Η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι...

Δεν ξέρω τι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό.  Μην είναι ο ανάδρομος Ερμής, μην είναι που είναι περίοδος αναπαραγωγής και οι ζουζουνίτσες πάνε με τους ζουζουνίτσους, οι μαϊμουδίτσες με τους μαϊμουδίτσους, οι λιονταρίνες με τους λιονταρίνους κοκ, μην είναι η υπερθέαση στα chick films που βλέπω τώρα τελευταία, το θέμα είναι ότι αισθάνομαι ότι περιμένω κάτι κι αυτό δεν έρχεται ποτέ. Πώς όταν περιμένεις στο πρώτο ραντεβού και σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι;  Εκεί που αναρωτιέσαι μήπως λάκισε και δεν έρθει;  Ένα τέτοιο πράγμα.  Και όλο αυτό αντανακλάται στα όνειρα που βλέπω τα βράδια.  Εκεί που έβλεπα ότι ο φανταστικός μου γκόμενος εξαερώνεται, τώρα έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο.  Μία θα μπαίνει το χέρι του King Kong και θα μου τον αρπάζει, μία θα έρχεται ο Dean Wichester μαζί με δύο αγγέλους και θα αρπάζουν εμένα, το θέμα είναι ότι είτε στην ζωή είτε στα όνειρά μου, τελικά μένω στην αναμονή με τα μυαλά στα κάγκελα.  Και αφού ξυπνήσω τις ώρες τις μεγάλης βαρεμάρας επιρρεασμένη απο τα ονειρά μου κι απ’ όλων των λογιών τις ταινίες που έχω δει κατα καιρούς, σκέφτομαι πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή μας, πώς θα ήταν αν δεν είχαμε τον Μέρφυ να μας επισκιάζει και πώς θα ήταν αν καμιά φορά το κινηματογραφικό happy end ήταν αληθινό.

Είμαι γκαντέμω γυρίζω απ’ τον Βερόπουλο

Σαββάτο πρωί.  Μάλλον μεσημέρι.  Απίστευτο hangover απ’ τα ποτά της προηγούμενης ημέρας.  Φωνή Βασίλη Καρρά.  Όψη Sweeny Todd στις άσχημες μέρες του όμως. Μαλλί ψαλιδοχέρη και λιγα σου λέω. Και νομίζεις ότι βρωμάς λίγο, αλλά είσαι σίγουρη πως αν μπεις στην μπανιέρα θα σε βρουν όπως τον Jim Morrison, νεκρό.  Χρειάζεσαι καφέ και ντεπόν, πολλά ντεπόν.  Ψάχνεις, δεν βρίσκεις. Φτου ρε πούστη! Πώς θ’ ανοίξει το μάτι χωρίς καφέ;  Βάζεις την ελλεεινή και τρισάλθια φόρμα, βάζεις ένα γυαλί ηλίου να καλύψει το μεγάλο χάλι και φεύγεις για το σουπερ μάρκετ.  Μέσα στο σούπερ μάρκετ σε κοιτάζουν σαν το ούφο, αφού με συννεφιά και τεχνητό φώς εσύ επιμένεις να κυκλοφορείς με το γυαλί. Παίρνεις τον καφέ και 3 κονσέρβες για την γάτα σου, γιατί κάτι πρέπει να φάει το ζωντανό.  Δεν ζούνε όλοι με αλκοολ σαν εσένα.  Και όταν φτάνεις στο ταμείο, αποφασίζεις να βγάλεις το γυαλί.  Να χαρεί όλος ο κόσμος την κατάντια σου.  Και συνειδητοποιείς ότι εκεί δίπλα σου, στέκεται αυτός.  Ο άντρας της ζωής σου.  Αυτός που περίμενες πάντα να έρθει και δεν ερχότανε.  Αυτός που περίγραφες όταν έλεγες για τον άντρα των ονείρων σου.  Ναι είναι εκεί και σε κοιτάζει.  Αλλά δεν είναι το βλέμμα που περίμενες.  Κοιτάζει εσένα και μετά πέφτει το βλέμμα του στις κονσέρβες της γάτας και σκέφτεται «λογικό είναι με τέτοια χάλια, με γάτες θα ζεις... κακομοίρα!».  Βάζεις την ουρά στα σκέλια, κι εύχεσαι να είχες μπει για εκείνο το μπάνιο, κι ας σε βρίσκανε σαν τον Jim Morrison...

