Tuesday, June 1, 2010

Το καλοκαίρι έρχεται... Τα μυαλά μου φεύγουν...

Αυτό είναι. Μπήκε κι επίσημα το καλοκαίρι! Αν και μέχρι πέρυσι ήμουν φανατική του χειμώνα, φέτος έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Γενικά υφίσταμαι μία μετάλλαξη φέτος και ό,τι κοροϊδευα εννοείται πως το λούζομαι και το ευχαριστιέμαι. Αλλά απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έτσι είμαι. Κάνω δηλώσεις, διαδηλώνω για τις πεποιθήσεις μου κυριολεκτικά και μεταφορικά και μέσα σε 6 μήνες είμαι άλλος άνθρωπος που πιστεύει άλλα πράγματα και μάχεται τα παλιά. Σταθερότης μηδέν. Σε όλους τους τομείς. Το μόνο σταθερό πράγμα πράγμα πάνω μου είναι η ασταθειά μου. Δυο λαλούν και τρεις χορεύουν κοινώς. Ό,τι του φανεί του ΛωλοΣτεφανή. Και άλλες τέτοιες παροιμίες κατά τις οποίες σου λένε εμμέσως πλην σαφώς, ότι την βγάζεις δεν την βγάζεις την δεκαετία, έξω απο τα κάγκελα. Μπορεί εκεί μέσα να είναι και καλύτερα, δεν ξέρεις ποτέ. Όλοι την ημέρα μαστουρωμένος χωρίς να πληρώνεις τίποτα και με τις ευλογίες του κράτους. Δεν ακούγεται κακό...
Το καλοκαίρι λοιπόν δεν μου άρεσε ιδιαίτερα μέχρι πέρυσι, γιατί πρώτον με άγχωνε. Κάτι σαν τα Χριστούγεννα ένα πράγμα. Είναι καλοκαίρι. Πρέπει να πας διακοπές. Πρέπει να περάσεις τέλεια. Πρέπει να μαυρίσεις. Πρέπει να ερωτευτείς. Απ’ όλα τα παραπάνω, μόνο διακοπές πήγαινα. Και σε αυτές δεν πέρναγα και καλά στο τέλος. Ήταν υψηλές οι απαιτήσεις Άρη μου και στο τέλος έτρωγα τα μούτρα μου. Καλά να ερωτευτώ, ούτε που πλησίασα. Το καλοκαίρι των μεγάλων μου ερώτων έτυχε να το περάσω στην Αθήνα, όπου ήταν και το καλυτερό μου. Βέβαια έχουν περάσει αιώνες απο τοτέ, οπότε δεν πιάνεται. Δεν μπορούσα να καταλάβω απο που πηγάζει όλη αυτή η αισιοδοξία και το κέφι όλων των ανθρώπων γύρω μου. Όλο το καλοκαίρι κάνεις οικονομια για να πας μία εβδομάδα διακοπές, όπου πας, εύχεσαι να περάσεις καλά, αλλά συνήθως οι προσδοκίες σου πέφτουν κατά πολύ έξω. Και στο ενδιάμεσο κάνεις σχέδια τα οποία δεν τα πραγματοποιείς. Σαββατοκύριακα, τριήμερα, κοσμικές εξόδους, μίνι εκδρομές, αλλά στο τέλος, μία ο καύσωνας, μία η αύξηση της βενζίνης, μία που πλακώνεσαι με τους κολλητές σου, στο τέλος κάθεσαι στο σπίτι και βλέπεις τις επαναλληψεις του Ρετιρέ. Και αναρωτιέσαι: Τελικά είναι στραβός ο γυαλός, ή στραβά αρμενίζουμε; (είναι η μέρα της παροιμίας σήμερα...)
Εκτός απο τα καλοκαιρινά σχέδια που δεν πραγματοποιούνταν ποτέ υπήρχε και το φαινόμενο της σαύρας. Ναι ναι, της σαύρας. Όπως το καλοκαίρι με τις ζέστες όλες οι σαύρες βγαίνουν απο τις τρύπες του, έτσι και όλα τα μικρά και τα μεγάλα Ξ. που συνήθως τους χειμερινούς μήνες δεν μπορούν να εκφραστούν, λόγω της πολυπλοκότητας και της μαζικότητας των ρούχων, με το που πιάσουν οι πρώτες ζέστες, πετάνε όλα όσα τους βαραίνουν απο πάνω τους και βγαίνουν με τα σορτσάκια τους και τα τριγωνάκια τους να μας κάνουν τα νεύρα σκοινιά. Και αν ανήκεις στην κατηγορία της μίνι μπαλότσας και άνω όπως η αφεντια μου, τότε για τους επόμενους 3 μήνες είναι σαν να έχεις περίοδο κάθε μέρα. Ζηλεύεις και φθονείς τρελά, βρίζεις και καταριέσαι, γιατι πάνω απ’ όλα είσαι γυναίκα κι εννοείται πως η ανασφάλεια σου ανεβαίνει μαζί με τον υδράργυρο, και αρχίζεις να διαδίδεις κάθε είδους φήμη και δοξασίες για την κάθε μικρή Ξ. που γλυκοκοιτάζει το αντικείμενο του πόθου σου. Ακόμη κι αυτές που δεν σε απειλούν τις βρίζεις, γιατί υπάρχουν. Εννοείται, πως αν ήσουν κι εσύ στα κιλά τους, θα κυκλοφορούσες όλη την ημέρα γυμνή, αλλά δεν μιλάμε για εμάς τώρα, αλλά για τα μικρά και τα μεγάλα Ξ. Κοινώς τις σαύρες. Στο τέλος καταλήγεις στην Αιδυψό για λουτρά μαζί με τα ΚΑΠΗ του Αιγαλέω, όπου εκεί δίπλα στις γιαγιάδες απλά δείχνεις σαν δροσοσταλιδα. Γιατί ως γνωστόν, στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος...
