Thursday, May 27, 2010

Στην Νάξο.. με λογοτεχνική διάθεση

Πάει κι αυτό. Περιμέναμε 1 μήνα και κάτι να φύγουμε για την Νάξο, φύγαμε, περάσαμε υπέροχα και τώρα τι;;; Τώρα αναπολώ την θάλασσα, τα κοκτέιλ στην παραλία, το ηλιοβασίλεμα, το χουζούρεμα, τον Μάνο τον κούκλο, το πιο νόστιμο φαγητό πάνω στην παραλία και μουδιάζω ολόκληρη. Και θέλω να κανονίσω την επόμενη εξορμησή μου σε ένα μέρος μαγικό κι ονειρεμένο, αλλά δυσκολεύουν τα πράγματα. Το πορτοφόλι μου αρχικά περιέχει μόνο αποδείξεις απο παπούτσια - σήμερα για παράδειγμα μεταξύ μελαγχολίας κι expense reports, χτύπησα 7 ζευγάρια απο την Αμερική, γιατί είχα κάτι ελλειψούλες κι ένα μεγάλο κενό να καλύψω – στην ντουλάπα μου και την καρδιά μου – κι ακόμη κι αν παρακάμψουμε κι αυτό, λιγάκι δυσκολεύομαι στην εύρεση της κατάλληλης παρέας. Η αλήθεια είναι ότι είμαι κι εγώ περίεργη όμως. Στα όριας της ξυνίλας περίεργη. Όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Α. χρειάζομαι ένα αρσενικό να με κάνει να βελάζω και να σταματήσω να γκρινιάζω.
Στην Νάξο ξεκίνησα να διαβάζω «το Νησί» της Victoria Hislop. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι απο τα καλύτερα – αν όχι το καλύτερο – βιβλία που έχω διαβάσει. Έχει καιρό να με συνεπάρει ιστορία και γραφή τόσο πολύ. Και μεταξύ Sex on the Beach, βιβλίου και οφθαλμόλουτρου στην παραλία, άρχισα να έχω τις πρώτες επιρροές και τις πρώτες αμφιβολίες για την συγγραφική μου ικανότητα. Ναι η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω για λογοτέχνης, δεν έχω τον λόγο και το ταλέντο, αλλά είπα να δοκιμάσω να περιγράψω αυτό το τριήμερο σαν να ήμουν τουλάχιστον βαπτισμένη κι επίσημα συγγραφέας. Ξέρω ότι δεν μου πάει αλλά για να δούμε... (παρακαλώ τα γέλια και τα σχολιά σας στο τέλος)
...............................................................................................
Το ταξίδι που με τόση λαχτάρα αδυμονούσα δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Παρ’ όλο που ένα γλυκό προαίσθημα, ένα κύμα αισιοδοξίας κατέκλειζε όλο μου το κορμί, ο σκοτεινιασμένος ουρανός με τα αραιά σύννεφα σ’ όλο τον Πειραιώτικο ουρανό δεν με βοηθούσε να απολαύσω την φυγή μου προς την αγαπημένο μου προορισμό. Νάξος. Η βασίλισσα των Κυκλάδων. Πέρυσι την ίδια εποχή είχα βρεθεί πάλι για 3 ημέρες με αγαπημένες φίλες και απο τότε το νησί απέκτησε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή περίπτωση κι αυτόν τον χρόνο, να μην βρεθώ στα στενά της, στις πανέμορφες παραλίες της, στις πεντανόστιμες λιχουδιές της και γιατί όχι και στους πανέμορφους ψηλούς Ναξιώτες της. Η παλικαρίσια ομορφιά αυτών των αντρών είχε μείνει τυπωμένη στην μνήμη μου κι ανυπομονούσα να βρεθώ ξανά κοντά τους.
(Εδώ θα μπορούσα να το γυρίσω σε άρλεκιν, αλλά λέω να συμμαζευτώ λιγάκι... Πάντως τα λέω ωραία τελικά! Χι χι χι )
Το ταξίδι ήταν γρήγορο και ξεκούραστο. Κάθε λεπτό που περνούσε με έφερνε πιο κοντά σε αυτό που λαχταρούσα πιο πολύ τον τελευταίο καιρό. Την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού. Ενός καλοκαιριού που έμελε να ήταν το καλυτερό μου. Ήμουν σίγουρη γι αυτό. Δεν θ’ άφηνα τίποτα να χαλάσει την αισιοδοξία μου και το κέφι μου. Θ’ άφηνα πίσω ανθρώπους και καταστάσεις που με πονέσανε, και θ’ αποκτούσα νέες αναμνήσεις σε συνδιασμό με ανθρώπους που θα δίνανε στην ζωή μου, νέο νόημα και νέα οπτική.
