Εν πλω...

Τετάρτη πρωί στο καράβι με προορισμό το Ασπρονήσι που λέει και ο φίλος μου ο Γαλάτης. Φορτωμένη με τα καλύτερα κομμάτια της γκαρνταρόμπας μου, τα πιο αγαπημένα μου παπούτσια, τις πιο μυρωδάτες κρέμες μου και ελπίδες για τις πιο ονειρεμένες διακοπές έφτασα στο λιμάνι της Ραφήνας. Πάλι καλά που η φίλη μου η Μ. Δουλεύει στο στο νησί και την βγάλαμε στο τζάμπα και φέτος, γιατί το πρόγραμμα δεν προέβλεπε διακοπές. Είναι πολλά τα παπούτσια Άρη μου και το budget φέτος πήγε σε 12ποντα. Δεν τα έχω φορέσει ακόμη αλλά όπως και να το κάνουμε τα έχουμε πει αυτά, τα παπούτσια είναι επένδυση! Μπορεί σύμφωνα με τα δεδομένα της μαμάς μου, σοβαρή επένδυση να είναι ένα 4αρι στο Γαλάτσι, στο δικό μου όμως ονειρεμένο κόσμο, ό,τι δεν σε απογοητεύει ΠΟΤΕ είναι επένδυση.

Κανονικά θα έπρεπε μαζί με όλο το μπούγιο να έχω φροντίσει να έχω πάρει και την πιο καλή διάθεση μαζί μου. Όμως μία εβδομάδα πριν, τα έκανα σαλάτα που λέει και η Αρλέτα και τώρα μετανιώνω και προσπαθώ να συμμαζέψω τα ασυμάζευτα! Διαολο-σκορπίσματα ζαργανο-μαζέματα. Σκατά ολέ! Εννοείται πως μιλάω για γκομενικά θέματα. Για τι άλλο; Έτσι τώρα προσπαθώ να μαζέψω ό,τι αποθέματα αισιοδοξίας μου έχουν μείνει κι ελπίζω για τις καλύτερες διακοπές του κόσμου! Η αλήθεια είναι ότι η ζαργάνα μέσα μου, μου κλείνει το μάτι πονηρά και μου λέει πως αυτές οι διακοπές θα είναι οι καλύτερες της ζωής μου (εννοείται μετά τις πρώτες διακοπές στο Παρίσι, αυτές είναι αξεπέραστες!), αλλά το διαολάκι πάνω απο τον δεξί μου ώμο μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο. Ζαργάνα – Διολάκι, προς το παρόν γράψε 2. Το παλεύω όμως.

Εν πλω λοιπόν. Το καράβι είναι η χαρά της γριάς. Σαν την τελευταία collection των ΜΙ-ΡΟ, όλες ντυμένες στα μαύρα, πάνε τρεις τρεις, χωνονται στην σειρά στα κυλικεία σου τρώνε την σειρά για να πάρουν ένα ελληνικό, όχι πολύ βαρύ, όχι πολύ γλυκό, όχι όμως και μέτριο και ουτε πολύ καυτό, κι εκείνο το στριφτό με τις σταφίδες, που αναρωτιούνται γιατί δεν το λένε σταφιδόψωμο και ζητάνε την συνταγή απο τον υπάλληλο για να το φτιάξουν στα εγγόνια τους. Εφοδιασμένες με τις καρώ τσάντες της λαϊκής και τα πτησόμενα καρεκλάκια ανα χείρας πάνε να προσκυνήσουν. Αλήθεια οι γέροι που είναι; Μας άφησαν χρόνους; Υποθέτω πως επέλεξαν να την κάνουν νωρίς... Εξού και η total black collection.

