Μία εβδομάδα πριν αν μ’ έβλεπες, ετοίμαζα Κωστοπουλεϊκές λίστες τύπου «10 πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ και θα κάνω στην Μύκονο». Δύο ημέρες πριν ήμουν στην Παράγκα της Μυκόνου, με το «Sex on the Beach» στο χέρι, αγκαλιά με τον Γιώργο, να φλερτάρω με τον Χρήστο και να ξερογλύφομαι για τον γεροδεμένο οδηγό του σκάφους που είχε τα watersports στα 10 μέτρα απο την ξαπλώστρα μου.
Πόσα μπορούν να γίνουν μέσα σε μια εβδομάδα; Πολλά πάρα πολλά...
Μία εβδομάδα πριν που λες απλά μετρούσα μέρες και ώρες. Μέρες για την συναυλία των Aerosmith και λιγες ώρες μετά για το 4ημερο στην Μύκονο. Ούτε καν κατάλαβα πως περάσανε.
Για την συναυλία τι να πω; Ο Steve Tyler επιβεβαιώνει πως το Sex, Drugs & Rock n’ Roll, απλά σε κρατάει για πάντα νέο. Ό,τι και να λένε οι άλλοι. 62 χρονών και έβαζε κάτω όλα τα νέα τσουτσέκια που βάζουν ένα στενό παντελόνι και νομίζουν ότι ροκάρουν. Δεν πάν’ να λένε πως είναι άσχημος; Δεν παν’ να λεν πως είναι γέρος; Εγώ παρατάω την καριέρα της “First Impression Manager” και γίνομαι groupie του σ’ ένα λεπτό. Κι ας του αλλάζω την πάπια όταν χρειαστεί! Στο κάτω κάτω, πόσοι άντρες σου προκαλούν μίνι οργασμούς μόνο με μία κραυγή; Δύο. Ο Hugh Jackman στους X-Men και ο Steve στο Love in a elevator. Οπότε όποιον δεις απο τους δύο τον αρπάζεις, τον κλείνεις σ’ ένα υπόγειο και γίνεσαι η νέα Misery. Ο Hugh που ήρθε πέρυσι την γλίτωσε, o Steve ήταν ο επόμενος στόχος μου. Ένα ένα έψαξα τα κότερα στην Μύκονο. Σκέφτηκα, «στην Ελλάδα ήρθε, που θα πάει, θα περάσει μία βόλτα απο το νησί. Μόλις τον δω, θα διαλύσω κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, θ’ αρχίσω να ουρλιάζω και πού θα πάει, ζουμπουρλούδικο κορίτσι είμαι, θα με δει και θα με πάρει κι εμένα στο κότερο». Και μετά τον Σάκη και τον Ψινάκη θα γράψω νέα ιστορία... Τελικά όσο και να φώναξα, όσο και να έψαξα ο Steve πουθενά. Ο Πέτρος ο πελεκάνος απάντησε μόνο με μία κραυγή απελπισίας σαν να έλεγε «αν είναι να σκάσεις, γίνομαι εγώ ο Steve Tyler”. Και τότε αναρωτήθηκα. Ποιος είναι πιο γνωστός τελικά, ο Πέτρος ο Πελεκάνος ή ο Steve Tyler? Χμμμ, μήπως να βγάλω φωτογραφία με τον Πέτρο;
Το ταξίδι αυτό στην Μύκονο ήρθε σαν δώρο απο τον ουρανό σε μία περίοδο που όλα ήταν στασιμα και βαρετά. Απο τότε που το κανόνισα λοιπόν όλα άρχισαν να πηγαίνουν ανέλπιστα καλά. Παρ’ όλο που η Μύκονος δεν είναι απο τους αγαπημένους μου προορισμούς, όταν κανόνισα να πάω πρώτον υπολόγιζα όταν θα πάω να πετύχω και τον Π. εκεί και δεύτερον όλοι λένε πως η Μύκονος είναι υπέροχη τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο. Κι έχουν δίκιο. Ευτυχώς με αποζημίωσε πλήρως, αν και κάπως προκατελημένη...
Στην Μύκονο λοιπόν συνάντησα όλα αυτά που φοβόμουν κι όλα αυτά που έλπιζα. Ελπιζα σε καταγάλανα νερά, σε όμορφες παραλίες με όμορφο κόσμο, σε εξωτικά κοκτέιλ, σε χαλαρωτικές στιγμές και σε νέες γνωριμίες. Όλα γίνανε.