Δυστυχώς η πρώτη μέρα δοκίμασε τις αντοχές μας στο κρύο, αφού ο ήλιος παρ’ όλο έκανε την εμφανισή του, οι θερμοκρασία παρέμενε χαμηλή μαζί με την διαθεσή μας, αφού δεν καταφέραμε ν’ απολαύσουμε τα πεντακάθαρα και κρυστάλλινα νερά της Νάξου. Αυτό βέβαια άλλαξε το βράδυ και μετά απο ένα καλό γεύμα με τοπικές λιχουδιές και αφθονη Ναξιώτικη ρακή, ξεκινήσαμε για μία εξόρμηση στην νυχτερινή ζωή του νησιού.
Η βραδιά έμελε να ήταν ξεχωριστή. Το κέφι μας σε συνδιασμό με το αλκοολ που έρεε συνεχώς στα ποτήρια μας και την παρέα απο την μεγαλούπολη που έτυχε να συναντήσουμε εκεί, μας απογείωσε και μας έκανε επίκεντρο του μαγαζιού. Εκεί λοιπόν σε μία γωνία, παρατήρησα τα πιο όμορφα καστανά μάτια του κόσμου. Ένας μελαχρινός άντρας, με καστανά μάτια, καθάριο βλέμα και ανοιχτούς ώμους με παρατηρούσε. Δεν άργησα να καταλάβω, ότι αυτό το τριήμερο θα ήταν πράγματι ξεχωριστό και αυτός ο άντρας θα ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για να γίνει αυτό...
...........................................................................................
Νομίζω ότι αυτό ήταν αρκετό για να δούμε πως θα ήταν αν έγγραφα σαν κλασική συγγραφέας. Δεν λέω, δεν είναι άσχημο και η αλήθεια είναι ότι σε βοηθάει η ροή να γεμίζεις πιο εύκολα σελίδες. Σίγουρα όμς δεν μοιάζει με Φανταστική Ζαργάνα. Πιο πολύ με Μαντάμ Σουσού στο πιο σύγχρονο, που και πάλι δεν το λέω υποτιμητικά, απλά δεν είναι του τύπου μου.
Και για όσους οι οποίοι ίσως θέλουν να μάθουν τι έγινε σε αυτό το ταξίδι με απλά λόγια (κι όχι λογοτεχνικά), σας παραθέτω τα εξής:
Πέρυσι πήγα με τις κολλητές μου στην Νάξο και ξετρελάθηκα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω και φέτος. Το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος είναι πάντα το καλύτερο τριήμερο κάθε καλοκαιριού και φέτος που είπε ο αστρολόγος μου, ότι θα γίνει χαμός απο γκομενάκια κι έρωτες, δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω στην Αθήνα. Εκτός αυτού, θυμόμουν ότι το νησί έπηζε στα τρελά αγόρια κι εννοείται ότι φέτος έφευγα με τον χειρότερο των σκοπών. Με την καλή έννοια...
Λοιπόν το τριήμερο είχε ήλιο, αν κι ένα μπάνιο καταφέραμε να κάνουμε μόνο (εγώ μπορεί να είμαι θερμή γυναίκα κατ’ εξοχήν, αλλά στην θάλασσα βουτάω τον Ιούλιο!!!), πολύ φαγητό (αχ, τι φαγητό ήταν αυτό), πολλές ξάπλες (πρόσθεσα κι ένα εκατοστό στην περιφερειά μου βεβαίως βεβαίως), πολλά ξύδια (πολλά όμως! Η μπάκα του μπεκρή έχει μείνει εκεί και με κοιτάζει και λιώνω στο γυμναστήριο τώρα για να την ρίξω!) κι εννοείται τον Μάνο! Ο Μάνος είναι το τρελό αγόρι μου γι αυτό το τριήμερο, ο λόγος για να ξαναπάω στην Νάξο!!! Κοινώς αυτό το τριήμερο τα είχε όλα! Κι όχι μόνο τα είχε όλα, είχε τα καλύτερα των όλων!
