Friday, December 31, 2010

2010. Ο επίλογος.


Τι να σου πω; Ότι χαίρομαι ότι φεύγει το 2010; Όλη την προηγούμενη χρονιά γκρίνιαζα.   Αλλά από την άλλη η γκρίνια ήταν αυτή που γέννησε την Ζαργάνα.
3 ώρες πριν αλλάξει αυτή η χρονιά, και σκέφτομαι πως αυτή αυτή η χρονιά δεν θέλω να φύγει.
Περίεργο αλλά αυτή η χρονιά θα με βρει "ερωτευμένη" με 3 άντρες.  Οέο! Mε την παραμυθένια έννοια της λεξης όμως.  Με την πλατωνική έννοια της λατρείας.  Με 3. Με τον Π. που δεν πρόκειται να τον ξεχάσω ποτέ γιατί είναι το παρελθόν το παρόν και το μέλλον.  Ο άντρας της ζωής μου.  Ο άντρας που μέσα στο μυαλό μου είναι ο πρίγκηπας.  Ο ζαργάνος μου.  Ποτέ δεν μ’ ερωτεύτηκε γι αυτό και τον ερωτεύτηκα.   Με τον Δ.  Ο σουπερ σταρ.  Όλη η Ελλάδα συζητάει γι αυτόν.  Αλλά αυτός έκανε πέρα όλες τις ανορεξικές μοντέλες και μου ζήτησε να βγουμε.  Και σκέφτομαι πως θα είναι τα παιδιά μας.  Το πρώτο μας εξώφυλλο στο ΟΚ.   (εδώ βέβαια ξεπερνάμε την παραμυθένια έννοια και μπαίνουμε σ' ενήλικα κατατόπια, χε χε χε χε!!!!) Και ο καλυτερός μου φιλος. Αυτός που ήταν ο ερωτάς μου και ο χρόνος μας έφερε κοντά και μας έκανε φίλους.  Και δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα γίνοταν αν δεν ηταν κοντά.  Αυτός που ήταν κοντά μου στα δύσκολα και στα ευκολα αυτός που με κάνει να γελάω όλα όταν ολοι οι άλλοι με στεναχωρούν.  Δυσκολο το τρίλημα.
Ήμουν σήμερα στο Κολωνάκι με μία υπέροχη μπάντα και τα έχω πιει τα ποτάκια μου. Και παραπατάω.  Και όλο σβήνω και γράφω.  Πρέπει να γράψω πριν φύγει αυτή η χρονιά.  Πριν φύγει αυτή η χρονιά πρέπει να τα πω.
Τι έχω αποκομίσει από αυτή την χρονιά; ΄Ένα πράγμα.  Έρωτα η ζωή έρωτα θέλει.  Αυτό μας οδηγεί.  Ποιος την χεζει την καριέρα, έρωτα θέλει η ζωή έρωτα θέλει.  Όταν δεν είμαι ερωτευμένη δεν δημιουργώ ΔΕΝ ΖΩ!!!!
Βρε αν δεν υπήρχε η καψούρα θα ήμουν εκεί που είμαι; Ο Π. ήταν αυτός που μ’ εκανε να φτιάξω αυτό το blog και είμαι εδώ έναν χρόνο μετά ν’ αναπολώ.  Αποτυχημένα ραντεβού, έρωτες δίχως άυριο, όνειρά και ελπίδες με κάνουν να γράφω.  Τι να τα κάνω τα παπούτσια και τα λεφτά αν το κρεβάτι μου είναι άδειο;  Δεν πάτε να λέτε ό,τι θέλετε;  Ζω μόνο όταν ερωτεύομαι!!!!
Και σκέφτομαι κάθε πρώτο ραντεβού.  Που ντύντομαι, ούτε πολύ τσουλα ούτε πολύ καθώς πρέπει, που γράφω τα σεναριά μου τι θα πω και τι θα κάνω. Που κρύβω κάθε ίχνος αυθορμητισμού μην και την κάνει ο επίδοξος με ελαφρά.  Σκέφτομαι και την πρώτη φορά που κάνω σεξ.  Που λέω τώρα θα μου κάτσει το τζόκερ και παίρνω απλά ένα διπλό.  Τα λεφτά μου πίσω!!!!.  Δεν ξέρω αν στο είπανε αλλά το σεξ θέλει δύο κι όχι έναν.  Όταν το κανεις με την χούφτα σου έχει διαφορά, ιδιαίτερα αν η γυναίκα έχει σαρκα και οστά και δεν έχει απλά βαλβίδες.   Μην γκρινιάζεις μετά γιατι τα αχ και τα βαχ κάτι σου θυμίζουν… Την «Σειρίνα» μήπως;
Πόσα ραντεβού; Πόσες ευκαιρίες στην ευτυχία; Πάνε κι έρχονταί! Κομπλεξικοί, μαμάκιδες, τοσοδούλιδες, βλαμένοι!!! Για όλους είχα έναν «καλό λόγο».  Δεν βλέπω τα χάλια μου.  Αυτή η χρονιά τα είχε όλα.  Και στο τέλος παλι μόνη με βρίσκει.  Γαμησέ τα.  Η αγορά χάλια.  Βρε Ζαργάνε που είσαι οέο;;;;;;;;;; Μην είναι ο γυαλός στραβός ή μην στραβά αρμενίζουμε;
Περασμένα τριάντα.  Όχι πολύ, αλλά περασμένα.  Πριν λίγες ημέρες για πρώτη φορά σκέφτηκα τον εαυτό μου μ’ ένα μωρό και για λίγα λεπτά το απόλαυσα.  Μετά μ’ επιασε ένας μικρός πανικός.  Μετά είδα την παπουτσοντουλάπα μου και συνειδητοποίησα  ότι έχω τα μυαλά πάνω από το κεφάλι μου.  Που θα ζει το παιδί μου; Με τι θα τρέφεται; Με καστόρι; Α πα πα πα!!!!!  Ας αρχίσουμε από τα βασικά.  Με λένε Ζαργάνα και μένω και ζω μόνη μου.  Μετά θα έρθει και το μωρό….
Δεν ξέρω.  Όλοι γύρω μας «φτιάχνουν» τις ζωές τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.  Άλλοι παντρεύονται, άλλοι γεννούνε, άλλοι χωρίζουν κι αρχίζουν από την αρχή.  Κι εμείς απλά ζούμε την αιώνια εφηβεία μας.  Βγαίνουμε ραντεβού, ονειρεύομαστε και χωρίζουμε με το πρώτο εμπόδιο.  Βαριόμαστε;  Έχει μείνει όλος ο κατιμάς; Πάντως το παλεύουμε… ερωτεύομαστε με το καλημέρα σας και χωρίζουμε με το καλησπέρα σας! Αλλά το ζούμε!!!! Και γι αυτό μένουμε ζωντανοί!!!!! Ζούμε από το δράμα!
Ερωτεύομαι άρα υπάρχω! Έστω και με 3 άντρες! Μέχρι να ζήσω τον κινηματογραφικό έρωτα.  Μέχρι να μου πουν το «you complete me».  Όσο ρομαντική κι ονειροπόλα ας με λένε.  Και ζηλεύω θανάσιμα αυτούς που το ζούνε και καμιά φορά ζω μεσα από τις εμπειρίες τους….
Τι θα κάνω από εδώ και πέρα; Θα προκαλώ την τύχη μου! Είτε είναι για καλό είτε για κακό… είτε μου πουν σ’ αγαπώ είτε «ξέρεις… αλλά».  Και θ’ αγαπώ μ’ όλο μου το είναι! Κι ας με πάρει από κάτω! Αν δεν αγγίξεις πάτο δεν θα φύγεις στην επιφάνεια!!!
Είθε το 2011 να μας φέρει Υγεία λοιπόν και πολύ έρωτα.  Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ηλίθια ραντεβού, πολύ κλάμα και πολλές ανατροπές! Serendipity.  Αν είναι κάτι να συμβεί θα συμβεί, θα το κάνει έτσι η μοίρα να συμβεί!!!!
Και σε μένα και στους 3 άντρες της ζωής μου τι να πω;;;; Ας κερδισει ο καλύτερος!!!!! Δεν επιλέγω εγώ… η Ζωή επιλέγει!!!!

Καλή χρονιά σε όλους, με Υγεία, Ευτυχία, Κινηματογραφικές στιγμές, αγαπησιάρικες στιγμές και αξέχαστες αναμνήσεις!!!! Ας είναι το 2011 απλά η αρχή για τα καλύτερα!!!