Στην άλλη άκρη του γηραιού κύματος υπάρχουν τα παιδάκια. Παντού όμως. Τρέχουν, τσιρίζουν, παίζουν με ηλεκτρονικό τους και σου παίρνουν το κεφάλι ντουγκου ντούγκου, ρωτάνε, ξαναρωτάνε και ξαναρωτάνε “φτάνουμε;;;;”. Ποιος μίλησε για υπογεννητικότητα στην Ελλάδα; Έχουν ανέβει τέλη Ιούλιου σε καράβι; Σαν παιδικό πάρτυ στα MacDonald's είναι. Αλλά δεν έχω παράπονο. Μερικά παιδάκια έρχονται πακέτο με κάτι μπαμπάδες λουκούμι! Oh Daddy cool! Εντάξει είπαμε, στεναχώρια στεναχώρια αλλά τα μάτια μας ανοιχτά! Κι αν είμαστε τυχερές άντε και τα πόδια μας!

Εντάξει δεν μπορώ να πω, σαύρες δεν έχει στο καράβι. Έχει δηλαδή, αλλά όχι σπουδαία πράγματα. Προφανώς είναι πολύ νωρίς ακόμη και δεν θα καθόταν καλά το ρίμελ, οπότε προτίμησαν να πάρουν το επόμενο καράβι. Ή είναι ήδη στο νησί. Εκεί θα τα δω όλα. Σαυρονήσι. Και καλά να μπορείς να υποστηρίξεις τον ρόλο της σαύρας, αλλά αν ξαναδώ μεγάλο κώλο με μπραζίλιαν μαγιό θα τον φωτογραφίσω και θα τον κάνω application στο facebook. Send ugly gifts. Μετά την φάρμα θα ξεκινήσω νέα μόδα. Δεν θα περνάει μέρα που να μην στείλεις έναν ελλεινό και τρισάθλιο σαυρο-κώλο ή μία ηλικιωμένη σαύρα με τριγωνάκι και μπλε σκιά σαν την Λάσκαρη στον Αστερισμό της Παρθένου, στους φίλους σου.

Ο κόσμος περνάει γύρω μου και με κοιτάζει. Γράφω γράφω γράφω. Και παρακολουθώ παράλληλα. Ανά διαστήματα τραγουδάω λίγο πιο δυνατά απ' ότι χρειάζεται, ανάλογα με το τι παιζει το ipod. Όλα τα gadgeτάκια εν λειτουργία. Ipod, Netbook, κινητό και φωτογραφική. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτά. Μόλις πέρασε μία κυρία και κούνησε το κεφάλι της. Ίσως γιατί γράφω και τραγούδαω παράλληλα “Because today I kinda feel like crying...”. Τι να κάνουμε κυρία μου, ή θα γράφουμε και θα τραγουδάμε ή θα μας τα φάνε οι ψυχολόγοι! Αυτό το blog είναι η σωτηρία μου τελικά.

Δίπλα μου κάθονται δύο κορίτσια και κάνουν όνειρα για τις 5 ημέρες που θα περάσουν στο νησί. Μην ρωτας πως μπορώ να έχω το ipod και να ακούω τους διπλανούς. Αυτό είναι έμφυτο ταλέντο. Η χαρά της κουτσομπόλας με το βιονικό αφτί. Στο όνομα της έρευνας αποκτάς πολλά ταλέντα. Τα κορίτσια που λες συζητάνε για τα σχέδια των διακοπών. Μέσα στα σχεδιά τους είναι να βρουνε γκόμενο. Στην Μύκονο; Στην Μύκονο αν είσαι τυχερή θα βρεις ένα αρσενικό, που δεν το λες και γκόμενο της προκοπής, γιατί κατά 90% περίπτωση θα είναι σαυρο-κυνηγός και δεν θα του κάνει κούκου μετά απο τόσο αλκοολ που θα έχει καταναλλώσει. Αν είσαι γυναίκα άνω των 30 και σεξ θεωρείς την επαφή η οποία κρατάει πάνω απο 7 λεπτά και περιλαμβάνει τουλάχιστον 3 διαφορετικές στάσεις και έναν οργασμό (τουλάχιστον αν είσαι απο τις τυχερές), δεν νομίζω να καταφέρεις τίποτα στο νησί των ανέμων. Το μόνο σίγουρο που θα πάρεις, είναι μάτι. Πολύ μάτι. Η αλήθεια είναι πως κι εμένα πάει το μυαλό μου εκεί κι ονειρεύεται summer loving και τέτοια, αλλά το διαολάκι πάλι με προσγειώνει και μετά με ρίχνει στα τάρταρα. Γαμώ το διαολάκι μου γαμώ. Απο Ζαργάνα θα καταλήξω κοκοβιός αν συνεχίσω έτσι.

