Tuesday, August 10, 2010

Αγαπημένο μου ημερολόγιο... ή μπλογκ, όπως θες πες το!

Σήμερα κλείνει μία εβδομάδα απο το τελευταίο και φαρμακερό μήνυμα που έλαβα απο τον Π. «Έτσι που τα έκανα, καλύτερα να τ’ αφήσουμε». Σκατά στην μούρη σου! Εμένα με ρώτησες αν θέλω να τ’ αφήσουμε; Σιγά μην με ρώταγες. Γιατί πότε σε ρωτάνε; Σου αμολάνε ένα «Να τ’ αφήσουμε» κι έξω απο την πόρτα!
Λοιπόν είμαι στην φάση τώρα, που θεωρώ όλους τους άντρες μεγάλες κότες και επίσης μεγάλους μαλάκες. Όλους εκτός απο τον Π. Δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο ν’ αρχίσω να βρίζω, ούτε να έχω φαντασιώσεις ότι τον στέλνω με μία υπερφυσική μπουνιά σε άλλο γαλαξία. Προς το παρόν σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι, στεναχωριέμαι, κλαίω ανά διαστήματα και σε διαφορετικά μοτίβα και version όταν πέφτω πάνω σε κάτι δικό του, μετά σκέφτομαι ότι καλά έκανε που την έκανε γιατί έχω την εντύπωση ότι φτάνω στα όρια της ψύχωσης και ότι σε λίγο θα γίνω απόφοιτος της σχολης Glenn Close από την Ολέθρια Σχέση, μετά oνειρεύομαι ότι είμαι η Carrie στο Sex and the City κι ότι έρχεται έξω απο το Plaza και μου λέει «It took me really long time to get here”, μετά πιάνω όλες τις κινηματογραφικές ηρωϊδες με happy ending από την Babe στο Dirty Dancing μέχρι την Lara Croft και στο τέλος βάζω στο Youtube Νίνο και μερακλώνω. Οι πιστωτικές μου κάρτες δεν έχουν πια οριο, τα newsletter με τις φθινοπωρινές collection και τις τεράστιες εκπτώσεις έρχονται βροχή και δυσκολεύει το πράγμα και ο πόνος γίνεται αφόρητος.
Η αλήθεια είναι πως όλη αυτή η μίρλα είναι λιγο ηδονική μερικές φορές. Η αυτολύπηση δεν είναι το καλυτερό μου, αλλά όλο αυτό το σκηνικό με τα τραγούδια, τα κλάμματα και τις φαντασιώσεις η αλήθεια είναι ότι έχει την πλάκα του. Απ’ όλη αυτή την ιστορία αυτό που ευχαριστιέμαι είναι οι σατανικές φαντασιώσεις που έχω με τις φίλες του και γενικά με όλα τα θηλυκά που υπάρχουν στον άμεσο κύκλο του. Η μαμά του εξαιρείται εννοείται. Όλες οι φίλες του είναι αρχικά τσούλες, όχι όμως την έννοια της τσούλας = τους παίρνω όλους (θα θέλανε πολύ όμως!), πανηλιθιες, βλαμένες και μόγγολα. Εγώ πάλι που χρησιμοποιώ αυτούς τους χαρακτηρισμούς είμαι καλύτερη, αλλά εγώ είμαι άλλη ιστορία. Φαντάζομαι λοιπόν, ότι τις βάζω στην σειρά, και τις σφαλιαρίζω αρχικά αλλά Δέσπω Διαμαντίδου, «φλαπ φλαπ», με διπλό διαφορικό κι εννοείται δαχτυλιδι κοτρώνα. Μετά θυμάμαι τα νιάτα μου τότε που ήμουν μποξέρ και αρχίζω το επαγγελματικό ξύλο με κάτι ωραιότατα δεξι direct και φανταστικά αριστερά crosse, ενώ τις αποτελειώνω με ένα αεροδυναμικό ambercart! Στο τέλος αρχίζω τις κλοτσιές και αν δω ότι δεν πεθαίνουν ακόμα, τότε τις ρίχνω σε πεινασμένα πιράγχας. Και φαντάσου ότι δεν θεωρούμαι ζηλιάρα. Απλά τις συγκεκριμένες γυναίκες θέλω πολύ πρώτα να τις φτύσω και μετά να τις πλακώσω. Επίσης πρώτη φορά μου προκύπτει αυτό το σύνδρομο πολλαπτής σφαλιαρόπτωσης. Γενικά πολλά μου συμβαίνουν πρώτη φορά. Γαμώ τους γεροντοέρωτες μου!
Όπου να’ ναι θα έρθει η φάση που θ’ αρχίσω να βρίζω. Επίσης οι φίλες μου είναι stand by και περιμένουν επίσης για ν’ αρχίζουν να εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς τύπου «βρωμερό σκουλίκι», «ο μεγάλος Παπάρας» και άλλα τέτοια τα οποία τα έχουν κατοχυρώσει και περιμένουν απλώς το σύνθημα να ξεκινήσουν. Είναι ωραία φάση αυτή. Αρκεί να μην σε πάρουν χαμπάρι οι άλλοι ιδιαίτερα, γιατί τότε αρχίζεις να έχεις την εικόνα της παρατημένης Κατίνας. Και καλά Κατίνες είμαστε όλες, άλλες πολύ άλλες λιγο, εξαρτάται την περίοδο που διανύουμε αλλά το παρατημένη είναι βαρύς χαρακτηρισμός. Όταν αρχίζεις να βρίζεις ξεκινάει το μεγάλο πανηγύρι και ο πραγματικός δρόμος προς την απελευθέρωση, απλά εγώ μου φαίνεται έχω δρόμο ακόμη. Θα προτιμούσα να το προσπεράσω αυτό το στάδιο στα γρήγορα, γιατί για κάποιο λόγο οι κατάρες μου πολλές φορές πιάνουν αφετέρου και δεύτερον θέλω να ελπίζω ότι κάτι άλλο θα έρθει στην ζωή μου και θα σταματήσω ν’ ασχολούμαι.
Τώρα θα μου πεις γιατί τα γράφω όλα αυτά. Πρώτον γιατί αυτό το μπλογκ ξεκίνησε σαν καθαρά αυτο-ιαματικό μέσο προς αποφυγή κάθε είδους τρελογιατρού και δεύτερον γιατί ο Π. ήταν αυτός που μ’ έμπνευσε να το ξεκινήσω και η έμπνευση για να γράψω πολλά απο τα άρθρα μου. Δες το σαν έναν επίλογο μίας ιστορίας που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Σαν ένα μίνι αφιέρωμα στον άνθρωπο που μ’ εκανε ν’ αναθεωρήσω τις απόψεις μου για πολλά πράγματα και να εκφραστώ με τρόπους που δεν μπορούσα ποτέ. Στον Π. λοιπόν, το πιο λατρεμένο μου πλάσμα. So long αγαπημένε μου, ίσως κάποια στιγμή τα ξαναπούμε κάτω απο άλλες συνθήκες, πολυ διαφορετικές και για τους δύο. Και δεν ξέρεις ποτέ...

 

No comments:

Post a Comment