Thursday, December 23, 2010

Γράμμα στον Αγιο Βασίλη

Αγαπημένε μου Άγιε,
Ξέρω άργησα να σου γράψω, άλλα ένεκα που πήρα προαγωγή κι έπηξε ο κώλος μου! Συγνώμη για το μπινιλίκι Άγιε, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να εκφράσω αυτά που τράβηξα διαφορετικά.  Επίσης η παραπάνω έκφραση περιλαμβάνει και μία μικρή δόση και απόλαυσης και ηδονής οπότε αντικατροπτίζει ακριβώς την καταστασή μου τις προηγούμενες ημέρες!
Αγαπημένε μου Άγιε (το ξέρεις ότι είσαι ο αγαπημένος μου έτσι;), αυτόν τον χρόνο ήμουν πολύ καλό κορίτσι.  Πρώτα απ΄ όλα μόνο και μόνο η γεννησή μου και η δημιουργία του blog μου,  μετά απο την ανακάλυψη της πενικιλίνης είναι το επόμενο φανταστικό επίτευγμα της ανθρωπότητας.  Ξέρεις πόσους ανθρώπους έκανα να γελάνε (με τα χάλια μου τις περισσότερες φορές, αλλά χαλάλι τους!) όταν καμιά φορά δεν είχαν με τίποτα άλλο να γελάσουν;  Κι εκτός απο την γεννησή μου, ήμουν τόσο καλό κορίτσι που μέχρι και τα καλά κορίτσια με περνάγανε για βαρετή.  Αλήθεια Άγιε, επειδή το 2011 σκοπεύω να είμαι πολύ άτακτη, έχεις κάποιο contact person ν’ απευθυνθώ του χρόνου για τα δώρα μου; 
Λοιπόν αγαπημένε μου χοντρούλη και γλυκούλη Άγιε για φέτος τα Χριστούγεννα θέλω να μου φέρεις:
Το τροχόσπιτο της Barbie. Σε φυσικό μέγεθος και χωρίς τις ρόδες.  Δηλαδή το σπίτι της Barbie. Με φούξια καναπέδες και φρου φρου και αρώματα.  Αν δεν μου το φέρεις εσύ, θα μένω με τους δικούς μου μέχρι τα βαριά γεράματα και θ’ ανταλλάσουμε χάπια για την πίεση.  Και θα βγαίνω σαν την Αστερω στους δρόμους με μακριά άσπρη αέρινη εμφάνιση για να βρω γαμπρό.  Εννοείται πως μαζί με το (τροχο)σπιτο πάει πακέτο και το τρόλει ντουλάπα για να βάζω τα παπούτσια μου.  Εκτός αν το σπίτι είναι τρίπατο και μπορώ να χρησιμοποιήσω τον έναν όροφο σαν  τον προσωπικό παπουτσο-παράδεισο! Αν σε δυσκολεύει το (τροχο)σπιτο μπορείς πάντα να μου βρεις ένα πάμπλουτο θείο της Barbie που να δει σε εμένα την επόμενη κληρονόμο του και να μου κάνει αυτός δώρο την μικρή μου έπαυλη! Ζητάω πολλά; Καλά κι ένα δυάρι στο Γαλάτσι μου κάνει... Θα τα βρούμε μωρέ!
50 κιλά βοτάνι με την ονομασία «το ρουφάς και πετάς».  Δεν ξέρω αν το έχεις ακούσει.  Είναι ένα βοτάνι που μόλις το πίνεις , μετατρέπει όλα τα hamburgers, τις πίτσες, τις μακαρονάδες, τις σοκολάτες και το αλκοολ  σε λιποδιαλύτες και αντί να παχαίνεις κάνεις ένα κορμί λαμπάδα.  Κάνε με Άγιε Λαμπάδα για να ξεθάψω το Ξ. που κρύβω μέσα μου! Και να σου πω... μην διαρεύσει το μυστικό.  Αρκετά Ξ. υπαρχουν έξω! Αν το μάθουν όλες θα μας φάνε την δουλειά!
Έναν άνθρωπο ή μία εταιρία να με εκδόσει.  Όχι στο πεζοδρόμιο ή στην Τρούμπα, εννοώ σε βιβλίο περιοπής.  Με ωραία γραμματοσειρά και φανταστικό εξώφυλλο με την μούρη μου φαρδιά πλατιά.  Αν μου φέρεις και το «ρουφάς και πετάς» θα μπορέσουμε να βάλουμε και το φιδίσιο μου κορμί επίσης, αρκεί να φοράω φανταστικά Christian Louboutin! Και ξέρω μόλις εκδοθεί θα έρθει και η τηλεόραση και μετά το  Holywood, τα έχουμε ξαναπεί αυτά.  Εσύ μόνο τον εκδότη πρέπει να μου βρεις.  Και μετά εγώ να δεις, ολόκληρη αφιέρωση θα σου κάνω και θα παίξεις και στους τίτλους τέλους στο σιριάλ μου στην τηλεόραση! Εγώ  βλέπεις δεν ξεχνώ...
Ένα ποδήλατο.  Με κουδουνάκια και καλαθάκι. Να το παίρνω και να τραγουδάω «η Μαργαρίτα η Μαργαρώ» σαν την Τζένη Καρέζη.   Έτσι κι αλλιώς όλοι οι άλλοι έχουν την τάση να μου κάνουν την ζωή ποδήλατο, νομίζω ότι ήρθε η σειρά μου να τους καβαλήσω και να το απολαύσω!  Επίσης λένε ότι το σεξ είναι σαν το ποδήλατο, δεν το ξεχνάς ποτέ.  Επειδή εγώ θα το ξεχάσω σε λίγο, λέω να ξεκινήσω με το ποδήλατο και βλέπουμε... (δεν σου είπα ότι ήμουν πολύ καλό και βαρετό κορίτσι φέτος;)
Τον Φανταστικό μου Ζαργάνο.  Αυτόν μου τον χρωστάς.  Χρόνια μου τον τάζεις και όλο κάτι GI Joe μου στέλνεις.  Ο Φανταστικός μου Ζαργάνος θα είναι το ό,τι πρέπει μου.  Μέχρι να φτάσω στο σημείο να ρίξω τις απαιτήσεις μου στο ό,τι κάτσει λέω να συνεχίσω να διεκδικώ το ό,τι πρέπει μου.  Κάτι πήγες να κάνεις στις αρχές του χρόνου με τον Π. αλλά δεν του έδωσες το κουπονάκι του με τις δωρεάν επισκέψεις στον ψυχιάτρο και το παιδί μου τα είδε όλα και «τσουφ!» εξαερώθηκε! Ξέρεις ότι κανονικά επιστροφές δεν δέχομαι αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να κάνω και πίσω... Όχι τίποτα άλλο, γιατί δεν χαλάω χατήρι στον αγαπημένο μου στρουμπουλούλη Άγιο!
Αυτά Άγιε Βασίλη μου! Είδες η λιστα μου φέτος είναι μικρή και ταπεινή.  Ξέρω ότι δεν θα με ξεχάσεις, οπότε κι εγώ θα περιμένω.   Η διευθυνσή μου είναι Ζαργάνας και τσιπούρας γωνία, τρίτο συννεφάκι δεξιά.  Μετα το στρουμφοχωριό 3 μανιτάρι αριστερά!
Σ’ αγαπώ πολύ Άγιε Βασίλη μου!
God Bless Everyone (που λέει και ο μικρός Τιμ απο την Χριστουγεννιάτικη ιστορία)
Φανταστική Ζαργάνα

 Υ.Γ. Άγιε μην ξεχάσεις να φέρεις σε όλους τους αναγνώστες μου και τους φίλους μου, Υγεία, Παντοτινή Ευτυχία, Τρελό Έρωτα, Ανεπανάλληπτες Στιγμές, Χαρούενες εκπλήξεις και ανθρώπους γύρω τους να τους στηρίζουν και να τους αγαπούν! Καλά Χριστούγεννα!!!!

Sunday, December 19, 2010

Λα σουσουρελά λα σουσουρελά! Η Ζαργάνα στην Ρώμη!


