When a man loves a woman...

Μία εβδομάδα μετά το μεγάλο debate κι ακόμη ακούω διάφορες απόψεις για την μάχη των φύλων.  Από άντρες, από γυναίκες, από γκέι άντρες και γυναίκες.  Όλοι ελεύθεροι και καταιδρωμένοι στο κυνήγι της ευτυχίας.  Και όλοι παραπονιούνται.  Ρε παιδιά τι γίνεται εκεί έξω;

Εγώ γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά έτσι που τα’ ακούω  με πιάνει ένα άγχος, ένα πλάκωμα.  Τι έγινε ο έρωτας ρε παιδιά; Την έκανε μ’ ελαφρά; Που πήγαν όλα αυτά που ονειρεύομασταν μικρά;  Το Σ + Σ = L.F.E. ; Χαθήκανε μεταξύ διαπραγματεύσεων για το δάνειο, την απελευθέρωση των γυναικών και την οκνηρία των αντρών;  Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι πρέπει να μετακομίσω την συλλογή μου από αισθηματικές χαζο-γκομενό – ταινίες στην ίδια κατηγορία με το SpiderMan, τους X-Men και όλους τους άλλους φανταστικούς ήρωες.  Επιστημονική φαντασία;

Ώσπου ήρθε μία απλή Τετάρτη.  Ψώνια και χάζεμα στις βιτρίνες με την φίλη μου την Ν. στις βιτρίνες του Golden Hall και μετά δείπνο και κους κους.  Αλλά μετά από 10 ώρες δουλειά πάνω σε 10ποντες μπότες αρχίζεις και καταρρέεις οπότε το δείπνο φαντάζει σαν μαρτύριο.  Το μόνο που θες είναι να βγάλεις τις μπότες σου, να χαλαρώσεις μ’ ένα ποτήρι κρασί, να τσακίσεις μια πίτσα στην καθησιά σου  και να τα πεις με την φιλενάδα σου.  Κι έτσι έγινε.  Το άλλο μισό της Ν. θα έλειπε σε επαγγελματικό δείπνο οπότε το σπίτι άδειο και να η καλή ευκαιρία για αμείλικτο girl talk.  Παράδεισος.  Και φτάνουμε και ο Παράδεισος πράγματι μας περιμένει. 

Το άλλο μισό της φιλενάδας μου που λες, μας ετοίμασε σούπερ κατάσταση με κεριά, κρασί, φαγητό και γλυκό για τα κορίτσια του που θα ερχόντουσαν κουρασμένα και καταιδρωμένα.  Απλά τα ετοίμασε κι έφυγε.  Κι ενώ καταβρόχθιζα το πέμπτο καναπέ με σολωμό, έπινα το κρασί μου κουλουριασμένη και χαλαρωμένη στην καρέκλα μου το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι … τελικά υπάρχουν και αυτοί οι άντρες. 

Και πήγε το μυαλό μου πίσω σ’ αυτούς τους άντρες.  Σ’ αυτούς που 10 ημέρες πριν από τα γενεθλιά σου σου στέλνουν με τον πιο περίεργο και πανούργο τρόπο τα πιο ωραία παπούτσια του κόσμου, σ’ αυτούς που κλαίνε κάθε φορά που σ’ αφήνουν για να επιστρέψουν στην Αθήνα, σ’ αυτούς που σου γράφουν τα πιο ωραια γράμματα του κόσμου και σε κάνουν ν’ αισθάνεσαι πράγματι σαν την πριγκήπισσα του παραμυθιού, σ’ αυτούς που σου ετοιμάζουν το πιο όμορφο δείπνο στο πάτωμα του νέου άδειου τους διαμερίσματος, σ’ αυτούς που σου κάνουν έκπληξη κι έρχονται από την άλλη άκρη για να σου πουν απλά σ’ αγαπώ, σ’ αυτούς που παρατήσανε κάτι πολύ σημαντικό για να έρθουν να σε παρηγορήσουν όταν εσύ έκλαιγες με λυγμούς γιατί πέθανε η Winona Ryder στον Φθινόπωρο στην Νέα Υόρκη και σ’ αυτούς που όταν έλεγαν σ’ αγαπώ το εννοούσαν… Ναι αυτοί οι άντρες υπάρχουν.  Υπήρξανε στην ζωή σου, τότε γιατί γκρινάζεις; Γιατί έπαψες να πιστεύεις;

