριστιέμαι είναι οι σατανικές φαντασιώσεις που έχω με τις φίλες του και γενικά με όλα τα θηλυκά που υπάρχουν στον άμεσο κύκλο του. Η μαμά του εξαιρείται εννοείται. Όλες οι φίλες του είναι αρχικά τσούλες, όχι όμως την έννοια της τσούλας = τους παίρνω όλους (θα θέλανε πολύ όμως!), πανηλιθιες, βλαμένες και μόγγολα. Εγώ πάλι που χρησιμοποιώ αυτούς τους χαρακτηρισμούς είμαι καλύτερη, αλλά εγώ είμαι άλλη ιστορία. Φαντάζομαι λοιπόν, ότι τις βάζω στην σειρά, και τις σφαλιαρίζω αρχικά αλλά Δέσπω Διαμαντίδου, «φλαπ φλαπ», με διπλό διαφορικό κι εννοείται δαχτυλιδι κοτρώνα. Μετά θυμάμαι τα νιάτα μου τότε που ήμουν μποξέρ και αρχίζω το επαγγελματικό ξύλο με κάτι ωραιότατα δεξι direct και φανταστικά αριστερά crosse, ενώ τις αποτελειώνω με ένα αεροδυναμικό ambercart! Στο τέλος αρχίζω τις κλοτσιές και αν δω ότι δεν πεθαίνουν ακόμα, τότε τις ρίχνω σε πεινασμένα πιράγχας. Και φαντάσου ότι δεν θεωρούμαι ζηλιάρα. Απλά τις συγκεκριμένες γυναίκες θέλω πολύ πρώτα να τις φτύσω και μετά να τις πλακώσω. Επίσης πρώτη φορά μου προκύπτει αυτό το σύνδρομο πολλαπτής σφαλιαρόπτωσης. Γενικά πολλά μου συμβαίνουν πρώτη φορά. Γαμώ τους γεροντοέρωτες μου!
Όπου να’ ναι θα έρθει η φάση που θ’ αρχίσω να βρίζω. Επίσης οι φίλες μου είναι stand by και περιμένουν επίσης για ν’ αρχίζουν να εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς τύπου «βρωμερό σκουλίκι», «ο μεγάλος Παπάρας» και άλλα τέτοια τα οποία τα έχουν κατοχυρώσει και περιμένουν απλώς το σύνθημα να ξεκινήσουν. Είναι ωραία φάση αυτή. Αρκεί να μην σε πάρουν χαμπάρι οι άλλοι ιδιαίτερα, γιατί τότε αρχίζεις να έχεις την εικόνα της παρατημένης Κατίνας. Και καλά Κατίνες είμαστε όλες, άλλες πολύ άλλες λιγο, εξαρτάται την περίοδο που διανύουμε αλλά το παρατημένη είναι βαρύς χαρακτηρισμός. Όταν αρχίζεις να βρίζεις ξεκινάει το μεγάλο πανηγύρι και ο πραγματικός δρόμος προς την απελευθέρωση, απλά εγώ μου φαίνεται έχω δρόμο ακόμη. Θα προτιμούσα να το προσπεράσω αυτό το στάδιο στα γρήγορα, γιατί για κάποιο λόγο οι κατάρες μου πολλές φορές πιάνουν αφετέρου και δεύτερον θέλω να ελπίζω ότι κάτι άλλο θα έρθει στην ζωή μου και θα σταματήσω ν’ ασχολούμαι.
Τώρα θα μου πεις γιατί τα γράφω όλα αυτά. Πρώτον γιατί αυτό το μπλογκ ξεκίνησε σαν καθαρά αυτο-ιαματικό μέσο προς αποφυγή κάθε είδους τρελογιατρού και δεύτερον γιατί ο Π. ήταν αυτός που μ’ έμπνευσε να το ξεκινήσω και η έμπνευση για να γράψω πολλά απο τα άρθρα μου. Δες το σαν έναν επίλογο μίας ιστορίας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Σαν ένα μίνι αφιέρωμα στον άνθρωπο που μ’ εκανε ν’ αναθεωρήσω τις απόψεις μου για πολλά πράγματα και να εκφραστώ με τρόπους που δεν μπορούσα ποτέ. Στον Π. λοιπόν, το πιο λατρεμένο μου πλάσμα. So long αγαπημένε μου, ίσως κάποια στιγμή τα ξαναπούμε κάτω απο άλλες συνθήκες, πολυ διαφορετικές και για τους δύο. Και δεν ξέρεις ποτέ...