Ο κόσμος της Μυκόνου ήταν απο τους πιο όμορφους που έχω δει ποτέ. Κι όταν λέω κόσμος, εννοώ τους άντρες. - Για τις γυναίκες δεν με απασχολεί, έτσι κι αλλιώς όπου και να πας σαύρες έχει αυτή την εποχή. Οι γεμάτες και οι χοντρές έχουν πέσει σε νάρκη ή πάνε στην Θάσο διακοπές. Εγώ πάλι ζουμπουρλού, δεν μασάω πια με αυτά. Ζαργάνα βλέπεις. – Απο άντρες λοιπόν είχε τα πάντα. Οι πιο όμορφοι άντρες ήταν gay. Εννοείται πως θα ήταν gay. Οι περισσότεροι gay αν όχι όλοι είναι όμορφοι. Δεν είναι όμως όλοι οι όμορφοι gay. Κι αυτό αποδεικνύει πως αν θέλει κάποιος άντρας μπορεί να γίνει πολύ όμορφος. Όλοι μπορούν. Η τρίχα πουλόβερ είναι πια passe, και δεν προσδιορίζει την τεστοστερόνη κάποιου ούτε τις επιδόσεις του στο κρεβάτι. Οπότε νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να σουλουπωθείτε λίγο. Το να έχετε λίγο στυλ δεν είναι κακό. Το να γυρίζετε σαν τα γουρούνια πάλι είναι.
Εκτός απο τους πανέμορφους γκεί λοιπόν είχε πολλούς ανδρο-πλάτανους, ξέρεις αυτούς τους δυσκίνητους τρίγωνους, ευγενική χορηγία των τοπικών γυμναστηρίων κι όχι μόνο, οι οποίοι μετά το σολάριουμ γκαγκανιάζουν απο τον ήλιο και παίρνουν αυτό το «σαπιο-δερματί» χρώμα και συνήθως φοράνε ή κοντό σορτάκι για να φαίνεται η αποτρίχωση με κερί που έχουν κάνει σε όλο το πόδι παρακαλώ, ή λουλουδάτη μακριά βερμούδα γιατί κάποιος είπε ότι τους ψηλώνει. Αυτοί που είδα εγώ είχαν καταπληκτικά πρόσωπα. Μόλις όμως κάνανε να σηκωθούνε απο τις ξαπλώστρες που είχαν λουφάξει θύμιζαν λίγο απο τον Σιντ τον βραδύποδα στο Ice Age. Κρίμα τα παλικάρια, κρίμα. Δίπλα τους εννοείται δέσποζε πάντα μία σαύρα – γλάστρα. Ή ένας άλλο ανδρο-πλάτανος. Ποτέ μόνοι, πάντα με παρέα. Υποθέτω πως ο έξτρα χρειάζεται γιατί αν πέσει, μετά δεν μπορεί να σηκωθεί.
Γενικά οι φάτσες που έβλεπες στο νησί σου έμεναν ανεξίτηλες. Πρώτος και καλύτερος ο animateur – ιδιοκτήτης του Tropicana στο Paradise που είναι ίδιος ο Τσουκαλάς, ξέρεις, αυτό ο τριχωτός με το μαλλί Θέμη Αδαμαντίδη δεκαετίας 80 που βρίζει και φωνάζει συνέχεια για τον Ολυμπιακό. Φώναζε, έκραζε, και χόρευε με ένα αυτοσχέδιο στεφανι με τεράστια λουλούδια στο κεφάλι το οποίο ήταν στερεωμένο πάνω σ’ ένα μαύριο κασκόλ και στο τελείωμα είχε δεμένο ένα cd. Ναι ένα cd, σαν αυτά που βάζουν στα μπαλκόνια για να μην πλησιάζουν τα πουλια. Πώς και γιατί θα σε γελάσω. Υποθέτω ότι υπήρχε κάποιο concept πίσω απ’ όλα αυτά, το οποίο εγώ δεν γνωρίζω. Κι εκεί που σταμάταγες να χαζεύεις τον Τσουκαλά, έβγαινε ο dj Sascha, ο οποίος ήταν ένας καραφλός με ένα στρινγκ εσώρουχο το οποίο μπροστά κατέληγε σε μία προβοσκίδα και τριβόταν με μία χορεύτρια πάνω σε ένα πάσο. Δεν ξέρω γιατί τον θεωρείται dj αφού το μόνο που έκανε ήταν να λέει ήταν “everybody dance now” και “Mykonos”, ενώ τίναζε την προβοσκίδα του στον κόσμο. Ο dj Sascha λοιπόν για τις επομενες 3 ώρες δεν σταμάτησε να μιλάει και να τινάζει την προβοσκίδα του. Υποθέτω πως το περιεχόμενο της θα είχε γίνει σφεντόνα στο τέλος της ημέρας. Αλήθεια του κολλάνε βαρέα και ανθυγιεινά αυτού;
Πάω να φύγω, πέρασε η ώρα. Μην φύγεις, έχει κι άλλο! I’ll be back for more…
No comments:
Post a Comment