Tuesday, June 29, 2010

Απ' την Μύκονο με αγάπη Φανταστική Ζαργάνα

Το ξέρω πως άργησα για το δεύτερο μέρος, αλλά είναι η πανσέληνος που μ’ εχει στείλει σε άλλο σύμπαν και ο Θεός της τεμπελιάς με έχει δαιμονίσει κανονικά...
Λοιπόν που ήμασταν; Α, ναι στο ταξίδι μου στην Μύκονο. Ναι, η αλήθεια, ότι δεν ήταν και το ταξίδι του αιώνα. Στην Μύκονο πήγα, δεν πήγα στο Vegas. Όλη η Ελλάδα έχει περάσει απο εκεί, με την καλή και με την κακή έννοια. Αλλά σε σχέση με όλα τα βαρετά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό πιστεψέ με η Μύκονος ήταν Vegas.

Στο νησί λοιπόν συνάντησα δύο πολύ αγαπημένους φίλους. Δύο μεγάλα σούργελα. Κι ένα εγώ τρία. Μεγάλα νούμερα. Η τέταρτη της παρέας ήταν η πιο σοβαρή για να κρατάει τις ισορροπίες και σε περίπτωση που χρειαστεί να πληρώσει την εγγύηση για να μας βγάλει ή απο την φυλακή ή απο το Δαφνί. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ούτε το ένα ούτε το άλλο, γιατί δεν παρεκτραπήκαμε καθόλου. Δυστυχώς. 
  
