Ζαργάνα με προίκα

Μην με ρωτάς γιατί χάθηκα.  Τους τελευταίους 6 μήνες μαζί με τον Π. χάθηκε και το mojo μου.  Αγνοείται η τύχη του, αν και θέλω να πιστεύω ότι θα γυρίσει γονατιστό και θα με παρακαλάει.  Κι αν δεν γυρίσει,  εκτός απο φανταστικό γκόμενο θα έχω και φανταστικό mojo.

Είχα τρεχάματα που λες.  Με το που μπήκε το 2011 με πιάσανε τα ψυχολογικά μου και τα “που πάω και τι κάνω” και αποφάσισα να πάρω την μεγάλη απόφαση.  Μαζεύω τα μπογαλάκια μου και την κάνω απο το πατρικό μου, πριν με διώξουν οι γονείς μου διακριτικά αλλάζοντας κλειδαριές.  Τα τελευταία 5 χρόνια έλεγα να το κάνω, άλλα ένεκα τα ψιλοτάκουνα και τα πήγαινε έλα στο Παρίσι, τα φάγαμε τα λεφτά πατριώτη και δεν έμενε τίποτα για τ' όνειρο ενός σπιτιού.  Ώσπου ξύπνησα ένα πρωί, πήρα την μεγάλη απόφαση, και βγήκα στην αγορά.

Και νόμιζα κι εγώ πως θα ήταν σαν σειρά του Παπακαλιάτη.  Θα έβρισκα το πιο όμορφο και το πιο φτηνό σπιτικό και θα το μεταμόρφωνα σε παλατάκι.  Αλλά αν δεν έχεις νεραϊδονονά δεν γίνονται αυτά. Και η ζωή μας δεν είναι μια βόλτα.  Μάλλον αγώνας δρόμου θα έλεγα.   Και είδα πολλά σπίτια, πλήρως ανακαινισμένα που η μόνη τους αλλαγή ήταν το πόμολο της πόρτας, νέα που η κακογουστιά τους και η προχειροτητά τους θα μπορούσε να μπει στις περίεργες ειδήσεις του Σταματόπουλου, περίεργες και κουτσομπόλες σπιτονοικοκυρές που με περνούσαν απο τρίτου βαθμού ανάκριση και το καλύτερο απ' όλα, το ροζ σπίτι.  Ναι, είμαι κι εγώ του ροζ, αλλά ένα σπίτι βαμένο όλο κουφετί που φέρνει λίγο σε μωρουδιακό σετ και στην ντουλάπα της Μπιμπιμπο, με ροζ τζάκι δεν είναι το ζαργανόσπιτο που πάντα ονειρεύομουν.  Δεν μιλάμε για τα ενοίκια.  Ό,τι του φανεί το Λωλοστεφανή! Το οτι ο Έλληνας εκτιμά το ενοίκιο που θα ζητήσει βάση της δόσης που έχει πάρει για το 4ο διακοποδάνειο είναι τόσο χαρακτηριστικό όσο και η γκρίνια του για την έλλειψη χρημάτων πριν φύγει για Πασχαλιάτικες διακοπές στην Κέρκυρα.  Κι εκεί που είχα αρχίσει ν' απογοητεύομαι... Να' το βρέθηκε! Το τέλειο ζαργανόσπιτο, πολύ κοντά στο πατρικό μου (είπαμε ανεξαρτοποίηση, αλλά ποιος θα μου ποτίζει τα λιγούστρα αν πάω στην άλλη άκρη του κόσμου;)!

Οι επόμενες ημέρες με βρήκαν να πρωταγωνιστώ σε διάφορες παραγωγές.  Τέτοιο role playing ούτε στις κρυφές μου φαντασιώσεις.  Το πρωί τρελή διακοσμήτρια πνιγμένη στους νεωτερισμούς και στα υφάσματα, το απόγευμα έβγαζα μουστάκι και παρίστανα τον Μπομπ τον Μάστορα και το βράδυ ήμουν η Μαίρη Παναγιωταρά σε συνεργασία με την Ρένα Βλαχοπούλου με το φακιόλι και τον κουβά αξεσουάρ.  Εννοείται πως η Ζαργάνα είχε εξαφανιστεί, είχε βγάλει μαλλί στα πόδια, είχε παρκάρει τα τακούνια στην ντουλάπα και τα ντεκολτέ είχαν αντικατασταθεί απο βρωμερά διαφημιστικά T-Shirt με σήμα κατατεθέν την τρύπα! Κι εννοείται πώς όταν κυκλοφορούσα έτσι,  συνάντησα τα πιο ωραία αρσενικά στο διάβα μου! Γιατί και σ' αυτή την φάση της ζωής μου, ο Μέρφυ συνοδοιπόρος.  Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε.