Το ipod παίζει τώρα “Κάτι κάτι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι, κάτι θα έρθει να με βρει, τον έρωτα να φέρει, κάτι κάτι θα συμβεί το νιώθω πλησιάζει, το καλοκαίρι που θα' ρθει με άλλο δεν θα μοιάζει...” και μου φτιάχνει την διάθεση. Χαζεύω την θάλασσα, φτάνουμε στην Άνδρο σε λίγο. Παίρνω βαθιές ανάσες και χαμογελώ. Τραγουδάω πάλι δυνατά. Και για μια στιγμή, νιώθω πως όλα θα πάνε φανταστικά. Ζαργάνα – Διαολάκι σημειώσατε Χ. Έλα να ανεβαίνουμε!!!!!!!!!!!!!!

Τρία. Ένα νούμερο μια ιστορία.

Το καλοκαίρι είναι η χαρά του χαζο-περιοδικού.  Κι επειδή ένα περιοδικό «ποικίλης ύλης» είναι ο καλύτερος σύντροφος για την παραλία, το έχω ρίξει στο διάβασμα.  Δεν μπορώ να διαβάσω οτιδήποτε σοβαρό το καλοκαίρι.  Η γυμνή αλήθεια είναι ότι στην παραλία αποσυντονίζομαι πολύ εύκολα με αυτά που βλέπω και  χάνω πανεύκολα τον ειρμό μου οπότε τα περιοδικά  είναι η εύκολη λύση.  Εκτός αυτού το περιοδικό κρύβει τις φανταστικές εκφράσεις που παίρνω που ποικίλουν από το «πώ πω μάνα μ’», στο «γίνε ο πατέρας των παιδιών μου και των σκυλιών μου» μέχρι  το «Die, die, Die!!!!».

Τα περιοδικά που με διασκεδάζουν περισσότερο είναι τα περιοδικά τύπου Maxim, Max, Nitro κτλ.  Ξέρω ότι τα συγκεκριμένα είναι γεμάτα κώλους και βυζιά, αλλά δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στις συνεντευξεις που δίνουνε όλα τα Ξ.  Γυμνή φωτογράφιση και η συνέντευξη από δίπλα.  Ναι,  γυμνή είναι η φωτογράφιση γιατί αν φοράς μόνο τα παπούτσια σου κι ένα σεντόνι, γυμνή θεωρείται.  Ούτε καν αισθησιακή.  Λατρεύω που καμία από όλες αυτές, δεν έχει κάνει ΠΟΤΕ τα παρακάτω:  Δεν έχει απατήσει, δεν έχει κάνει βίζιτα, δεν θα πήγαινε ποτέ για τα λεφτά, δεν έχει κάνει ποτέ τρίο ή οτιδήποτε που περιλαμβάνει πολύ κόσμο κι εννοείται ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν έχει υπάρξει ποτέ το τρίτο πρόσωπο σε μία σχέση!