Πράγματι, “When a man loves a woman” προκύπτουν τα καλύτερα πράγματα στην ζωή. Τα πιο φανταστικά και τα πιο κινηματογραφικά.  Απλά για κάποιον λόγο δεν ακούγονται πια αυτά καθόλου.  Δεν ακούγονται πια χαρούμενες ιστορίες.  Αυτές που λες ότι θα δίνεις σαν παράδειγμα για την τέλεια ευτυχία ή αυτές που θα διηγείσαι στα παιδιά σου για να τους δείξεις ότι το L.F.E. υπάρχει εκεί έξω.  Κάτι σαν τον Άγιο Βασίλη.  Μπορεί να μην το έχει δει κανείς, αλλά αν πιστέψεις πολύ μπορεί κάποια Χριστούγεννα να τον πιάσεις στα πράσα να σου βάζει το δώρο σου δίπλα στο τζάκι ή τουλάχιστον στο καλοριφέρ… Απλά πρέπει να πιστέψεις και … να είσαι φρόνιμος!

Δεν θέλω λοιπόν ν’ ακούω άλλη γκρίνια.  Αρκετά πια!  Οι άντρες είναι έτσι και οι γυναίκες είναι αλλιώς.  Μπορεί να μην είναι απλά η σειρά σου για τον έρωτα.  Μπορεί απλά να μην είναι η σωστή εποχή.  Μπορεί να τον είχες, και να ήσουν τόσο μαλάκας (άντρας ή γυναίκα) που τον άφησες να φύγει.  Μπορεί να μην προσπαθείς πολύ.  Μπορεί να βαριέσαι και να μην το έχεις καταλάβει.  Μπορεί απλά να μην το θέλεις και να φοβάσαι να το παραδεχτείς.  Μπορεί πολύ απλά να μην σε γουστάρει…

Μ’ έχει πιάσει από τώρα το κλίμα των Χριστουγέννων και είμαι με την πιο αισιόδοξη διάθεση.  Κάθε χρόνο βέβαια με πιάνει (μόλις έρθουν τα  Χριστούγεννα όμως βάζω πλερέζα και γκρινιάζω σαν τον Δρακουμέλ χωρίς λόγο) αλλά φέτος συνέβησαν πολλά και αλλάξανε οι προτεραιοτητές μου.  Έτσι θέλω και για εσάς.  Αρκετά πια με τις γκρίνιες. - Και το λέω εγώ που είμαι η πρώτη διξάσασα της γκρίνιας.  Η αρχιγκρινιάρα. - Εκεί έξω είναι.  Μπορεί να είναι στο καφέ της γειτονιάς, μπορεί στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, μπορεί στο νησί που θα πας διακοπές, μπορεί στην δουλειά σου, μπορεί στον δρόμο, μπορεί στο Facebook, μπορεί στην Ρώμη, μπορεί στην Αθήνα, μπορεί να είναι και δίπλα σου και να μην το βλέπεις.  Μπορεί να είναι και ανάμεσα στους αναγνώστες αυτού του μπλογκ δεν ξέρεις ποτέ.  Απλά πρέπει να κοιτάξεις προσεκτικά και να κόψεις τις πολλές μαλακιές.  Ξέρεις εσύ για ποιες μιλάω.  Και θα έρθει.  Αλλά ακόμη και να μην έρθει, μην απελπίζεσαι.  Οι φανταστικοί γκόμενοι (ες) να είναι καλά! Ρώτα κι εμένα! Κάτι ξέρω παραπάνω... 

Και μην ξεχνιόμαστε... 49 ημέρες μέχρι τα Χριστούγεννα!!!!!