Στον φανταστικό μου κόσμο βέβαια τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.  Μετά από το ξενύχτι, ξυπνάς μοιάζοντας στην Eva Longoria, στο πιο ψηλό της.  Το δέρμα σου λάμπει, το μαλλί είναι αφθαρτο κομμωτηρίου και αποπνέεις μια φρεσκάδα μία λαμψη! Όλα αυτά βέβαια οφείλονται στο γεγονός ότι πίνεις πολύ νερό και κοιμάσαι πολύ (εγώ λέω ότι διαβάζω, μην κοροϊδεύετε).  Βάζεις την Juicy Couture φόρμα σου, τα Cristian Dior γυαλιά σου και πας στο σούπερ μάρκετ.  Και ψωνίζεις τα ίδια, αλλά η αντίδραση είναι διαφορετική.  «Έχετε γάτα? Λατρεύω τις γάτες» σου λέει, και μιλάτε για μισή ώρα έξω απο το σούπερ μάρκετ, σου ζητάει το τηλεφωνό σου, βγαίνετε, κάνετε το καλύτερο σεξ ever και ζείτε εσείς καλά κι αυτοί καλύτερα.  Κι όλα αυτά οφείλονται εννοείται στο νερό και στον πολύ ύπνο τα οποία σε βοηθάνε να διατηρείσαι...

Η εκδίκηση των πρώην

Έχεις κάνει  πολλές μαλακίες στην ζωή σου.  Μία απο αυτές ήταν ότι χώρισες τον/την πρώην σου γιατί αυτή η σχέση, σ’ έπνιγε.  Έτσι του/της είπες τουλάχιστον.  Η αλήθεια είναι ότι νόμιζες ότι μπορούσες να βρεις καλύτερο/η, αλλά... «για κούνα το κεφάλι σου», εννοείται πως το μόνο καλύτερο που βρήκες ήταν καλύτερες δικαιολογίες για να εξαφανιστεί καποιος απο την ζωή σου.  Εννοείται πως δεν ρίχνεις τα μούτρα σου για να παραδεχτείς πόσο βλαμένος/η είσαι και συνεχίζεις μόνος/η σαν το πεπόνι.  Και αποφασίζεις να δεχτείς την πρόταση των φίλων σου να σου κανονίσουν ένα τυφλό ραντεβού.  Και βγαίνεις.  Κι εννοείται πως το άτομο που έρχεται στο τυφλό ραντεβού είναι για τα παρατράγουδα.  Κι όχι μία απλή συμμετοχή, μιλάμε για ένταξη στο μόνιμο καστ.  Αλλά επειδή είσαι καλός άνθρωπος, δεν φεύγεις αμέσως, λες να το υποστείς και λες που θα πάει, το σύμπαν θα σου ανταποδώσει την καλοσύνη σου.  Και το ραντεβού σου όλο και ανοίγεται και όλο αρχίζει να σου χώνεται.  Κι εκεί που νομίζεις ότι χειρότερα δεν γίνεται, εμφανίζεται ο/η  πρώην σου.  Και όχι μόνος/η  του αλλά με έναν/μία θεό/θεά δίπλα του, που τον/την κοιτάζει μες τα μάτια. Και θες ν’ ανοίξει η γη να σε καταπιεί, γιατί το ζώον ο/η συνοδός σου αυτοσυστήνεται κιόλας και προτείνει στο ζευγαράκι της Αγ. Παρασκεύης να κάτσει μαζί σας.  Και αυτοί καθονται, κι εσύ όλο το βράδυ, ζητάς απο το σύμπαν βοήθεια, άλλά μόνο ο Μέρφυ σου απαντάει.  Μετά απο αυτό, δεν βγαίνεις ραντεβού για τα επόμενα 30 χρόνια και βρίσκεις τον έρωτα στα μάτια ενός γέρου/γριάς που τα έχει χάσει τελείως.

Στον εναλλακτικό κόσμο, χωρίζεις τον/την πρώην σου για να βρεις καλύτερο και ναι τον/την βρίσκεις.  Πολύ απλό.  Και για να γίνει πιο ωραίο ακόμη, όταν θα βγείτε πρώτο ραντεβού, πέφτεις πάνω στον/στην πρώην που έχει βγει με το παρατράγουδο της άλλης πραγματικότητας.  Σκληρό το ξέρω. Αλλά χαίρεσαι τόσο πολύ!  Και αφού δική σου είναι η φαντασίωση, μπορείς να το τραβήξεις όσο θες. Πολλά μπορούν να συμβούν, αλλά δεν θες να προκαλέσεις το σύμπαν, γιατί καραδωκεί...