Ευτυχώς όμως ήρθε η μέρα και η μετακόμιση έγινε.  Βοήθησαν φίλοι καλοί.  Φίλοι με μπράτσα.  Και μπορεί να μην ήξεραν ούτε μία λάμπα ν' αλλάξουν αλλά στην συναρμολόγηση μου βγήκανε αστέρια.  Ευτυχώς που είχα φίλες που ξέρανε και φώτα να συνδέσουν, και τρύπες ν' ανοίξουν και κουζίνες να συνδέσουν (μετά γιατί λέμε ότι χρειάζεται ένας άντρας στο σπίτι άραγε;) και τελειώσαμε γρήγορα.   Και μέσα σε 2 ημέρες το σπιτάκι μου μετατράπηκε πράγματι σε Ζαργανόσπιτο.  Ή τουλάχιστον πλησίαζε.  Κι άρχισα να το απολαμβάνω.  Κι ακόμη αυτό κάνω.

Το να μένεις μόνος σου λοιπόν είναι φανταστικό.  Νιώθεις ενήλικος (ή υπερήλικος μερικές φορές), έχεις την ευθύνη του δικού σου σπιτικού, μπορείς να καταστρέψεις όσα φαγητά θέλεις (κι όχι μόνο) στην προσπαθειά σου να μάθεις να φτιάχνεις κοτόπουλο με χυλοπίτες, μπορείς να δεχτείς στην μέση της νύχτας την φίλη σου που ο νέος της γκόμενος πήγε για τσιγάρα και δεν ξαναγύρισε, μπορείς να γυρνας σαν την Εύα στον Παράδεισο, μπορείς επιτέλους να γνωρίσεις καποιον και να πεις επιτέλους το θρυλικό “θέλεις να έρθεις πάνω για ένα ποτό”, εννοώντας “come with me για να την βρεις”, μπορείς να βάλεις τον Ρέμο στο “Που να' σαι τώρα” και να χτυπηθείς στα πατώματα χωρίς να έχεις την Ελληνίδα μάνα να σε ρωτάει συνέχεια “Τι έχεις κορίτσι μου, ποιος αλήτης σε στεναχώρησε”, μπορείς να πάρεις τον αγαπημένο σου fuck buddy όποια ώρα σου καπνίσει και να του πεις «φάε λάδι κι έλα βράδυ» και πολλές άλλες χαρές που ακόμη δεν τις έχω σκεφτεί και βιώσει.

Από την άλλη βέβαια, κομμένα τα πολλά θρίλερ - χτες το πρωί έκανα την προσπάθεια να δω το Drag me to Hell, και το βράδυ έπρεπε να πιω τρία ποτήρια ουίσκι μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ χωρίς να σκέφτομαι μία κωλόγρια να με καταριέται που δεν πεθαίνει με τίποτα – κομμένα τα καλοσιδερομένα ρούχα απο την μανούλα, κομμένοι οι μουσακάδες και τα γεμιστά τις καθημερινές,  κι εννοείται κομμένο το ανεξέλεγκτο online shopping.  Σεμνά και ταπεινά τώρα.

Είμαι κορίτσι με προίκα τώρα.  Μια νοικοκυρά σε απόγνωση.  Μπορεί να μην έχω κάνει μπότοξ και να μην πάω για μανικιούρ κάθε 3 ημέρες αλλά έχω άλλα προσόντα.  Φτιαχνω φανταστικό cheese cake, κάνω τρομερή τσάκιση στα πουκάμισα και είμαι μια φανταστική πυργοδέσποινα στο δικό της φανταστικό Ζαργανόσπιτο.  Το μόνο που μένει τώρα είναι να βρω νέα εxtentions μήκους 20 μέτρων να τα ρίξω απο το μπαλκόνι μου, για να έρθει επιτέλους αυτός ο ηλιοκαμένος γραμμωμένος Ζαργανο-πρίγκιπας να έρθει να με σώσει! Μέχρι τότε όμως... ας πάω να βάλω κανένα πλυντήριο!