Saturday, April 24, 2010

Τριαντάρες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Τετάρτη βράδυ μπύρες με τα κορίτσια. Θέμα συζήτησης: άντρες (τι άλλο;;).  Παρασκεύη βράδυ επίσκεψη στο κομμωτήριο. Θέμα συζήτησης: άντρες (τι άλλο;;). Σαββάτο μεσημέρι.  Brunch με τα κορίτσια από την παλιά μου δουλειά. Θέμα συζήτησης:  άντρες (τι άλλο;;). Τρεις διαφορετικές παρέες, 10 διαφορετικές γυναίκες, η ίδια αγωνία.  Τελικά θα παντρευτώ ποτέ; Εγώ πότε θα γίνω μάνα;
- Δεν μπορώ άλλο (έλεγε σήμερα το μεσημέρι η Ξ.).  Όλοι προχωράνε, φτιάχνουν τις ζωές τους.  Βαρέθηκα να βγαίνω στα μπαρ και να περιμένω να γνωρίσω τον επόμενο που θα με παρατήσει, να μου κάνουν προξενιά οι φίλοι μου και να μου λένε στους γάμους «Άντε και στα δικά σου κοριτσάκι μου» όλες οι γιαγιάδες και οι παπούδες! Θα θέλανε αν τους δω σε καμιά κηδεία να τους πω το ίδιο; ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Είμαι 35 χρονών, θέλω να γνωρίσω κάποιον, να συζήσω, να κάνω οικογένεια, να έχω κάποιον να πλακώνομαι βρε αδελφέ! Θέλω να σταματήσει η μητέρα μου και όλο μου το σόι να με πρήζει να κάνω οικογένεια, λες και είναι δική μου επιλογή! Λες και δεν βλέπουν τι γίνεται εξω! Αν δεν βρω κάποιον μέσα στον επόμενο χρόνο, θα φύγω στην Αυστραλία όπως κάνανε το 60.  Μπορεί εκεί που είναι σε άλλο ημισφαίριο να έχουν αντίθετα μυαλά!
Εγώ δεν είμαι σε αυτή την κατηγορία (τουλάχιστον όχι ακόμη).  Δεν κοιτάζω τόσο μακρία.  Εγώ δυσκολεύομαι να κοιμηθώ με άλλον άνθρωπο στο διπλό μου κρεβάτι, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να υποστώ όλο αυτό που λέγεται γάμος και όλο το κοινωνικό πανηγύρι που έρχεται πακέτο με τον γάμο.  Baby steps.  Το δικό μου το μυαλό φτάνει μέχρι την επέτειο του πρώτου χρόνου μίας απλής σχέσης, άντε και μέχρι την σκέψη της συγκατοίκησης.  Μετά το χάος!  Υποτίθεται ότι είμαι και αντιδραστικό πνεύμα και δεν μπορώ να συμβιβαστώ με όλα τα κλισέ του γάμου.  Εξάλλου, όπως λέω πάντα «Όταν εμείς οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια, ο Μεγάλος εκει πάνω λύνεται στα γέλια!».  Και στο μόνο πράγμα που δεν κάνω σχέδια (γιατί σε όλα τα άλλα είμαι υστερική με τον προγραμματισμό), είναι η προσωπική μου ζωή.  Οπότε προσπαθώ να είμαι πιο χαλαρή…
Αλήθεια γιατί δεν υπάρχουν ομάδες υποστήριξης ή workshops για γυναίκες άνω των 30 που θέλουν να παντρευτούν;  Θα μπορούσανε να ξεκινάνε με μάθημα οικοκυρικών, να συνεχίζουν με μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγισης και να ολοκληρώνονται με μαθήματα διαχείρισης του θυμού και καταπολέμησης του στρες! Επίσης θα είχε έξτρα sessions για διατροφή (ώστε να μην γινόμαστε σαν τις βούζες μόλις παντρεύομαστε), δυνατότητα να θέσεις τον εαυτό σου σε πειράματα για νέα χάπια που δίνουν ενέργεια και διάυγεια (αφού πρέπει πάνω απ’ όλα  να είσαι μάνα, νοικοκυρά, εργαζόμενη, πόρνη, φίλη, ξαδέλφη και άλλα πολλά) και έξτρα μαθήματα ώστε αν κάνεις γιο, να μην του μαθαίνεις πως «καμιά δεν σ’ αγαπάει όπως η μανούλα» και άλλα τέτοια όμορφα…
Πάντως μία γυναίκα άνω των 30 η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που γνωρίζει κάποιον είναι σαν να προσπαθεί να διαλέξει ρούχα για το πρώτο της ραντεβού.  Χμμμμ, τι προσωπικότητα να διαλέξω;;;;  Αν, δηλώσεις ότι θέλεις να παντρευτείς (ακόμη κι αν αυτό είναι σε 10 χρόνια), βοηθάς στο κλίμα μετανάστευσης των Ελλήνων προς το εξωτερικό, αφού ο τύπος πάει να βρει την τύχη του στα ξένα, αν δηλώσεις δε,  ότι δεν θες να παντρευτείς, αμέσως τοποθετείσαι στο γκρουπ της Τζούλιας και της παρέας της, αν πάλι δεν τοποθετηθείς πάνω στο θέμα καθόλου, χαρακτηρίζεσαι σαν την μέση γυναίκα που δεν ξέρει τι θέλει.  Για μένα η καλύτερη τακτική είναι να το παίξεις τρελή.  Έτσι κι αλλιώς αργά η γρήγορα για τρελή θα σε περάσει, οπότε όσο να’ ναι,  κερδίζεις χρόνο.  Στο ενδιάμεσο παρακολουθείς μαθήματα ανθυποβολής, υπνωτισμού και των νέων μεθόδων λοβοτομής κι εύχεσαι να μην λακίσει μέχρι να καταφέρεις τον φέρεις εκεί που θες εσύ.  