Φτύσε με μην με ματιάσεις! Όχι σοβαρά! Είμαι λίγο προληπτικη μ’ αυτά κι επειδή αυτήν την εποχή διανύω μία από τις καλύτερες της ζωής μου, σου λέω φτύσε με! Όχι δεν οφείλεται σε κανέναν γκόμενο, απλά σ’ εμένα, τους φίλους μου και τις ανεπαναλληπτες στιγμές που ζω τον τελευταίο καιρό!
Πολλά συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό.  Ωραία πράγματα. Πριν από δύο εβδομάδες έκανα Grande εμφάνιση στην Αιώνια Πόλη! Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη! Ναι την έκανα την απιστία μου! Άφησα για λίγο τον ερωτά μου για το Παρίσι κι έκανα μία αρπαχτή με την Ρώμη! Δεν λέω, ωραία η Ρωμη, αλλά δεν είναι Παρίσι.  Θα ήθελε να ήταν αλλά δεν είναι!
Η αλήθεια είναι  ότι πριν πάω στην Ρώμη άκουγα για μία φανταστική πόλη, για πανέμορφους άντρες με Αρμάνι που θα βγαινουν από παντού (πώς είναι οι ξανθιές με τα εξτένσιον στα μπουζούκια, ένα τέτοιο πράγμα), για φανταστικό φαγητό και μία πόλη βγαλμένη από παραμύθι! Ούτε Αρμάνι είδα – αν εξαιρέσεις τον σοκολατί Θεό στην boutique του Hermes – ούτε καταπληκτικό φαγητό έφαγα, ούτε τον Παράδεισο επι της γης! Είδα όμορφες πλατείες, καλοντυμένο κόσμο, αμέτρητους Έλληνες, έφαγα υπέροχα gelato και είδα τεράστια αγάλματα και μνημεία! Τελικά οι Ιταλοί έχουν πρόβλημα με το μέγεθος μου φαίνεται.  Δεν είχα προσωπική εμπειρία, οπότε θα μείνω σ’ αυτή την γνώμη.  Είναι σαν τα τζόβενα με τις Mercedes, προσπαθούν να καλύψουν τα κενά με μεγάλο αμάξι!
 Βέβαια τελευταίο βράδυ ήρθε το Hollywood και με αποζημίωσε! Εκεί που έψαχνα να βρω απεγνωσμένα τσιγάρα έπεσα πάνω στον Aston Kutcher και στην Demi Moore! Εννοείται πως είχα αφήσει την φωτογραφική με την παρέα μου και δεν πρόλαβα να τους φωτογραφήσω (Ο Μέρφυ ξαναχτύπησε, οέο!), αλλά υποθέτω ότι αν την είχα μαζί, σίγουρα θα βγάζανε φωτογραφία μαζι μου, αφού η αντιδρασή μου μόλις τους είδα, ήταν σαν να είχα βγει μόλις από το ΠΙΚΠΑ! Γκα γκα γκα γκα! Μιλούσα σε ακταταλλαβίστικη  γλώσσα και μόνο ένα μωρό 11 μηνών θα μπορούσε να με καταλάβει! Πάντως δεν μπορώ να πω.  Θεά η Demi.  Επιβεβαιώνει τελείως το νόημα της παροιμίας «η γριά η κότα έχει το ζουμί»! Bravo, Bravissima!!!!
Εντάξει δεν μπορώ να πω.  Έκανα κι εγώ την ανατροπή στην Ρώμη.  Πήγα στο Βατικανό.  Και όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι εγώ με την εκκλησία είμαστε όπως ο Μπουτάρης με τον Άνθιμο.  Στήθηκα στην ουρά για ολόκληρα 10 λεπτά για τον Αγ. Πέτρο, ώσπου άρχισε να βρέχει και το έλαβα σαν προσωπικό σχόλιο του Άγιου προς το προσωπό μου, οπότε την έκανα μ’ ελαφρά! Δεν πειράζει θα τα πούμε μια καλή με τον Πέτρο, εκεί στις Πύλες.  Μέχρι τότε, ο Παράδεισος μπορεί να περιμένει!
Έτσι που λες.  Πήγα, είδα και απήλθα στην Ρώμη.  Όμορφα περάσαμε, αλλά όχι ανεπανάλληπτα.  Ούτε Pascal είχε η Ρώμη, ούτε φανταστικά μακαρόν, ούτε τάρτες που όταν τις φας έρχεσαι σε 3 τρεις οργασμούς, ούτε Pompidou, ούτε Jim Morisson, ούτε Oscar Wilde, ούτε Disneyland! Είχε όμως καλή παρέα, ωραίο χειμωνιάτικο καιρό, διάσημους και ωραίους περιπάτους! Πήγα και στην Fontana Di Trevi, έριξα τον οβολό μου κι ευχήθηκα την επόμενη φορά να ξαναπάω μ’ αυτόν που θα με κάνει να θέλω να κάνω Ζαργανοπαίδια!
Έτσι τώρα κάνω πάλι σχέδια για το επόμενο ταξιδάκι μου! Ο Pascal με περιμένει, η Easy Jet είναι με το μέρος μου, εξακολουθεί η γλώσσα του σώματός μου να με βγάζει ασπροπρόσωπη σε σχέση με τα άθλια γαλλικά μου και οι χορευτικές μου φιγούρες έχουν τελειοποιηθεί για το Barrio Latino! Viva la France! Η Ρώμη μέχρι τότε θα είναι απλά το τρίτο πρόσωπο, που απλά του τάζω ότι θα χωρίσω, πράγμα που εννοείται δεν θα κάνω ποτέ! Άπιστη γυνή…

Monday, November 29, 2010

Go for it!


Πώς το λένε οι μεγάλοι συγγραφείς; Writers block! Ε, ναι λοιπόν τέτοιο έπαθα κι εγώ.  Είναι που πάνε όλα καλά και δεν έχω με τι να γκρινιάξω.  Όχι,  δεν έχω βρει τον άντρα της ζωής μου ακόμα, αλλά όλα τα’ αλλα πάνε καλά! Δεν μασάω όμως.  Έχω κάνει τις κουβέντες μου με τον Άγιο και περιμένω να μου τον στείλει όπου να’ ναι! Τώρα στην Ιταλία θα είναι, στην Αθήνα θα είναι, θα σε γελάσω…
Έτσι που λες.  Έχω κολλήσει.  Έχω βγει παγανιά και ζητάω θέματα. Ευτυχώς η πόλη είναι γεμάτη με υπέροχα και πονεμένα πλάσματα και νομίζω ότι θα έχω υλικό για λίγο καιρό ακόμα! Ένα υπέροχο πλάσμα με ρώτησε λοιπόν: Τι κάνεις αν σου αρέσει κάποιος άνθρωπος πολύ και δεν είσαι του αθλήματος «κάνω την πρώτη κίνηση» ;
Τώρα την πάτησες.  Τι να σου πω; Εγώ δεν είμαι του συγκεκριμένου κλαμπ.  Εγώ αν μου αρέσει κάποιος, κάνω βουρ! Κι αν δεν κάνω βουρ, κάνω την ηλιθια.  Και στις δύο περιπτώσεις είμαι χαμένη, γιατί στην πρώτη μεν εξαφανίζονται σαν το Road Runner κάνοντας τον χαρακτηριστκό ήχο «φφφφφσσσσσσσσς Μπιπ Μπιπ» αφού τρομάζουν και βαριούνται (αυτό το Cosmopolitan μας έχει καταστρέψει τελικά), ενώ στην δεύτερη περίπτωση προσπαθώντας να κάνω την χαριτωμένη, γίνομαι τόσο γελοία και φαίνομαι σαν το Βαμβακούλα με φουρό και πορτοκαλί περούκα.  Έτσι το αντικείμενο του πόθου μου συναγωνιζεται το παραπάνω Road Runner.  Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα το ίδιο με του κογιότ.  Πέφτω τ’ ανάσκελα από ψηλά και με πλακώνει κάποιος τεράστιος βράχος! Αλλά ευτυχώς όπως το συμπαθέστατο κογιότ, δεν πεθαίνω ποτέ και ξανά προς την δόξα τραβώ!
Go for it! Αν θες κάτι, διεκδικησέ το! Δεν σου είπα με το καλημέρα σας ν’ αρχίσεις τα «I love you, You love I?» και τα «Ελα ν’ αγαπηθούμε darling» αλλά δώσε το στίγμα σου, κάνε την κινησή σου ακόμα κι αν αυτή είναι ένα χαμόγελο.  Βαριέμαι τους ανθρώπους που κάθονται εκεί σαν τον Βούδα και περιμένουν να τους διεκδικήσουν.  Βρε τι μας λες; Πρώτον τους θεωρώ τεμπέλιδες και ματαιόδοξους.  Το μόνο πράγμα σ’ αυτή την  ζωή που που αξίζει να το διεκδικείς ενώ δεν κάνει τίποτα παρά να στέκεται εκεί, είναι τα Cristian Louboutin.  Και είσαι εσύ Cristian Louboutin? Αφού δεν είσαι, κάνε κάτι! Διαφορετικά, μαζί με το σωρό κι εσύ! Πήξαμε στις γλάστρες!
Εντάξει δεν μπορεί να πήξει ο κόσμος από κυνηγούς.  Αλλά ακόμα κι αν δεν είσαι κυνηγός μπορείς να παλέψεις και να διεκδικήσεις χωρίς να εκτεθείς.  Η ιστορία και οι χαζο-αισθηματικές κωμωδίες (που λατρεύω) είναι γεμάτα με τέτοιες περιπέτειες.  Το μυαλό είναι το πιο ισχυρό όπλο που κατέχουμε όλοι (ε, καλά όχι και όλοι, αλλά οι περισσότεροι) γι αυτό χρησιμοποιησέ το και σε άλλα πράγματα εκτός από την δουλειά σου! Αν ο Jerry δεν κουνιόταν στον Tom, νομίζεις ότι θα καθόταν ν’ ασχοληθεί; Ναι καλά.   Το πιο πιθανόν ήταν να καθόταν εκεί και να γουργούριζε στον καναπέ. 
Σ’ αυτή την ζωή δυστυχώς αναλλωνόμαστε σε πράγματα που στο τέλος της ημέρας μπορεί να μην μας κάνουν ευτυχισμένους.   Ο χρόνος δυστυχώς δεν είναι με το μέρος μας, γι αυτό στο κυνήγι της ευτυχίας δεν πρέπει να είμαστε τεμπέλιδες και τσιγκούνηδες.  Όταν θέλουμε κάτι, η γνώμη μου είναι να το κυνηγάμε και να το διεκδικούμε.  Μπορεί να φάμε χαστούκια, να πέσουν βράχοι πάνω μας και να μας πλακώσουν, να λαβωθούμε και να πονέσουμε.  Αλλά η ευτυχία και ο έρωτας δεν έρχονται ποτέ να σου χτυπήσουν την πόρτα αν εσύ δεν τα κυνηγήσεις και λιγο.  Δεν θα έρθει ποτέ ο Jude Law όπως στο Holiday να σου χτυπήσει το κουδούνι τα μαύρα μεσάνυχτα για να ζήσεις και να ερωτευτείς.  Πρέπει να βγείς εκεί έξω και να είσαι προετοιμασμένος για όλα τα ενδεχόμενα.  Να πολεμήσεις και να παλέψεις. 
Αυτή είναι λοιπόν φίλε μου η αποψή μου.  Βγες έξω και διεκδίκησε αυτό που θες.  Κάνε τον εαυτό σου εύαλωτο στην επιτυχία αλλά και στην απόρριψη.  Κάνε αυτό που θα ήθελες πάντα να σου κάνουν.  Γίνε ευρυματικός ίσως και λίγο «Μακιαβελικός».  Ο έρωτας είναι παιχνίδι σαν το πόκερ.  Αν πας συνέχεια πάσο δεν θα πάρεις ποτέ την παρτίδα.  Για να κερδίσεις πρέπει να μάθεις το παιχνίδι καλά, να μάθεις να ψυχολογείς τους παίχτες, να ρισκάρεις και ίσως πολλές φορές να μπλοφάρεις! Οι συντηριτικοί παίχτες είναι και οι βαρετοί παίχτες! Ακόμα κι αν στις πρώτες παρτίδες μείνεις ταπί, δεν έγινε και τίποτα!  Ό,τι χαρίζεται χωρίς προσπάθεια δεν έχει ποτέ ενδιαφέρον.  Και μπορεί το συγκεκριμένο καρέ να μην ήταν το τυχερό σου!  Αλλά… ΠΑΝΤΑ γυρίζει ο τροχός.  Απλά κοίτα να είσαι εκεί, έτοιμος να ποντάρεις! Τα ρέστα μου!!!!!

