Monday, September 20, 2010

Το μικρό ξ. και το μεγάλο Ξ. απο την Ξεκολόχωρα

Αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι απο τα παιδικά μου χρόνια αυτό είναι τα κουζινικά μου, το «ντίλι ντίλι ντίλι το μαντίλι» και «το μικρό κ και το μεγάλο Κ από την Καπαδοκία».  Δεν ξέρω γιατί, αλλά η τελευταία ιστορία ήταν η αγαπημένη μου.  Το μικρό κατσιασμένο κάππα που μεγαλώνει και γίνεται ένα μεγάλο και όμορφο Κάππα.    Βασικά είμαι σίγουρη ότι δεν μου άρεσε τόσο για το νόημα της ιστορίας, αλλά για το γεγονός ότι ο τίτλος είχε μια στιχομυθία περίεργη, σχεδόν ποιητική.  Το «Μεγάλο Κ και το μικρό κ απο την Καπαδοκία» έχει απλά καρφωθεί στο μυαλό μου σαν έκφραση τόσα χρόνια και δεν το ξεχνώ.  Και το «Thunder Thunder Thundercats» επίσης αλλά δεν κολάει στο θέμα μας....
Ποιο είναι το θέμα μας;  Το μικρό ξ και το μεγάλο Ξ απο την Ξεκολοχώρα.  Πολλές φορές έχω αναφερθεί στα Ξ.  και στο πόσο τα μισώ και ό,τι θα έπρεπε όλα να πεθάνουν, αλλά αυτό που δεν έχω αναφέρει ποτέ, είναι ότι κι εγώ ήμουν κάποτε ένα απο αυτά.  Κι όχι απλά Ξ.   Μεγάλο Ξ. 
Τι είναι το Ξ.;  Το Ξ. είναι κοινώς το τσουλάκι.  Αυτή που πάει με όλους, ή τουλάχιστον με τους περισσότερους, πάει με αυτούς που θες, περνάει μπροστά απο τον γκομενό σου ή αυτόν που σ’ ενδιαφέρει και τον κάνει να του τρέχουν τα σάλια, ανεβαίνει στα τραπέζια να χορέψει για να προκαλέσει όλα τα βλέμματα, είναι αυτή που λατρεύεις να μισείς, αυτή που σου κλέβει τον γκόμενο, αυτή που σου κλέβει την δουλειά όχι γιατί είναι καλύτερη αλλά γιατί στέκεται σαν την Πετρούλα, είναι αυτή που φοράει σορτσάκι και ψηλοτάκουνα στην παραλιακή και προχωράει σαν να εχει λόρδωση, είναι αυτή που δεν έχει ποτέ κυταρίτιδα, αυτή που θεωρεί ότι ένας άντρας ίσον κανένας, αυτή που μισείς και αυτή που κάνει όλους τους άντρες, μικρούς, μεγάλους, πλούσιους, φτωχούς, κάγκουρες, trendy, αγράμματους ή μορφωμένους να τρέχουν στο κρεβάτι της μ’ ενα μόνο της νεύμα...   
Ναι, η αλήθεια είναι ότι τα Ξ. πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς.  Παλιά ήμασταν λίγες και καλές.  Για να ήσουν  ένα Ξ. που σέβεται τον εαυτό του ήσουν μεταξύ 18 – 22 χρόνων, να φοράς ΠΑΝΤΑ μίνι, να πίνεις πολύ, να μην καταλαβαίνεις πολλά, να ζητάς ακόμη λιγότερα και να είσαι πάντα διαθέσιμη.   Τώρα τα Ξ. ξεκινούν καριέρα απο τα 14 και κορυφώνουν την καριέρα τους στα 30 (και πολλές φορές πολυ αργότερα), όπου ή μεταλλάσονται μετά απο πολλές πολλές περιπέτειες σε πανέξυπνες καπάτσες ή βρίζουν τους άντρες μέχρι τα 40 τους, όπου εκεί καποιον βρίκουν, γίνοται μάνες και μεταλλάσονται στον χειρότερο εφιάλτη τους.  Σε βαρετές νοικοκυρές.   Η διαφορά της καπάτσας και του Ξ. είναι ότι το Ξ. εν τέλει δεν κερδίζει τίποτα, εκτός από πολλά «θα σου τηλεφωνήσω» και «τα λέμε» , ενώ η καπάτσα πάντα κάτι κερδίζει απ’όλες τις ιστορίες της ζωής της.   