 

Saturday, August 7, 2010

Εν πλω... Η επιστροφή


Αυτό ήταν. Στο καράβι της επιστροφής με προορισμό την Ραφήνα. Περάσανε οι μέρες. 10 ημέρες διακοπές στην Μύκονο. 10 ημέρες που είχαν τα πάντα. Μπάνια, κοκτέιλ, αγάπες, μίση, χαρές, δάκρυα, γνωριμίες της μιας βραδιάς και γνωριμίες που θέλω να πιστεύω ότι θα κρατήσουν για καιρό.
Το ipod παίζει Άννα Βίσση και δώδεκα για ένα τηλέφωνο που έμεινε κλειστό. Πράγματι τόσες ημέρες το τηλέφωνο έμεινε βουβό, το μήνυμα που λαχταρούσα δεν ήρθε ποτέ. Το αντίθετο μάλιστα. Ήρθε ένα άλλο που πάντα φοβόμουν. Ο Π. ο μεγάλοςμου έρωτας είναι πλέον παρελθόν κι εγώ έμεινα στο νησί να πίνω daquiri φράουλα και ν' αναρωτιέμαι τι γίνεται μέσα στο μυαλό του. ΄Εκλαψα μία, έκλαψα δύο, μετά το τρίτο κοκτέιλ και το έκτο γκομενάκι με six pack που πέρασε απο μπροστά μου, σκούπισα τα μάτια μου και αποφάσισα ν' αφήσω τον χρόνο να κάνει την δουλειά του. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο απο το να περιμένω. Κι αυτό θα κάνω. Αν τώρα στο ενδιάμεσο η ζωή αποφασίσει να μ' εκπλήξει με κάτι θετικό, εγώ εδώ θα είμαι έτοιμη να το αρπάξω απο τα μαλλιά!
Έναν χρόνο πριν αν μου έλεγες ότι θα πέρναγα 10 ημέρες κατακαλόκαιρο στο νησί των ανέμων, θα σου έλεγα να κουνήσεις το κεφάλι σου για να έρθει το μυαλό σου στην θέση του. Κι όμως τα έφερε έτσι η ζωή που αναθεώρησα και όχι τίποτα άλλο πέρασα πανέμορφα. Οι μέρες εκεί περάσανε χαλαρά. Τα κλασικά. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, μπουγάδες (πολλές μπουγάδες), μανικιούρ, πεντικιούρ και πολύ ψυχανάλυση. Καλά τι νόμιζες ότι έτσι εύκολα θα έβγαζα την διαμονή μου; Έπρεπε να δουλέψω για την διαμονή και το φαγητό μου. Βαπτίστηκα αμέσως Corason και όταν δεν έκανα την παραδουλεύτρα, έβγαινα στον μώλο κι έκανα βόλτα μαζί με τις άλλες Φιλιπινέζες του νησιού. Και τα βράδια φαγητό στον Μαδούπα και μετά λουκουμάδες στην Αργυρώ. Αχ, αυτοί οι λουκουμάδες!!!
΄Οχι σοβαρά τώρα. Ναι, οι διακοπές μου περιλαμβαν όλα τα παραπάνω, αλλά ήταν καθαρά δική μου επιλογή. Βλέπεις, εκτός απο το γεγονός ότι κρύβω μέσα μου μία Monica Geller κι έχω μία ψύχωση με την τάξη, το συγύρισμα και την αρχειοθέτηση, η φίλη μου η Μούνοβα που με φιλοξενούσε, δούλευε υποτίθεται (αν και κανείς δεν το πιστεύει για κάποιο λόγο) και δεν προλάβαινε ν' ασχοληθεί με το σπίτι. Εγώ πάλι είχα άπλετο χρόνο.
Στο νησί γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους. Παρέα έκανα με την Μούνοβα, τον Φρου Φρου και τον Τεν Τεν. Ο Τεν Τεν και ο Φρου φρου είναι ζευγάρι που παρ' όλο που είναι 7 χρόνια μαζί, είναι ερωτευμένα μ'έναν τρόπο που πολύ τον ζήλεψα. Ο Φρου Φρου έγινε το νέο μου λατρεμένο μου πλάσμα, μια φανταστική drama queen, τόσο σουρεάλ που μερικές φορές αναρωτιόμουν αν το ζω όλο αυτό ή αν παίζω σε σειρά του HBO. Είμαι λίγα μίλια μακριά απο την Τήνο και ήδη μου λειπουν...