Wednesday, November 17, 2010

Όσο ζεις μαθαίνεις (κι ελπίζεις). Μαθήματα μόνο για γυναίκες

Πριν απο έναν μήνα έκανα ένα σεμινάριο για να βελτιώσω την ποιότητα ζωής μου.  Βλακείες.  Και το NLP μία απο τα ίδια.  Τελικά ό,τι και να έκανα, το αποτέλέσμα ήταν το ίδιο.  Πάλι το βράδυ αντί ν’ αγκαλιάζω τον παίδαρο, αγκάλιαζα τα μπαμπάκια! Ώσπου με ενημερώσανε για ένα τριήμερο workshop, που θ’ αλλάξει την ζωή μου... Απο μία γρήγορη ματιά που έριξα στην agenda κατάλαβα, ότι το χρειάζομαι επειγόντως... 

Όσο ζεις μαθαίνεις ( κι ελπίζεις).  Μαθήματα μόνο για γυναίκες.
1.  Σιωπή, Το Τελικό Σύνορο: Εκεί που Καμία Γυναίκα Δεν Έχει Ξανάπαει...
2.  Η ανεξερεύνητη Πλευρά των Τραπεζικών Συναλλαγών: Καταθέσεις
3.  Πάρτυ: Χωρίς Καινούρια Ρούχα
4.  Διαχείριση Ανδρών: Οι μικροκαβγάδες μπορούν να περιμένουν για μετά το τέλος του αγώνα.
5. Τουαλέτα Ι:  Και οι άνδρες χρειάζονται χώρο στην τουαλέτα
6. Τουαλέτα ΙΙ: Το ξυραφάκι του είναι δικό του
7. Επικοινωνία Ι: Δάκρυα - Το τελευταίο καταφύγιο, όχι το πρώτο
8. Επικοινωνία ΙΙ: Σκέψη πριν την ομιλία
9. Επικοινωνία ΙΙΙ: Πώς να παίρνεις αυτό που θέλεις χωρίς γκρίνια
10. Ασφαλής οδήγηση: Ένα προσόν που ΜΠΟΡΕΙΣ να αποκτήσεις
11. Τηλέφωνο: Πώς να το κλείσεις
12. Εισαγωγή στο παρκάρισμα
13. Παρκάρισμα για προχωρημένες: Με την όπισθεν!!!
14. Μαγειρική Ι: Αγοράζω πατάτες, αυγά και λάδι
15. Μαγειρική ΙΙ: Πώς να μην επιβάλλεις τη δίαιτά σου στους άλλους ανθρώπους
16: Κομπλιμέντα:  Να τα δέχεσαι με ευγένεια
17. Χορός: Γιατί στους άντρες δεν αρέσει
18. Κλασική Υπόδηση: Να φοράς παπούτσια που ήδη έχεις
19. Σκόνη στο σπίτι: Μια άκακη φυσική ουσία που μόνο οι γυναίκες προσέχουν
20. Ενοποίηση της μπουγάδας: Πώς να τα πλένεις όλα μαζί
21. Λάδι και Βενζίνη: Το αυτοκίνητό σου χρειάζεται και τα δύο

Είμαι σίγουρη πως ο εισηγητής θα τρώει πολύ παντόφλα σπίτι κι επίσης θ’ απευθύνεται στην αγαπημένη του μονίμως μ’ενα Yes Dear. Αλλά, τα έχω δόκιμάσει όλα που λέει και η διαφήμιση.  Θα το κάνω κι αυτό!!! Αχ, τι τραβάω η Ζαργάνα για να βρω την αληθινή αγάπη (και την υπέρτατη υδονή βεβαίως βεβαίως)!
Και πάλι τα συγχαρητήρια μου στην Εμμανουέλα που μου σύστησε το συγκεκριμένο σεμμινάριο! Σμουτς!

Tuesday, November 16, 2010

Όσο ζεις μαθαίνεις. Μαθήματα μόνο για άντρες.


Σήμερα μεταξύ Asos.com, Dorothy Perkins & Facebook έπεσε το μάτι μου στο παρακάτω workshop.  Κι επειδή νομίζω ότι ότι μερικές ευκαιρίες παρουσιάζονται μία φορά στην ζωή, σας το παρουσιάζω για να καλέσετε όλους τους άντρες φίλους σας. 

