Οι 7 πύλες της Κολάσεως

Δεν ξέρω τι γίνεται αυτόν τον καιρό.  Πλανητικά τουλάχιστον.  Κάποια συναστρία παράλληλα με κάποιον ανάδρομο πλανήτη.  Δεν εξηγείται διαφορετικά.  Οι μισοί ανθρώποι που γνωρίζω ζευγαρώνουν και οι μισοί χωρίζουν.  Δεν υπάρχει ντεμί κατάσταση.  Και καλά αν ζευγαρώνεις. Όλα ωραία όλα καλά.  Αν είσαι στο άλλο στρατόπεδο.  Αν χωρίζεις?  Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα φίλε μου…

Πριν από έναν χρόνο, τότε που δεν με ενδιέφερε τίποτα ήταν ωραία.  Κι έκανα την μεγάλη δήλωση.  «Αχ, να υπήρχε ένας έρωτας στην ζωή μου, ακόμη κι αν δεν κρατούσε.  Να νιώσω ζωντανή βρε παιδί μου, να καταλάβω ό,τι αισθάνομαι ακόμη, ότι δεν έχει νεκρώσει το σύστημα εσωτερικά…» Βρε μάυρη ώρα και στιγμή που έκανα αυτή την δήλωση! Ένας μπάσταρδος άνοιξε το κουτάκι και τώρα χαιρέτα μου τον πλάτανο!!!! Πήρα την κάτω βόλτα κι αυτό το σκατόπαιδο με τα pumpers και το μαλακισμένο βέλος μου έχει αλλάξει τα φώτα.  Ή του ύψους ή του βάθους. Ή θα είσαι αναίσθητος, ή θα ερωτεύεσαι ό,τι περνάει από το διάβα σου.  Κι επειδή όσο και να θέλω να πιστεύω στα happy endings εμένα δεν έχει έρθει το δικό μου, ανοίξανε οι 7 πύλες της Κολάσεως… Κοινώς:

1.     Γίνεσαι το πιο κυκλοθυμικό άτομο του κόσμου.  Την μία πετάς στα σύννεφα, την άλλη βρίζεις Θεούς και Δαίμονες.  Και συνήθως την πληρώνουν όλοι οι άσχετοι.  Σαν να έχεις περίοδο 365 μέρες τον χρόνο.  Τσατάλια τα νεύρα σου.  Ποιος συνταγογραφεί Prozak?

2.     Αφού επίσημα η ερωτική απογοήτευση δεν συμπεριλαμβάνεται στις νοητικές παθήσεις, λες να τρελάνεις όλους τους άλλους.  Τους φίλους σου.  Μιλάς, μιλάς, μιλάς και ουσιαστικά δεν λες τίποτα.  Αναφέρεις λεπτομέρειες από το αντικείμενο του πόθου σου που είναι παντελώς άχρηστες.  Όταν δεις τον κολλητό σου να μοιάζει με τον Rain Man τότε αρχίζεις να ψυλιάζεσαι ότι πρέπει να σταματήσεις.  Αλλά δεν σταματάς.  Γι αυτό είναι οι φίλοι όμως.  Ο φίλος δεν είναι αυτός που που θα σε σταματήσει από το να πιεις μία μπουκάλα ουίσκι.  Φίλος είναι αυτός που θα πιει άλλη μία μαζί σου, θα πέσει ξερός στο πάτωμα και θα σου δώσει έμπνευση για να συντάξεις το απόλυτο sms της απόλυτης ξεφτίλας. 

3.     Καταστρέφεις το στομάχι σου.  Την μία τρως σαν το ζώο και την άλλη θυμάσαι ότι είσαι σε δίαιτα τα τελευταία 30 χρόνια και δεν τρως τίποτα.  Την μία πίνεις, την άλλη μέρα λες ότι δεν θα ξαναπιεις, αλλά το hangover περνάει μόνο με αλκοολ, οπότε ξαναπίνεις.  Κι από εκεί που ήσουν στους Ανώνυμους Αγάμητους, πας στους Ανώνυμους Αλκοολικούς.  Ακόμη κι εκεί βέβαια παρακαλάς μήπως βρεις τον έρωτα.  Και ξανακυλάς.  Φαύλος κύκλος.