Γι αυτό κορίτσια κι αγόρια συγκροτηθείτε και φύγαμε για Νάξο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα. Λοιπόν, άντε, ποιος θ’ ακολουθήσει; Αν, μη τι άλλο, ένα ΣΚ με την Φανταστική Ζαργάνα, είναι ένα απο τα 50 πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει μέχρι τα 50 σου... Κι αυτό είναι εγγύηση!



Thursday, May 20, 2010

Age: 30 - 40. Welcome to my box darling!

32 και μία εβδομάδα. Πρίν μία εβδομάδα, ήταν η πιο αγαπημένη μέρα του χρόνου, τα γενεθλιά μου (εννοείται πως είναι η αγαπημένη μου μέρα, γιατί όλοι ασχολούνται μαζί μου) κι έκλεισα τα περήφανα 32. Και ενώ όλοι και όλες πια κρύβουν χρόνια, εγώ τα διατυμπανίζω. Δεν λέω να μεγαλώσω καθόλου, ό,τι και να λένε τα νούμερα.
Δεν λέω, υποτίθεται ότι σοβαρεύω, αλλά ακόμη δεν αισθάνομαι ενήλικας. Πιο ενήλικας αισθανόμουν στα 18 μου. Από τότε που μπήκα στην δεκαετία των 30, σαν να έγινε κάτι κι έγινα πιο τολμηρή. Σαν να ξεκινάει η ζωή μου τώρα. Και βλέπω τον κόσμο να προχωράει δίπλα μου, να κάνει δεσμούς, οικογένειες, παιδιά κι εγώ ακόμη δεν έχω καταφέρει να δω τον εαυτό μου εκεί.
Εννοείται, πως δεν έχω επιστρέψει στην εποχή του μεγάλου Ξ (εκ του ξέκωλου βεβαίως βεβαίως), αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό ακόμη βουτηγμένη στα σοβαρά. Τα βράδια πριν κοιμηθώ, φαντάζομαι ταξίδια, νέες γνωριμίες και περιπέτειες, ούτε γάμους, ούτε παιδιά, ούτε γκόμενους. Εντάξει γκόμενους σκέφτομαι, αλλά όχι με την καλή έννοια. Με την πορνογραφική εννοείται. Επίσης ονειρεύομαι ότι είμαι σούπερ ηρωίδα και κατατροπώνω όλους τους εχθρούς μου. Μία η Storm, μία η Phoenix, μέχρι και Cat Woman με έχω δει, αλλά αυτό ήταν σε εποχή οίστρου οπότε δεν πιάνεται. Και καταστρώνω σχέδια πώς θα μπω στα παρασκήνια της συναυλίας των Aerosmith, θα γνωρίσω τον Steve Tyler και θα φύγω μαζί του ως groupie ή πώς θα καταφέρω να φτιάξω την απόλυτη νερόμπομπα για να την ρίξω στην μούρη της Rhianna. Καμιά φορά όταν πηγαίνει το μυαλό μου στα οικονομικά μου και στο γεγονός ότι μόνο το Λόττο με σώζει, μόλις αρχίζω να ακούω την φωνή της μαμάς μου να λέει τα κλασικά δικά της, απλά αλλάζω πλευρό και γυρίζω πίσω στα δικά μου. Wonder woman VS Rhianna. Ποια θα κερδίσει;
Η φίλη μου η Κ. Τώρα έκλεισε τα 35 και δεν την βλέπω στα πολύ πάνω της. Και δεν ξέρω αν είναι για τα 35, αν είναι για όλα αυτά που νομίζει ότι χάνει ή για κάτι άλλο. Και παρ’ ολο που αυτό το κορίτσι το θαυμάζω και το λατρεύω για όλα αυτά που έχει καταφέρει να κάνει και όλα αυτά που είναι, θέλω να πάω να της δώσω δυο σφαλιάρες να έρθει το κεφάλι στα ίσια της. Γιατί βαρέθηκα να βλέπω μόνο γυναίκες να περνάνε την κρίση των 35, ενώ οι άντρες στα 35 να αναγεννιούνται! Τα 35 είναι τα νέα 25. Είμαστε πιο όμορφες απο ποτέ, πιο δυναμικές, πιο δραστήριες και πιο σεξουαλικές απο κάθε άλλη ηλικία! Και υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που με το που μπαίνουν στα 30 αρχίζουν ν’ αγχώνονται! Μα τώρα αρχίζουν τα καλά. Μετά τα 32 δε, ακόμη τα καλύτερα!
