Εντάξει το παραδέχομαι. Και στις χειρότερες στιγμές, μπορώ να είμαι «γιουχου!». Δεν είναι έλλειψη σοβαρότητας, μάλλον είναι αμυντικός μηχανισμός. Ή έτσι λέω τουλαχιστον. Γιατί για την έλλειψη σοβαρότητας δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Έχει αποδειχτεί ότι η σοβαρότητα δεν είναι μία απο τις αρετές μου. Αλλά έχω τόσες άλλες που δεν αγχώνομαι.
Το είπα και στο facebook το λέω και τώρα. Πάνω απ’ όλα Υγεία. Πρέπει να συμβεί κάτι σε κάποιον που αγαπάς για να συνειδητοποιήσεις ότι το πως θα χάσεις 15 κιλά σε 2 ημέρες δεν είναι σοβαρό πρόβλημα κι επίσης το γεγονός ότι δυσκολεύεσαι περπατήσεις πάνω σε 13 πόντους δεν πρέπει να σε προβληματίζει ιδιαίτερα, γιατί υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα εκεί έξω. Εγώ την προηγούμενη εβδομάδα είχε την παρθενική μου συνάντηση με το Ε.Σ.Υ.. Και όπως κάθε τι παρθενικό, είναι χάλια.
Αυτό το Grey’s Anatomy και όλες οι άλλες σειρές επιστημονικής φαντασίας μας έχουν καταστρέψει τελικά. Όταν συνέλθεις απο το αρχικό σοκ μετά απο την εισοδό σου στα ελληνικά νοσοκομεία, συνειδιτοποιείς ότι πουθενά δεν θα βρεις κανέναν Derek Sheperd ή ακόμη καλύτερα έναν Mark Sloan (τον προτιμούμε γιατί είναι υπερσεξουαλικός όμως!). Αν είσαι λίγο τυχερή το αποτέλεσμα θα είναι κάτι μεταξύ Κώστα Τσάκωνα, Άκη Τσοχατζόπουλου και Λάκη Γλυκούλη. Δεν ξέρω γιατί κάποιες μαμάδες λυσσάνε να πάρουν οι κόρες τους γιατρό. Τους έχουν δει πως είναι; Επίσης δεν καταλαβαίνω πως γίνονται όργια μέσα στα νοσοκομεία, αφού και οι νοσοκόμες είναι επίσης σαν να έχουν τρακάρει με τρόλεϊ. Η επιτομή της ασχήμιας και του αντικούκου. Εγώ βασικά απογοητεύτικα απο τους γιατρούς. Την διαφορά την έκανε μία γιατρίνα που συνάντησα εκεί, η οποία με την πρώτη ματιά φώναζε «Καλώς τ’ αγοράκια τα ζουμπουρλούδικα». Με την δεύτερη ματιά φώναζε «Έλα, έλα, 20 ευρώ το μισάωρο». Με την τρίτη ματιά την έστελνες στο Big Brother να κάνει παρέα στ’ άλλα Ξ. που έχουν μαζέψει εκεί.
Εντάξει δεν μπορώ να πω. Μπορεί οι γιατροί να μοιάζουν και να φέρονται όπως οι συγγενείς του Δρακουμέλ, οι νοσηλευτές είναι όμως... Να σε πάνε βόλτα με το φορείο και να κάνεις μπιου μπιού, μέχρι να φτάσεις στα έκτακτα περιστατικά και να φωνάζεις, «δεν πάω σπίτι μου απόψε» ένα πράγμα! Μου το λέγανε αλλά δεν το πίστευα. Μην είναι η στολή, μην είναι που σε κουβαλάνε στα στιβαρά τους μπράτσα, μην είναι που εκείνες τις στιγμές θες κάτι να σου αλλάξει την διάθεση, οι νοσηλευτές είναι τα Go – Go boys των νοσοκομείων. Ναι η αλήθεια είναι πως εγώ, με όσους μίλησα, τους φαντάστικα όλους σε κλουβί να χορεύουν το “You sexy thing” . Είναι που μου είπε κάποιος κάποτε, ότι ο άντρας της ζωής μου θα φοράει στολή κι απο τότε όλοι οι ένστολοι έχουν ανέβει κατηγορία στην συνειδησή μου. Εγώ πάντως, επειδή η αλήθεια είναι πάσχω από «υπερβολικό και αναίσχυντο φλερταρικό σύνδρομο» τις έκανα τις κινήσεις μου. Και για πρώτη φορά και τα ματάκια πιάσανε, και τα νάζια πιάσανε και έφυγα απο τα νοσοκομεία με 3 τηλέφωνα νοσηλευτών για τις δύσκολες ώρες! Φωλιά, φωλιά!!! Εντάξει ίσως δεν ήταν ο πιο κατάλληλος τόπος και χρόνος για γκομενιλίκια, αλλά τι να κάνεις που συνήθως τα καλύτερα έρχονται είτε όταν περνάς άσχημα, είτε όταν έχεις γκόμενο, είτε όταν είσαι απο ξενύχτι και μοιάζεις με τον Sweeny Todd?
Η αληθεια είναι πάντως μακριά απο εμάς άλλες τέτοιες συναντήσεις. Μακρία απο τα ελληνικά νοσοκομεία, ειδικά αν είναι για σοβαρό λόγο. Να είμαστε γεροί και δυνατοί και αν ξεμείνουμε απο ραντεβού, άντρες και νέες συγκινήσεις τα πράγματα είναι απλά. Θα πάθει η φίλη μου η Μούνοβα μία κρίση πανικού, θα πάρουμε το 166 και τσουπ! Boys!!!! Έρχεται η μανούλα!!!!! (Αδιόρθωτη όμως....)
No comments:
Post a Comment