Μία ημέρα πριν απο το ΠΣΚ και ο καιρός σκατά! Δεν μας τα λες καλά καιρέ, δεν μας τα λες καθόλου καλά! Απο την άλλη επειδή πάνω απ’ όλα είμαι μία κατινάρα με την κακή την έννοια, και ο Π. φεύγει αύριο διακοπές, δεν με χαλάει καθόλου να βρέχει συνέχεια εκεί που θα είναι! Ζηλεύω τρελά και στέλνω το Δρακουμελοσύννεφο απο πάνω του. Εγώ επειδή είμαι αυτόφωτο ζαργανοπλασμα όπου και να πάω λάμπει η πλάση και δεν έχουμε πρόβλημα.
Ο Π. είναι σταθερή αξία στην ζωή μου. Είναι μία πλατωνικο-καψουρο-ερωτό –φιλικό-περίεργη κατάσταση, πιο μπερδεμένη και απο τους πέντε κύκλους του Lost, οπότε για να είναι πιο απλά τα πράγματα έχουμε βαπτιστεί φίλοι, με ερωτικές επιρροές. Ο καθένας βέβαια προχωράει την ζωή του κανονικά. Ακόμη κι εγώ. Σε αυτό το μοτίβο ξεκίνησα να βγαίνω κι εγώ πριν απο καιρό με τον Μ.
Ο Μ. ήταν (και είναι βασικά) αρχικά ένα φανταστικό πλάσμα. Όμορφος με χιούμορ και λίγο γιάπις όπως ακριβώς μου αρέσει. Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε και όλα ήταν τέλεια. Κατάφερα με τρομερή gadgetοπατέντα ν’ αποφύγω στα πρώτα ραντεβού την ερώτηση περί γάμου οπότε απο εκεί το πεδίο ήταν ελεύθερο. Έχω ξαναπεί πως δεν υπάρχει σωστή απάντηση στην ερώτηση «Τελικά εσύ, θες να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά;», οπότε εμένα για κάποιο λόγο όταν γινόταν αυτή ερώτηση χτυπούσε το κινητό μου. Δια μαγείας και δια τεχνολογίας... Μετά ξεχνούσα την ερώτηση και άλλαζα κουβέντα. Επίσης προσπάθησα λίγο να συμμαζέψω το ταπεραμέντο μου, τον αυθορμητισμο μου, την τρέλα μου και γενικά στην αρχή ήμουν τύπος και υπογραμμός. Δηλαδή πως είμαι εγώ; Ε, καμία σχέση! Μέγα λάθος. Μέγιστο. Βέβαια σκέφτηκα πως καλό ειναι οι εκπλήξεις να έρχονται σιγά σιγά, γιατί τον έβλεπα κι αυτόν στο τέλος να συναγωνίζεται τον Karl Lewis στο τρέξιμο. Οπότε, ήμουν γλυκειά και λιγο βαρετή. Δεν τρελαινόμουν που έπρεπε να κρατιέμαι τόσο, αλλά μου άρεσε πολύ αυτό το αγόρι κι έβλεπα ότι του άρεσα κι εγώ, οπότε ήμουν πολύ προσεκτική.
Μέχρι που έμαθε για το blog. Όχι δεν του το είπα εγώ, το έμαθε σχεδόν τυχαία, εγώ προσπαθούσα να τον προφυλάξω απο αυτό, γιατί δεν ήξερα πως θ’ αντιδρούσε. Λες και το ξέρα. Φύλλο και φτερό το έκανε. Τα πάντα διάβασε. Και μετά άρχισανε τα όργανα. «Δηλαδή τώρα εσύ δεν ντρέπεσαι που γράφεις τα προσωπικά σου στον κόσμο;» , «Πώς θα κάνεις οικογένεια, αν φέρεσαι σαν παιδί;» και άλλα τέτοια μικρομεσαία και συντηρητικά. Σε αυτό το σημείο συνιδειτοποίησα ότι ο Μ. δεν ήξερε τίποτα για μένα. Κι ακόμη χειρότερα ότι ό,τι ήξερε μάλλον δεν ίσχυε. Και λίγο μετά αρχίσανε και τα καλύτερα. «Τι; Έχεις κανονίσει να πας ΣΚ με τις φίλες σου; Δεν θες να κάτσουμε να χουζουρέψουμε στην τηλεόραση; Και τι έγινε που το κανόνισες πριν με γνωρίσεις; Θα σου πληρώσω εγώ τ’ ακυρωτικά!» Τότε ξύπνησε η Ζαργάνα μέσα μου και απάντησα σε όλα τα παραπάνω. «Όσοι έχουν τέτοια αντίλληψη για το bloging είναι απλά άσχετοι χαρτογιακάδες» ΜΠΟΥΜ! «Αυτή την στιγμή, μετά απο όσα διάβασες στο blog μου, που αντικατροπτίζει ό,τι είμαι, με φαντάζεσαι νυφούλα στην εκκλησία με παπάδες και άλλα καραγκοζιλίκια?, Αυτή την γνώμη έχεις για μένα? Γελιέσαι οικτρά!» ΜΠΟΥΜ! «Αρχικά, δεν σε ρωτάω, σε ενημερώνω, αν δεν σ’ αρέσει, ξύδι για τα νεύρα. Να μου πληρώσεις ακυρωτικάααααααα;;;;;» Εκεί γύρισε απλά το μάτι μου και ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΠΟΥΜ!!!!! Ούτε καν κατάλαβε απο που του ήρθε του τύπου...Ντύθηκα, εβαλα τα γοβάκια μου και την έκανα με ελαφρά... (Αλήθεια, γιατί πάντα αυτές οι κουβέντες γίνονται μετά το σεξ; Νομίζουν ότι κουφαίνεσαι ή έχεις κάψει εγκεφαλικά κύτταρα και μπορούν να σου περάσουν ό,τι θέλουν;;;...)