Θέμα 1:  Πώς να γεμίζετε παγοθήκες. Βήμα - βήμα με παρουσίαση slides.
Θέμα 2:  Χαρτιά τουαλέτας: φυτρώνουν μόνα τους ή χρειάζονται αλλαγή;  Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης.
Θέμα 3: Διαφορές μεταξύ του καλαθιού για τα άπλυτα και του πατώματος. Φωτογραφίες και επεξηγηματικά γραφήματα.
Θέμα 4: Πιάτα και μαχαιροπήρουνα: μπορούν να σηκωθούν και να πετάξουν μόνα τους στον νεροχύτη;  Παραδείγματα σε βίντεο.
Θέμα 5: Απώλεια ταυτότητας: όταν χάνεις το
TV control από το έτερό σου ήμισυ.  Υποστηρικτική τηλεφωνική γραμμή και ψυχανάλυση.
Θέμα 6: Μαθαίνοντας πώς να βρίσκεις πράγματα, αρχίζοντας με το να ψάχνεις στο σωστό μέρος αντί να κάνεις το σπίτι άνω κάτω ενώ ουρλιάζεις.  Ανοιχτή συζήτηση.
Θέμα 7:  Υγεία: η αγορά λουλουδιών δεν είναι επώδυνη για την υγεία σας. Γραφικά και ηχητικά παραδείγματα.
Θέμα 8:  Οι αληθινοί άντρες ζητάνε οδηγίες όταν χάνονται. Αληθινές μαρτυρίες.
Θέμα 9:  Είναι γενετικά δυνατόν να κάτσεις αμίλητος ενώ αυτή παρκάρει; Προσομοίωση οδήγησης..
Θέμα 10:  Μάθημα ζωής: οι βασικές διαφορές ανάμεσα στη μητέρα και τη σύζυγο. Συζήτηση μέσω διαδικτύου και αυτοσχεδιασμοί....
Θέμα 11:  Πώς να γίνεις η ιδανική παρέα για τα ψώνια. Ασκήσεις χαλάρωσης, διαλογισμού και τεχνικές αναπνοής.
Θέμα 12:  Πώς να πολεμήσεις την εγκεφαλική ατροφία: να θυμάσαι γενέθλια, επετείους...

Όποιος έχει πληροφορίες για τα αντίστοιχα sessions για τον γυναικείο πληθυσμό παρακαλώ να μου χτυπήσει την πόρτα! Διαφορετικά δέχομαι ιδέες για να το οργανώσουμε απο την αρχή!  Αν και νομίζω ότι σ' αυτή την περίπτωση το workshop μπορεί να κρατήσει κι 6 μήνες.. Και ποιος έχει τόσο χρόνο;
Πολλά ευχαριστώ στην Εμμανουέλα που ανάρτησε το συγκεκριμένο post κι εγώ σαν Φανταστική Ζαργάνα που είμαι το έκλεψα, τελείως αναίσχυντα και ξεδιάντροπα!!! Εμμανουέλα μου σ' ευχαριστώ, μου έφτιαξες απλά την ημέρα!

Saturday, November 13, 2010

Γιατί μερικές φορές... απλά δεν σε γουστάρει!

42 ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα.  Ναι μετράω κι εγώ ανάποδα σαν τα Jumbo.  Και η Μαγεία των Χριστουγέννων μ’ εχει ήδη κατακλύσει, αλλά μια γλυκειά μελαγχολία την έχω.  Τώρα τελευταία για κάποιο λόγο μου λείπει πολύ ο Π.  Τόσο καιρό είχα ξεχαστεί κι έχω προχωρήσει ειλικρινά, αλλά τώρα τελευταία για κάποιο λόγο μου λείπει.  Όχι καθημερινά.  Αλλά είναι κάτι στιγμές που συμβαίνουν κάτι πράγματα μικρά και θέλω να τρέξω να του τα πω.  Και δεν μπορώ πια να κάνω τίποτα για να το αλλάξω αυτό κι αυτό είναι που προβληματίζει πιο πολύ…
Τι γίνεται λοιπόν  όταν απλά δεν σε γουστάρει;
Μία φίλη την προηγούμενη εβδομάδα με ρώταγε για κάποιον με τον οποίον βγήκε, πέρασε πάρα πολύ όμορφα αλλά μετά από αυτός ψιλοχάθηκε.  Η αλήθεια είναι πως αν βγεις με κάποιον ραντεβού και μετά ψιλοχαθεί, τα πράγματα είναι πολύ απλά.  Απλά δεν σε γουστάρει τόσο όσο θα ήθελες.  Αν σε γούσταρε πολύ και περνούσε στο ραντεβού τόσο καλά όσο εσύ, πιστεψέ με ή θα σου ζητούσε την ίδια μέρα το επόμενο ραντεβού ή θα επικοινωνούσε μαζί σου την επόμενη ημέρα.  Άντε το πολύ την μεθεπόμενη αν έχει σοβαρά προβλήματα δέσμευσης.  Και καμιά δουλειά, κανένα ταξίδι και γενικά καμία συγκυρία δεν θα τον εμπόδιζε από το να επικοινωνήσει μαζί σου.  Και δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι που απλά χάθηκε.  Απλά δεν σε γουστάρει.  Η δεν σε γουστάρει αρκετά.
Οι γυναίκες από την άλλη είναι διαφορετικές.  Παίζουν κάθε είδους παιχνίδια όταν τους  αρέσει κάποιος.  Θα στηθούν πάνω από το τηλέφωνο και θα παρακαλάνε το σύμπαν να τους  δώσει δύναμη ώστε να μην του τηλεφωνήσουν, θα καταναλλώσουν  τόνους σοκολάτας για να μην του κάτσουν  και μπορεί να κάνουν ό,τι δεν αισθάνονται γενικά για να μην «δώσουν δικαιώματα».  Όλες οι άλλες δηλαδή.  Εγώ είμαι τόσο άμεση και τόσο ανοιχτό βιβλίο που καταντάω βαρετή.  Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. 
Επίσης οι γυναίκες γενικά, γαμώ την εγκεφαλικότητα μας και την ανασφαλειά μας, βγαίνουμε με manual.  Λουλούδια, γλυκά, κοπλιμέντα, λεφτά, κανά δυο μπαρούφες για το μέλλον λιγο επιμονή  κι έπεσε το φρούριο.  Στις πιο δύσκολες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί να κάνεις και λίγους κοιλιακούς παραπάνω, γιατί τα νέα εξελιγμένα μοντέλα γυναικών (σαν την αρχοντιά μου βεβαίως βεβαίως) βγαίνουν με ενισχυμένο οπτικό σύστημα εκτός από το ακουστικό, αλλά στο τέλος της ημέρας, αν διαβάσεις ένα cosmopolitan και δεις και 3 χαζο ρομαντικές ταινίες, το έριξες το γκομενάκι.  Αρκεί να θέλεις.  Αλλά θέλεις;
Μακάρι να υπήρχαν τερτίπια και κόλπα για να κάνεις έναν άντρα που δεν σε θέλει ν’ αλλάξει γνώμη! Ξέρεις από αυτά που ξέρουν οι παλιές.  Ή και οι νέες.  Και δεν εννοώ να χάσεις 20 κιλά, να πλακωθείς στις πλαστικές, να βάλεις ξέκωλα ρούχα και να κάψεις εγκεφαλικά κύταρρα.  Να κάνεις έναν άντρα να σε θέλει.  Να σε ποθήσει και να σε διεκδικήσει.  Δεν ξέρω μπορεί να υπάρχουν τρόποι.  Όσο και να θέλω να δείχνω ότι τα ξέρω όλα, δεν τα ξέρω.  Εκεί σκίζω τα διπλωματά μου και δηλώνω ανίδεη και παρθένα.  Κάποτε είχα στηρίξει όλες μου τις ελπίδες στην λοβοτομή και τα ηλεκτροσόκ, αλλά μία που έμαθα ότι τελικά δεν έχει αποτελέσμα, στην καλύτερη να τον αφήσεις τον άλλο φυτό (εκτός κι αν αυτός είναι ο σκοπός σου – αλλά με το «κούκου» τι γίνεται; ) και δεύτερον χρειάζεται να ασκήσεις βία για να μπορέσεις να τον καθήσεις κάτω.  Και στην βία λέμε πάντα όχι.  Εκτός κι αν αφορά στημένη βία σε role playing όπου εκεί … χαμογελάμε πονηρά!
Τελικά τι κάνεις όταν απλά δεν σε γουστάρει; Προχωράς; Επιμένεις; Κι αν αποφασίσεις να επιμείνεις, τελικά το αποτέλεσμα είναι από επιθυμητό;  Πόσα παιχνίδια πρέπει να παίξεις μέχρι ν’ αποκτήσεις αυτόν ή αυτή που αγαπάς; Και αν στο τέλος το καταφέρεις, μετά από τόσα παιχνίδια, αξίζει τον κόπο;
Δεν ξέρω λοιπόν πως μπορείς να κάνεις κάποιον να σε θέλει, όταν απλά δεν σε γουστάρει.  Εγώ γενικά είμαι από τους ανθρώπους που επιμένουν.  Επιμένουν μέχρι να βαρεθούν.  Μετά προχωράω.  Το μόνο πράγμα που δεν κάνω είναι ν’ αρχίζω να στολίζω τον άλλο με όλα τα κοσμιτικά του κόσμου και κλασικά να κάνω αυτό που ξεστομίζουν όλες οι γυναίκες «Τι; Δεν σε θέλει; Είσαι σίγουρη ότι είναι straight? Μήπως τον παίρνει λίγο;».  Κλασικές γυναίκες…
Μην με ρωτάς τώρα, γιατί 42 μέρες πριν τα Χριστούγεννα έχω τέτοιους προβληματισμούς.  Έβλεπα χτες και την ομόνυμη ταινία και μου την έδωσε που είχε Happy Ending. Γιατί όσο και ρομαντική αν είμαι καταλάθος, ξέρω πως αν απλά δεν σε γουστάρει δεν υπάρχει το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».  Ναι το ξέρω,  και μάλιστα πολύ καλά. 
Αλλά δεν μασάω. Γιατί μπορεί να πονάς εκείνη την στιγμή αλλά μετά όταν το ξεπερνάς και βλεπεις πια καθαρά, είναι από τις στιγμές που αξίζει να ζήσεις. Και στο κάτω κάτω Χριστούγεννα έρχονται.   Κι αν είσαι σαν εμένα και ξέρεις τους σωστούς ανθρώπους στις σωστές θέσεις εκεί στον Βόρειο Πόλο τότε ο Αγιος Βασίλης θα σου έχει κάτω από το Δέντρο το σωστό αγόρι, με την σωστή ενδυμασία και την σωστή διάθεση! 
Γι αυτό, αν κι εσένα δεν σε γουστάρει, μία είναι η λύση.  Ξεκίνα και γράφε! Santa Claus is coming to town! Προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις…