• Σταματάνε να σε πρήζουν οι δικοί σου για το θέμα του γάμου. Όσο να’ ναι τους έχεις πάρει τον αέρα, ή έχουν απελπιστεί τελείως και έχουν καταθέσει τα όπλα (αυτά μόνο στην Ελλάδα βέβαια!!!).
• Επιτέλους σταματάς να είσαι η μικρότερη και η ηλιθιότερη της παρέας και ανεβαίνεις κατηγορία.
• Μπορείς να χτυπήσεις γκομενάκι απο 25 μέχρι 45 χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό.
• Επιτέλους αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι γίνεται με το σεξ. Κι ας λένε ότι θέλουν. Οι γυναίκες αρχίζουν να παίρνουν μυρωδιά τι γίνεται μετά τα 30.... Επιστημονικά αποδεδειγμένα οι μεγαλύτεροι και οι καλύτεροι οργασμοί έρχονται μετά τα 30!
• Μπορείς να θυμηθείς και να ζήσεις ταυτόχρονα σε όλο τους τους το μεγαλείο 3 ολόκληρες δεκαετίες, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Μουσική, μόδα, τάσεις, νοοτροπίες, τα πάντα. Και για όλα μπορείς να έχεις άποψη.
• Επιτέλους ξέρεις τι θέλεις. Και δεν ντρέπεσαι να το παραδεχτείς. Είσαι γκέι; Το δηλώνεις. Δεν θες να παντρευτείς; Το δηλώνεις; Θες να κάνεις μόνη σου παιδί; Το κάνεις. Θες να πάρεις τον γκέι φίλο σου;  Το κάνεις; (με ή χωρίς την εγκρισή του),  Θες να ξυπνήσεις την τσούλα που έχεις μέσα σου;  Βουρ! Και τώρα που ξέρεις τι θέλεις, απλά οργανώνεσαι και προχωράς.
Εντάξει δεν λέω, έτυχε τώρα να είμαι σε πολύ καλή φάση και τα βλέπω όλα θετικά. Ετοιμάζω ταξίδια, κάνω γνωριμίες, ερωτεύομαι, χωρίζω, γελάω, κλαίω, τα κάνω όλα σε όλο τους το μεγαλείο και σε όλη τους την υπερβολή. Και δεν ξέρω πως θα είμαι στα 35, η αλήθεια είναι αυτή. Έπαψα να κοιτάζω τόσο μακρία, είπα έτσι για αλλαγή, ν’ αφεθώ και να το απολαύσω. Είτε μου βγει σε ένα υπέροχο ταξίδι είτε ένα μεγάλο αγγούρι. Που και πάλι, τα πάντα είναι θέμα οπτικής. Γιατί ώς γνωστόν άλλοι το τρώνε το δροσίζονται κι άλλοι το τρώνε και ζορίζονται. Και πάνω απ’ όλα «Σφύριξε χαρούμενα μπορεις, σφσφσφσφδσδφ, δες την θετική πλευρά της ζωής, σφσφσφσφδσδφ»...

Wednesday, May 12, 2010

Τελικά είναι του Κουτρούλη ο γάμος;

12 ημέρες. 12 ημέρες έχω ν’ ανανεώσω το blog. Ήτανε δύσκολες ημέρες βέβαια, και παρ’ όλο που ο Στέργιος με ρώταγε συνέχεια, γιατί δεν ανέβαζα το δικό μου επαναστατικο μανιφέστο On line, εγώ προτίμησα για πρώτη φορά στην ζωή μου να σιωπήσω. Διαδυκτιακά δηλαδή, γιατί στην πραγματικότητα δεν σταμάτησα να μιλάω, να βρίζω και να στέλνω κατάρες. Αλλά επειδή οι δικές μου απόψεις μπορεί να προκαλέσουν ανάμεικτα συναισθήματα προτίμησα να κάνω την κότα. Για πρώτη φορά και τελευταία φορά όμως. Όχι που θα κάνω την κότα, που δεν θα μιλήσω. Γιατί κότα γίνομαι πολύ εύκολα (ο Π. ξέρει καλύτερα απ’ όλους), απλά δεν σταματάω να μιλάω ποτέ. Ποτέ όμως.

Και μετά απο ένα ολιγοήμερο διάλειμα και πάλι κοντά σας.