Βέβαια για κάποιο περίεργο λόγο, για πρώτη φορά κατάφερα να συντονιστώ με τις κολλητές μου κι έτσι βρεθήκαμε για κανά δυο μέρες όλες μαζί στο νησί. Στην Αθήνα για να πάμε για έναν καφέ στο Καφεοίνο περνανε ώρες διαπραγματεύσεων, στην Μύκονο όμως τα καταφέραμε να συντονιστούμε αμέσως. Βέβαια μην φανταστείς ότι κάναμε και τίποτα συγκλονιστικό. Απλά κάναμε αυτό που κάνουμε καλυτερα. Κοροϊδεύαμε η μία την άλλη για την ερωτική ζωή της άλλη, ή ακόμη χειρότερα για την έλλειψη ερωτικής ζωής και κουτσομπολεύαμε σαν επαγγελματίες πανελίστες στο Alter όλο τον λαό που περνούσε μπροστά από τα μάτια μας. Και δόξα τον Θεό, η Μύκονος έχει υλικό ν' ασχοληθείς...
Από αυτές τις 10 ημέρες στο νησί θα έχω να θυμάμαι:
  • Την παραλία της Λιας με τα υπέροχα νερά και το καφέ στην παραλία του Πάνορμου με τον πανέμορφο κόσμο και την πιο ωραία lounge διάταξη για να χαλαρώνεις μετά απο ένα μπάνιο.
  • Τους λουκουμάδες και το σουφλέ σοκολάτας στην Αργυρώ. Εκεί απέναντι απο το Pierros. Αν δεν έχετε πάει, να πάτε! Εκτός απο τα φανταστικά γλυκά, η Αργυρώ είναι η πιο ευγενική Μυκονιάτισα του νησιού. Όλοι οι άλλοι επαγγελματίες του νησιού είναι απλώς κάφροι.
  • Το καλύτερο Sex on the Beach από τα χεράκια του Κωστή στο εστιατόριο Callita στην Ν. Καλογερά. Μεταξύ μας, και ο Κωστής ήταν ό,τι πρέπει για ένα Sex on The Beach με την κυριολεκτική greeklish έννοια...
  • Τους πλανώδιους πωλητές στις παραλίες του νησιού που πουλούσανε Louis Vuitton, χαιμαλιά και καφτάνια. Συμπερασματικά απ' ότι κατάλαβα γνήσιες Louis Vuitton πρέπει να κυκλοφορούν 3 στις 500 στο νησί και ότι όσο κυρίες της καλής κοινωνίας και να το παίζουν όλες στο νησί τελικά απο τα καλάθια ψωνίζουν! Χε χε χε!
  • Την Μούνοβα και την αφεντιά μου να τραγουδάμε Αλίκη Βουγιουκλάκη και “Ας ήταν όλη η ζωή μας σαν και σήμερα” στο ανοιχτό τζιπάκι γυρίζοντας απο το Καλό Λιβάδι.
  • Τον Φρου Φρου και τον Τεν Τεν να τσακώνονται σαν την Ντένυ Μαρκορά και την Τασώ για ένα Σαββατοκύριακο στις Σπέτσες. Θέαμα μοναδικό και ανεξήτηλο.
  • Την Μούνοβα να παριστάνει την κυριά Φρόσω. Η κυρία Φρόσω είναι ένας άλλος κινηματογραφικός χαρακτήρας που γνώρισα στο νησί, μία μίξη απο τον Grissom του CSI, της Ρένας Βλαχοπούλου και την Άντζελας Δημητρίου. Απλά ΘΕΑ!!!
  • Τον Hand Reader έξω απο την Alpha Bank στα Ματογιάννια. Με τα χρυσά του και τα φανταστικά του κουστούμια. Σύμφωνα με αυτόν τον φανταστικό τύπο, όλοι θα γίνουμε rich and famous. Δεν ξέρω για όλους τους άλλους, εγώ θα γίνω σίγουρα. Παρ' ολο που δεν μου είπε το χέρι, το ξέρω ότι αυτό θα μου έλεγε. Είναι το γραφτό μου πώς να το κάνουμε;
  • Τους ταξιτζίδες φονιάδες που κάνουν την διαδρομή Παράγκα – Φάμπρικα μέσα σε 4,7 λεπτά. Η ναυτία και τα εγκεφαλικά είναι προσφορά της εταιρίας.
  • Τον Χρήστο που δουλεύει στην παραλία της Παράγκας. Είναι από τα καλύτερα παιδιά του νησιού. Λιγο χαμένος στον κόσμο του αλλά θα στρώσει.
  • Τα λαμέ σορτάκια που κυκλοφορούσαν το βράδυ στα Ματογιάννια. Όλοι οι κλώνοι της Στελίτσας Μπεζεντάκου μέσα σε τρία στενάκια.
Τελικά αυτές οι διακοπές ήταν απο τις καλύτερες της ζωής μου. Μπορεί να μην περιελάμβαναν το summer loving που τόσο λαχταρούσα, αλλά για κάποιο λόγο σαν να ήταν σημαδιακές. Τι σημάδια έδειξαν; Ότι τα καλύτερα έρχονται, είμαι σίγουρη! Άντε και του χρόνου!