Wednesday, July 28, 2010

Εν πλω...

Τετάρτη πρωί στο καράβι με προορισμό το Ασπρονήσι που λέει και ο φίλος μου ο Γαλάτης. Φορτωμένη με τα καλύτερα κομμάτια της γκαρνταρόμπας μου, τα πιο αγαπημένα μου παπούτσια, τις πιο μυρωδάτες κρέμες μου και ελπίδες για τις πιο ονειρεμένες διακοπές έφτασα στο λιμάνι της Ραφήνας. Πάλι καλά που η φίλη μου η Μ. Δουλεύει στο στο νησί και την βγάλαμε στο τζάμπα και φέτος, γιατί το πρόγραμμα δεν προέβλεπε διακοπές. Είναι πολλά τα παπούτσια Άρη μου και το budget φέτος πήγε σε 12ποντα. Δεν τα έχω φορέσει ακόμη αλλά όπως και να το κάνουμε τα έχουμε πει αυτά, τα παπούτσια είναι επένδυση! Μπορεί σύμφωνα με τα δεδομένα της μαμάς μου, σοβαρή επένδυση να είναι ένα 4αρι στο Γαλάτσι, στο δικό μου όμως ονειρεμένο κόσμο, ό,τι δεν σε απογοητεύει ΠΟΤΕ είναι επένδυση.
Κανονικά θα έπρεπε μαζί με όλο το μπούγιο να έχω φροντίσει να έχω πάρει και την πιο καλή διάθεση μαζί μου. Όμως μία εβδομάδα πριν, τα έκανα σαλάτα που λέει και η Αρλέτα και τώρα μετανιώνω και προσπαθώ να συμμαζέψω τα ασυμάζευτα! Διαολο-σκορπίσματα ζαργανο-μαζέματα. Σκατά ολέ! Εννοείται πως μιλάω για γκομενικά θέματα. Για τι άλλο; Έτσι τώρα προσπαθώ να μαζέψω ό,τι αποθέματα αισιοδοξίας μου έχουν μείνει κι ελπίζω για τις καλύτερες διακοπές του κόσμου! Η αλήθεια είναι ότι η ζαργάνα μέσα μου, μου κλείνει το μάτι πονηρά και μου λέει πως αυτές οι διακοπές θα είναι οι καλύτερες της ζωής μου (εννοείται μετά τις πρώτες διακοπές στο Παρίσι, αυτές είναι αξεπέραστες!), αλλά το διαολάκι πάνω απο τον δεξί μου ώμο μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο. Ζαργάνα – Διολάκι, προς το παρόν γράψε 2. Το παλεύω όμως.
Εν πλω λοιπόν. Το καράβι είναι η χαρά της γριάς. Σαν την τελευταία collection των ΜΙ-ΡΟ, όλες ντυμένες στα μαύρα, πάνε τρεις τρεις, χωνονται στην σειρά στα κυλικεία σου τρώνε την σειρά για να πάρουν ένα ελληνικό, όχι πολύ βαρύ, όχι πολύ γλυκό, όχι όμως και μέτριο και ουτε πολύ καυτό, κι εκείνο το στριφτό με τις σταφίδες, που αναρωτιούνται γιατί δεν το λένε σταφιδόψωμο και ζητάνε την συνταγή απο τον υπάλληλο για να το φτιάξουν στα εγγόνια τους. Εφοδιασμένες με τις καρώ τσάντες της λαϊκής και τα πτησόμενα καρεκλάκια ανα χείρας πάνε να προσκυνήσουν. Αλήθεια οι γέροι που είναι; Μας άφησαν χρόνους; Υποθέτω πως επέλεξαν να την κάνουν νωρίς... Εξού και η total black collection.
Στην άλλη άκρη του γηραιού κύματος υπάρχουν τα παιδάκια. Παντού όμως. Τρέχουν, τσιρίζουν, παίζουν με ηλεκτρονικό τους και σου παίρνουν το κεφάλι ντουγκου ντούγκου, ρωτάνε, ξαναρωτάνε και ξαναρωτάνε “φτάνουμε;;;;”. Ποιος μίλησε για υπογεννητικότητα στην Ελλάδα; Έχουν ανέβει τέλη Ιούλιου σε καράβι; Σαν παιδικό πάρτυ στα MacDonald's είναι. Αλλά δεν έχω παράπονο. Μερικά παιδάκια έρχονται πακέτο με κάτι μπαμπάδες λουκούμι! Oh Daddy cool! Εντάξει είπαμε, στεναχώρια στεναχώρια αλλά τα μάτια μας ανοιχτά! Κι αν είμαστε τυχερές άντε και τα πόδια μας!