Λατρεύω αυτήν την εποχή. Γιατί είμαστε πάνω στην αλλαγή και ως γνωστόν εγώ λατρεύω τις αλλαγές. Μπαίνει το καλοκαίρι και ανανεώνομαι πλήρως. Είμαι απλά σε μια γλυκιά αναμονή. Δεν μ’ ενοχλεί η ζέστη, ο κόσμος, η εποχή, τίποτα. Είναι αποδεδειγμένα η εποχή που γκρινιάζω λιγότερο. Αυτό που λίγο μου τη σπάει είναι η εποχή που αρχίζουν οι γάμοι. Μου την δίνουνε οι γάμοι, που θα έλεγε και ο Στρουμφο-Γκρινιάρης!
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι εγώ με τον γάμο δεν έχω και την καλύτερη των σχέσεων. Με τον θεσμό τώρα πάμε να τα βρούμε σιγά σιγά, με το πανυγηράκι δε, νομίζω ότι χρειάζονται ακόμη χρόνια έντονων και εξαντλητικών διαπραγματεύσεων μέχρι να φτάσουμε σε μία συμβιβαστική λύση. Γενικά το σκηνικό, εκκλησίες, παπάδες, γαμπροί, σόγια, κλαρίνα, δεξιώσεις και τέτοια δεν είναι του χαρακτήρα μου. Γενικά ξέρω ότι τα τελευταία άτομα για τα οποία γίνεται ένας γάμος είναι το ζευγάρι. Πήγα και μία φορά πριν απο χρόνια δοκίμασα και 5 νυφικά με έναν φίλο μου και μου έφυγε η καούρα. Και σιγά τα ωα! Μεγαλύτερη έξαψη αισθάνθηκα όταν δοκίμασα ένα ζευγάρι πανέμορφα και πανάκριβα Jimmy Choo στο Παρίσι. Ακόμη είμαι επαναστάτρια σε αυτά. Δεν ξέρω αν ποτέ τύχει και παντρευτώ πόσο απελπισμένη θα είμαι και τι υποχωρήσεις θα κάνω. Ό,τι έχω κοροϊδέψει το έχω λουστεί οπότε αποφεύγω να κάνω δηλώσεις.
Έχω πει και ξαναλέω πως ένας απο τους σοβαρότερους λόγους για να παντρευτείς είναι να πάρεις δάνειο και βέβαια να κάνεις bachelor party. Εγώ βασικά προτιμώ το δεύτερο, γιατί με τα λεφτά, η σχέση που έχω είναι ότι ξέρω μόνο να τα ξοδεύω οπότε το βλέπω το σπίτι να μου το παίρνει η τράπεζα. Ενώ ένα καλό bachelor δεν σε απογοητεύει ποτέ. Και μιλάμε για bachelor, όχι αυτές τις αηδίες που κάνουν και πάνε στα μπουζούκια και βλέπουν τον Βέρτη και ουρλιάζουν! Το σωστό bachelor πρέπει να διαρκεί τουλάχιστον 24 ώρες και πρέπει μετά ή να μην θυμάσαι ή να θέλεις να ξεχάσεις. Αυτά τα δύο στοιχεία αποτελούν το σωστό bachelor party. Ιδανικά επίσης το bachelor περιλαμβάνει πολύ αλκοολ, λίγα ναρκωτικά, πολλά ουρλιαχτά, πολλούς άντρες, πολύ χορό, πολλά τηλέφωνα και πολλές πολλές ενοχοποιητικές φωτογραφίες. Θεωρητικά ό,τι γίνει εκείνη την βραδιά, γίνεται μόνο για μία φορά και μένει εκεί. Το μόνο που πρέπει να προσέχεις είναι αν είσαι γυναίκα, και γνωρίσεις κανέναν μαύρο χορευτή, να πάρεις προφυλάξεις. Μην την πατήσεις σαν την φίλη και πρότυπο Λαρισσαία που δεν μπορούσε να καλύψει τ’ ακάλυπτα μετά... Αυτά είναι!!!
Ναι, το παραδέχομα λοιπόν, έχω φανταστεί κι εγώ σαν κοριτσάκι τον δικό μου γάμο. Και τους δύο γάμους μου βασικά. Γιατί ξέρω ότι θα κάνω δύο.