Είναι συνηθισμένο φαινόμενο όλοι μας (βάζω και την αρχοντιά μου μέσα) να θέλουμε ν’ αλλάξουμε κάτι από κάποιον ή στην χειρότερη περίπτωση κάποιον. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το σενάριο πάει για όσκαρ Σεναρίου και Σκηνοθεσίας Επιστημονικής Φαντασίας και ν’ αρχίσουμε ν’ απολαμβάνουμε το παιχνίδι χάνουμε πολύτιμο χρόνο.
Εμένα όλοι μου λένε «Είσαι πολύ δυναμική, τρομάζεις τους άντρες, χαλάρωσε λιγάκι». Και τι είναι ο δυναμισμός; Πάω στο κομμωτήριο και λέω, «Πάρε λίγο δυναμισμό απο τις άκρες, γιατί έχει προβληματάκια ο τύπος και δεν αντέχει.» Όποιος άντρας δεν έχει τ’ @@@@@@@@ να με κουμαντάρει, να πάει να λύσει τα προβληματάκια του με την μανούλα του ή να το παίξει κόκορας σε άλλο κοτέτσι. Εγώ γίνομαι κότα μόνο όταν αγαπάω πολύ και μόνο με τους σωστούς χειρισμούς... Κι εν τέλει αν προσποιείσαι κάτι άλλο απο αυτό που είσαι, όπως έκανα εγώ με τον Μ. στην αρχή, δεν είναι σαν να τον κοροϊδεύεις μες στα μούτρα; Κάποιες γυναίκες τις οποίες τις θαυμάζω μπορούν να το κάνουν, εγώ που είμαι χαζο-περήφανα straight δεν μπορώ να το κάνω. Και η ειρωνία είναι ότι εγώ γενικά μεταλάσσομαι με ραγδαίους ρυθμούς απλά είναι δική μου επιλογή. Ή στην περίπτωση του άντρα του σωστού, νομίζω ότι είναι δική μου επιλογή.
Έτσι είναι. Όλοι σε όλους τους τομείς κάτι θέλουμε ν’ αλλάξουμε στους άλλους. Δεν κοιτάζουμε τα χάλια μας, που δεν ξέρουμε εμείς οι ίδιοι τι θέλουμε, προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους σε κάτι που στην τελική δεν θα μας αρέσει. Είναι τέτοιες οι απαιτήσεις μας σε αυτά που θέλουμε που φοβόμαστε ότι στο τέλος δεν θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Έτσι προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε αυτό που ήδη έχουμε. Γνωρίζουμε κάποιον ανοιχτοχέρη και γκουβαρντά και στην αρχή θαμπωνόμαστε. Μετά όμως θέλουμε να ξοδεύει μόνο για εμάς και αρχίζουμε την γκρίνια για τα έξοδα. Γνωρίζουμε κάποιον που μας κάνει να γελάμε και μετά λέμε ότι φέρεται σαν παιδί. Γοητευόμαστε απο έναν τυχοδιώκτη αλλά μετά θέλουμε να τον κλείσουμε σε τέσσερις τοίχους. Δεν λέω για τους άντρες που γνωρίζουν μία σαύρα και μετά θέλουν να της βάλουν παντελόνια. Ούτε γι αυτούς που γοητεύονται από μία δυναμική γυναίκα και μετά ξυπνάει ο νταής μέσα τους και νομίζουν ότι τους ευνουχίζει. Ακόμη και όταν κάποιος καταφέρει να μας αλλάξει αυτό είναι πάντα για λίγο καιρό. Και στο τέλος ακούς την πρόταση που σ’ αποτελειώνει; «Που πήγε ο άντρας/γυναίκα που αγάπησα;»
Γι αυτό κι εγώ πλέον έβαλα μυαλό. Αυτή είμαι και δεν αλλάζω για κανέναν. Μπορεί να προσαρμοστώ αλλά όχι ν’ αλλάξω. Και αυτό θα γίνει μόνο του, απο αγάπη και τρελό πάθος. Γιατί όποιος το ζητήσει ή το προσπαθήσει σημαίνει πως απλά δεν του αρέσει αυτό που είμαι. Και όλοι αυτοί, απλά δεν με αφορούν και δεν τους θέλω στην ζωή μου. Και στην τελική, άραγε, αν κάνεις μια ζαργάνα πανέ, ποιος σου λέει ότι θα είναι πιο νόστιμη; Κανείς. Οπότε, το ρισκάρεις;
No comments:
Post a Comment