Και μετά αφού τον έχεις φέρει εκεί που θες εσύ, αρχίζεις την γκρίνια, τους τρελούς ελέγχους, τις κρίσεις ζηλοτυπίας, έρχεται επιτέλους και η δεύτερη προσωπικότητά σου στην επιφάνεια, μετά χωρίζεις και μετά φωνάζεις και οδύρεσαι «ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ ΑΝΤΡΕΣ;;;;»  Άβυσσος…
Ακόμη κι εγώ τελικά δεν ξέρω σε ποιο στρατόπεδο είμαι.  Είμαι γυναίκα και μπορώ να καταλάβω την ανάγκη μιας γυναίκας για την δημιουργία μιας σχέσης, για το άγχος της μητρότητας και της οικογένειας.  Από την άλλη βλέπω από τον εαυτό μου και τις γυναίκες γύρω μου και βλέπω ότι για να μπορέσεις να βγάλεις πέρα μαζί μας, πρέπει να έχεις τουλάχιστον τις γνώσεις του Φρόιντ πάνω στην ψυχολογία όπως επίσης  ατσάλινα νεύρα και γαϊδουρινή υπομονή.  Και δυστυχώς όλους τους άντρες που έχουν πρόβλημα με την δέσμευση, εμείς του φέραμε εκεί.  Εμείς τους γκρινιάξαμε, εμείς τους καταπιέσαμε, εμείς τους τάξαμε άλλα στην αρχή και τελικά αλλα τους δώσαμε.  Και μετά βγήκανε οι ίδιοι άντρες στην αγορά και απόφασίσανε πως προτιμάνε το γρήγορο φαγητό παρά το δείπνο των 5 πιάτων που τους προτείνουμε εμείς.  Ακόμη κι αν  το πρώτο δεν κάνει καλό στον εαυτό τους.  Και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, αλλά δεν τα καταφέρνουμε.  Γιατί μπορεί το σπιτικό φαγητό να είναι καλύτερο και πιο υγιείνο, αλλά όλοι μα όλοι μετά από μία κρεπάλη, προτιμαμε ένα βρώμικο και όχι τα καλομαγειρεμένα και θρεπτικά σπιτικά φασολάκια.  Και όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ, μία σχέση μπορεί να καταλήξει όπως το  χειρότερο μεθύσι της ζωής σου.  Μετά απλά θες να ξεχάσεις και να μην ξαναπιείς τόσο πολύ.  Άντε κανένα σφηνάκι κι έξω απ’ την πόρτα… 

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλες τις φίλες μου...

5 comments:

  1. πες στην Ξ μακρια απο αυστραλια.εκει το 70% ειναι gay!Εγω προτεινω μια κρητη,εχει και πολλους βοσκους εκει!το ψαρι αν δεν μυριζει ψαριλα τι να το κανεις!

    ReplyDelete
  2. Φανταστική μου ζαργάνα...τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο και πολύπλοκα. Οι άντρες θα είναι πάντα άντρες με όλα τα ωραία τους και συνάμα την αιώνια εφηβεία τους και οι γυναίκες θα είναι πάντα γυναίκες με την γοητεία και τη γκρίνια τους. Αν όλες μαζί χαλαρώσουμε θα απολαύσουμε καλύτερα το παιχνιδι του έρωτα πρώτα απ΄όλα και μετά για τα υπόλοιπα (μονιμότητες, συγκατοίκηση, γάμος, παιδιά, κλπ) είναι ένα παιχνίδι για "πολύ δυνατούς" λύτες που πίστεψέ με ως παντρεμένη και μητέρα θέλει τεράστιες αντοχές από την πλευρά της γυναίκας. Για αυτό θα σας έλεγα κορίτσια να το γλεντήσετε λίγο παραπάνω, να χαλαρώσετε λίγο περισσότερο γιατί με αυτό τον τρόπο θα πάρετε μελλοντικά διαζύγιο λίγο αργότερα και στην καλύτερη περίπτωση ποτέ! Οι εποχές αλλάζουν αλλά η φύση ποτέ!

    ReplyDelete
  3. Αχ, πέστα αγαπημένη μου αναγνωστρια!!! Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος!!!

    ReplyDelete
  4. το μεγαλητερο προβλημα σημερα ειναι οτι ενω εχουμε διαφορετικους δρομους προσπαθουμε να εχουμε κοινα σχεδια.
    Λιγο δυσκολο να ταιριαξει ολο αυτο.Εκει ειναι και η βαση του προβληματος στα θελω του ανδρα και στα θελω της γυναικας.
    Μονο οταν ταιριαξουν αυτα μπορεις να μεινεις με καποια η καποιον!

    ReplyDelete
  5. Ως 20 χρόνια παντρεμένη και ετών 44, θα έλεγα το εξής: Ξεκινάμε μία σχέση χωρίς προοπτική δηλ. θα τον παντρευτώ ή όχι. Ξεκινάμε, περνάμε καλά και κάποια στιγμή η κατάληξη έρχεται μόνη της. Αν είναι ο "ένας" παντρευόμαστε αν όχι πάμε γι'αλλα... Μάλλον, το άγχος μας εμποδίζει να δούμε τα πράγματα καθαρά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μπορεί ο γάμος να είναι ισόβιος. Παίζουν πολλά το ρόλο τους που τα βλέπεις στην πορεία.

    ReplyDelete