Το μέρος στο οποίο μείναμε ήταν μαγευτικό. Βοτσαλάκι το λέγανε (www.votsalaki.gr). Με θέα στο απέραντο γαλάζιο, σε σημείο που δεν το βαράει ο αέρας, με μία πισίνα στο ίδιο επίπεδο με τον ορίζοντα.
Με φανταστικό design, πολύ καλό service και ο γιος της ιδιοκτήτριας και αρχιτέκτονας του κτίσματος ΚΟΥΚΛΟΣ! Γαμπρός με προίκα σκέφτηκα και χάρηκα. Έχω κι εγώ κάτι κτήματα στο Μοροέργο, αυτά είναι! Θα μου τα χτίσει τσάμπα και θα μείνουν και στην οικογένεια. Βέβαια, το αγόρι, στα 2 πρώτα λεπτά συνομιλίας που είχαμε, ανέφερε το γεγονός ότι έχει κοπέλα, λες και τον ρωτήσαμε, ή ακόμη χειρότερα λες και μας ενδιέφερε. Που μας ενδιέφερε, αλλά δεν θέλαμε να το δείξουμε. Τις 3 επόμενες φορές που συναντηθήκαμε κατά την διάρκεια των διακοπών μας, μας ανέφερε 3 φορές την κοπέλα του η οποία στο μυαλό μου είναι μία σαύρα με νοημοσύνη κότας. Αν πάτε ποτέ κατά εκεί, να ζητήσετε τον Κωνσταντίνο. Θα με θυμηθείτε. Μόνο αν πάτε, θυμηθείτε να πάρετε καμιά ωτοασπίδα μαζί, εκτός κι αν είστε τρελά party animals, γιατί όλα τα beach bar της γειτονιάς βαράνε 24 ώρες το 24ωρο ανελέητη house κι όχι μόνο. Οι διπλανοί μας το ευχαριστήθηκαν πολύ, εγώ πάλι γκρίνιαζα. Οι διπλανοί μας βέβαια κάνανε και σεξ 24 ώρες το 24ωρο απ’ ότι κατάλαβα και τους έδινε ρυθμό. Εγώ πάλι όχι. Ωραίος και ο διπλανός γείτονας. Η γειτόνισσα μέτρια πως το σαυρέ. Τι άλλο θα ήταν; Τα συμπεράσματα λοιπόν είναι 2. Πρώτον. Το βοτσαλάκι προσελκύει ότι κυκλοφορεί σε straight αρσενικό στην Μύκονο και μάλιστα ωραίο. Δεύτερον. Όλες οι γυναίκες που υπάρχουν σ’ αυτή την γη και δεν συμπαθώ είναι σαύρες. Τυχαίο; Δεν νομίζω...
Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ απο το νησί και μου λείπει είναι οι παραλίες και οι θάλασσες. Δεν είδα πολλές αλλά όσες είδα ήταν φανταστικές. Υποθέτω πως αν έρχεσαι απο οπουδήποτε αλλού εκτός απο την Αθήνα οι ξαπλώστρες και οι τιμές στην παραλία μπορεί να σου φανούν ακριβές, αλλά εμείς εδώ έχουμε συνηθίσει. Κι εγώ στην αρχή μόλις πλήρωσα 5,5 ευρώ την ξαπλώστρα έπαθα ένα μίνι εγκεφαλικό αλλά μετά σκέφτηκα μια ζωή την έχουμε, δεν θα κάτσω να σκάσω. Μετά την τρίτη μπύρα άρχισα να υπολογίζω σε πόσες μπύρες θα μου ζητήσουν το αριστερό μου νεφρό. Και πάλι. Έλα μωρέεεε.... Γι αυτό έχουμε 2 νεφρά. Για να δίνουμε το ένα όπου χρειαστεί ανάγκη. Γιατί έτσι μας αρέσει. 
Λόγω ΔΝΤ γενικά επικρατούσε ένα κλίμα οικονομίας. Στην «Παράγκα» όταν ήμασταν και ήταν όλα τα ταβερνάκια με τα θαλασσινά πίσω απο τις ξαπλώστρες μας, έγινα για λίγο Oliver Twist. Περνούσα απο τα τραπέζια και κοιτούσα τα αχνιστά μύδια και τις γυαλιστερές και έπαιρνα το ύφος εγκαταλελλειμένου κουταβιού, αλλά κανείς δεν μου έδινε σημασία. Σε κανά δυο μεσόκοπους είπα να κάνω τα γλυκά μάτια, αλλά με πρόλαβε μια σαύρα. Πολύ σουξέ τ’ αχνιστά μύδια. Μετά με πήρε χαμπάρι η παρέα μου και ήρθε και με μάζεψε. Ο ήλιος, η θάλασσα και η πείνα που σου προκαλούν σε κάνουν να κάνεις πράγματα που δεν το περίμενες ποτέ. Άντε και τα μπυρόνια που έχεις καταναλώσει πριν.
Η βραδυνή ζωή της Μυκόνου είναι πολύ θορυβώδης για τα δικά μου γούστα. Παρ’ όλο που πήγα καθημερινές δεν άντεξα τον πολύ χαμό. Χάζεμα και περπάτημα στα Ματογιάννια για να δεις τι φοριέται, τι κυκλοφορεί και με τις θα συνεχίσεις το βράδυ σου. Μία βόλτα απ’ το Caprice κλασικά για να μπερδευτείς με τον κόσμο και να κάνεις καμιά νέα γνωριμία, ποτάκι στο Scarpa και κοκτέιλ και χoρό στο Jackie O’. Το τελευταίο το λάτρεψα. Straight friendly μαγαζί με drug queen show και διάθεση λίγο απο Studio 54. Τρομερά cocktails με μία μπάρα όμως που απο διάθεση και συμπεριφορά σε απογοητεύει. Είναι όμως όλος ο άλλος κόσμος που σε φτιάχνει και δεν τους χρειάζεσαι. Ιδανικός τόπος για γνωριμίες και πάνελ κουτσουμπολιού! Ό,τι ακριβώς ζητάω δηλαδή! Πολύς κόσμος μετά πήγαινε στο Cavo Paradiso. Εμείς δεν χρειάστηκε να πάμε, έτσι κι αλλιώς βλέπαμε κι ακούγαμε απο το μπαλκόνι μας. Στο τσακ ήμουν να πάρω την αστυνομία ή να τηλεφωνήσω και να πω ότι έχει το μαγαζι έχει βόμβα αλλά μετά σκέφτηκα πως έχω τα χρυσά χρόνια άνω των 60 για να κάνω τέτοιες κατινιές οπότε ας κάνω τόπο στην οργή. Θ’ αναπληρώσω τον ύπνο μου στην Αθήνα, όσο παράλογο κι αν ακούγεται...
Δεν θέλω να το παραδεχτώ αλλά μου λείπει το νησί. Και δεν έκανα όλα όσα ήθελα. Δεν μέθυσα, δεν τσακώθηκα, δεν ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Θα ξαναπάω όμως. Έχω unfinished business εκεί και κόσμο που με περιμένει. Γιατί μπορεί μπορεί να μην έκανα φασαρία, αλλά σίγουρα έκανα εντύπωση!
Τώρα κανονίζω ταξίδι με νέες παρέες για νέους προορισμούς. Για που και με ποιους δεν ξέρω ακόμα. Είπαμε, έτσι για αλλαγή να αφήσω την καταναγκαστική ανάγκη οργανωτικότητας στην άκρη. Το πολύ όμως μέχρι Σεπτέμβριο. Άντε Οκτώβριο. Γιατί Νοέμβριο φεύγουμε για Παρίσι, θα μας βάλουν απουσία, μην ξεχνιόμαστε!

2 comments:

  1. ¿noʎ ǝɹɐ ʍoɥ ¡oןןǝɥ

    you have a nice blog my friend ^^!
    if you got time, please visit mine.

    ReplyDelete
  2. !!!Μύκονος vol 1&2!!!
    Συνέχισε να μας "δροσίζεις" εμάς που μείναμε Αθήνα!
    Φιλιά να περνάς καλά!

    ReplyDelete