Saturday, November 6, 2010

When a man loves a woman...


Μία εβδομάδα μετά το μεγάλο debate κι ακόμη ακούω διάφορες απόψεις για την μάχη των φύλων.  Από άντρες, από γυναίκες, από γκέι άντρες και γυναίκες.  Όλοι ελεύθεροι και καταιδρωμένοι στο κυνήγι της ευτυχίας.  Και όλοι παραπονιούνται.  Ρε παιδιά τι γίνεται εκεί έξω;
Εγώ γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά έτσι που τα’ ακούω  με πιάνει ένα άγχος, ένα πλάκωμα.  Τι έγινε ο έρωτας ρε παιδιά; Την έκανε μ’ ελαφρά; Που πήγαν όλα αυτά που ονειρεύομασταν μικρά;  Το Σ + Σ = L.F.E. ; Χαθήκανε μεταξύ διαπραγματεύσεων για το δάνειο, την απελευθέρωση των γυναικών και την οκνηρία των αντρών;  Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι πρέπει να μετακομίσω την συλλογή μου από αισθηματικές χαζο-γκομενό – ταινίες στην ίδια κατηγορία με το SpiderMan, τους X-Men και όλους τους άλλους φανταστικούς ήρωες.  Επιστημονική φαντασία;
Ώσπου ήρθε μία απλή Τετάρτη.  Ψώνια και χάζεμα στις βιτρίνες με την φίλη μου την Ν. στις βιτρίνες του Golden Hall και μετά δείπνο και κους κους.  Αλλά μετά από 10 ώρες δουλειά πάνω σε 10ποντες μπότες αρχίζεις και καταρρέεις οπότε το δείπνο φαντάζει σαν μαρτύριο.  Το μόνο που θες είναι να βγάλεις τις μπότες σου, να χαλαρώσεις μ’ ένα ποτήρι κρασί, να τσακίσεις μια πίτσα στην καθησιά σου  και να τα πεις με την φιλενάδα σου.  Κι έτσι έγινε.  Το άλλο μισό της Ν. θα έλειπε σε επαγγελματικό δείπνο οπότε το σπίτι άδειο και να η καλή ευκαιρία για αμείλικτο girl talk.  Παράδεισος.  Και φτάνουμε και ο Παράδεισος πράγματι μας περιμένει. 
Το άλλο μισό της φιλενάδας μου που λες, μας ετοίμασε σούπερ κατάσταση με κεριά, κρασί, φαγητό και γλυκό για τα κορίτσια του που θα ερχόντουσαν κουρασμένα και καταιδρωμένα.  Απλά τα ετοίμασε κι έφυγε.  Κι ενώ καταβρόχθιζα το πέμπτο καναπέ με σολωμό, έπινα το κρασί μου κουλουριασμένη και χαλαρωμένη στην καρέκλα μου το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι … τελικά υπάρχουν και αυτοί οι άντρες. 
Και πήγε το μυαλό μου πίσω σ’ αυτούς τους άντρες.  Σ’ αυτούς που 10 ημέρες πριν από τα γενεθλιά σου σου στέλνουν με τον πιο περίεργο και πανούργο τρόπο τα πιο ωραία παπούτσια του κόσμου, σ’ αυτούς που κλαίνε κάθε φορά που σ’ αφήνουν για να επιστρέψουν στην Αθήνα, σ’ αυτούς που σου γράφουν τα πιο ωραια γράμματα του κόσμου και σε κάνουν ν’ αισθάνεσαι πράγματι σαν την πριγκήπισσα του παραμυθιού, σ’ αυτούς που σου ετοιμάζουν το πιο όμορφο δείπνο στο πάτωμα του νέου άδειου τους διαμερίσματος, σ’ αυτούς που σου κάνουν έκπληξη κι έρχονται από την άλλη άκρη για να σου πουν απλά σ’ αγαπώ, σ’ αυτούς που παρατήσανε κάτι πολύ σημαντικό για να έρθουν να σε παρηγορήσουν όταν εσύ έκλαιγες με λυγμούς γιατί πέθανε η Winona Ryder στον Φθινόπωρο στην Νέα Υόρκη και σ’ αυτούς που όταν έλεγαν σ’ αγαπώ το εννοούσαν… Ναι αυτοί οι άντρες υπάρχουν.  Υπήρξανε στην ζωή σου, τότε γιατί γκρινάζεις; Γιατί έπαψες να πιστεύεις;
Πράγματι, “When a man loves a woman” προκύπτουν τα καλύτερα πράγματα στην ζωή. Τα πιο φανταστικά και τα πιο κινηματογραφικά.  Απλά για κάποιον λόγο δεν ακούγονται πια αυτά καθόλου.  Δεν ακούγονται πια χαρούμενες ιστορίες.  Αυτές που λες ότι θα δίνεις σαν παράδειγμα για την τέλεια ευτυχία ή αυτές που θα διηγείσαι στα παιδιά σου για να τους δείξεις ότι το L.F.E. υπάρχει εκεί έξω.  Κάτι σαν τον Άγιο Βασίλη.  Μπορεί να μην το έχει δει κανείς, αλλά αν πιστέψεις πολύ μπορεί κάποια Χριστούγεννα να τον πιάσεις στα πράσα να σου βάζει το δώρο σου δίπλα στο τζάκι ή τουλάχιστον στο καλοριφέρ… Απλά πρέπει να πιστέψεις και … να είσαι φρόνιμος!
Δεν θέλω λοιπόν ν’ ακούω άλλη γκρίνια.  Αρκετά πια!  Οι άντρες είναι έτσι και οι γυναίκες είναι αλλιώς.  Μπορεί να μην είναι απλά η σειρά σου για τον έρωτα.  Μπορεί απλά να μην είναι η σωστή εποχή.  Μπορεί να τον είχες, και να ήσουν τόσο μαλάκας (άντρας ή γυναίκα) που τον άφησες να φύγει.  Μπορεί να μην προσπαθείς πολύ.  Μπορεί να βαριέσαι και να μην το έχεις καταλάβει.  Μπορεί απλά να μην το θέλεις και να φοβάσαι να το παραδεχτείς.  Μπορεί πολύ απλά να μην σε γουστάρει…
Μ’ έχει πιάσει από τώρα το κλίμα των Χριστουγέννων και είμαι με την πιο αισιόδοξη διάθεση.  Κάθε χρόνο βέβαια με πιάνει (μόλις έρθουν τα  Χριστούγεννα όμως βάζω πλερέζα και γκρινιάζω σαν τον Δρακουμέλ χωρίς λόγο) αλλά φέτος συνέβησαν πολλά και αλλάξανε οι προτεραιοτητές μου.  Έτσι θέλω και για εσάς.  Αρκετά πια με τις γκρίνιες. - Και το λέω εγώ που είμαι η πρώτη διξάσασα της γκρίνιας.  Η αρχιγκρινιάρα. - Εκεί έξω είναι.  Μπορεί να είναι στο καφέ της γειτονιάς, μπορεί στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, μπορεί στο νησί που θα πας διακοπές, μπορεί στην δουλειά σου, μπορεί στον δρόμο, μπορεί στο Facebook, μπορεί στην Ρώμη, μπορεί στην Αθήνα, μπορεί να είναι και δίπλα σου και να μην το βλέπεις.  Μπορεί να είναι και ανάμεσα στους αναγνώστες αυτού του μπλογκ δεν ξέρεις ποτέ.  Απλά πρέπει να κοιτάξεις προσεκτικά και να κόψεις τις πολλές μαλακιές.  Ξέρεις εσύ για ποιες μιλάω.  Και θα έρθει.  Αλλά ακόμη και να μην έρθει, μην απελπίζεσαι.  Οι φανταστικοί γκόμενοι (ες) να είναι καλά! Ρώτα κι εμένα! Κάτι ξέρω παραπάνω... 