Κι εδώ θα σταθώ.  Μετά την Μενεγάκη ο όρος «τρίτο πρόσωπο» είναι πια της μόδας.  Πριν από λίγο έγραφα για τους άπιστους Θωμάδες.  Κι αν είσαι άπιστος και την έχεις γλιτώσει, έχεις τις δικές μου ευχές και δέχομαι πάσα συμβουλή από τους ειδικούς του αθλήματος.  Αλλά τι γίνεται αν είσαι ο τρίτος ή η τρίτη της παρέας; 

Αν βγεις και ρωτήσεις έξω «έχεις υπάρξει το τρίτο πρόσωπο μια σχέσης;» όλοι οι υποκριτές θα σου πουν, εγω;;;;; Αυτό είναι ανήθικο, είναι έτσι είναι αλλιώς.  Λες και όλα τα τρίτα πρόσωπα έρχονται από άλλη διάσταση και μόλις κάνουν την δουλειά τους πάνε πίσω κι επανέρχονται για να χωρίσουν ή να κολάσουν το επόμενο ζεύγος!

Εγω πάντως θα την πω την αμαρτία μου.  Τις γυναίκες και τους άντρες που καταφέρνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να διεισδύσουν σε ένα ζευγάρι και να το χωρίσουν τις παραδέχομαι! Δυστυχώς είναι πόλεμος εκεί έξω και ο καλύτερος κερδίζει!  Δεν έχουν τίποτα απολύτως να χάσουν και στην τελική «ας προσέχες»!  Βέβαια είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι αν χωρίσεις ένα ζευγάρι, εν καιρώ θα συμβεί και σε σένα, αλλά ρόδα είναι και γυρίζει και τα πάντα μα πάντα ό,τι κάνεις θα γυρίσει σε σένα! Καλό ή Κακό!

Το λατρεμένο μου πλάσμα,  μου έλεγε πως αν γνωρίσει κάποια που του αρέσει πολύ και είναι σε σχέση μπλοκάρει αυτή την πληροφορία στο μυαλό του και προχωράει χωρίς αντιπερισπασμούς να πολεμάει το κάστρο μέχρι να πέσει.  Η έκβαση φυσικά διαφέρει ανά περίπτωση.  Το κάστρο μπορεί να δωθεί για leasing ώστε να το χρησιμοποιείς ανταποδωτικά για λίγες χρήσεις μόνο, μπορεί να ρίξεις μόνο μια ματιά για να δεις τι γίνεται μέσα ή να κάνει έξωση στους υπάρχοντες ένοικους και να εγκατασταθείς μονιμα.  Ή προσωρινά, εξαρτάται το κάστρο.  Μπορεί στο τέλος να θελήσει να τ’ αφήσει ξενοίκιαστο!

Τι κάνεις λοιπόν αν είσαι το τρίτο πρόσωπο;  Εγώ το λέω,  είμαι παντελώς άχρηστη.  Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά για κάποιο λόγο δεν έχω επιρροή σ’ αυτά! Όσο καπάτσα και να θέλω να το παίξω είμαι τόσο χαζοβιόλα που στο τέλος καταντάω πιο κουραστική κι από την μόνιμη! Οπότε όσες φορές μου έχει προκύψει είμαι όπως λένε και οι φίλοι μου οι αμερικάνοι «always the bride’s maid never the bride!» 

Στατιστικά πάντως όλες οι γυναίκες άνω των 30 έχουν γίνει το τρίτο πρόσωπο είτε το γνωρίζουν είτε όχι. Είπαμε τα καλά μοντέλα έχουν αποσυρθεί από την αγορά, οπότε αν δεν θελήσεις να καταφύγεις σε ρετάλια, κοιτάς τα μεταχειρισμένα.   Πολλές τις βολεύει, γιατί όπως λένε, παίρνεις τα καλύτερα μιας σχέσης.  Το πάθος, τον κίνδυνο, τα δώρα, την ανεξαρτησία σου, τα ταξιδάκια σου, το καλό σεξ  και όλο το πακέτο της ερωμένης.  Αν όμως θελήσεις παραπάνω τότε πρέπει να δράσεις βάση προγραμματισμένου σχεδίου και ειδικής μεταχείρισης γιατί διαφορετικά θα καταλήξεις να κλαις και να οδείρεσαι και να λες ότι όλοι οι άντρες είναι γουρούνια! Τα δικά σου τα χαϊρια δεν τα κοιτάς που είσαι μια τσούλα και μισή που θέλει να χωρίσει ένα ζευγάρι.  Αλλά εσύ είσαι αλλιώς.  Πάντα μοναδική και ξεχωριστή περίπτωση.  Και δεν φταις ποτέ.  Τώρα που το σκέφτομαι πράγματι τα τρίτα πρόσωπα πρέπει να έρχονται από άλλη διάσταση, εκεί που οι τσούλες δεν φταίνε ποτέ!