Μέσα στο πλαίσιο της μεταλλαξής μου, φέτος άρχισα να έχω και διαφορετική στάση απέναντι στο καλοκαίρι. Υποτίθεται βέβαια ότι μεγαλώνω, σοβαρεύω και αλλάζω προτεραιότητες. Μπααααα.... Κολοκύθια. Υποθέτω πως επιτέλους τώρα μετά απο 6 χρόνια που οι Ταυροι βγήκαμε απο τον ανάδρομο Ερμή άλλαξε η διαθεσή μας. Φέτος δεν θέλω να κάνω σχέδια. Δεν κανονίζω διακοπές. Αν και έχω μία εξαναγκαστική διαταραχή με την οργάνωση, νομίζω πως θα τα καταφέρω. Θέλω ν’ ακολουθήσω απλά την διαθεσή μου και την παρέα μου. Τι κι αν προκύψει και δεν πάω πουθενά; Σιγά τα ωα... Θα κάνω διακοπές στην Αθήνα. Εδώ άλλοι πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά για να έρθουν εδώ, κι εγώ θα παραπονιέμαι; Η Ανάβυσσος και το Σούνιο κοντά είναι, το αμαξάκι μου το έχω, κι αν ακόμη δεν έχω παρέα, παίρνω το βιβλιαράκι μου και το mp3 μου και το παίζω ελεύθερη και ωραία (και πολιορκημένη εννίοτε!).
Ακόμη και τα Ξ. για κάποιο λόγο δεν μ’ ενοχλούν τόσο φέτος. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πια έχουν αλλάξει και τα γούστα μου στην επιλογή της παραλίας και της νυχτερινής ζωής, αλλά και πάλι, σαν κάτι να έχει αλλάξει. Μην είναι που φέτος είναι η χρονιά μου, μην είναι πως σκέφτομαι ότι μπορώ να κατακτήσω έναν άντρα και με το μυαλό μου, μην είναι που βρήκα μια άκρη και μπορώ να εφοδιαστώ με πολλά roofies οπότε μπορώ ανα πάσα στιγμή να ναρκώσω το αντικείμενο του πόθου μου και να περάσουμε καλά, θα σε γελάσω. Το σίγουρο είναι ότι κάτι έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Εκτός αυτού, ξέρω πως αν ζηλέψω καμία τόσο πολύ, μπορώ απλά να την φωτογραφίσω και μετά την κράξω μέσα απο το blog μου. Αξιοπρεπές όχι, ευεργετικό ΝΑΙ!
Τα Ξ. δεν μ' ενοχλούν πια και για άλλο λόγο.  Η αλήθεια είναι ότι έχω εστιάσει το βλέμα μου στα αρσενικά Ξ. με τους γραμωμένους κοιλιακούς και το ωραίο μαύρισμα. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να παραδεχτώ πως ναι, ξερογλύφομαι στην παραλία όταν περνάει το μελαχρινό αρσενικό με six pack. Εγώ το έχω πει. Ο άντρας των ονείρων μου πρέπει να είναι πανέμορφος, να έχει τουπέ, να έχει πρόβλημα με την δέσμευση, να είναι εγωιστής και γενικά να μου κάνει την ζωή δύσκολη. Ναι μου αρέσουν τα δύσκολα, και είμαι τόσο ρηχή όσο δεν παει άλλο, αλλά τι να κάνουμε; Και ο Π. κάπως έτσι είναι, με την διαφορά ότι συνδιάζει και μυαλό, χιούμορ και ότι μαζί τους είμαι απόλυτα ο εαυτός μου, αλλά που θα πάει κάποια στιγμή θα ξεστραβωθεί και θα δει. Βέβαια και να μην δει, ένα roofies δρόμος είναι μέχρι την καρδιά του. Έτσι κι αλλιώς μια δεκαετία μου μένει έξω απο τα κάγκελα, τουλάχιστον να την ευχαριστηθώ όπως της αρμόζει!
Λοιπόν, επίσημα ξεκινάει σήμερα κι αυτό το καλοκαίρι. Εγώ σας εύχομαι λοιπόν φέτος να περάσετε όλοι όπως εσείς νομίζετε καλύτερα, να ερωτευτείτε, να αγαπηθείτε, να γ@@@@@@ (με την καλή έννοια πάντα), να διασκεδάσετε, να ταξιδέψετε, να πιείτε, να μεθύσετε, να δοκιμάσετε νέες γεύσεις και νέες εμπειρίες και να κάνετε όλα αυτά που ίσως να μην έκανα ούτε κι εγώ! Και μην ξεχνάτε:
ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΟΧΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑ ΑΚΤΕΣ
Για να τις χαιρόμαστε μαζί και αυτό το καλοκαίρι!