Και μην ξεχνιόμαστε... 49 ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα!!!!!

Friday, October 29, 2010

Κρατάω πληκτρολόγιο και δεν φοβάμαι να το χρησιμοποιήσω!


Αγώνας Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.   Debate Παπανδρέου – Σαμαρά.  Αυτό δεν είναι τίποτα.  Βάλε άντρες και γυναίκες άνω των 30 να συζητήσουν περί σχέσεων κι έχεις μία τιτανομαχία.  Αυτό συνέβη χτες το βράδυ. 
Σ’ ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά καφέ της πόλης  (με μία από τις πιο ωραίες μπάρες. Λυσσάξτε!!!)  μαζεύτηκαν 4 άντρες και 4 γυναίκες και φάγανε τα μουστάκια τους συζητώντας για ποιο λόγο είναι όλοι σχεδόν μόνοι τους.  Μην φταίνε οι γυναίκες, μην φταίνε οι άντρες, μην είναι στραβός ο γυαλός μην στραβά αρμενίζουμε; 2 φαλοκράτες λοιπόν βάλανε 4 γυναίκες κάτω και τις κατηγορήσανε για όλα!
Κι επειδή χτες τα είχαμε τσουξει και λιγάκι παραπάνω και το μουρλοκομείο που είχα απεναντί μου, νόμιζε ότι πράγματι τον χρονομετρούσαν και δεν με άφηνε ν’ αρθρώσω λέξη κι επίχειρημα, παίρνω την εκδικησή μου διαδυκτιακά και του απαντώ ξεδιάντροπα και αναίσχυντα από εδώ!!!!  Κι όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιώργος, κρατάω πληκτρολόγιο και δεν φοβάμαι να το χρησιμοποιήσω.
Αγαπημένε μου Νίκο,
Εσύ που ξέρεις τα πολλά και ο νου σου κατεβάζει, θα έπρεπε να ξέρεις ότι δεν θα έπρεπε να λυπάσαι καμία γυναίκα η οποία επέλεξε να είναι μόνη της μετά τα τριάντα.  Και , άκου με που σου λέω, επέλεξε να είναι μόνη της.  Θα μπορούσε να είναι με κάποιον που δεν θέλει  (με τον χασάπη της γειτονιάς για να έχεις και τσάμπα κρέας!)  ώστε να κάνει περήφανους τους γονείς της, το σόι της, την δουλειά της και ίσως κι εσένα που θεωρείς ότι μία γυναίκα μόνη είναι μισή γυναίκα! Όταν μία γυναίκα αποφασίζει να είναι μόνη της γιατί δεν έχει βρει αυτόν που θα την κάνει να θέλει να γεννήσει τα παιδιά του, δεν θα πρέπει να την λυπάσαι.  Θα πρέπει να την σέβεσαι γιατί έχει καταφέρει κι έχει ξεπεράσει τον τίτλο της γεροντοκόρης, έχει μάθει εντέχνως ν’ αποφεύγει και ν’ αντικρούει τα επιχειρήματα του κύκλου της και της οικογενειάς της για το καλό του γάμου, καταφέρνει να περνάει μόνη της καλά όπως περάσαμε εμείς χτες, χωρίς η βραδιά της να περιλαμβάνει υποχρεωτικά έναν γκόμενο! Επίσης έχει μάθει να ξεχωρίζει τους αποτυχημένους, τους βλαμένους και τους μαμάκηδες χωρίς να χρειαστεί να πάει στο κρεβάτι μαζί τους και ανάλογα τα υπόλοιπα προσόντα του να περάσεις την ώρα της, την ημέρα της ή και τον μήνα της.  Αλλά μέχρι εκεί.  Μετά τα θέλει ο κώλος της, οπότε καλά να πάθει!
Και μην ξεχνάς πως όπως ούρλιαζα και χτες, ισχύει το παρακάτω:
Σε κάθε άντρα αντιστοιχούν 3 γυναίκες.  Οπότε σε κάθε γυναίκα αντιστοιχεί το 33,3%.  Από αυτό 33,33% το 1/3 είναι γκέι, το 1/3 είναι παντρεμένοι και το τελευταίο 1/3 περιλαμβάνει τους δεσμοφοβικούς, τους μικροτσούτσουνους, τους τσιγκούνηδες, του μαμάκηδες, τους βλαμένους,  αυτούς που απλά δεν σε γουστάρουν και μερικούς καλούς οι οποίοι όμως σου φαίνονται απίστευτα βαρετοί.  Το γιατί μην με ρωτάς.  Μήπως γιατί είναι; Όταν λοιπόν βγεις με όλες τις παραπάνω κατηγορίες, αποφασίζεις πως σε αντίθεση με αυτό που έχει πει η φίλη μου η Charlotte στο Sex and the City, μπορείς να κάνεις σταθερή σχέση με τον δονητή σου.  Μια χαρά μπορείς να πας σινεμά μαζί του, για φαγητό, μπορεί να σου κρατήσει συντροφιά στον καναπέ βλέποντας μια ρομαντική ταινιία και μπορείς ωραιότατα να τον γνωρίσεις στους φίλους σου.  Αν μάλιστα έχουν φτάσει και οι φίλες σου στο ίδιο σημείο μπορείς να διοργανώσεις το νέο τρεντ της εποχής.  Επίδειξη Dildo.  Ζούμε μεγάλες στιγμές!