Έχοντας υπάρξει κι εγώ Ξ. στην ζωή μου έχω να παραδεχτώ  ότι τα Ξ. δεν είναι τα πιο έξυπνα πλάσματα στον κόσμο.  Αρχικά μπορεί να πηγαίνουν με πολλούς και με διάφορους, η αλήθεια είναι πως όλους αυτούς πάντα τους βλέπουν σαν υποψήφιους συντρόφους.  Το γεγονός ότι πριν ακόμη συστηθούν καταλήγουν μαζί τους στο κρεβάτι, οφείλεται στο ότι τα Ξ. έχουν είναι λιχούδες και δεν μπορούν να συγκρατηθούν μπροστά σε μία τούρτα ή μπροστά σ’ έναν ωραίο γκόμενο.  Και δεν είναι κακό αυτό αρκεί όμως να μην περιμένεις happy ending μετά απο αυτό.   Και στην πρώτη περίπτωση και στην δεύτερη,  το τέλος δεν είναι το αυτό που θες.  Η τούρτα σου προσθέτει πόντους στην περιφέρεια και ο γκόμενος road runner σου προσθέτει ένα ακόμη θέμα για τον καναπέ του ψυχαναλυτή σου όταν φτάσεις τα 30 και δεν μπορείς να σταυρώσεις σχέση της προκοπής. 
Αφού λοιπόν τα Ξ. είναι τόσο χαζά και ουσιαστικά εν τέλει δεν αποτελούν ορατή απειλή, γιατί μας ενοχλούν τόσο πολύ;  Γιατί θέλουμε τόσο πολυ να εκλείψουν;  Πρώτον γιατί επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν ότι ακόμη και οι πιο πνευματικοί και θεωρητικοί άντρες μεταξύ ενός Ξ. και μίας έξυπνης και όμορφης γυναίκας θα προτιμήσουν αρχικά το Ξ.  Τουλάχιστον η πρώτη επιλογή θα είναι αυτή.  Μετά μπορεί να στραφούν στην άλλη γυναίκα την οποία μπορει και να θελήσουν να παντρευτούν, αλλά η πρώτη επιλογή, καθαρά ενστικτωδώς είναι το Ξ.  Είναι και η πιο εύκολη λυση, με τα λιγότερα μπαγκάζια, που δεν χρειάζεται και ιδιαίτερο μυαλό για να την κουμαντάρεις.   Και μπορεί στο τέλος να καταλήξουν μαζί σου, αλλά η δική σου αυτοπεποίθηση έχει πέσει στο πάτωμα, στο ενδιάμεσο έχεις χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο αντρικό φύλο, έχεις καταραστεί τον άλλο ώστε να μην του ξανασηκωθεί ποτέ των ποτών, σε πιάνουν όλες οι υστερίες και ανασφάλειες του κόσμου και μετά όταν ο κύριος αποφασίζει ότι τελικά εσύ έχεις πιο ενδιαφέρον, απλά βρίσκει στην θέση σου μία τρελή.  Κι άντε απο την αρχή... Τελικά τα Ξ. είναι ο λόγος που είμαστε όλες τρελές.  Δεν φταίει η φύση, τα Ξ. φταίνε για όλα.  Και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, και γι αυτό τα Ξ. φταίνε.  Για όλα τα κακά σε αυτόν τον κόσμο φταίνε τα Ξ. Τέλος.
Τι γίνονται τα Ξ. όταν μεγαλώσουν;  Είπαμε.  Ή μεταλλάσονται σε καπάτσες όπου  παντρεύονται καναλάρχες, εφοπλιστές, πρωθυπουργούς , ασχολούνται με τα media και παίρνουν δική τους εκπομπή στην τηλεόραση ή κάπου εκεί στα 30 και γίνονται βαρετές νοικοκυρές και αφήνουν την ζωή που έκαναν πίσω τους ενω παράλληλα έχουν ενοχές μέχρι να πεθάνουν.  Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις αφού έχουν περάσει απ’ όλα τα κρεβάτια μέχρι να βρουν τον πρίγκηπα του παραμυθιού με την λαμπερή πανοπλία του, βολεύονται μ’ ένα ζευγάρι χειροπέδες και κάνουν μεγάλη καριέρα στην βιομηχανία του ρεαλιστικού κινηματογράφου.  Και τέλος υπάρχουν κι αυτές οι περίεργες, που αφού δεν βρήκαν τον έρωτα εκεί που έψαχναν τόσο καιρό και για να μην φάνε όλα τους λεφτά στους ψυχαναλυτές, φτιάχνουν ένα μπλογκ και κατηγορούν όλα τα Ξ. για όλα τα κακά του κόσμου! Τυχαίο; Δεν το νομίζω...

No comments:

Post a Comment