Και να με διαβάζετε, εεεεεε?

4 comments:

  1. 1. we want more, we want more!
    2. an fetos pou oloi exoun lyssaksei oti einai i xronia twn tavrwn den ginei pali tipota, tha tous valw ta ptyxia ston k@@@@@@...
    3. sto sounio boreis na erxesai opote theleis. borei na min exoume akrivws afto pou perigrafeis ws andra twn oneirwn sou alla olo kai kati tha vreis se six pack
    4. oi savres gia kapoio aneksigeito logo exoun pollaplasiastei epikindyna...

    ReplyDelete
  2. θα συμφωνήσω με την πρωλαλήσασα κι εγώ... "θέλουμε κι άααααλλο κι άαααλλο"!!!

    Φέτος να είναι το καλοκαίρι σου φανταστικοζαργανίσιους!!!

    Φιλιά κοριτσάκι!!!

    ReplyDelete
  3. Se diavazoume! Latreyw thn eilikrinia sou! Kai an o P. den vlepei thn axia sou mallon den einai kai toso idanikos oso ton perigrafeis.
    Alla syni8izoume na exidanikeyoume ton ka8e mhn pw...Me ekplhsei auth mazoxistikh tash sou na thewreis idaniko kapoion pou sou kanei th zwh dyskolh. Vre glykeia mou Zargana den ftanoun ta outws h allws dedomena provlhmata kai dyskolies ths zwhs? Ston erwta ta pragmata ypoti8etai den 8a eprepe na einai pio apla?

    ReplyDelete
  4. Εννοείται πως δεν θα σταματήσω να γράφω αυτό το καλοκαίρι! Ελπίζω μόνο να μην χάσω τον οίστρο μου. Τον συγγραφικό εννοείται, γιατί τον άλλο δεν τον χάνω με τίποτα!
    Όσο αφορά την μαζοχιστική μου τάση και την ιστορία μου με τον Π., έχω την άποψη, πως ο έρωτας πρέπει να σε ξεσηκώνει και να σε ανακατεύει! Οτιδήποτε άλλο, εμένα απλά με κάνει να βαριέμαι! Αλλά εγώ είμαι μεγάλο νούμερο τα έχουμε ξαναπεί....
    Και μην μου κακολογείτε τον Π.! Αυτή είναι δική μου δουλειά! Απλά σκεφτείτε θετικά εκ μέρους μου, και που θα πάει, απο εδώ θα πάει, απο εκεί θα πάει, στην Ζαργάνα θα καταλήξει! Κι όταν γίνει αυτο... θα το έχω το Όσκαρ στο τσεπάκι!!!

    ReplyDelete