Και μπορεί να χάσαμε τον ρόλο μας, αλλά ως γνωστόν οι γυναίκες σε αντίθεση με εσάς είναι Multi taskers! Μπορούμε λοιπόν να είμαστε παράλληλα και γατούλες και αντράκια! Ανάλογα τι μας προκαλείτε εσείς! Αν εσείς μας βγάζετε τον Βαμβακούλα μέσα μας, πιστεψέ με δεν φταίει η φύση μας, εσείς φταίτε! Να ξέρεις ότι μία γυναίκα έχει τόσες προσωπικότητες που δεν μπορείς να φανταστείς.  Και πιστεψέ με δεν θέλεις να μάθεις! (Εγώ προσωπικά τείνω σ' ενα μείγμα Βαμβακούλα με λίγο Tracy Lords, αλλά εγώ είμαι Ζαργάνα και είμαι εκτός συναγωνισμού!)
Οι παλιοί λέγανε «Οι πουτάνες και οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές».  Και δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί όλοι εσείς οι άντρες έχετε μια ιστορία για μια πουτάνα και μια τρελή να μας πείτε.  Ιδιαίτερα η κατηγορία Glenn Close είναι πολύ δημοφιλής! Συμπερασματικά λοιπόν είστε τόσο ανασφαλείς που αναζητείτε γυναίκες οι οποίες σας δείχνουν τον ερωτά τους με καταπίεση, σκηνές ζηλοτυπίες, παράνοιες και άλλες τέτοιες ιστορίες.  Τουλάχιστον έτσι νομίζετε.  Αλλά η παράνοια Νίκο μου,  δεν είναι δείγμα αγάπης, είναι δείγμα ότι oι αντρες με τ' άσπρα έρχονται να σε βρουν.  Για τις πουτάνες δεν ανοίγω θέμα… γιατι είστε όλοι καμένοι! Και καλά να πάθετε.  Ας προσέχατε! 
Τελος Νίκο μου, θα ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι και τα γυναικεία μοντέλα έρχονται με υδραυλικό και ορμονικό σύστημα.  Αυτό σημαίνει λοιπόν,  ότι οι γυναίκες κάνουν σεξ και για την δική τους ευχαρίστηση και όχι για να κερδίσουν, κάποιον ή κάτι.  Και αν η λιμπιντό τους είναι άνω του μεσαίου θα βρουν ένα αρσενικό που δεν θα χρειάζεται και ιδιαίτερη μαστορία να τον βάλουν στο κρεβάτι τους, να πάρουν αυτό που έχει θεωρητικά να προσφέρει και μετά θα τον πετάξουν σαν στημμένη λεμονόκουπα. Κι αυτό δεν τις κάνει ούτε πόρνες ούτε όλα τ’ άλλα κοσμητικά επίθετα που αράδιασες χτες βράδυ.  Και μην μας κατηγορείς γι αυτή την στάση μας.  Δυστυχώς μάθαμε από τους καλύτερους.  Από εσάς.
Έτσι που λες Νίκο μου.  Δεν πας εσύ να λες ό,τι θέλεις, να κάνεις όσες λίστα με To Dos ή Not to Dos.  Και δεν πας να δίνεις όσες συμβουλές θέλεις.  Το να βρεις τον έρωτα είναι τόσο εύκολο όσο να λύσεις τον κύβο του ρούμπικ.  Μπορεί να παιδεύεσαι χρόνια και να μην τα καταφέρεις.  Μπορεί να είσαι από τους τυχερούς και με την δεύτερη προσπάθεια να καταφέρεις να βρεις την λύση.  Μπορεί ο προηγούμενος παίχτης να τον έστησε τόσο ωραία που η λύση του μετά είναι απλό παιχνιδάκι.  Το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε προσπάθεια, έρχεσαι μία κίνηση πιο κοντά στην λύση του.   Και όταν το λύσεις, τον αφήνεις στην γωνία του και τον καμαρώνεις.  Και όταν βαρεθείς να κάνεις κι αυτό και συνειδητοποιήσεις ότι τελικά η προσπάθεια σου άρεσε πιο πολύ από το αποτέλεσμα, ξεκινάς πάλι από την αρχή!!!
Ο Νίκος που λες είναι πλάσμα από τα λίγα.  Εκεί που τον λατρεύεις εκεί που θέλεις να τον στείλεις στην φάλαγγα! Κι ενώ θεωρητικά έχει όλη την συμπεριφορά του Νίκου Κούρκουλου και τους άντρα του πρόστυχου του σωστού είμαι σίγουρη ότι εντός των τοιχών ανήκει στην κατηγορία «Yes dear»!  Δεν πειράζει όμως, εμείς τον αγαπάμε έτσι! Υποκριτάκο και φωνακλά!!!!!!
Ειδική μνεία στον Δημήτρη επίσης που σιγόνταρε τον Νϊκο αλλά με λιγότερα ντεσιμπέλ.  Άγριο αγόρι με πληγωμένο παρελθόν και ροκ επιρροές.  Πρέπει να βρω οπωσδήποτε κάπου να το δώσω αυτό το αγόρι.  Πληροφορίες εντός!
Μπορεί λοιπόν στο χτεσινό debate να μην καταλήξαμε πουθενά.  Ήπιαμε όμως πολύ, αγκαλιαστήκαμε μετά και φιληθήκαμε για να περάσει! Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που έχει σημασία!

Thursday, October 14, 2010

Εσύ και το Ε.Σ.Υ.

Εντάξει το παραδέχομαι.  Και στις χειρότερες στιγμές, μπορώ να είμαι «γιουχου!».  Δεν είναι έλλειψη σοβαρότητας, μάλλον είναι αμυντικός μηχανισμός.  Ή έτσι λέω τουλαχιστον.  Γιατί για την έλλειψη σοβαρότητας δεν είμαι και τόσο σίγουρη.   Έχει αποδειχτεί ότι η σοβαρότητα δεν είναι μία απο τις αρετές μου.  Αλλά έχω τόσες άλλες που δεν αγχώνομαι.
Το είπα και στο facebook το λέω και τώρα.  Πάνω απ’ όλα Υγεία.  Πρέπει να συμβεί κάτι σε κάποιον που αγαπάς για να συνειδητοποιήσεις ότι το πως θα χάσεις 15 κιλά σε 2 ημέρες δεν είναι σοβαρό πρόβλημα κι επίσης το γεγονός ότι δυσκολεύεσαι περπατήσεις πάνω σε 13 πόντους δεν πρέπει να σε προβληματίζει ιδιαίτερα, γιατί υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα εκεί έξω.  Εγώ την προηγούμενη εβδομάδα είχε την παρθενική μου συνάντηση με το Ε.Σ.Υ..  Και όπως κάθε τι παρθενικό, είναι χάλια.
Αυτό το Greys Anatomy και όλες οι άλλες σειρές επιστημονικής φαντασίας μας έχουν καταστρέψει τελικά.  Όταν συνέλθεις απο το αρχικό σοκ μετά απο την εισοδό σου στα ελληνικά νοσοκομεία, συνειδιτοποιείς ότι πουθενά δεν θα βρεις κανέναν Derek Sheperd ή ακόμη καλύτερα έναν Mark Sloan (τον προτιμούμε γιατί είναι υπερσεξουαλικός όμως!).  Αν είσαι λίγο τυχερή το αποτέλεσμα θα είναι κάτι μεταξύ Κώστα Τσάκωνα, Άκη Τσοχατζόπουλου και Λάκη Γλυκούλη.  Δεν ξέρω γιατί κάποιες μαμάδες λυσσάνε να πάρουν οι κόρες τους γιατρό.  Τους έχουν δει πως είναι; Επίσης δεν καταλαβαίνω πως γίνονται όργια μέσα στα νοσοκομεία, αφού και οι νοσοκόμες είναι επίσης σαν να έχουν τρακάρει με τρόλεϊ.   Η επιτομή της ασχήμιας  και του αντικούκου.   Εγώ βασικά απογοητεύτικα απο τους γιατρούς.  Την διαφορά την έκανε μία γιατρίνα που συνάντησα εκεί, η οποία με την πρώτη ματιά  φώναζε «Καλώς τ’ αγοράκια τα ζουμπουρλούδικα».  Με την δεύτερη ματιά  φώναζε «Έλα, έλα, 20 ευρώ το μισάωρο».  Με την τρίτη ματιά  την έστελνες στο Big Brother να κάνει παρέα στ’ άλλα Ξ. που έχουν μαζέψει εκεί.
Εντάξει δεν μπορώ να πω.  Μπορεί οι γιατροί να μοιάζουν και να φέρονται όπως οι συγγενείς του Δρακουμέλ, οι νοσηλευτές είναι όμως... Να σε πάνε βόλτα με το φορείο και να κάνεις μπιου μπιού, μέχρι να φτάσεις στα έκτακτα περιστατικά και να φωνάζεις, «δεν πάω σπίτι μου απόψε» ένα πράγμα! Μου το λέγανε αλλά δεν το πίστευα.  Μην είναι η στολή, μην είναι που σε κουβαλάνε στα στιβαρά τους μπράτσα, μην είναι που εκείνες τις στιγμές θες κάτι να σου αλλάξει την διάθεση, οι νοσηλευτές είναι τα Go Go boys των νοσοκομείων.  Ναι η αλήθεια είναι πως εγώ, με όσους μίλησα, τους φαντάστικα όλους σε κλουβί να χορεύουν το “You sexy thing” .   Είναι που μου είπε κάποιος κάποτε, ότι ο άντρας της ζωής μου θα φοράει στολή κι απο τότε όλοι οι ένστολοι έχουν ανέβει κατηγορία στην συνειδησή μου.  Εγώ πάντως, επειδή η αλήθεια είναι πάσχω από «υπερβολικό και αναίσχυντο φλερταρικό σύνδρομο» τις έκανα τις κινήσεις μου.  Και για πρώτη φορά και τα ματάκια πιάσανε, και τα νάζια πιάσανε και έφυγα απο τα νοσοκομεία με 3 τηλέφωνα νοσηλευτών για τις δύσκολες ώρες! Φωλιά, φωλιά!!! Εντάξει ίσως δεν ήταν ο πιο κατάλληλος τόπος και χρόνος για γκομενιλίκια, αλλά τι να κάνεις που συνήθως τα καλύτερα έρχονται είτε όταν περνάς άσχημα, είτε όταν έχεις γκόμενο, είτε όταν είσαι απο ξενύχτι και μοιάζεις με τον Sweeny Todd? 
Η αληθεια είναι πάντως μακριά απο εμάς άλλες τέτοιες συναντήσεις.  Μακρία απο τα ελληνικά νοσοκομεία, ειδικά αν είναι για σοβαρό λόγο.  Να είμαστε γεροί και δυνατοί και αν ξεμείνουμε απο ραντεβού, άντρες και νέες συγκινήσεις τα πράγματα είναι απλά.  Θα πάθει η φίλη μου η Μούνοβα μία κρίση πανικού, θα πάρουμε το 166 και τσουπ! Boys!!!! Έρχεται η μανούλα!!!!! (Αδιόρθωτη όμως....)