Εντάξει δεν μπορώ να πω, σαύρες δεν έχει στο καράβι. Έχει δηλαδή, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Προφανώς είναι πολύ νωρίς ακόμη και δεν θα καθόταν καλά το ρίμελ, οπότε προτίμησαν να πάρουν το επόμενο καράβι. Ή είναι ήδη στο νησί. Εκεί θα τα δω όλα. Σαυρονήσι. Και καλά να μπορείς να υποστηρίξεις τον ρόλο της σαύρας, αλλά αν ξαναδώ μεγάλο κώλο με μπραζίλιαν μαγιό θα τον φωτογραφίσω και θα τον κάνω application στο facebook. Send ugly gifts. Μετά την φάρμα θα ξεκινήσω νέα μόδα. Δεν θα περνάει μέρα που να μην στείλεις έναν ελλεινό και τρισάθλιο σαυρο-κώλο ή μία ηλικιωμένη σαύρα με τριγωνάκι και μπλε σκιά σαν την Λάσκαρη στον Αστερισμό της Παρθένου, στους φίλους σου.
Ο κόσμος περνάει γύρω μου και με κοιτάζει. Γράφω γράφω γράφω. Και παρακολουθώ παράλληλα. Ανά διαστήματα τραγουδάω λίγο πιο δυνατά απ' ότι χρειάζεται, ανάλογα με το τι παιζει το ipod. Όλα τα gadgeτάκια εν λειτουργία. Ipod, Netbook, κινητό και φωτογραφική. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτά. Μόλις πέρασε μία κυρία και κούνησε το κεφάλι της. Ίσως γιατί γράφω και τραγούδαω παράλληλα “Because today I kinda feel like crying...”. Τι να κάνουμε κυρία μου, ή θα γράφουμε και θα τραγουδάμε ή θα μας τα φάνε οι ψυχολόγοι! Αυτό το blog είναι η σωτηρία μου τελικά.
Δίπλα μου κάθονται δύο κορίτσια και κάνουν όνειρα για τις 5 ημέρες που θα περάσουν στο νησί. Μην ρωτας πως μπορώ να έχω το ipod και να ακούω τους διπλανούς. Αυτό είναι έμφυτο ταλέντο. Η χαρά της κουτσομπόλας με το βιονικό αφτί. Στο όνομα της έρευνας αποκτάς πολλά ταλέντα. Τα κορίτσια που λες συζητάνε για τα σχέδια των διακοπών. Μέσα στα σχεδιά τους είναι να βρουνε γκόμενο. Στην Μύκονο; Στην Μύκονο αν είσαι τυχερή θα βρεις ένα αρσενικό, που δεν το λες και γκόμενο της προκοπής, γιατί κατά 90% περίπτωση θα είναι σαυρο-κυνηγός και δεν θα του κάνει κούκου μετά απο τόσο αλκοολ που θα έχει καταναλλώσει. Αν είσαι γυναίκα άνω των 30 και σεξ θεωρείς την επαφή η οποία κρατάει πάνω απο 7 λεπτά και περιλαμβάνει τουλάχιστον 3 διαφορετικές στάσεις και έναν οργασμό (τουλάχιστον αν είσαι απο τις τυχερές), δεν νομίζω να καταφέρεις τίποτα στο νησί των ανέμων. Το μόνο σίγουρο που θα πάρεις, είναι μάτι. Πολύ μάτι. Η αλήθεια είναι πως κι εμένα πάει το μυαλό μου εκεί κι ονειρεύεται summer loving και τέτοια, αλλά το διαολάκι πάλι με προσγειώνει και μετά με ρίχνει στα τάρταρα. Γαμώ το διαολάκι μου γαμώ. Απο Ζαργάνα θα καταλήξω κοκοβιός αν συνεχίσω έτσι.
Το ipod παίζει τώρα “Κάτι κάτι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι, κάτι θα έρθει να με βρει, τον έρωτα να φέρει, κάτι κάτι θα συμβεί το νιώθω πλησιάζει, το καλοκαίρι που θα' ρθει με άλλο δεν θα μοιάζει...” και μου φτιάχνει την διάθεση. Χαζεύω την θάλασσα, φτάνουμε στην Άνδρο σε λίγο. Παίρνω βαθιές ανάσες και χαμογελώ. Τραγουδάω πάλι δυνατά. Και για μια στιγμή, νιώθω πως όλα θα πάνε φανταστικά. Ζαργάνα – Διαολάκι σημειώσατε Χ. Έλα να ανεβαίνουμε!!!!!!!!!!!!!!

1 comment:

  1. Ζωγράφησες πάλι φιλενάδα!...Ζαργάνα- Διαολάκι ποντάρω ότι θα λήξει πανηγυρικά 2-1 με ανατροπή σκορ...(αλλιώς θα σκίσω τα πτυχία μου στο στοίχημα!) Χ.

    ReplyDelete