4.     Χάνεις κάθε προσωπικό γούστο και προσωπικότητα.  Εσύ που έτρεχες στα Rock Wave Festival, τώρα βρίσκεις μαγικούς τους στίχους της Αννούλας «Δώδεκα, και ούτε ένα τηλεφώνημα» ή του Γονίδη που πάντα σιχαινόσουν «Όλα σ’ αγαπάνε, όπως σ’ αγαπώ» κι από εκεί που ήσουν μια Rock & Roll Queen είσαι απλά μία ξεπεσμένη σκυλού με διπολική διαταραχή.

5.     Χρεοκωπείς.  Ψωνίζεις.  Τα πάντα όμως.  Από τις 12 ποντες γόβες που σου κλείσανε το μάτι στο Asos μέχρι καναβούρι στο super market.  Ακόμη κι αν δεν έχεις καναρίνι.  Όσο ψωνίζω υπάρχω και ξεπερνάω τον πόνο μου.  Και μετά σε κλείνουν φυλακή για χρέη.  Και ακόμη ελπίζεις ότι στην φυλακή μπορεί να γνωρίσεις τον έρωτα όπως η Στεφανία στον παλιό καλό κινηματογράφο.

6.     Γίνεσαι τσούλα πρώτης κατηγορίας.  Λες, που θα πάει, ο έρωτας με έρωτα περνάει.  Και βγαίνεις ραντεβού με όλους τους αποτυχημένους της γειτονιάς.  Και λες, δεν πάει και το παλιάμπελο, ας κάνω και σεξ, τώρα που είναι εδώ, γιατί πότε θα το ξαναβρώ.  Αλλά πάντα το σεξ είναι χάλια.  Και κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο την άλλη μέρα.  Γιατί καλυτερα αγάμητη, παρά κακογαμημένη.

7.   Κλαις.  Αλλά κλαις για τα πάντα.  Περισσότερο κι από την Rachel στα Φιλαράκια.  Για όλα και παντού.  Κλαις στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο γυμναστήριο, στην τουαλέτα, στην δουλειά.  Και μετά δεν θυμάσαι γιατί έκλαιγες πριν.  Κι επειδή νομίζεις ότι εκτός από όλα τα κακά που σου συμβαίνουν, σου έρχεται και το αλτσχάιμερ, κλαις και γι αυτό. 

Και πάλι αφού καταφέρνεις και ξεπερνάς όλα τα παραπάνω, πάλι κάνεις ηλίθιες δηλώσεις του τύπου «Αχ, ο έρωτας είναι το πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο»! Και πάλι κάνεις όνειρα, και πάλι περιμένεις το Happy Ending αλλά δεν έρχεται.  Δεν λέω για πολλούς ανθρώπους υπάρχει, αλλά για πολλούς άλλους που δεν συμβιβάζονται μπορεί να μην υπάρξει ποτέ.  Και τελικά ποιο είναι το Happy Ending?  Ποια είναι η Ιθάκη για τον καθένα μας? Ένας γάμος, μία σχέση, μια οικογένεια, μια αξιοζήλευτη καριέρα?  Όλα μαζί?  Δεν ξέρω δεν έχω καταλάβει ακόμη… Πώς ορίζεται η ευτυχία? Από τους ανθρώπους ή από τις στιγμές?

Εγώ πάντως επειδή ως γνωστόν είμαι μια αδιόρθωτη ζαργάνα, κι ακόμη, μέσα από την παράνοια, τον πόνο, την τρέλα και την παρακμή βγάζω πάντα κάτι καλό, δεν παύω να ελπίζω.  Που θα πάει, θα έρθει και το δικό μου Happy Ending και πάλι εδώ θα είμαι για να αναιρώ αυτά που μόλις είπα.  Γιατί Φανταστική Ζαργάνα χωρίς ζουρλομανδία, γίνεται? Δεν γίνεται…