Τελικά όλοι νούμερα είμαστε.  Άλλες φορές είμαστε το νούμερο 1 άλλες το 2 και πολλές φορές το 3.  Σε πολλές περιπτώσεις η αρίθμηση συνεχίζεται για πολύ ακόμη, αλλά εν τέλει στο χέρι μας είναι ν’ αποφασίσουμε τι θέλουμε και πότε το θέλουμε.  Γιατί την μία μέρα είσαι το 1, την άλλη το 2 και άλλη το 3.  Η κάτω βόλτα έρχεται όταν είσαι το 536833084.  Τότε νομίζω ότι πρέπει να κάνεις ότι κάνει και η Νατάσσα Θεοδωρίδου.  Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή…. Και αντε απ’ την αρχή!

Άλλαξε η Ζαργάνα κι έφαγε μια μπανάνα (εκ του "άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς")

Μία ημέρα πριν απο το ΠΣΚ και ο καιρός σκατά! Δεν μας τα λες καλά καιρέ, δεν μας τα λες καθόλου καλά! Απο την άλλη επειδή πάνω απ’ όλα είμαι μία κατινάρα με την κακή την έννοια, και ο Π. φεύγει αύριο διακοπές, δεν με χαλάει καθόλου να βρέχει συνέχεια εκεί που θα είναι! Ζηλεύω τρελά και στέλνω το Δρακουμελοσύννεφο απο πάνω του. Εγώ επειδή είμαι αυτόφωτο ζαργανοπλασμα όπου και να πάω λάμπει η πλάση και δεν έχουμε πρόβλημα.

Ο Π. είναι σταθερή αξία στην ζωή μου. Είναι μία πλατωνικο-καψουρο-ερωτό –φιλικό-περίεργη κατάσταση, πιο μπερδεμένη και απο τους πέντε κύκλους του Lost, οπότε για να είναι πιο απλά τα πράγματα έχουμε βαπτιστεί φίλοι, με ερωτικές επιρροές. Ο καθένας βέβαια προχωράει την ζωή του κανονικά. Ακόμη κι εγώ. Σε αυτό το μοτίβο ξεκίνησα να βγαίνω κι εγώ πριν απο καιρό με τον Μ.

Ο Μ. ήταν (και είναι βασικά) αρχικά ένα φανταστικό πλάσμα. Όμορφος με χιούμορ και λίγο γιάπις όπως ακριβώς μου αρέσει. Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε και όλα ήταν τέλεια. Κατάφερα με τρομερή gadgetοπατέντα ν’ αποφύγω στα πρώτα ραντεβού την ερώτηση περί γάμου οπότε απο εκεί το πεδίο ήταν ελεύθερο. Έχω ξαναπεί πως δεν υπάρχει σωστή απάντηση στην ερώτηση «Τελικά εσύ, θες να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά;», οπότε εμένα για κάποιο λόγο όταν γινόταν αυτή ερώτηση χτυπούσε το κινητό μου. Δια μαγείας και δια τεχνολογίας... Μετά ξεχνούσα την ερώτηση και άλλαζα κουβέντα. Επίσης προσπάθησα λίγο να συμμαζέψω το ταπεραμέντο μου, τον αυθορμητισμο μου, την τρέλα μου και γενικά στην αρχή ήμουν τύπος και υπογραμμός. Δηλαδή πως είμαι εγώ; Ε, καμία σχέση! Μέγα λάθος. Μέγιστο. Βέβαια σκέφτηκα πως καλό ειναι οι εκπλήξεις να έρχονται σιγά σιγά, γιατί τον έβλεπα κι αυτόν στο τέλος να συναγωνίζεται τον Karl Lewis στο τρέξιμο. Οπότε, ήμουν γλυκειά και λιγο βαρετή. Δεν τρελαινόμουν που έπρεπε να κρατιέμαι τόσο, αλλά μου άρεσε πολύ αυτό το αγόρι κι έβλεπα ότι του άρεσα κι εγώ, οπότε ήμουν πολύ προσεκτική.

