Χτες, μετά την μοναχική μου περιπλάνηση στους δρόμους της Πόλης, κι αφού παρατηρούσα τον κόσμο σαν να τον έβλεπα για πρώτη φορά, έπεσα πάνω σε μία παλιά φίλη απο το σχολείο. Και χάρηκα τόοοοοσοοοο πολύυυυυυυ!!!!!! Στην αρχή όμως. Μετά αρχίσανε οι ερωτήσεις «παντρεύτηκες, έκανες παιδιά?» και οι συγκαταβατικές αντιδράσεις «αχ, έλα μωρέ κανένας δεν χάνεται» και τέτοια. Ήμουν πολύ χαλαρή απο την πρωινή μου βόλτα για να μπω στο παιχνίδι της αντιπράθεσης, γι αυτό δεν αντέδρασα επιθετικά, απλά έκανα την κλασική δήλωση «καλά εδώ όλος ο κόσμος χωρίζει, εγώ θα μπαίνω σε μαλακίστικα έξοδα? Δεν τα τρώω σε παπούτσια καλύτερα να πιάσουν και τόπο?». Η κουβέντα συνεχίστηκε πάνω στα μωρά, στους συζύγους και στα στεγαστικά. Βαρετά, βαρετά, βαρετά.
Μπαίνοντας στο μετρό για το σπίτι, συνειδητοποίησα πως αυτή είναι η πιο βαρετή φυλή απ’ όλες. Οι νεαρο-μαμάδες. Αλλά όχι όλες οι νεαρο-μαμάδες. Οι νεαρο-μαμάδες που ακολουθούν τα πρότυπα των μαμάδων τους. Που θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο σπίτι, κι αν μπορούν να μένουν μαζί τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Αυτές που θεωρούν πως απο την στιγμή που παντρευτήκανε και κάνανε παιδιά, πιάσανε τον Διάολο απ’ τ’ αρχίδια! Και όσοι δεν αντα ποκρίνονται στο στα δικά τους πιστεύω είναι απλά αποτυχημένοι. Και πάντα αυτή η φυλή αποτελείται απο γυναίκες. Οι συζητήσεις μαζί τους περιορίζονται μόνο σε μωρά, μωρά και μωρά. Και θεωρούν μόνο αυτές έχουν κάνει μωρά. Οι πρώτες, οι πρωτοπόρες. Αχ, δεν τις μπορώ καθόλου. Τις βαριέμαι πολύ. Και φαντάσου ότι κάποτε με αυτές τις γυναίκες είχες κοινά. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο διεστραμένα περίεργες είναι οι γυναίκες. Κρύβουν μέσα τον τον Δρ. Τζέκιλ τον Mr. Χάιντ και καμιά 15αρια ακόμη προσωπικότητες. Τις καλές εποχές. Τις κακές εποχές, ψάξε καράβι να φύγεις!
Σε μία μικρή αναλαμπή που είχε η παραπάνω φίλη μου, όταν δεν μίλαγε για το μωρό της και τον άντρα της, αναφέρθηκε το όνομα ενός μεγάλου μου έρωτα απο το σχολείο. Αυτός ακολούθησε την εύκολη οδό, έβαλε μπροστά την ομορφιά του και μπηκε πίσω απο μία μπάρα. Και μετά απο χρόνια, έγινε συνέταιρος σε μαγαζί και τώρα έχει κανά δυο δικά του μαγαζιά. Τα παιδιά της νύχτας λοιπόν είναι η ομορφότερη και η πιο επικίνδυνη φυλή απ’ όλες. Όλοι μας πρέπει για τουλάχιστον μια φορά στην ζωή μας να πάμε με ένα παιδί της νύχτας. Και μία και δύο και τρεις! Και με έναν, με δύο, με τρεις!!! Δεν ξέρω τι είναι, είναι η γοητεία της νύχτας, είναι που όλοι τους (απο τον τελευταίοι μπαρμαν μέχρι τον πιο φουσκωτό πορτιέρη) εκπέμπουν έναν ερωτισμό, είναι που όλοι είναι τέλειοι εραστές (βλέπεις η επανάλληψη είναι η καλύτερη μάθηση!!!), είναι τα τσάμπα ποτά, είναι που νομίζεις ότι κάτι είσαι, αφού απ’ όλο το μαγαζί προτίμησε εσένα? Τι να πω? Όπως και να’χει το συγκεκριμένο είδος (είτε άντρες είτε γυναίκες) είναι για λίγες παραστάσεις και μόνο. Μία. Άντε δύο. Κι αν κάνεις το λάθος να συνάψεις σχέση μαζί του, απλά να το έχεις στο πρόγραμμα να πάρεις κανένα φιογκάκι για τα κέρατα που θα σου περάσει. Και καλά να μην το μάθεις ποτέ. Αλλά συνήθως το μαθαίνουν πρώτα όλοι οι άλλοι και μετά εσύ. Και μετά λένε. Εμ, τα θελε ο κώλος σου. Τι θες τώρα? Τα παιδιά της νύχτας είναι σαν τα ναρκωτικά. Πρώτα πρέπει να τα έχεις κάνει μικρός. Δεύτερον σε μικρή ποσότητα. Τρίτον, όταν το κάνεις, καλύτερα να το κρατήσεις για τον εαυτό σου και τέταρτον και βασικότερον ποτέ μα ποτέ δύο βράδια συνεχόμενα. Υπάρχει κίνδυνος εθισμού. Πρέπει όμως να δοκιμάσεις. Τουλάχιστον για μια φορά. Θα με θυμηθείς.
Πάω να φύγω. Πάω να γυμνάσω το κορμί μου στο γυμναστήριο και να φανταστώ το νέο θαυματουργό γυμναστο-πιπίνι να το βουτάω στο μέλι και να το κάνω μια χαψιά. Μιαμ μιαμ. Το δώρο μου για την ημέρα της γυναίκας. Και το βράδυ βουρ στα λαδωμένα αγόρια! Σήμερα τελικά η μέρα προβλέπεται να χαρακτηρίζεται μόνο απο μυρωδιά. Απο λουκουμά τίποτα... Δεν πειράζει, τώρα έμαθα στην δίαιτα. Κλαψ. Σνιφ.
No comments:
Post a Comment