Δώδεκα και ούτε ένα τηλεφώνημα

Γνωρίζεις κάποιον.  Και σου αρέσει πολύ.  Πάρα πολύ όμως.  Βγαίνετε πρώτη φορά και όλα είναι τέλεια.  Και σου αρέσει μετά πιο πολύ απ’ όσο περίμενες.  Και περιμένεις για το δεύτερο τηλέφωνο.  Και έχεις κάνει το κινητό σου τηλέφωνο βηματοδότη.  Δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ.  Και κοιτάς κάθε τόσο λιγάκι, καλείς να δεις αν λειτουργεί, βάζεις άλλους να σε καλέσουν, στέλνεις μηνύματα στον εαυτό σου να δεις μήπως τα έχει παίξει το δίκτυο, αλλά τίποτα.  Όλα λειτουργούν ρολόι.  Μόνο το ραντεβού σου δεν λέει να εμφανιστεί.  Περνάει μία μέρα, περνάνε δύο μέρες.  Έχεις λάβει στο ενδιάμεσο άπειρα άσχετα SMS, σ’ έχουν πάρει τηλέφωνο οι πιο ακατάλληλοι άνθρωποι αλλά το ραντεβού σου ούτε φωνή ούτε ακρόαση.  Και τα νεύρα σου τεντώνουν και κλείνεις ραντεβού στον ψυχαναλυτή, γιατί αυτή την φορά δεν θα την γλιτώσεις μόνο με αλκοολ και σοκολάτες.  Και οδηγείς και τον σκέφτεσαι.  Και χτυπάει το τηλέφωνο εκείνη την στιγμή. Και είναι αυτός. Υπό κανονικές συνθήκες εσύ δεν μιλάς όταν οδηγείς (αυτό κι αν είναι επιστημονική φαντασία), αλλά τώρα είναι ειδική περίπτωση.  Και απαντάς και όλα είναι τέλεια.  Και συνεχίζεις να μιλάς.  Κι εκεί πιο κάτω, σε σταματάει το μπατσόνι γιατί μιλάς στο κινητό.  Και είσαι τόσο απορροφημένη απο το τηλεφώνημα, που δεν κλείνεις καν το τηλέφωνο, όταν σου μιλάει ο τροχαίος.  Κι επειδή δεν είσαι διατεθημένος να χάσεις αυτόν τον γκόμενο απο την ζωή σου βρίζεις τον μπάτσο, του δίνεις και μία σφαλιάρα και συνεχίζεις την κουβέντα.  Στο τέλος σου κλείνουν το τηλέφωνο με το ζόρι, σε πάνε αυτόφωρο για επίθεση σε αστυνομικό, τρως μία κλήση 300 ευρώ, σε τρέχουν στα δικαστήρια και ο γκόμενος εννοείται ότι εξαφανίζεται και δεν τηλεφωνεί ποτέ ξανά.  Αλλά και να τηλεφωνούσε αποκλείεται να σ’ εβρισκε γιατί σου είχαν κατασχέσει το τηλέφωνο, αφού το χρησιμοποίησες σαν φονικό όπλο απέναντι στον τροχαίο. 

Εννοείται πως στην δική μου φανταστική πραγματικότητα, ακόμη κι αν αργούσε ο γκόμενος να πάρει τηλέφωνο, που δεν θ’ αργούσε εννοείται και θα έληγε εκεί, το μπατσόνι που θα με σταματούσε θα ήταν κάτι μεταξύ Van Diesel και Hugh Jackman.  Και θα περίμενε υπομονετικά να κλείσω το τηλέφωνο (και το δεύτερο ραντεβού εννοείται), για να μου ζητήσει το τηλεφωνό μου.  Και δεν εννοώ την συσκεύη, εννοώ το νούμερο.  Και στο τέλος θα κατέλληγα με δύο πανέμορφους και πανέξυπνους γκόμενους που θα με ήθελαν και οι δύο.  Αυτά είναι...

Αχ, πολλά είναι διαφορετικά στον φανταστικό μου κόσμο.  Θα υπήρχαν νεράιδες, το βράδυ θα γινόμουν σούπερ ηρωϊδα που θα έσωζε την ανθρωπότητα, θα κέρδιζα το τζόκερ κάθε φορά που θα  έπαιζα, θα μπορούσαμενα αφαιρέσουμε όλες τις θερμίδες απο τα πιο γευστικά πράγματα, οι άντρες και οι γυναίκες άνω των 30 θα καταφέρναμε να συναντηθούμε κάπου στην μέση αντί να μαλώνουμε σαν τα κοκόρια, οι γυναίκες θα οδηγούσαν καλύτερα, οι έλληνες επίσης θα μαθαίναμε να οδηγούμε επιτέλους, οι πολιτικοί μας θα έμπαιναν φυλακή, ο Π. θα με ήθελε σαν τρελός, θα καταφέρναμε να γλιτώσουμε το περιβάλλον από την καταστροφή, και δεν θα πέθαινε ποτέ ο Άντονι στην Κάντι Κάντι.  Και όλα αυτά, μέσα στους επόμενους μήνες.  Γιατί εννοείται πως δεν μπορώ να περιμένω.  Στο κάτω κάτω, έχω και μια ανθρωπότητα να σώσω...