Μέχρι που έμαθε για το blog. Όχι δεν του το είπα εγώ, το έμαθε σχεδόν τυχαία, εγώ προσπαθούσα να τον προφυλάξω απο αυτό, γιατί δεν ήξερα πως θ’ αντιδρούσε. Λες και το ξέρα. Φύλλο και φτερό το έκανε. Τα πάντα διάβασε. Και μετά άρχισανε τα όργανα. «Δηλαδή τώρα εσύ δεν ντρέπεσαι που γράφεις τα προσωπικά σου στον κόσμο;» , «Πώς θα κάνεις οικογένεια, αν φέρεσαι σαν παιδί;» και άλλα τέτοια μικρομεσαία και συντηρητικά. Σε αυτό το σημείο συνιδειτοποίησα ότι ο Μ. δεν ήξερε τίποτα για μένα. Κι ακόμη χειρότερα ότι ό,τι ήξερε μάλλον δεν ίσχυε. Και λίγο μετά αρχίσανε και τα καλύτερα. «Τι; Έχεις κανονίσει να πας ΣΚ με τις φίλες σου; Δεν θες να κάτσουμε να χουζουρέψουμε στην τηλεόραση; Και τι έγινε που το κανόνισες πριν με γνωρίσεις; Θα σου πληρώσω εγώ τ’ ακυρωτικά!» Τότε ξύπνησε η Ζαργάνα μέσα μου και απάντησα σε όλα τα παραπάνω. «Όσοι έχουν τέτοια αντίλληψη για το bloging είναι απλά άσχετοι χαρτογιακάδες» ΜΠΟΥΜ! «Αυτή την στιγμή, μετά απο όσα διάβασες στο blog μου, που αντικατροπτίζει ό,τι είμαι, με φαντάζεσαι νυφούλα στην εκκλησία με παπάδες και άλλα καραγκοζιλίκια?, Αυτή την γνώμη έχεις για μένα? Γελιέσαι οικτρά!» ΜΠΟΥΜ! «Αρχικά, δεν σε ρωτάω, σε ενημερώνω, αν δεν σ’ αρέσει, ξύδι για τα νεύρα. Να μου πληρώσεις ακυρωτικάααααααα;;;;;» Εκεί γύρισε απλά το μάτι μου και ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΠΟΥΜ!!!!! Ούτε καν κατάλαβε απο που του ήρθε του τύπου...Ντύθηκα, εβαλα τα γοβάκια μου και την έκανα με ελαφρά... (Αλήθεια, γιατί πάντα αυτές οι κουβέντες γίνονται μετά το σεξ; Νομίζουν ότι κουφαίνεσαι ή έχεις κάψει εγκεφαλικά κύτταρα και μπορούν να σου περάσουν ό,τι θέλουν;;;...)

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο όλοι μας (βάζω και την αρχοντιά μου μέσα) να θέλουμε ν’ αλλάξουμε κάτι από κάποιον ή στην χειρότερη περίπτωση κάποιον. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το σενάριο πάει για όσκαρ Σεναρίου και Σκηνοθεσίας Επιστημονικής Φαντασίας και ν’ αρχίσουμε ν’ απολαμβάνουμε το παιχνίδι χάνουμε πολύτιμο χρόνο.