Ο πρώτος μου γάμος και ο ιδανικός θα γίνει του χρόνου το καλοκαίρι. Τότε θα πάω στο Las Vegas. Εκεί το σχέδιο και όνειρο είναι το εξής. Πάω, παίζω, κερδίζω (ή χάνω δεν με νοιάζει ιδιαίτερα), πίνω πίνω πίνω, φωνάζω «Who wants to get married??? Complications FREE!!!”, βρίσκω τρελο αμερικανάκι πιπίνι με six pack μεθυσμένο εννοείται, πάω σε τρομερό και φοβερό chapel μας παντρεύει ιδανικά ο Elvis ή ο Captain Kerk, πίνουμε πίνουμε πίνουμε, κάνουμε σεξ, ξανακάνουμε σεξ (αν τα καταφέρει ο γαμπρός βέβαια μετά απο τόσο αλκοολ!), ξυπνάμε το πρωί, ξανακάνουμε σεξ, πάμε κάνουμε μία ακύρωση με 300 δολάρια και περνάω ένα τέλειο ΣΚ. Επιστρέφω με τον τίτλο της παντρεμένης, της ζωντοχήρας επίσης κι αν έχω κερδίσει και στο καζίνο με τον τίτλο της κερδισμένης! Τι καλύτερο σουβενίρ απο το Vegas? Και δεν ξεχνάω ποτέ πως What happens in Vegas stays in Vegas!
Το δεύτερο σενάριο περιλαμβάνει ανα καιρούς και πραγματικά πρόσωπα. Για μία στιγμή βέβαια, αλλά ναι, περιλαμβάνει αληθινά πρόσωπα. Εννοείται πως εκκλησία δεν έχει. Έχει όμως Δήμαρχο. Και περίεργο δήμαρχο. Ξέρω γω, καποιον που σου μένει. Για παράδειγμα δεν θα ήταν ωραίο να σε παντρέψει ο Φασούλας που είναι 2,5 μέτρα; Γαμάτο! Επίσης δεν περιλαμβάνει σόγια. Μάλλον περιλαμβάνει τους πολύ αγαπημένους. Δηλαδή γονείς και 5 ξαδέλφια. Μέχρι εκεί. Και χωρίς παιδάκια να τρέχουν και παρανυφάκια που γκρινιάζουν. Είναι καλοκαίρι, γίνεται σε παραλία, με casual ρούχα και μαγιώ. Με ζωντανή μουσική απο τους Locomondo και τους Matisse. Χωρίς κλαρίνα, χωρίς λαϊκά, χωρίς ερωτικά κομμάτια. Κι αν ένα κομμάτι θα ήθελα να παίζει όταν κάνω είσοδο με τον αγαπημένο μου στο πάρτυ (εντάξει είπαμε ο γάμος μου είναι, εννοείται πως θέλω τα φώτα πάνω μου, εξάλλου μόνο γι αυτό το κάνω!!!) είναι το Living on a Prayer των Bon Jovi. Ούτε Πρωτοψάλτη, ούτε Michael Bolton ούτε τέτοια κλισέ! Και δεν έχει φαγητά και τέτοια. Κανένα σουβλάκι απο barbeque και πολύ αλκοολ! Και διασκέδαση για όλους. Ενα πάρτυ. Μόνο για μένα και για τον καλό μου. Όπως μόνο σ’εμάς θ’ αρέσει. Έτσι, σαν διαφήμιση της Amstel.
Μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η εποχή, αλλά όλοι αυτοί οι γάμοι μου φέρνουν τέτοιες σκέψεις και μου χαλάνε την διάθεση. Κι έχουμε και όλες τις θειάδες που σε πιάνουν στους γάμους και σου λένε «Και στα δικά σου κορίτσι μου». Και λες απο μέσα σου. «Δεν θα σε πετύχω σε καμιά κηδεία, την ίδια ευχή θα σου δώσω!». Αυτή η εποχή είναι να χαιρόμαστε ο ένας τον άλλο, να φλερτάρουμε να κάνουμε αχαλίνωτο σεξ και να κάνουμε σχέσεις που θέλουμε να ξεχάσουμε! Δεν μπορώ να σκέφτομαι γάμους, κουμπάρους και προικο-σέντονα! Μπορεί να κλείνω τα 32 αύριο, αλλά αισθάνομαι τόσο μακριά απο αυτά! Όσο όμως κι αν τα βρίζω και τα κοροϊδεύω, στο τέλος της ημέρας ξέρω πως με τον κατάλληλο, όχι μόνο θα απολαμβάνω όλα αυτά που μισώ, αλλά θα ζητάω και παραπάνω! Στο κάτω κάτω αυτό δεν είναι ο έρωτας; Κι άσε εμάς τους επαναστάτες χωρίς αιτία να λέμε ό,τι θέλουμε... Κι αν δεν βρεθεί, δεν θα κάτσω να σκάσω, το Vegas να’ ναι καλά!!!