Εμένα όλοι μου λένε «Είσαι πολύ δυναμική, τρομάζεις τους άντρες, χαλάρωσε λιγάκι». Και τι είναι ο δυναμισμός; Πάω στο κομμωτήριο και λέω, «Πάρε λίγο δυναμισμό απο τις άκρες, γιατί έχει προβληματάκια ο τύπος και δεν αντέχει.» Όποιος άντρας δεν έχει τ’ @@@@@@@@ να με κουμαντάρει, να πάει να λύσει τα προβληματάκια του με την μανούλα του ή να το παίξει κόκορας σε άλλο κοτέτσι. Εγώ γίνομαι κότα μόνο όταν αγαπάω πολύ και μόνο με τους σωστούς χειρισμούς... Κι εν τέλει αν προσποιείσαι κάτι άλλο απο αυτό που είσαι, όπως έκανα εγώ με τον Μ. στην αρχή, δεν είναι σαν να τον κοροϊδεύεις μες στα μούτρα; Κάποιες γυναίκες τις οποίες τις θαυμάζω μπορούν να το κάνουν, εγώ που είμαι χαζο-περήφανα straight δεν μπορώ να το κάνω. Και η ειρωνία είναι ότι εγώ γενικά μεταλάσσομαι με ραγδαίους ρυθμούς απλά είναι δική μου επιλογή. Ή στην περίπτωση του άντρα του σωστού, νομίζω ότι είναι δική μου επιλογή.

Έτσι είναι. Όλοι σε όλους τους τομείς κάτι θέλουμε ν’ αλλάξουμε στους άλλους. Δεν κοιτάζουμε τα χάλια μας, που δεν ξέρουμε εμείς οι ίδιοι τι θέλουμε, προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους σε κάτι που στην τελική δεν θα μας αρέσει. Είναι τέτοιες οι απαιτήσεις μας σε αυτά που θέλουμε που φοβόμαστε ότι στο τέλος δεν θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Έτσι προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε αυτό που ήδη έχουμε. Γνωρίζουμε κάποιον ανοιχτοχέρη και γκουβαρντά και στην αρχή θαμπωνόμαστε. Μετά όμως θέλουμε να ξοδεύει μόνο για εμάς και αρχίζουμε την γκρίνια για τα έξοδα. Γνωρίζουμε κάποιον που μας κάνει να γελάμε και μετά λέμε ότι φέρεται σαν παιδί. Γοητευόμαστε απο έναν τυχοδιώκτη αλλά μετά θέλουμε να τον κλείσουμε σε τέσσερις τοίχους. Δεν λέω για τους άντρες που γνωρίζουν μία σαύρα και μετά θέλουν να της βάλουν παντελόνια. Ούτε γι αυτούς που γοητεύονται από μία δυναμική γυναίκα και μετά ξυπνάει ο νταής μέσα τους και νομίζουν ότι τους ευνουχίζει. Ακόμη και όταν κάποιος καταφέρει να μας αλλάξει αυτό είναι πάντα για λίγο καιρό. Και στο τέλος ακούς την πρόταση που σ’ αποτελειώνει; «Που πήγε ο άντρας/γυναίκα που αγάπησα;»

Γι αυτό κι εγώ πλέον έβαλα μυαλό. Αυτή είμαι και δεν αλλάζω για κανέναν. Μπορεί να προσαρμοστώ αλλά όχι ν’ αλλάξω. Και αυτό θα γίνει μόνο του, απο αγάπη και τρελό πάθος. Γιατί όποιος το ζητήσει ή το προσπαθήσει σημαίνει πως απλά δεν του αρέσει αυτό που είμαι. Και όλοι αυτοί, απλά δεν με αφορούν και δεν τους θέλω στην ζωή μου. Και στην τελική, άραγε, αν κάνεις μια ζαργάνα πανέ, ποιος σου λέει ότι θα είναι πιο νόστιμη; Κανείς. Οπότε, το ρισκάρεις;